Η Ρένα Δούρου είναι κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα βαριά χαρτιά της Αριστεράς. Η πρώτη που του άνοιξε τον δρόμο προς την εξουσία, με τη νίκη της στην περιφέρεια της Αθήνας, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014.
Η Ρένα Δούρου είναι πολύ προσεκτική στον πολιτικό της βίο κι αν εξαιρέσουμε κάποιες ατυχείς παρεμβάσεις της (π.χ. η παλαιότερη δήλωσή της ότι «αλλιώς μαζεύουν τα σκουπίδια οι μνημονιακοί δήμαρχοι κι αλλιώς οι αντιμνημονιακοί», δεν έχει προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα. Πολλοί μάλιστα τη χαρακτηρίζουν ως σημαντικότερη προσωπικότητα στην Αριστερά από τον πρωθυπουργό και έχουν σημειωμένο το όνομά της με κεφαλαία γράμματα για την επόμενη ημέρα.
Η Ρένα Δούρου, με την χθεσινή της συνέντευξη Τύπου, ασφαλώς ταράζει τα ελώδη νερά της Αριστεράς. Όσοι την άκουσαν να τονίζει με έμφαση «μακριά από εμένα οι κρατικίστικες λογικές», ασφαλώς θα αναρωτήθηκαν αν έχει προσχωρήσει στην πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η αναγνώριση από μέρους της ότι χωρίς συνεργασία του ιδιωτικού τομέα, το περίφημο Πεδίο Άρεως (που ανήκει στην δικαιοδοσία της περιφέρειας κι όχι του δήμου Αθηναίων) είναι καταδικασμένο να μαραζώσει και να καταστραφεί, αποτελεί ευθεία προσχώρησή της στον πολιτικό ρεαλισμό και γύρισμα πλάτης στις κεντρικές γραμμές και πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Ρένα Δούρου το προχώρησε ακόμη πιο πέρα, ακόμη πιο ρεαλιστικά.
Ανέφερε κάτι που ουδείς έχει τολμήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι, δηλαδή, «πρέπει να υπάρχουν εμπορικές χρήσεις μέσα στα πάρκα, αλλά με έλεγχο».
Προσωπικά δεν με αιφνιδίασε η Ρένα Δούρου. Γνωρίζω ότι μικρή σχέση έχει με ουτοπίες και οράματα κι αυταπάτες του κόμματός της.
Κι είναι ολοφάνερο ότι κάτι συμβαίνει στην σκεπτόμενη Αριστερά, στην οποία θεωρώ ότι ανήκει η περιφερειάρχης της Αθήνας.
Όταν το κόμμα της έφτασε στο σημείο να κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία ως νεοφιλελεύθερη και να ισχυρίζεται ότι προκάλεσε και υπέθαλψε την απεργία των εργαζομένων στην αποκομιδή των σκουπιδιών για να ιδιωτικοποιηθούν οι συγκεκριμένες υπηρεσίες κι η ίδια βγαίνει και ευθέως λέει ότι η Περιφέρεια ήδη συνεργάζεται με ιδιώτες, αυτό λέγεται επανάσταση.
Όταν η ίδια βγαίνει και λέει ότι για να συντηρηθεί και να διατηρηθεί «ζωντανό» το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, πρέπει να συμμετάσχουν ιδιώτες, αυτό αποτελεί χαστούκι στους νοσηρούς, ιδεοληπτικούς συντρόφους της.
Χαστούκι αποτελεί και το σχέδιό της για τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει η εκμετάλλευση του πάρκου. Όπου άμεσα θα προκηρύξει διαγωνισμούς για ν’ ανατεθούν σε ιδιώτες οι καθαρισμοί των κοινόχρηστων χώρων, των σιντριβανιών, των χώρων υγιεινής κλπ. Και ταυτοχρόνως η ασφάλεια θ’ ανατεθεί σε ιδιωτική εταιρεία φύλαξης.
Τουτέστιν, απατεξάμην τον κρατισμό!
Δεν γνωρίζω αν με τις σκέψεις και τις πράξεις της η Ρένα Δούρου εγγράφει παρακαταθήκες για το μέλλον. Δεν γνωρίζω καν αν επιθυμεί να εγγράψει τέτοιες παρακαταθήκες.
Εκείνο που είναι ορατό δια των πράξεών της, είναι ότι στέκεται απέναντι στις άναρθρες κι ατελέσφορες κραυγές συντρόφων της που «κοινωνούν» στον κρατισμό, ενώ δεν εμπορεύεται ελπίδα για μονιμοποίηση συμβασιούχων στους ΟΤΑ.
Κι αυτό το αποκαλώ πολιτικό ρεαλισμό. Και καθαρή ματιά.
Κι ας μας χωρίζει ιδεολογική άβυσσος…
