Διάβασα «χολή» για την παρουσία και τοποθέτηση ανθρώπων σαν τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο και τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Κατ’ αρχάς να τονίσω ότι αυτό που με ενόχλησε περισσότερο από τη «χολή» και το μίσος που εκτοξεύθηκαν, είναι ότι αυτό δεν συνέβη μόνο από τους αυτοαποκαλούμενους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς, αλλά κι από ανθρώπους της Λαϊκής Δεξιάς που ξίνισαν από τα ανοίγματα του κόμματός τους προς προσωπικότητες που κοσμούν την Ελλάδα.
Είναι οι συνεχιστές εκείνων που κάποτε ξίνιζαν όταν ο Καραμανλής με το άνοιγμα στο Κέντρο, πήγε στη Νέα Δημοκρατία τον Θανάση Κανελλόπουλο, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, την Αριστερή Άννα Συνοδινού. Είναι οι άνθρωποι που συμπορεύονταν με πνευματικούς ογκόλιθους όπως ο Πάνος Καμμένος, η Κατερίνα Παπακώστα, ο Γιάννης Μανόλης και τα παρασιτικά κομματόσκυλα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Είναι οι άνθρωποι της μικροκομματικής μιζέριας. Πολλοί από αυτούς ακούν την λέξη «Φιλελεύθερος» και βγάζουν αναφυλαξία.
Είναι οι άνθρωποι που, σε τελική ανάλυση, δεν μπορούν καν να σκεφτούν αν προτιμούν τους Ράμφο και τον Μαρκουλάκη από τον μέγιστο γελωτοποιό Λαζόπουλο ή την αοιδό Άντζη Σαμίου (των πνευματικών δημιουργημάτων «Θα πάθεις ζημία» ή «Μία σου και μία μου»), που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι από την άλλη πλευρά, οι Αριστεροί που μπορεί να έχασαν τον εμφύλιο που προκάλεσαν αλλά κατέστησαν τελικά νικητές στο ιδεολογικό πεδίο, δεν μπορούν επ’ ουδενί να αποδεχθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων που αμφισβητούν πλέον την παραμυθένια ιδεολογική τους υπεροχή. Ότι υπάρχουν πια άνθρωποι που λένε τα πράγματα όπως είναι πραγματικά και δεν έχουν ανάγκη, ούτε προσμένουν να σιτιστούν από τα κομματικά στρατεύματα. Ότι πια, δεν μπορεί να δημιουργεί πολιτισμό και πνεύμα το εργοστάσιο παραγωγής διανοουμένων στον Περισσό ή στην Κουμουνδούρου, προωθώντας τους μέτριους και καθιστώντας τους, περίπου, ογκολίθους. Και χρηματοδοτούμενους από τον κρατικό κορβανά ή από τις πνευματικές δραστηριότητες της Αριστερής αυτοδιοίκησης…
Κάποιοι από αυτούς, τόλμησαν να αμφισβητήσουν την επιστημοσύνη του Στέλιου Ράμφου.
Επειδή είπε τη γνώμη του για την υπεροχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας!
Τι άλλο να πει κανείς;
