Πριν λίγες ημέρες βρέθηκε o ιδεολογικός καθοδηγητής του ναζισμού στη χώρα μας, Κωνσταντίνος Πλεύρης στο εφετείο για τη δίκη της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Κι εκεί χαιρέτισε ναζιστικά, απαθανατιζόμενος σχεδόν με καμάρι μπροστά σε μια μάνα που δολοφονήθηκε το παιδί της. Μέγιστη προσβολή τόσο προς τη μάνα, όσο και ως προς τη δημοκρατία. Αποτροπιασμός.
Όπως ήταν φυσικό, η Αριστερά θεώρησε σκόπιμο να ταυτίσει τον γνωστό φασίστα με το γιο του Θάνο, μόνο και μόνο επειδή είναι υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν ότι η χώρα θα βρεθεί προ μεγάλης… πολιτικής κρίσης!! Ουδείς κατάλαβε τον λόγο, αλλά εδώ που τα λέμε οι Αριστεροί αναλυτές δεν φημίζονται για την ορθή κρίση και για τα αντανακλαστικά τους.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Θάνος Πλεύρης στην πολιτική διαδρομή του, υπήρξε πιστός υπηρέτης της δημοκρατίας και του όρκου του στο Σύνταγμα της χώρας. Η δε απόδοση οικογενειακής ευθύνης για ανομήματα του πατέρα του, αποτελεί ύψιστη πράξη φασισμού.
Εν πάση περιπτώσει ο υπουργός Πλεύρης βρέθηκε υπόλογος των πράξεων του πατέρα του. Ρωτήθηκε και ως όφειλε απέναντι στο καθήκον του, τον αποδοκίμασε με τον βαρύτατο χαρακτηρισμό ότι η πράξη του αποτελεί αποκτήνωση!
Γενναία πράξη, έντιμη. Πλέρια δημοκρατίας που θα έλεγε ένας κομμουνιστής.
Κι η αλήθεια είναι ότι ο Θάνος Πλεύρης, ότι κι αν έκανε, ότι κι αν έλεγε θα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, Αν δεν λάμβανε αποστάσεις από τον πατέρα του θα τον αποκαλούσαν φασίστα. Τώρα που έλαβε, ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιεί επικοινωνιακές μεθόδους. Δεν τους πιάνεις πουθενά τους Αριστερούς….
Εκτιμώ ότι με την πράξη του ο Θάνος Πλεύρης «ψήλωσε» πολύ στις συνειδήσεις πολιτών που δεν κραυγάζουν και θωρούν τα γεγονότα ως είναι. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν βάδισε στα χνάρια του πατέρα του. Το ξέρει κι ένα μικρό παιδί αυτό. Όμως, κάποιοι με την κακοπιστία τους τον διέβαλλαν συστηματικά μόνο και μόνο για τις ιδέες του πατέρα του και την αρχή της πολιτική του διαδρομής στο ΛΑΟΣ.
Τώρα πέταξε μια και καλή την κακοπιστία με μια γενναία πράξη. Πράξη δημοκρατίας, ανθρωπιάς προς τη μάνα του δολοφονημένου και κυρίως πράξη συνείδησης. Θέλει δύναμη ψυχής και μυαλού να χαρακτηρίσεις αποκτήνωση μια πράξη του ίδιου σου του πατέρα.
