Η ψήφος στις ευρωεκλογές κατά ένα περίεργο, αλλά ερμηνεύσιμο λόγο, αποτελούσε – κι εν πολλοίς αποτελεί- μια χαλαρή ψήφο. Ή και ψήφο διαμαρτυρίας προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Για πολλά χρόνια που δεν ίσχυε ο σταυρός προτίμησης, η Ελλάδα είχε την τύχη να την εκπροσωπούν στην Ευρωβουλή προσωπικότητες υψηλότατου επιστημονικού, πολιτικού και κοινωνικού κύρους. Πρόχειρα, επί παραδείγματι, θυμάμαι τους Γιάγκο Πεσματζόγλου, Αναστάσιο Πεπονή, Λεωνίδα Μπουρνιά, Γεώργιο Μαύρο, Ευάγγελο Αβέρωφ, Γιάννη Μπούτο, Παναγιώτη Λαμπρία, Μαριέττα Γιαννάκου, Λεωνίδα Κύρκο, Θεόδωρο Σκυλακάκη, Παρασκευά Αυγερινό, Δημήτριο Τσάτσο, Γιάννο Κρανιδιώτη, Κωστή Χατζιδάκη, Γιάννη Βαρβιτσιώτη. Δηλαδή, προσωπικότητες κολοσσοί.
Όταν ξεκίνησε στην Ελλάδα ο σταυρός προτίμησης κι ο σοφός λαός πήρε την κατάσταση στα χέρια του, ξεκίνησε η «παραγωγή» ευρωβουλευτών με κριτήριο την αναγνωρισημότητα και την «λάμψη» των προσώπων. Είδαμε να εκλέγονται καθαρίστριες (σέβομαι το επάγγελμά τους και το υπολήπτομαι, αλλά δεν νομίζω ότι πολιτικά, επιστημονικά και πνευματικά μπορούσαν και μπορούν να μας προσφέρουν κάτι), ποδοσφαιριστές που δυσκολεύονταν ακόμη και να μιλήσουν, αοιδοί και λοιπά πρόσωπα ελάχιστου ειδικού βάρους αναφορικά με τον σκοπό που θα ήταν εντεταλμένοι να υπηρετήσουν στην Ευρωβουλή.
Έτσι, παρακολουθούμε συστηματικά τους ανεπαρκείς ευρωβουλευτές που στέλνουμε με τις ψήφους μας, να είναι απόντες! Είτε πραγματικά είτε ουσιαστικά. Χωρίς τη δυνατότητα καίριων και ουσιαστικών παρεμβάσεων, χωρίς κύρος, χωρίς έργο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όντως παράγουν έργο. Έργο ουσίας κι όχι απλώς να καταθέτουν ερωτήσεις ανοησίας με στόχο το εγχώριο ακροατήριό τους…
Γιατί τα λέω αυτά; Πολύ απλά επειδή σε λιγότερο από δυο μήνες θα κληθούμε να ψηφίσουμε εκπροσώπους μας για την Ευρωβουλή. Κι οφείλουμε να στείλουμε αρίστους κι όχι απλά γνωστούς των τηλεπαραθύρων, της show biz ή άλλους που απλά φέρουν το επίθετο του μπαμπά τους…
Παρακολουθούσα προσφάτως στην Ευρωβουλή την ψηφοφορία που αλλάζει από εδώ και στο εξής το διαδίκτυο. Ξέρετε ότι ανάμεσα στους 92 ευρωβουλευτές που απείχαν της ψηφοφορίας, οι δέκα ήταν από την Ελλάδα; Οι Δημήτρης Παπαδημούλης (δήλωσε άρρωστος), Κωνσταντίνα Κούνεβα (επικαλέστηκε υποχρέωση) και Στέλιος Κούλογλου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μανώλης Κεφαλογιάννης, Γιώργος Κύρτσος, Ελίζα Βόζενμπεργκ και Θοδωρής Ζαγοράκης από τη ΝΔ. Η Εύα Καϊλή από την Ελιά, ο Σωτήριος Ζαριανόπουλος από το ΚΚΕ και ο Νότης Μαριάς, πρώην των ΑΝΕΛ και νυν ανεξάρτητος… Ανέφερα τα ονόματα ενδεικτικά, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών ζητούν εκ νέου την ψήφο μας.
Κι ερωτώ: Είχαν το δικαίωμα να λείπουν από μια κρίσιμη ψηφοφορία που αλλάζει τα πάντα στο διαδίκτυο και δη προς περιορισμό της ενημέρωσης; Τους στείλαμε με την ψήφο μας στην Ευρωβουλή για να απέχουν; Για να κάνουν τους Κινέζους; Μόνο για να εισπράττουν περί τα 18 χιλιάδες ευρώ μηνιαίως και να κάνουν δημόσιες σχέσεις προσκαλώντας συστηματικά ψηφοφόρους τους για να τους επιδείξουν το Ευρωκοινοβούλιο;
Να πω και κάτι ακόμη: Μια απλή ανάγνωση των υποψηφίων ευρωβουλευτών που έχουν ανακοινώσει ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, μας καταδεικνύει ότι η Αριστερά με τις προτάσεις της ευτελίζει το Ευρωκοινοβούλιο –δεν περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό- και υποτιμά την αριστεία, την επιστημοσύνη και την ίδια την πολιτική. Η δε Νέα Δημοκρατία –πλην των νέων της προτάσεων- επιμένει σε πρόσωπα φθαρμένα, ψυχή και σώματι απόντα από τις διαδικασίες.
Άρα; Άρα η μπάλα είναι στα πόδια μας. Εμείς θ’ αποφασίσουμε αν εκείνοι που θα στείλουμε θα μας εκπροσωπούν επαρκώς και δεν θα είναι άφωνοι, ωσεί παρόντες και οιονεί απόντες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Ο λαός μας έχει αποδείξει πλειστάκις ότι δεν ξέρει τι του γίνεται. Μα θα ήμουν χαρούμενος αν ψήφιζε (ενδεικτικά αναφέρω) τον σπουδαίο άνθρωπο και κορυφαίο επιστήμονα Στέλιο Κυμπουρόπουλο αντί τη παίκτρια reality και αοιδό Ραλλία Χρηστίδου. Θα ήμουν χαρούμενος αν ψήφιζε εκείνους που τα βιογραφικά τους είναι πλήρη επαγγελματικών κι επιστημονικών ενσήμων κι όχι εκείνους των οποίων εμπεριέχουν ως μοναδικούς τίτλους μια καλή πάσα στα γήπεδα ή τις …πορείες στη Γένοβα…
