Από επαγγελματική διαστροφή διάβαζα χθες τα πρακτικά του λόγου του Αλέξη Τσίπρα στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο του 2018.
Αυτομάτως ήρθε στο μυαλό μου ο χαρακτηρισμός που είχε κάνει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης για εκείνον.
«Ψευτράκος»!
Ταυτοχρόνως αναλογίστηκα πόσο ήπιος ήταν αυτός ο χαρακτηρισμός.
«Ψευταράς», θα ήταν ο σωστός.
Νομίζω ότι δεν έχει περάσει ποτέ στα χρονικά της ελεύθερης Ελλάδας, άλλος πρωθυπουργός που να έχει χρησιμοποιήσει ευσυνειδήτως τόσα –και δη τερατώδη- ψέματα.
Δεν θα σταθώ στα όσα έλεγε προεκλογικά. Αυτά πια τα γνωρίζουν οι πάντες κι έχουν γίνει ανέκδοτα.
Μα να λέει στο υπουργικό συμβούλιο ότι επί ημερών της κυβέρνησής του έχουν αυξηθεί οι μισθοί;
Όταν δεν υπάρχει Έλληνας που να μη γνωρίζει ότι χιλιάδες νέοι εργάζονται με 360 ευρώ μηνιαίως;
Να λέει ότι έχει μειωθεί η ανεργία;
Όταν δεν υπάρχει νοήμων Έλληνας που να μη γνωρίζει ότι αυτό συμβαίνει εξ αιτίας της συστηματικής μερικής απασχόλησης με μισθούς –χαρτζιλίκι;
Να λέει ότι έχουν αυξηθεί τα φορολογικά έσοδα;
Όταν όλοι γνωρίζουν ότι αυτά υστερούν εξ αιτίας της αδυναμίας των πολιτών να καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους προς το δημόσιο;
Να λέει ότι καταπολέμησε τη φοροδιαφυγή;
Όταν αυτή κορυφώνεται ως αποτέλεσμα της φορολαίλαπας την οποία έχει εξαπολύσει;
Να λέει ότι καταπολέμησε τη διαφθορά;
Όταν ο ίδιος συναγελάζεται (ειδικά στον τομέα των ΜΜΕ) με επιχειρηματίες των οποίων το παρελθόν είναι «σκοτεινό» κι οι πηγές εσόδων τους αδιαφανείς;
Είναι δυνατόν ν’ ακούγονται από τα πιο «υπεύθυνα» κυβερνητικά χείλη τόσα ψέματα;
Λες κι οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν βιώνουν την θλιβερή τους πραγματικότητα;
Ως να μη γνωρίζει την σοφή ρήση του λαού για το πόσο χαίρεται ο ψεύτης;
