Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όποιες πρωτοβουλίες λαμβάνονται για να αποκλιμακώνονται εντάσεις και δύσκολες καταστάσεις, βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση.
Μια τέτοια συνάντηση ήταν αυτή που είχε ο Τσίπρας στο Πεκίνο με τον Ερντογάν. Και μάλιστα στον απόηχο της συνεχούς έντασης που προκαλεί η Τουρκία στο Αιγαίο και τις συνεχείς δηλώσεις του Τούρκου προέδρου για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Επίσης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Εξωτερική πολιτική αποτελεί έναν τομέα εξίσου κρίσιμο με αυτόν της οικονομίας. Άρα, δεν μπορεί να ασκείται από ανθρώπους που δεν διαθέτουν πολιτική φερεγγυότητα και μέσω αυτής επιχειρούν να βγάζουν προσωπικά και κομματικά οφέλη. Ούτε μπορεί ν’ ασκείται με αφέλεια ή αυταπάτες ένεκα άγνοιας. Ή με… διαρροές για να δημιουργηθεί ένα δήθεν success story προς εσωτερική κατανάλωση…
Τι επιχειρήθηκε να γίνει στη συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν; Τα πράγματα είναι σαφή ως προς την ανάγνωσή τους. Επιχειρήθηκε να υπάρξει μια «παγωμένη» αποκατάσταση σχέσεων, που έχουν διαρραγεί εξ αιτίας των θέσεων του Ερντογάν αλλά και της δικής μας άρνησης (και σωστά) να εκδοθούν οι 8 Τούρκοι αξιωματικοί που ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Για τους οποίους ο Ερντογάν ισχυρίζεται ότι ο Τσίπρας τον κορόιδεψε, αφού του είχε υποσχεθεί ότι θα τους παραδώσει.
Έγινε τέτοια συζήτηση; Ουδείς γνωρίζει.
Εκείνο που μάθαμε ήταν οι… θριαμβολογίες ελληνικών μέσων ενημέρωσης για το… Συμβούλιο διακυβερνητικής συνεργασίας που θα γίνει τον Οκτώβριο στη Θεσσαλονίκη.
Πώς το λέει η λαϊκή ρήση; Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι… Αφού το συγκεκριμένο ζήτημα είναι απολύτως ήσσονος σημασίας.
Τι άλλο μάθαμε από τη συνάντηση αυτή; Μάθαμε για τη θέση του Ερντογάν (συμφώνως με όσα διέρρευσαν οι ελληνικές αρχές), συμφώνως με την οποία επιθυμεί την «πλήρη υλοποίηση της συνθήκης της Λωζάννης».
Κι αφού κατάλαβαν ότι η συγκεκριμένη διαρροή περισσότερη ένταση δημιουργεί παρά επιλύει προβλήματα, έσπευσαν να τη μαζέψουν και να κάνουν άλλη. Συμφώνως με την οποία, «ο Ερντογάν επέμεινε στις πάγιες θέσεις του και συμφώνησε στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης της έντασης, μέσω συνεχών επαφών των Ενόπλων Δυνάμεων των δυο χωρών».
Άντε, τώρα, να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι είναι ασφαλής έχοντας υπουργό Εθνικής Άμυνας τον παρορμητικό τουρκοφάγο, απαντών ενίοτε και με την ανύψωση του μεσαίου δακτύλου, Πάνο Καμμένο.
Οι ελληνικές διαρροές δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά για το ειπώθηκε αναφορικά με το θέμα των 8 Τούρκων αξιωματικών. Είναι δυνατόν να μην ειπώθηκε τίποτα; Όταν αυτό το θέμα αποτελεί το υπαριθμόν ένα (1) ζήτημα στην ατζέντα του Ερντογάν;
Αλλά, αφού δεν διέρρευσαν τίποτα επί τούτου, διέρρευσαν ότι ο Τσίπρας υποσχέθηκε στήριξη στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Δηλαδή, πάλι παραμύθι. Λες και δεν ξέρει ο Ερντογάν ότι ο Τσίπρας κι η Ελλάδα είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εξ ου και την ώρα που γινόταν η συνάντηση η Τουρκία εξέδιδε μια ακόμη NAVTEX από τις δεκάδες τέτοιες, ομού με NOTAM, που εκδίδουν εσχάτως και ουσιαστικά δεσμεύουν παράνομα το κέντρο του Αιγαίου για ασκήσεις!
Ξαναλέω ότι η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να ασκείται με όρους εσωτερικού.
Πολύ περισσότερο όταν –πέραν όλων των άλλων- έχεις να κάνεις με τον Ερντογάν που έχει συγκεκριμένη αντίληψη ότι πρέπει να ν’ αλλάξει η συνθήκη της Λωζάννης, επειδή αυτή έγινε με … συμβιβασμούς του Κεμάλ και το Ινονού, που …περιόρισαν εδαφικά την Τουρκία. Κι αυτή του την αντίληψη την συνδέει με την θέλησή του να καταστήσει την χώρα του μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, ηγέτιδα στους Μουσουλμάνους και δυνάστρια της Δύσης, ίσως και της μισής Ελλάδας (Αιγαίο – Θράκη).
Θα ήθελα να ακούσω σε μεγάλα διεθνή φόρα την ελληνική κυβέρνηση να βροντοφωνάζει τις αλήθειες απέναντι σε όσα απαιτεί ή λέει ο Ερντογάν.
Ότι, δηλαδή, στρεβλώνει τη συνθήκη.
- Στην μεν αποστρατικοποίηση των νησιών που απαιτεί, αγνοεί ηθελημένα ότι αυτή έχει καταργηθεί από τη συνθήκη του Μοντρέ, στις 20 Ιουλίου 1936.
- Στις δε «γκρίζες ζώνες» με τις οποίες υποστηρίζει ότι όσες νησίδες δεν αναφέρονται στις συνθήκες οφείλουν να επιστρέψουν στην Τουρκία ως διαδόχου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, παραβλέπει τη ρητή συνθήκη που αναφέρει ότι η Τουρκία διατηρεί την κυριαρχία επί όλων των νήσων που δεν αναφέρονται μέχρι τρία (3) ναυτικά μίλια από τις ακτές της.
Εξακολουθώ κι επιμένω ότι είναι καλό να γίνονται κινήσεις εκτόνωσης κρίσεων και συνομιλίες.
Αλλά, επ’ ουδενί μπορεί αυτές να προβάλλονται στο εσωτερικό ως επιτυχίες της κυβέρνησης, ούτε ως δήθεν success story στα ελληνοτουρκικά ζητήματα.
Κι αυτό επειδή οι ψευδαισθήσεις κι η τακτική του «κάνω τον Κινέζο», έστω κι αν έγινε στο Πεκίνο, δημιουργεί πλειστάκις βαρύ λογαριασμό.
Είναι αναγκαία, το τονίζω και πάλι, η εγρήγορση.
Πολύ περισσότερο τώρα που μπαίνει το καλοκαίρι…
