Ένας από τους μεγάλους μύθους της Αριστεράς είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι η ίδια αποτελεί τον προοδευτικό χώρο του τόπου. Χρόνια ολόκληρα ακούμε για τις προοδευτικές δυνάμεις και τους κακούς της συντήρησης μα της ακινησίας. Χρόνια ακούμε για Αριστερές ανανεωτικές δυνάμεις που αν κυβερνήσουν θα αλλάξουν τον τόπο. Μέχρι και το ΚΚΕ αυτοχαρακτηρίζεται ή χαρακτηρίζεται ….πρόοδος! Άλλωστε η λέξη πρόοδος αποτελεί μια πανέμορφη έννοια! Ειδικά για την πολιτική!
Μετά την πτώση της χούντας λοιπόν, η Αριστερά αυτοχαρακτηρίστηκε …προοδευτική δύναμη. Κι όπως είχε καταφέρει να βγει νικήτρια στην ιδεολογική μάχη και στον πόλεμο των εντυπώσεων, δεν ήθελε και πολύ κόπο για να εντυπωθεί στο κοινωνικό υποσυνείδητο ως… προοδευτικός πολιτικός χώρος. Παρ’ ότι ουσιαστικά βρισκόταν δεκάδες χρόνια πίσω και παρ’ ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε παντού υπό το βάρος των εγγενών και δομικών του ανεπαρκειών.
Προσέξτε: Ο… συντηρητικός και Δεξιός Καραμανλής, λύτρωσε τη χώρα από τον «μεσαίωνα» του θρόνου. Ο … συντηρητικός και Δεξιός Καραμανλής έβαλε την χώρα στον σκληρό πυρήνα των κατ’ εξοχήν προοδευτικών και ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης. Ο … συντηρητικός και Δεξιός Καραμανλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ και εγκατέστησε στην Ελλάδα την ισχυρότερη δημοκρατία της ελεύθερης ιστορίας της. Ο …. συντηρητικός και Δεξιός Καραμανλής, ξέκοψε την συνεχή επιχείρηση της Εκκλησίας να κυβερνά τη χώρα, κάνοντας πράξη το καθείς εφ ω ετάχθη… Χώρια που ακόμη και το 2015, η χώρα έμεινε στην Ευρωζώνη με τις πλάτες της … φιλελεύθερης παράταξης όταν οι… προοδευτικοί την έριξαν στα βράχια…
Προσέξτε κι αυτό: Αντιθέτως με όλα αυτά, η δήθεν προοδευτική Αριστερά –ταυτισμένη λιγότερο ή περισσότερο και επί δεκαετές με το αποτρόπαιο σοβιετικό καθεστώς- συμπορευόταν συστηματικά με ακραία συντηρητικά στοιχεία, το πελατειακό σύστημα, τον επάρατο μηδενιστικό συνδικαλισμό και τελικά κυβέρνησε μαζί με τις πιο ακραίες πολιτικές εκφάνσεις του συντηρητισμού, τους Καμμένο και Παυλόπουλο!
Όλα αυτά, πλέον της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, έχουν νόημα σήμερα με τα άλματα της Νέας Δημοκρατίας προς τον χώρο του προοδευτικού Κέντρου.Όπου η διείσδυσή της καταρρίπτει άλλο ένα Αριστερό μύθο.
Η αλήθεια είναι ότι κάποια τμήματα της Νέας Δημοκρατίας κάνουν τιτάνια προσπάθεια για να ακολουθήσουν την ηγεσία του κόμματός τους. Τμήματα του κομματικού μηχανισμού που είναι ταυτισμένα με τον κρατισμό ή παλαιολιθικές πολιτικές κουλτούρες που λίγο απέχουν από αντίστοιχες Αριστερές. Πάρτε παράδειγμα τόσους και τόσους στον συνδικαλιστικό χώρο…. Ή θυμηθείτε ότι στο περίφημο δημοψήφισμα του 2015 πολλοί …. συντηρητικοί ψήφισαν … προοδευτικά «όχι»! Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν ακόμη βουλευτές του ρουσφετιού για τις περιοχές τους ή πολιτευτές που αυτοδιορίζονται ως αστυνομικοί της τρίχας ή κι εκείνοι που φοράνε περικεφαλαίες και κρατούν δόρατα! Μα αυτοί δεν κυβερνούν, ούτε χαρακτηρίζουν ή αντιπροσωπεύουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, όπως συμβαίνει κατά κόρον με τους Αριστερούς που αρνούνται τα πάντα και παραμένουν προσκυνητές της πολιτικής μούχλας.
Ουδείς λοιπόν μπορεί να αμφισβητήσει τον προοδευτικό δρόμο της Νέας Δημοκρατίας. Διαχρονικά. Μπορεί να υπήρξαν κατά περιόδους «εμπρός –πίσω», αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Κι αυτός ο προοδευτικός δρόμος καθίσταται πια μονόδρομος. Τα «γαλάζια» στελέχη δεν μπορεί να μη διακρίνουν το μεγάλο μεταρρυθμιστικό αίσθημα της κοινωνίας, ούτε την αναγκαιότητα ανανέωσης –και με πρόσωπα εκτός τειχών- του κόμματός τους. Ο πήχης άλλωστε έχει μπει ψηλά. Η δε Αριστερά, καθημερινά δείχνει την ταύτισή της με τη βαθιά συντήρηση και το παρελθόν…
