Ήθελα να γράψω τούτες τις σκέψεις εδώ κι αρκετές ημέρες. Απλά τις καθυστέρησα λίγο, μέχρι να μου επιτρέψουν οι γιατροί στο Ωνάσειο να πιάσω το πληκτρολόγιο. Βλέπετε, ένας θρόμβος πήγε να μου βάλει τρικλοποδιά, μα έγινε αποτελεσματική ντρίμπλα.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι η απουσία της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς από τον αποχαιρετισμό του Σαββόπουλου, αποτελεί πράξη βαθύτατου συμπλέγματος, για όσα τους έσουρνε ο τραγουδοποιός μέσα από το έργο του τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι σαν πράξη μιας κυριούλας στο χωριό που ήταν θυμωμένη με τον νεκρό και δεν πήγε στην κηδεία του!
Κι ύστερα μιλούν για προοδευτισμό… με την ψυχή κολλημένη στη μιζέρια. Τι είπε ο Χαρίτσης; «Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνι και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”».
Μιλάμε για αποθέωση της ανοησίας. Το θράσος βαφτίζεται αξιοπρέπεια κι η πολιτική καφενείου «στάση αρχών». Ουσιαστικά με όσα είπε, πρόσβαλλε τον Σαββόπουλο. Σαν να του έλεγε … τέτοιους φίλους έχεις, ε εγώ δεν έρχομαι στην κηδεία σου…
Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά, ενώ η λαϊκή ρήση είναι απολύτως χαρακτηριστική: «Θύμωσε ο παπάς κι έσκισε τα ράσα του…».
Η μικροψυχία φοράει αμπέχονο και πουλάει ήθος.
Αλήθεια, ο Χαρίτσης νομίζει ότι ο Νιόνιος έπρεπε να τον ρωτήσει με ποιους θα συνδιαλέγεται και ποιους θ’ αφήσει.
Τι να πει κάποιος; Το κόμπλεξ έγινε ιδεολογία, κι η αγένεια πολιτική θέση. Κι είναι απορίας άξιο που ο Χαρίτσης δεν είχε ζητήσει τον λόγο κι από τον Θεοδωράκη που στο τέλος της πορείας του έλεγε ότι η πιο επικίνδυνη μορφή του φασισμού είναι η αριστερόστροφη!
Ο Χαρίτσης κι οι άλλοι, δεν συγχώρησαν τις αλήθειες του Σαββόπουλου. Όπως εκείνη που εξέφρασε το 2023, με την ευχή για αυτοδυναμία της ΝΔ: «Κάποιος πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση και δεν ξέρω καλύτερο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη», είχε πει. Δεν του συγχώρησαν που τους απέρριπτε κι εντόπιζε σ’ αυτούς … «ένα παλαιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μιας υπερβολικής και αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης». Δεν του συγχώρησαν που είχε εναντιωθεί στο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν του συγχώρησαν ότι με τον χαρακτηριστικό σαρκασμό του, έλεγε ότι «μας κυβερνούν εγγαστρίμυθοι του Ανδρέα Παπανδρέου», εννοώντας τον Τσίπρα.
Αλήθεια, ποια στοιχειώδη κοινωνική συμπεριφορά επέδειξε ο Χαρίτσης (πρόεδρος κόμματος του 1%, αλλά με τεράστια και δυσανάλογη προβολή) κι οι άλλοι της Αριστεράς και ποια δημοκρατικά χαρακτηριστικά; Έκαναν μούτρα στον Σαββόπουλο κι έβαλαν στη γωνία τον Μητσοτάκη;
Ξέρετε κάτι; Ο σεβασμός δεν έχει χρώμα – η αγένεια όμως έχει υπογραφή. Η αλαζονεία της ανυπαρξίας είναι πάντα πιο εκκωφαντική από τη σιωπή.
Ποιοι είναι αυτοί; Ποιος θα θυμάται μετά από πενήντα χρόνια τον Χαρίτση, τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελο – και πόσοι τον Σαββόπουλο και τον Μητσοτάκη;
Η Ιστορία δεν γράφεται με tweets και αναρτήσεις, αλλά με έργο και ψυχή. Είναι σίγουρο ότι ο κοσμοπολιτισμός του Νιόνιου και του δις πρωθυπουργού Μητσοτάκη φωτίζει τον τόπο έναντι της πολιτικής μπουρτζοβλαχιάς του Χαρίτση και των άλλων…
Οι τύποι που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί» λοιδορούν και συκοφαντούν όσους τους ασκούν κριτική. Επιτίθενται με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, σε όσους έχουν διαφορετική ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση, λες κι είναι αφεντάδες σε απολυταρχικά καθεστώτα.
Είναι ο ακροαριστερός φασισμός που έλεγε κι ο Μίκης. Παντού. Το ίδιο δηλητήριο, απλώς αλλάζει χρώμα στο μπουκάλι. Θορυβώδεις μειοψηφίες, μα πρωταθλήτριες του πολιτικού αριβισμού και της πολιτικής ανοησίας, που πιθανότατα ενοχλούνται επειδή η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας κι οι Έλληνες δεν έζησαν τα παθήματα των λαών της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν και των άλλων αιμοσταγών του κομμουνισμού και λοιπών αριστερών δικτατόρων…
Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια και η Αριστερά δεν έχει λόγο να εκφράσει και να υπάρχει, τόσο παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα πολιτικής ανοησίας.
Κι όσο μικραίνει η απήχησή τους, τόσο μεγαλώνει η φωνή τους. Η απελπισία κάνει θόρυβο. Και ταύτιση ακόμη και με αιματοβαμμένες οργανώσεις, τύπου Χαμάς…
Να πω κάτι τελευταίο. Τι να πάνε να κάνουν στον αποχαιρετισμό του Νιόνιου; Εκεί πας για να πεις «αντίο», όχι για να δώσεις κομματική γραμμή. Εκεί πας με καρδιά και ψυχή, όχι με φυλλάδιο.
Καλύτερα λοιπόν να μείνουν στα πάνελ και στα like τους, εκεί που νιώθουν άνετα, στην Ελλάδα των δήθεν …προοδευτικών, που μπερδεύουν τον πολιτισμό, την ευπρέπεια και την αγωγή, με το κομματικό τους manual… Είπαμε, προοδευτικοί μπουρτζόβλαχοι…
