Η συσσωρευμένη ευρωπαϊκή εμπειρία υποστηρίζει ότι το τέλος των μνημονίων δημιουργεί ανάταση στην Οικονομία. Το είδαμε στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο. Μα εκεί δούλεψαν, έβαλαν την ουρά στα σκέλια, μεταρρυθμίστηκαν, άλλαξαν τα περισσότερα που δημιουργούσαν προσκόμματα στην οικονομίας τους, έπιασαν τόπο οι θυσίες των λαών τους. Όπου, εκτός των άλλων κερδών τους, φάνηκε και από τη συμμετοχή τους στις τεράστιες «πίτες» των ευρωπαϊκών επενδύσεων.
Με αυτό ως δεδομένο προκύπτει το ερώτημα: Εμείς πού πάμε; Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ έχει αιχμαλωτίσει την ελληνική οικονομία με αντιαναπτυξιακά πρωτογενή πλεονάσματα και στέρηση πρωτοβουλιών μέχρι το 20160; Πού πάμε όταν δεν έχουμε αλλάξει τον κρατικίστικο ρόλο –παρέμβαση του κράτους στην οικονομία; Πού πάμε όταν δεν έχουμε προχωρήσει σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα ελευθερώνουν τις επενδύσεις και δεν θα τις καθιστούν έρμαια κάθε πικραμένου γραφειοκράτη ή …προστάτη (νταβατζή) του περιβάλλοντος; Πού πάμε όταν ζουν και βασιλεύουν τα δίκτυα συντήρησης πελατειακών σχέσεων; Πού πάμε με τον συγκεκριμένο δύσκαμπτο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα; Πού πάμε με τόση και τέτοια πολυνομία και γραφειοκρατία; Πού πάμε όταν τα δημόσια έργα, οι ενεργειακές ή άλλες υποδομές, οι εξοπλισμοί, η παραγωγή, τα συστήματα Υγείας και Παιδείας, βρίσκονται στα χέρια των εκάστοτε ημετέρων; Πού πάμε όταν οι συνδικαλιστές εξακολουθούν κι ασκούν πολιτική για την προστασία δήθεν κεκτημένων τους, που εν πολλοίς στηρίζονται στη δική μας αφαίμαξη; Πού πάμε όταν αδυνατούμε να πατάξουμε, εδώ και δεκαετίες, το λαθρεμπόριο καυσίμων κι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ δημιούργησε…32 επιτροπές για να το πατάξει κι ετοιμάζει πάλι νέα μέτρα; Πού πάμε, όταν είναι ξεκάθαρο ότικυρίαρχη πολιτική κουλτούρα αποτελεί η ελεγχόμενη κρατικίστικη οικονομία, η διαπλοκή και το μοίρασμα της πίτας σε κρατικοδίαιτους –ημέτερους ή μη- επιχειρηματίες; Πού πάμε όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτικών και της κοινωνίας αντιμάχονται τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις; Ακόμη κι αυτές που έχουν υπογράψει στα 113 προαπαιτούμενα και στα 30 εργαλεία του ΟΟΣΑ; Πού πάμε όταν δεν έχουμε ξεριζώσει κυκλώματα σε ΔΕΚΟ και λοιπές κρατικές επιχειρήσεις που δεν προσφέρουν τίποτα αλλά πίνουν το αίμα των φορολογουμένων και συντηρούν τις ασθένειες της οικονομίας μας; Πού πάμε;
Σε λίγες ημέρες ο Τσίπρας θα μας γεμίσει και πάλι παραμύθια, ίσως και φιέστες.
Μα δεν θα πει κουβέντα για τα παραπάνω. Δεν θα πει κουβέντα για τις καταγεγραμμένες και υπογεγραμμένες μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν.
Ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνει πια να τις κάνει.
Κι εδώ έρχεται ο ρόλος της Νέας Δημοκρατίας κι ένα ερώτημα: Μπορεί να τις κάνει εκείνη; Μπορεί εκείνη να προχωρήσει σε βαθιές τομές;
Συμπαθάτε με, μα με τη σημερινή σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας, έχω εξαιρετικές αμφιβολίες. Αφού οι περισσότεροι αποτελούν σαρξ εκ σαρκός του κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων.
Από την άλλη πλευρά, είναι παρήγορο ότι αυτής ηγείται ένας σύγχρονος πολιτικός με ευρωπαϊκή κουλτούρα και σαφείς μεταρρυθμιστικές θέσεις.
Όμως, για να τις επιβάλλει, πρέπει πρωτίστως να έχει μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα, απαλλαγμένη από αγκυλώσεις, δεσμεύσεις κι εξαρτήσεις.
Άρα, για να μη λέμε πάλι σε λίγο καιρό «πού πάμε;», η μπάλα είναι στα δικά μας πόδια…
