Έχω βαρεθεί να ακούω, όταν συμβαίνει ο,τιδήποτε καταστρέφει τις ζωές μας, ντύνει στα μαύρα οικογένειες: Δεν είναι τώρα η ώρα να μιλήσουμε …
Και πότε τελικά είναι η ώρα ρε αδέλφια;
Τώρα που καιγόμαστε δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για τις ευθύνες, τον σχεδιασμό, τη δράση, τις παραλείψεις.
Από τα Τέμπη έχουν περάσει τόσοι μήνες. Τα θυμάσαι τα Τέμπη; Προχθές πέθανε και ο 58ος, το παλικαράκι που ήταν στο πρώτο βαγόνι.
Είδες να γίνεται καμία συζήτηση πώς δεν θα ξαναζήσουμε τέτοιο κακό;
Από το Μάτι πόσος καιρός έχει περάσει; Έχεις δει – εκ του αποτελέσματος να έχει γίνει κουβέντα;
Από τις πλημμύρες της Μάνδρας;
Θέλω να πω είναι ωραία η πολιτικοκορεκτίλα που θέλει ένα «φερ-πλέι» δηλαδή να μη λέμε ποιος φταίει την ώρα της εκάστοτε κρίσης γιατί ο ίδιος κάποιος που φταίει, τρέχει να προλάβει, αλλά τελικά πότε είναι η κατάλληλη ώρα;
Στην Ελλάδα όπως φαίνεται ποτέ.
Και σ’ αυτό έχουν την ευθύνη τους και οι δημοσιογράφοι γιατί όσο κι αν δε μας αρέσει αυτοί βάζουν την «ατζέντα» των θεμάτων. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι.
Για τη Ρόδο που καίγεται, πέντε μέρες τώρα και είναι πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ οι αγωνιώδεις προσπάθειες να μεταφερθούν με ασφάλεια οι τουρίστες μακριά από τις φλόγες, πότε θα μιλήσουμε για πρόληψη, σχεδιασμό, ενέργειες, προσλήψεις, παραλείψεις;
Πότε είναι η κατάλληλη ώρα;
Προφανώς ποτέ, εκ του αποτελέσματος ποτέ! Στην Ελλάδα μιλάμε, φωνάζουμε, αγανακτούμε και μετά με το «ώπα» που μας χαρακτηρίζει – όπως έλεγε και η συγχωρεμένη η Μελίνα – πάμε παρακάτω, ξεχνάμε και περιμένουμε την επόμενη καταστροφή. Σαν τα χαμστεράκια στον τροχό μέσα στο κλουβί τους. Ζούμε τα ίδια, τα ίδια και χειρότερα και η ζωή συνεχίζεται.
Για κάποιους χωρίς τους αγαπημένους τους, για όλους χωρίς το περιβάλλον που θα κληροδοτούσαμε στα παιδιά μας.
Είμαστε μαθημένοι πλέον στις …εκκενώσεις κι όπου βγει!
Γιάννης Καφάτος
