Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι το πρόσωπο της επικαιρότητας των δύο τελευταίων μηνών περίπου κι αυτό, γιατί αποτελεί ένα παράδειγμα που ο πολιτικός κόσμος οφείλει να μιμηθεί. Αυτός ο συνάδελφος με τις πολύ ποιοτικές σπουδές εκπέμπει ένα δυνατό μήνυμα για όλους μας. Από όταν βρέθηκε σημαιοφόρος του σχολείου του στην παρέλαση (ξεσηκώνοντας μάλιστα πολλές αντιδράσεις) πήγε κόντρα στο ρεύμα, αφού η νομοθεσία δεν επέτρεπε τότε σε άτομα με κινητικά προβλήματα να κρατούν τη σημαία !!!
Έκτοτε, εκτός από το να σπουδάζει, επέδειξε και πλούσια κοινωνική δραστηριότητα, θέλοντας να μεταδώσει το μήνυμα ότι η αναπηρία δεν μπορεί στον 21ο αιώνα να αποτελεί πρόβλημα. Είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος διαβίωσης. Αυτό το ίδιο μήνυμα, που τόσα χρόνια πρεσβεύει θέλει να μας μεταγγίσει με την υποψηφιότητά του και σήμερα.
Όταν πριν λίγο καιρό είχα μια, μπορώ να πω τυχαία, συνάντηση μαζί του και μου έκανε την τιμή να φωτογραφηθούμε και να ανταλλάξουμε στοιχεία, η χαρά μου για τη γνωριμία ξεχείλισε. Όταν λίγες μέρες αργότερα δημοσίως εξέφρασα το θαυμασμό μου γι’ αυτόν τον αγωνιστή, βρέθηκε κάποιος που με απορία με ρώτησε… «μα με τόσα κινητικά προβλήματα πώς θα μπορεί να μας εκπροσωπήσει;». Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Δε ζητά με τον αγώνα που δίνει όλα αυτά τα χρόνια τη συμπόνια μας ή να γίνει δέκτης ενός επιδόματος. Ζητάει να τον αντιμετωπίσουμε ως ίσο προς ίσο σε κάθε πεδίο στο οποίο αποζητάει να αναμετρηθεί. Ο τρόπος που κινείται κάνει τους γύρω του να ξεχάσουν το πρόβλημά του, όπως είμαι βέβαιος ότι συνήθως το ξεχνάει και ο ίδιος.
Πολλοί από εμάς βλέποντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη βλέπουν πολλές αδυναμίες σε φυσική δύναμη και σωματική αντοχή. Ενώ αυτό το αναγνωρίζουν, δεν αναγνωρίζουν στον εαυτό τους καμία ιδιαιτερότητα, δε θεωρούν ότι υστερούν σε τέτοιο βαθμό, που θα έπρεπε να κλειστούν στο σπίτι τους και να μην ασχολούνται με οτιδήποτε. Γιατί θα έπρεπε να το θεωρήσει εκείνος; Με την υποψηφιότητά του δε νομίζω ότι ζητάει από εμάς να υπερψηφίσουμε έναν άνθρωπο υπερασπιστή των ατόμων με αναπηρία, αλλά έναν ικανό εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Ευρώπη, ικανό να συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες και τις δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το μήνυμα που χρόνια αγωνίζεται να μεταλαμπαδεύσει είναι ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο, αλλά μία ιδιότητα με την οποία μαθαίνεις να ζεις, προσαρμόζεσαι και πορεύεσαι. Άρα, μη ζητάς διακριτική μεταχείριση, αγωνίσου. Κι αν η κοινωνία σου δώσει προνόμια, ας τα έχεις λόγω αξίας κι όχι υπερπροστασίας που ακρωτηριάζει την περηφάνια της προσωπικότητας. Ο Στέλιος δεν έγινε σημαιοφόρος, γιατί οι καθηγητές του του χάρισαν βαθμούς. Ήταν απλώς ο καλύτερος μαθητής της τάξης του. Ναι δεν έκανε Φυσική Αγωγή, μα ούτε ένας αλλόθρησκος θα έκανε Θρησκευτικά. Αυτό σημαίνει είμαι διαφορετικός, αλλά ίσος. Ο υπόλοιπος κόσμος ανακάλυψε πολύ νωρίτερα από την Ελλάδα ότι πρέπει να βλέπουμε με αυτή την οπτική γωνία την αναπηρία. Εύχομαι σύντομα να τον συγχαρούμε, όχι γιατί εξελέγη ευρωβουλευτής παρά τα κινητικά του προβλήματα, αλλά γιατί απλώς εξελέγη ευρωβουλευτής. Παλεύει, για να πάρει ένα «Μπράβο» ολόιδιο με τους άλλους συνυποψηφίους του που θα έχουν πετύχει το ίδιο.
Εγώ εκτός από το θαυμασμό μου για τη στάση ζωής που διατηρεί θέλω μέσα από αυτό το δημόσιο λόγο μου να του ευχηθώ να είναι για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας ό,τι ήταν ο Stephen Hawking για τη Φυσική. Ένας άνθρωπος που πρώτευσε, γιατί απλώς ήταν ο καλύτερος. Το πιστεύω ακράδαντα και σύντομα κι εκείνος θα έχει την ευκαιρία να μας το δείξει!
