Πριν λίγες μέρες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκανε κάτι που στο σύγχρονο κόσμο θεωρείται αυτονόητο: καταδίκασε τα εγκλήματα του ναζισμού και του κομμουνισμού. Συγκεκριμένα, ενέκρινε ψήφισμα που καταδικάζει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το ναζισμό και τον κομμουνισμό, το οποίο ψήφισμα κατατέθηκε από τις παρατάξεις σχεδόν ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Συντηρητικοί Μεταρρυθμιστές, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι και Σοσιαλδημοκράτες).
Επειδή όμως η Ελλάδα προφανώς δεν ανήκει στο σύγχρονο κόσμο, οι ευρωβουλευτές της διαφωνούν με το ψήφισμα. Για την ακρίβεια, από ένα σύνολο 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών, υπερψήφισαν μόνο οι δύο! Κι αν εννοείται ότι η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ δεν θα ψήφιζαν ποτέ κατά του εαυτού τους, ενώ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο, από το ΚΙΝΑΛ δεν υπερψήφισε ούτε ένας επίσης και από τη ΝΔ υπερψήφισε μόνο ένας, η κ. Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου (για την ιστορία, η άλλη ψήφος προήλθε από την Ελληνική Λύση).
Όπως δε αναμενόταν, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν έντονα τις διαφωνίες τους, αφού θεωρούν απαράδεκτη, όπως λένε, την εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό. Για να είμαστε ακριβείς, διαμαρτύρονται προς την Ευρώπη… Στην Ελλάδα από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει ιδιαίτερος αντίλογος. Το ένα στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι η εξομοίωση είναι επικίνδυνη – για ποιο λόγο ακριβώς δεν διευκρίνισε –, το άλλο ότι το ψήφισμα ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς – λες και δεν καταδικάζεται ο κομμουνισμός αλλά αθωώνεται ο ναζισμός –, το ΚΚΕ σε σχετική ανακοίνωσή του λέει ότι «στη μνήμη των λαών είναι ανεξίτηλα χαραγμένη η καθοριστική συνεισφορά της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του φασιστικού τέρατος, ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων σοβιετικών ανθρώπων» και στο βάθος στέκει αγέρωχη, εν προκειμένω άρρητη μα πανταχού πληρούσα, η άποψη ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι το ανώτερο ως ιδεολογία, αλλά απλά «δεν εφαρμόστηκε σωστά»…
Κατ’ αρχάς, ειδικά για την άποψη του ΚΚΕ, να πούμε ότι το γεγονός πως η ΕΣΣΔ τα έβαλε με τους Ναζί δεν μας λέει τίποτα για τα καλά του κομμουνισμού, γιατί όταν οι σοβιετικοί έδιναν το αίμα τους δεν σκέφτονταν καθόλου τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Το ιδεολογικό περιεχόμενο της σοβιετικής αντεπίθεσης ήταν καθαρά εθνοκεντρικό. Για αυτό και στη ρωσική ιστοριογραφία αναφέρεται ως ο «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος». Ή, καλύτερα, ας αφήσουμε την ιστοριογραφία κι άλλες καπιταλιστικές συνήθειες… «Πατριωτικό» τον ονόμασε η Πράβντα την επομένη της γερμανικής εισβολής στα σοβιετικά εδάφη. «Κομμουνιστικός» μπορεί να ήταν, το λιγότερο, στην περίπτωση που οι σοβιετικοί άνοιγαν το Ανατολικό Μέτωπο πριν τους κηρύξει τον πόλεμο η Γερμανία.
Στο διά ταύτα και την εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό για την οποία διαμαρτύρεται σύσσωμη η ελληνική αριστερά, καταρχήν, δεν χρειάζεται να εξισωθούν πλήρως οι δύο ιδεολογίες για να καταδικαστούν τα εγκλήματά τους. Κανείς δεν λέει δα ότι είναι και ολόιδιες. Απλά στο όνομα και των δύο έγιναν φρικτά εγκλήματα και αυτό δεν αλλάζει. Οι αριστεροί απλά επιμένουν ότι τα εγκλήματα στα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν τα έκανε ο κομμουνισμός αλλά οι άνθρωποι, λες και τα εγκλήματα του ναζισμού τα έκαναν εξωγήινοι…
Ο Αλμπέρ Καμί, που προβληματίστηκε με το ζήτημα, γράφει ότι η μόνη διαφορά μεταξύ κομμουνισμού και ναζισμού είναι ότι ο πρώτος είχε ευγενέστερη αφετηρία. Μετά είναι ίδιοι. Ούτε αυτό είναι αρκετό για τους εν Ελλάδι αριστερούς γιατί έτσι είναι σαν να παραδέχονται ότι τα κομμουνιστικά εγκλήματα δεν διαφέρουν από τα ναζιστικά και αν παραδεχτούν κάτι τέτοιο, παύουν στην ουσία να είναι αριστεροί ιδεολόγοι. Για αυτό ακριβώς και υποστηρίζουν ότι δεν έγιναν εγκλήματα από τον κομμουνισμό, αλλά «λάθη» από κομμουνιστές. Ο κομμουνισμός για αυτούς ξεκίνησε αγνός κι έτσι έμεινε.
Αλλά, και πάλι, τι σημαίνει αυτό; Από πότε οι καλές προθέσεις συγχωρούν τα «λάθη» που αιματοκύλησαν τον κόσμο; Γιατί, δεν μπορεί, και κάποιοι ναζιστές σε κάτι ανώτερο θα πίστευαν όταν έκαναν κι αυτοί τα «λάθη» τους… Πόσο κακές προθέσεις να έχει δηλαδή μία πολιτική ιδεολογία; Όταν ο ναζισμός εδραιωνόταν κοινωνικά, δεν περνούσε στον λαό ότι θέλει να χύσει το αίμα αθώων… Και αυτό γιατί στον κόσμο των ιδεών όλα είναι όμορφα. Στον κόσμο των εφαρμογών είναι που δημιουργούνται τα προβλήματα. Φαντάζεστε, π.χ., το ενδεχόμενο ο Πλάτωνας αντί να γράφει για την Πολιτεία του να προσπαθεί να την εφαρμόσει; Δεν θα ήταν ένας από τους λίγους μεγάλους φιλοσόφους της αρχαιότητας, παρά θα περνούσε απαρατήρητος από την Ιστορία ως ένας από τους πολλούς επίδοξους τυράννους…
Το έχουμε αναλύσει εξαντλητικά και στο παρελθόν το ζήτημα:
«…Όλες οι ιδεολογίες φαίνονται μια χαρά, αν όλα στον πραγματικό κόσμο πηγαίνουν τέλεια για αυτές. Αν οι Εβραίοι κάθονταν στην έρημο και, γενικά, αν οι φυλές δεν αναμιγνύονταν, το “είμαστε το καλύτερο έθνος του κόσμου” (που λένε διαχρονικά ουκ ολίγοι λαοί στους εαυτούς τους) δεν θα κατέληγε στο Ολοκαύτωμα. Οι φυλές όμως δεν γίνεται να μείνουν ακίνητες και αναλλοίωτες, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, όπως τους θέλει ο κομμουνισμός.
Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο που ο Χίτλερ σκότωσε πάρα πολλούς ξένους και λίγους Γερμανούς (μη εβραϊκής καταγωγής εννοείται), ενώ ο Στάλιν πολλούς ξένους και ακόμα περισσότερους σοβιετικούς. Και αυτό πίστη στη θεωρία είναι.
Κι αν ο Στάλιν είναι ο… Στάλιν, ο Λένιν υπηρέτησε παρομοίως ποιοτικά, αν και όχι ποσοτικά, τον Σκοπό, ιδρύοντας τα γκουλάγκ και εκτελώντας μερικές δεκάδες χιλιάδες εκπροσώπων του παλαιού καθεστώτος, κυρίως παπάδες…» (GR POST, 24/08/2017, «Ας μιλήσουμε για κομμουνισμό…»)
Όλα αυτά ακούγονται πολύ δυσάρεστα σε ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα του ΠΑνελλήνιου ΣΟσιαλιστικού Κινήματος, δηλαδή περίπου σε όλους…! Για αυτό και διστάζουν να εκφραστούν κατά του κομμουνισμού ακόμα και νεοδημοκράτες πολιτικοί και για αυτό δεν γίνεται και κάποιος ιδιαίτερος δημόσιος διάλογος σχετικά, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις κι αυτές με πολύ προσοχή (π.χ. αντί να γίνεται λόγος για κομμουνισμό, γίνεται για “σταλινισμό”).
Ευτυχώς όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει τις αφορμές, δείχνει και τον δρόμο…
