Διάβασα πολύ προσεκτικά τη χθεσινή έρευνα της Marc για λογαριασμό του «Πρώτου Θέματος» κι ειδικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Στο ερώτημα «ποιος μπορεί ν’ αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα;», το 52% απαντά ο Μητοτάκης και το 29% ο Τσίπρας. Καταλυτικός δείκτης για το σήμερα που καταδεικνύει και πάλι την ανεπάρκεια Τσίπρα και Αριστεράς.
Η Αριστερά γενικά, όποια φορεσιά κι αν φορέσει για την εκάστοτε περίπτωση, δεν μπορεί να είναι ελκυστική. Μοιάζει γριά με βαρύ Αλτσχάιμερ, προσκολλημένη σε δόγματα που έρχονται από το βαθύ παρελθόν και μοιραία αναδύουν οσμές μούχλας.
Η Αριστερά ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να παράξει σύγχρονη πολιτική, βαθιά συντηρητική ούσα. Αντιτίθεται σε όλα, αρνείται τα πάντα, δεν μπορεί να δει το φως της προόδου και τον ήλιο του εγγύς κι απώτερου μέλλοντος. Εξ ου και δημιουργεί εικονική πραγματικότητα που δεν στηρίζεται στην πολιτική αλλά στην μικροπολιτική. Ασκεί πολιτική της ατάκας για τη δημιουργία κλίματος με το οποίο δήθεν θα πλήξει την κυβέρνηση.
Η Αριστερά κι ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμη κι αν εφεύρουν ή επινοήσουν κάτι εποικοδομητικό για την κοινωνία, πάλι θα βάλουν αυτογκόλ. Έχουν πει τόσα τερατώδη ψέματα που έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.
Τα αναφέρω αυτά με βάση τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στο ζήτημα της Πεντέλης. Με το βουνό να καπνίζει ακόμη, δεν απέφυγε να πυροβατήσει με αντιπολίτευση καμένης γης. Χωρίς καν να έχουν την ενσυναίσθηση να σεβαστούν τους νεκρούς των ημερών τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν εις βάρους τους συνειρμούς. Αντιμετώπισαν την Πεντέλη λες κι είχε συμβεί κάποιο Μάτι. Υπερβολές και κορώνες με φάλτσα. Πήγε ο πρωθυπουργός στην Πεντέλη και σχεδόν τον έβριζαν και τον κατηγορούσαν για… ανάρμοστα χαμόγελα κι ας είχε αντιμετωπιστεί θετικά μια πολύ πολύ δύσκολη φωτιά. Μίλησαν ακόμη και για έλλειψη… ενσυναίσθησης του Μητσοτάκη, όταν είναι νωπές ακόμη οι εικόνες του Τσίπρα στο Μάτι που καίγονταν άνθρωποι κι εκείνος έπαιζε θέατρο με τους συντρόφους του στο κέντρο επιχειρήσεων. Κι ύστερα στο γνωστό κότερο…
Θα ήθελα να άκουγα από την αντιπολίτευση προτάσεις και να ένιωθα την πίεσή της στην συμπολίτευση για βελτίωση των πραγμάτων. Για τις περίφημες συναρμοδιότητες που δεν επιτρέπουν να μάθουμε ποιος καθαρίζει τα δάση και ποιος τα …άλση. Για τον εμπρησμό που δεν γίνεται ιδιώνυμο αδίκημα. Για το αν είναι επαρκές ή όχι το προσωπικό της πυροσβεστικής. Για τον αν είναι επαρκείς ή όχι οι δήμαρχοι. Για το αν ήταν ασφαλισμένα όπως λέει ο νόμος τα σπίτια στο βουνό. Για να μην ανάβει φωτιές με 9 μποφόρ ο καθένας να κάψει ξερόχορτα. Μα αυτά όλα, όπως πολλά άλλα, απαιτούν δουλειά, σχέδιο, οργάνωση. Κι η Αριστερά δεν φημίζεται γι αυτά…
