Ωδή στον Κώστα Βάρναλη
Ω πρωτοποριακέ μας ποιητή
Στη Βουλγαρία, στο Μπουργκάς
Μες στου Φλεβάρη την καρδιά
Η αρχική σπιθάτη σου ματιά.
Της Δημοτικής εσύ υποστηρικτής
Με σπουδές στη Φιλολογία
Του βραβείου Λένιν κατακτητής
Χαρισμένη σού είναι η αθανασία.
Έγινες κομουνιστής μαχητικός
Κι έγραψες για τη φτωχολογιά
«Οι μοιραίοι» αυτής της ζωής
Χωρίς γαρούφαλλα, χωρίς φτερά.
Στη Λέσβο και στον Άη Στράτη
Σ’ είχαν οι Δικτάτορες εξορία
Με τα χέρια σιδηροδεμένα
Μα τα στήθη σου αντρειωμένα.
«Θεριά οι άνθρωποι» απήγγειλες
Πάνω στα βράχια τα ματωμένα
Και «Χίλιες φόρες να γεννηθείς
Τόσες θα σε σταυρώσουν».
Και μες στης Κατοχής το σκοτάδι
Σάλπιζες αντίσταση πνευματική
Φως που έκαιγε κάθε βράδυ
Στων Ελλήνων τη γενναία ψυχή.
Και σαν έφυγες κείνο τον Δεκέμβρη
Ο τάφος σου γέμισε λουλούδια
Και στου λαού τα διψασμένα χείλη
Τα όμορφά σου τα τραγούδια.
Καρδερίνης Ισίδωρος
Ποιητής
