Η δημοσκοπική εκτόξευση του κόμματος ΑΕ της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αποτελεί σημείο αναφοράς των δημοσκοπήσεων, αλλά και της σημερινής τάσης του εκλογικού σώματος. Πολύ περισσότερο από την αδυναμία του ΠαΣοΚ του Ανδρουλάκη να προφέρει σοβαρό πολιτικό λόγο που ν’ ανταποκρίνεται στην εποχή, αλλά και την συνεχή πτωτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου.
Θεωρητικά λοιπόν, η πιθανότητα να έχουμε στις εθνικές εκλογές τη Ζωή Κωνσταντοπούλου βασική αντίπαλο του Μητσοτάκη, είναι ένα υπαρκτό γεγονός που ταυτοχρόνως περικλείει σημαντικά ερωτήματα.
Μπορεί, επί παραδείγματι, ο εκρηκτικός, εριστικός λόγος της, συχνά στα όρια της απόλυτης τοξικότητας, να πείσει κι άλλες μάζες, πέραν των αντισυστημικών;
Μπορεί ένα προσωπικό κόμμα, χωρίς καμιά θέση κυβερνησιμότητας να συγκινήσει εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που δίνουν σχεδόν πάντα την εξουσία;
Μπορεί ένα κόμμα χωρίς καμιά θέση για την Οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, την Ανάπτυξη και γενικά για όλα τα ζητήματα, να κυβερνήσει;
Μπορεί ένα κόμμα με έντονο παρελθόν πέριξ της δραχμής, να εμπνέει εμπιστοσύνη;
Μπορεί ο «πολιτικός τρόμος» που προκαλούσε ως πρόεδρος της Βουλής (μιλάνε πολύ γι’ αυτόν οι πρώην συνάδελφοί της στον ΣΥΡΙΖΑ), να μεταφερθεί σε κυβερνητικό επίπεδο;
Μπορεί η λογική του «τι είπατε;» με το ανάλογο μεγαλομανή ύφος, να αναδειχτεί σε πλεονέκτημα;
Μπορεί κάποιος πολίτης να εμπιστευθεί μια αρχηγό κόμματος που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την εσωκομματική δημοκρατία, σβήνοντας από το χάρτη εκλεγμένους βουλευτές, προκειμένου να διοριστεί βουλευτής ο σύζυγός της; Αυτό έγινε στις εκλογές που διεξήχθησαν με λίστα.
Μπορεί κάποιος πολίτης που σκέφτεται το μέλλον της οικογένειας και των παιδιών του να εμπιστευθεί μια πολιτικό που προτείνει πρόεδρο της δημοκρατίας….τον μπαμπά της;
Αρκούν κάποιοι μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφοι με εκπομπές σε συγκεκριμένα κανάλια, να «μαλώνουν» συναδέλφους τους προκειμένου να την υπερασπιστούν; Και γιατί το πράττουν;
Κι από την άλλη πλευρά, όσοι τάσσονται μαζί της θεωρούν ότι εισέρχονται σε μια πλεύση ελευθερίας, όταν μοιάζει περισσότερο με πλεύση άγνοιας κι …απελπισίας.
Η αλήθεια είναι ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου δίνει την καθημερινή της παράσταση γνωρίζοντας την πολιτική ανυπαρξία του Φάμελλου και του Ανδρουλάκη. Ακόμη και του Τσίπρα που κάποιες επιχειρηματικές δυνάμεις επιχειρούν να επαναφέρουν ως άσπιλο και σωτήρα…
Μπορεί αυτή η παράσταση να κρατήσει μέχρι τις εκλογές και τελικά να καταστεί η βασική αντίπαλος του Μητσοτάκη; Η απάντηση είναι ότι όσο είναι πιθανό, άλλο τόσο είναι κι απίθανο. Δυο χρόνια στην πολιτική είναι ..αιώνες! Κι η Κωνσταντοπούλου, πέραν της ίδιας, διαθέτει … υπερόπλα τους γίγαντες της πολιτικής διανόησης τον Μπιμπίλα και τη Τζόρτζια Κεφαλά να άδει… «πιάνω φωτιά»…
