«Φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη και να τη σπείρουν. Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά» (Γιώργος Σεφέρης).
Μνήμη Μενέλαου Παπαπέτρου
Την Κυριακή 14 Ιουνίου, κηδεύθηκε στο Πλατύ Ημαθίας ο Ηπειρώτικης καταγωγής και καθηγητής (φιλόλογος) της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Μενέλαος Παπαπέτρου. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν σκοπεύει να αποτελέσει τον γραπτό επικήδειο του θανόντος, αλλά, αντιθέτως, φιλοδοξεί να αναδείξει αυτό που αποτελεί στάση ζωής του θανόντος, στάση που ιδίως τις τελευταίες ημέρες την βίωσε και ο γράφων που τυγχάνει να είναι και γείτονας και αισθάνεται την ανάγκη να γράψει για έναν άνθρωπο που είχε ορίζοντες γνώσης, απόκτησης γνώσης. Αυτό που κατέστη εμφανές, τις ημέρες της ασθένειας, ήταν η αξιοπρέπεια και περαιτέρω η αφοβία και η στωικότητα με την οποία ο Μενέλαος Παπαπέτρου αντιμετώπισε το ενδεχόμενο του θανάτου, προσδιορίζοντας αυτό που αποκαλείται ως ηθική της επίγνωσης. Της επίγνωσης που δεν σπαταλά δυνάμεις στο περιττό, όντας ανοιχτή σε διεργασίες που δεν δείχνουν παρά το θάρρος να λες την αλήθεια.
Αυτή η στάση έχει μία ευρύτερη παιδαγωγική διάσταση, λογίζεται ως κληρονομιά (ως ‘ίχνος’) που υπερβαίνοντας το οικογενειακό πλαίσιο επιστρέφει πάλι σε αυτό, λειτουργώντας παράλληλα και ως μάθημα ζωής που αντλεί από ένα συγκεκριμένο συμβολικό κεφάλαιο εμποτισμένο από χριστιανικές διδαχές, όσο και από την καθημερινή τριβή με την ‘ζωντανή’ εκπαιδευτική διαδικασία.
Και είναι η περίπτωση του που μας υπενθυμίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τον λόγο του Ανδρέα Εμπειρίκου, για το ό,τι σε αυτήν εδώ την χώρα της Βαλκανικής χερσονήσου, ο «φόβος του θανάτου», γίνεται «οίστρος της ζωής». Και τώρα; Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Τώρα, λίγοι στίχοι δεν είναι παρά η αναγνώριση της εικόνας του ανδρός, ίσως με τον τρόπο που θα επιθυμούσε εκείνος: «Μπρος στον κριτή του του αφρού και της θαλάσσου σημαιοφόρος» (Νίκος Τριανταφυλλόπουλος).
