Ο κόσμος που μαζεύτηκε χθες στην Αθήνα, ήταν πολύς. Πάρα πολύς.
Οι διοργανωτές κάνουν λόγο για 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αριθμός σαφώς υπερβολικός.
Η αστυνομία κάνει λόγο για 140 χιλιάδες.
Αριθμός υπερβολικά χαμηλός, που δεν θα τον εξέφραζε ούτε καν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Ο κόσμος που προσήλθε δεν ήταν, φυσικά, ούτε ακροδεξιοί, ούτε φασίστες, όπως προσπαθούσε να μας πείσουν τόσο καιρό τα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Πατριώτες ήταν, άνθρωποι που τους κέντρισε το φιλότιμο και την φιλοπατρία η άκομψη στάση της κυβέρνησης.
Μα όπως και να το κάνουμε, η σύνθεση του πλήθους ήταν άκρως αντιφατική. Το ίδιο κι οι ομιλητές.
Τι προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης;
Το «ένα το χελιδόνι», «Ο Αλέξανδρος» του Σπανουδάκη, οι χιλιάδες ελληνικές σημαίες κι ο γηραιός Μίκης Θεοδωράκης που έκανε σαφή αντικυβερνητική τοποθέτηση.
Μα, μπορεί κάποιος να παίρνει σοβαρά τον Μίκη Θεοδωράκη αναφορικά με τις πολιτικές του παρεμβάσεις; Προσωπικά τιμώ το έργο του μέγιστου μουσουργού, μα όχι την πολιτική του διαδρομή.
Κόσμος, κόσμος πολύς κι ετερόκλητος.
Από τη μια μεριά ο Αντώνης Σαμαράς κι από την άλλη ο Μιχαλολιάκος να ακούει … Φαραντούρη.
Και παππάδες! Με ψαλμωδίες από τα μεγάφωνα! Τι δουλειά έχουν οι παππάδες να ασκούν πολιτική σε ένα ευρωπαϊκό κράτος; Ερώτημα χρόνων που δεν απαντάται…
Έγραψα για ετερόκλητο κι αντοφατικό πλήθος.
Ένα πλήθος που δονείτο με το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μια κι ελληνική» και ταυτοχρόνως τραγουδούσε Γιάννη Ρίτσο, που ήταν οπαδός της τρίτης διεθνούς. Που υπηρετούσε τη γραμμή του ανεξάρτητου Μακεδονικού έθνους!
Ετερόκλητο, χωρίς γνώση και χαμένο στη μετάφραση.
Ακούστηκε επανειλημμένως και το σύνθημα «αλήτες προδότες πολιτικοί».
Προφανώς ως σκοτεινή συνείδηση της αντίδρασης που βρυχάται.
Ευτυχώς δεν μούντζωναν τη Βουλή.
Όπως και να το κάνουμε, με φωνές και παραφωνίες, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς.
Εκτιμώ ότι η συμμετοχή μεγεθύνθηκε από τον τρόπο που η κυβέρνηση κινήθηκε στο όλο ζήτημα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η καθημαγμένη κοινωνία αντέδρασε στο παραμύθι που έχει δεχθεί εδώ και χρόνια από την Αριστερά. Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα το μη σκίσιμο των μνημονίων, τις μεγάλες περικοπές στο εισόδημά του, τους τεράστιους φόρους. Κι ακούει τις ψεύτικες υποσχέσεις για τον… μεταμνημονιακό …παράδεισο. Ε, ενεργοποιήθηκε το θυμικό της σ’ ένα ευαίσθητο θέμα κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς!
Κι η ευχή που μπορεί να υπάρξει είναι μόνο μια.
Να είναι τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας η αρχή της αφύπνισης του ελληνικού λαού. Χωρίς κραυγές, χωρίς εθνικισμούς, χωρίς λαϊκίστικα αναθέματα, χωρίς καταστροφές και καμένες πόλεις, να διεκδικήσουμε την Ελλάδα των παιδιών μας.
Με την προϋπόθεση να μην επιτραπεί να τα εκμεταλλευθούν τα άκρα. Να μη τα φορέσουν καπέλο αυτοί που επιθυμούν να κάνουν καριέρες.
Το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας, που πάντα πήγαινε με το ρεύμα, βρίσκεται τώρα απέναντι.
Οι αγανακτισμένοι που μάζευε στις πλατείες ξαναβγήκαν στις πλατείες, αλλά απέναντί του.
Κι εκδικούνται. Εκδικούνται το παρόν του μα κυρίως τον τρόπο που αντιπολιτεύτηκε επί χρόνια…
Κι εδώ προκύπτει το μέγιστο ερώτημα.
Τι θα κάνει τώρα;
Υπενθυμίζω ότι ο πραγματικά μεγάλος ηγέτης, πολλές φορές στέκεται απέναντι στο συναίσθημα και στο λαϊκό αίσθημα.
Το έπραξε ο Ελευθέριος ο Βενιζέλος, όταν από το μπαλκόνι έλεγε ότι η Βουλή του 1911 θα ήταν αναθεωρητική, το πλήθος του φώναζε «συντακτική» και ο ίδιος απάντησε «Είπα, αναθεωρητική»! Κι εκεί τέλειωσε ο διάλογος.
Το έπραξε κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, απέναντι σε ένα, μάλλον, πλειοψηφικό ρεύμα…
Κι ένα τελευταίο σχόλιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάστηκε 70 χρόνια από την αρχή της πολιτικής του δράσης, για να ομολογήσει αυτό που ξέρουμε όλοι.
Ότι ο Αριστερός φασισμός είναι ο χειρότερος.
