Νομίζω ότι ούτε να το είχαμε σχεδιάσει… Όλο αυτό το διάστημα που διανύουμε ,η υπακοή έχει γίνει πιο επίκαιρη από ποτέ! Το διάστημα που μείναμε σπίτι δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά να υπακούμε. Υπακούσαμε τους γονείς μας που κι αυτοί με τη σειρά τους υπάκουσαν τις συμβουλές των ειδικών γιατρών και συμμορφώνονται στους νόμους και τους κανόνες που θεσπίστηκαν για να προστατέψουν την πατρίδα μας από την εξάπλωση του κορονοϊού.
Υπακούσαμε κι εξακολουθούμε να το κάνουμε. Απόλυτα, χωρίς εξαιρέσεις , χωρίς δικαιολογίες χωρίς «ναι μεν αλλά»… Γιατί, όπως μας λένε αυτοί που ξέρουν ,είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Υπακούμε και στην Εκκλησία μας και στην πίστη μας ακόμη κι αν στερηθήκαμε την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας ή τη συμμετοχή στο Ποτήριο της Ζωής. Φυσικά, αυτή η υπακοή δεν αποτελεί ήττα ή εξαναγκασμό, Αντιθέτως είναι η προσφορά, η αγάπη, η κοινωνική ευθύνη της Εκκλησίας.
Ο κορονοϊός, λοιπόν, μας προσφέρει την ευκαιρία να βρούμε την αξία της υπακοής. Μακάρι να μην είχε συμβεί η πανδημία. Όμως συνέβη. Κι οφείλουμε τώρα να πάρουμε το μάθημά μας. Μάθημα ζωής, όχι θεωρητικό….
Ποιο είναι αυτό το μάθημα; Ότι η υπακοή δεν είναι μόνον ατομική αρετή, αλλά και κοινωνική. Στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί «κοινωνική ευθύνη».
H υπακοή σε κάτι που παράγει όχι μόνο το ατομικό αλλά και το κοινό καλό, αποτελεί μια πολύτιμη κοινωνική αρετή ,είναι εκδήλωση κοινωνικής ευθύνης. Σε άλλες περιπτώσεις κοινωνική ευθύνη είναι να αντισταθούμε σε ό,τι βλάπτει το κοινωνικό σύνολο, να πάμε κόντρα στο ρεύμα. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Με τον κορονοϊό μάθαμε ότι η κοινωνική ευθύνη για την προστασία ενός κοινού αγαθού όπως η δημόσια υγεία ,περνά και μέσα από την υπακοή ,τη συμμόρφωση σε οδηγίες και κανόνες. Αυτό ισχύει και για άλλα πράγματα στην κοινωνική ζωή. Η διαφορά με την πανδημία είναι πως εδώ απειλείται άμεσα η ζωή μας και η ζωή των άλλων. Όταν με το καλό περάσει ,πρέπει το μάθημα να το εφαρμόσουμε και αλλού στην κοινωνική μας ζωή
Η υπακοή , λοιπόν, ως κοινωνική ευθύνη είναι πολύτιμη σε κάθε συλλογική προσπάθεια ,σε κάθε ομάδα ,μικρή ή μεγαλύτερη ,που επιδιώκει έναν κοινό σκοπό. Συχνά, όμως, δεν το αντιλαμβανόμαστε Έτσι η συνεργασία παραμένει ευχολόγιο….
Αν θέλουμε να διαφυλάξουμε μια κοινή προσπάθεια ,χρειάζεται κάποιες φορές υπακοή και παραμερισμός του εγώ μας. Αυτό δεν είναι δειλία, ηττοπάθεια ,καταπίεση της προσωπικότητάς μας είναι μια υπέρβαση ,ένας μικρός ηρωισμός ,που όλοι μπορούμε να πετύχουμε.
Είδαμε ότι η υπακοή μπορεί να είναι σύνεση και εξυπνάδα ,άσκηση αυτοπειθαρχίας αλλά και πνευματική άσκηση. Ας προσθέσουμε ότι είναι και ευθύνη, κυρίως κοινωνική. Ευθύνη μας ως υπεύθυνοι άνθρωποι απέναντι σ’ έναν κόσμο ατομισμού και φιλαυτίας.
