Κατά καιρούς πολλοί ειδικοί και μη ειδικοί έχουν δώσει διάφορους ορισμούς και ερμηνείες περί έθνους. Την πλέον ολοκληρωμένη και συμπυκνωμένη θεωρώ ότι την έχει δώσει ο Ηρόδοτος. Κατά τον πατέρα της ιστορίας, όπως ονόμασε τον Ηρόδοτο ο Κικέρων, έθνος είναι το σύνολο των ανθρώπων που έχουν τέσσερα κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Το όμαιμο, το ομόθρησκο, το ομόγλωσσο και το ομότροπο. Ο αριθμός και η εμβάθυνση των χαρακτηριστικών αυτών προσδιορίζει τη συνεκτικότητα ενός εκάστου έθνους και την δυνατότητά του να αντιμετωπίσει επιτυχώς εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους ή προκλήσεις.
Κατά τους ειδικούς, τα έθνη – κράτη που ο λαός τους διαθέτει και τα τέσσερα χαρακτηριστικά και μάλιστα σε έντονο βαθμό εμφανίζουν μεγάλο ιστορικό προσδόκιμο ζωής και μέγιστη ανθεκτικότητα σε πιέσεις και απειλές, εν αντιθέσει με τα άλλα έθνη. Τα τελευταία όσο λιγότερα συνεκτικά χαρακτηριστικά έχουν τόσο περισσότερο είναι επιδεκτικά διαλύσεως, ενώ συχνά παρουσιάζουν συμπτώματα παρακμής και εκφυλισμού.
Την ίδια περίπου αντίληψη περί έθνους με τον Ηρόδοτο έχει και η γερμανική φιλοσοφική σχολή, η οποία προσδιορίζει το έθνος ως μια οντότητα που έχει κοινή καταγωγή (όμαιμο), κοινή γλώσσα (ομόγλωσσο) και κοινή παράδοση (ομότροπο). Η αποφυγή του ομόθρησκου είναι προφανής, λόγω της υπάρξεως δύο θρησκευτικών δογμάτων στην Γερμανία του προτεσταντισμού και του καθολικισμού (Βαυαρία). Μια αποδοχή του ομόθρησκου θα δημιουργούσε διχαστικά προβλήματα στη χώρα.
Πριν εξετάσουμε την κατάσταση στην χώρα μας, ας δούμε επιγραμματικά τι συμβαίνει σε κάποιες γνωστές χώρες. Στην Ρωσία το έθνος έχει στηριχθεί στο ομόγλωσσο, στην κυριαρχία της ρωσικής γλώσσας σε όλες τις εθνότητες που διαβιούν στην αχανή Ρωσική Ομοσπονδία και στο ομότροπο, στη δημιουργία και ενίσχυση μιας κοινής ρωσικής κουλτούρας και πολιτισμού. Το όμαιμο, η κοινή καταγωγή, ουσιαστικά δεν υφίσταται καθόσον στη χώρα διαβιούν συνολικά 186 εθνότητες. Βέβαια η ρωσική εθνότητα είναι η πολυπληθέστερη, αλλά οι λοιπές και κυρίως οι μουσουλμανικές μειονότητες αυξάνονται συνεχώς. Όσον αφορά στο ομόθρησκο η χώρα δεν είναι συμπαγώς ορθόδοξη. Ο Πούτιν χρησιμοποιεί την ορθοδοξία περισσότερο ως όπλο της εξωτερικής του πολιτικής, παρά ως συνδετικό στοιχείο της Ρωσίας.
Από την άλλη, η Ελβετία είναι ένα κράτος που έχει το στοιχείο του ομότροπου (κοινή κουλτούρα και πολιτισμός), σε σημαντικό βαθμό του ομόθρησκου (χριστιανοί) και έχει δημιουργήσει τεχνητά και μη, το όμαιμο μέσα από την ιστορία της για την ύπαρξη του ελβετικού έθνους. Δεν ισχύει φυσικά το ομόγλωσσο, λόγω της πληθώρας των γλωσσών που ομιλούνται. Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει έντονα το ομότροπο (αμερικανικός τρόπος ζωής και πολιτισμός), το ομόγλωσσο την κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας, και με καταπληκτικό τρόπο έχουν δημιουργήσει και αναπτύξει στο μέγιστο βαθμό ένα τεχνητό αμερικανικό έθνος. Η ύπαρξή του στηρίζεται στην επιθυμία όλων των μελών της αμερικανικής κοινωνίας να εγκολπωθούν τα αμερικανικά ιδεώδη αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την πρότερη καταγωγή τους. Υπάρχουν όμως και έθνη – κράτη που είναι συμπαγέστατα, όπως η Ιαπωνία, η N. Κορέα, η Ουγγαρία κλπ.
Ας έλθουμε όμως στην δική μας περίπτωση που είναι αρκούντως ιδιάζουσα. Μέχρι τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα η χώρα μας ήταν από τις πλέον συμπαγείς και συνεκτικές στον κόσμο. Διέθετε στο μέγιστο βαθμό και τα τέσσερα χαρακτηριστικά του Ηρόδοτου. Η όλη κατάσταση άρχισε να διαφοροποιείται με γοργά βήματα όλη τη δεκαετία το 1990 και συνέχισε και την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα. Η κατάσταση όμως άρχισε να παίρνει δραματικές διαστάσεις από το 2010 και ιδίως από το 2015 και μετά. Η χώρα μας με γοργά και επιταχυνόμενα βήματα φαίνεται ότι έχει απολέσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό όλα σχεδόν τα στοιχεία που απαρτίζουν την ύπαρξη ενός έθνους. Εάν λάβουμε υπόψη και αυτό που έρχεται, ένα «τσουνάμι» μουσουλμάνων που θα κατακλίσει όλη τη χώρα, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και είναι μη αναστρέψιμη.
Το όμαιμον δεν υφίσταται πλέον σε ένα νεοελληνικό κράτος που μετατρέπεται σε πολυεθνικό και αργότερα ίσως σε νεομουσουλμανικό, μια και οι ορδές των ισλαμιστών γεννούν ανεξέλεγκτα και είναι ασυναγώνιστες σε σχέση με τις Ελληνίδες που προτιμούν την καριέρα τους ή την εκτροφή κατοικίδιου από ένα παιδί. Για ποια κοινή καταγωγή θα μιλάμε σε ένα κράτος που θα έχει υπηκόους από το Μπαγλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την υποσαχάριο Αφρική, την Αλγερία και το Μαρόκο, τις χώρες της Καραϊβικής ή της Κεντρικής Ασίας. Όσο για το ομόθρησκο να περιμένουμε σε πρώτη φάση το κτίσιμο τζαμιών με χρηματοδότηση των αραβικών χωρών και της ΕΕ και σε δεύτερη φάση την μετατροπή εκκλησιών σε τζαμιά. Για το ομόγλωσσο θα δυσκολευόμαστε σε μερικά χρόνια να ακούσουμε ελληνικά στους δρόμους και όσο για το ομότροπο εδώ πράγματι μπορούμε να μειδιάσουμε.
Η σχεδιασμένη και οργανωμένη ταχεία και βίαιη μετατροπή της πατρίδος μας σε ένα πολυεθνικό, πολυθρησκευτικό, πολυπολιτισμικό και πολυγλωσσικό κατασκεύασμα θα έχει δραματικές συνέπειες για τον ελληνισμό. Ουσιαστικά θα μιλάμε για ένα άλλο κράτος που πολύ λίγη σχέση θα έχει με αυτό που υπήρχε πριν μερικές δεκαετίες. Το τραγικό είναι ότι σε αυτή την εθνική μετάλλαξη οι γηγενείς Έλληνες είτε την δέχονται παθητικά, είτε συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση της νέας τάξης πραγμάτων. Η συμμετοχή τους στην υποβοήθηση της ελληνικής εθνικής αυτοκτονίας προέρχεται είτε από άγνοια, είτε για προσωπικά πενιχρά οικονομικά κέρδη, είτε για λόγους ανθρωπιστικούς. Οι τελευταίοι λόγοι, που έντεχνα καλλιεργούνται από τα «ελληνικά» μέσα ενημέρωσης, δεν είναι τίποτα άλλο από τον «φερενζέ» του ανθελληνισμού.
Ορισμένοι «Έλληνες» προοδευτικοί προβάλουν τον ορισμό του έθνους της γαλλικής σχολής που θεωρεί ως κύριο προσδιοριστικό στοιχείο του έθνους τη συνείδηση της κοινότητας, δηλαδή τη συνείδηση – επιθυμία των ίδιων των ανθρώπων να αποτελούν ένα εθνικό σύνολο. Αυτό προϋποθέτει την θέληση των εισερχομένων να αφομοιωθούν και να σεβαστούν κοινές αξίες και αρχές. Στην Ελλάδα όμως οι εισερχόμενοι δεν επιθυμούν ούτε να αφομοιωθούν, ούτε να σεβαστούν, το μόνο που επιθυμούν είναι να εισβάλουν, να κατακτήσουν και να επιβάλουν με κάθε τρόπο τις δικές τους αξίες, θρησκεία, τρόπο ζωής και γλώσσα. Οι γαλήνιες ημέρες στην χώρα μας είναι πολύ πιθανό να πάψουν να υφίστανται. Το θλιβερό είναι ότι διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις φαίνονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Οδεύουμε σε μια εθνική αυτοκτονία και στο ιστορικό τέλος του Ελληνισμού, τουλάχιστον όπως είχε διαμορφωθεί και διατηρηθεί εδώ και χιλιετίες.
