Από τα χρόνια του θλιβερού «ήρωα» Ιωάννη Κωλέττη που ουσιαστικά εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας το πελατειακό κράτος και η δημαγωγία, ελάχιστοι ήταν οι πολιτικοί που αντιτάχθηκαν σ’ αυτά.
Για εκατοντάδες χρόνια ο συλλογικός αυτοεξευτελισμός της κοινωνίας για μια θεσούλα στο δημόσιο, σε συνδυασμό με αχρείους πολιτικούς Μαυρογιαλούρους, έγιναν βιαστές της λογικής και του πολιτικού ορθολογισμού.
Αποτέλεσμα; Η δημιουργία ενός αντιπαραγωγικού και εν πολλοίς διαφθαρμένου κράτους που συστηματικά υπονόμευε την πρόοδο του ιδιωτικού τομέα και τον απομυζούσε.
Κι αν αυτά μας οδήγησαν σε πτωχεύσεις και κρίσεις, αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι ανεπανάληπτα.
Χρειάστηκαν μόλις 2,5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά και το λαϊκοδεξιό μόρφωμα που τη στηρίζει, για να διαλυθούν τα πάντα. Να κλείσουν τράπεζες, να φορολογηθούν οι πολίτες όσο ποτέ άλλοτε και να «εκτελούνται» καθημερινά μεγάλες κοινωνικές τάξεις, να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος και η Παιδεία και τελικά να ενεχυριαστεί η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Τουτέστιν μέχρι τα δισέγγονά μας και βάλε…
Η Αριστερά αποδείχθηκε η πιο ισχυρή πολιτική δύναμη του πελατειακού κράτους. Διέλυσε τη Μεσαία –Αστική τάξη για να το συντηρήσει και ενδυναμώσει.
Κι όσο η Ελλάδα θα πορεύεται με τις λογικές του πελατειακού κράτους είναι βέβαιο ότι θα πορεύεται χωρίς σταματημό προς την κρατική και ιστορική εξαφάνισή της.
Όσο η Αριστερά σήμερα και όποιος την αντικαταστήσει αύριο, δεν επανιδρύσουν το κράτος καταπολεμώντας την αναξιοκρατία, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την απουσία κριτικού ελέγχου, την περιθωριοποίηση της αριστείας και τη λοιμική της αγλωσσίας και του αισθητικού πρωτογονισμού, η χώρα μας δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Θα πει κάποιος: Μα αν κάποια κόμματα εξουσίας αρνηθούν το πελατειακό κράτος ή αν αποδεχθούν την κατάλυσή του, τότε θα είναι σαν ν’ αυτοκτονούν.
Έτσι είναι. Κι αυτό δεν διαφαίνεται στο κοντινό κι απώτερο μέλλον…
Τότε; Τότε τι μέλλει γενέσθαι;
Η λύση είναι μια κι έρχεται από το μέλλον: Μικρό κράτος. Μικρό κράτος χωρίς «τρύπες» για να «τρουπώνει ο πάσα εις»…
Κι ένας πρόεδρος Δημοκρατίας με βούληση ν’ αναλάβει και να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες, με επιτελικό σχεδιασμό, σύνεση, επιστράτευση των οξυνούστερων και ανιδιοτελέστερων επιτελών του εγχειρήματος και απόλυτη στοχοποίηση του αποκλεισμού επαναβλάστησης του πελατειακού κράτους.
Τι είπατε; Ο σημερινός πρόεδρος;
Όχι, όχι! Αυτός άλλωστε είναι η επιτομή κι ο αυθεντικότερος εκφραστής του πελατειακού κράτους.
Άλλωστε μιλήσαμε προηγουμένως για κάποιον πρόεδρο συνετό.
Και πρωτίστως πρόεδρο με εξουσίες από άλλο Σύνταγμα…
