Έχει κάποιος σώφρων Έλληνας αντίθετη άποψη από αυτήν που λέει ότι το ελληνικό δημόσιο είναι αναποτελεσματικό; Ότι είναι αναχρονιστικό; Ότι είναι σε σημαντικό βαθμό διεφθαρμένο; Ότι απομυζά τους κόπους και τις θυσίες της υπόλοιπης κοινωνίας για να συντηρείται; Ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα καθεστώς «ομάδων» και υπαλλήλων που εκμεταλλεύεται –αν όχι λυμαίνεται- την αδυναμία του πολιτικού συστήματος για ισονομία και τη θέλησή του για προστασία – θωπεία τους; Ότι αυτό τα καθεστώς «ομάδων» και υπαλλήλων επιβιώνει μέσω της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας που το ίδιο δημιούργησε για να μπορεί να συντηρείται και να υπάρχει; Ότι καταχράται συστηματικά την εξουσία του; Ότι περισσότερες από τις μισές δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν παρασιτικά, ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν με λιγότερους από τους μισούς υπαλλήλους κι αυτούς με άλλες αρμοδιότητες από τις σημερινές;
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Είτε αρέσει είτε όχι.
Κι οι μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο είναι επιβεβλημένες. Μαζί με τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών και δη σε εποχές που η τεχνολογία έχει πλέον θαυματουργικές ικανότητες.
Βεβαίως, ενώ όλοι γνωρίζουμε το πρόβλημα, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι διαλύθηκε ο τόπος για να συντηρείται αυτό το δημόσιο, ουδείς βάζει το χέρι επί των τύπων των ήλων. Ουδείς προωθεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όλοι συντηρούν (ούμε) την αρρωστημένη κατάσταση που μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα, καταδικάζοντας ταυτοχρόνως όλους τους υπολοίπους.
Το αρρωστημένο δημόσιο και οι προστάτες του (κυβέρνηση , μεγάλο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας και των άλλων κομμάτων) αντιστέκονται, την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστεί υπηρέτης αυτού του δημοσίου, αντί να συμβαίνει το αντίθετο.
Αντιστέκονται στην αυτοματοποίηση πολλών ή και όλων των υπηρεσιών, για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Αντιστέκονται στον εκσυγχρονισμό και χρησιμοποιούν απαρχαιωμένες μεθόδους στα ασφαλιστικά ταμεία, στους ΟΤΑ, στα υπουργεία, παντού. Σφιχταγκαλιάζουν την γραφειοκρατία και σε αγαστή συνύπαρξη και συμπόρευση με τους κρατιστές πολιτικούς, αντιστέκονται στην αλλαγή των παρωχημένων μηχανισμών του πρωτοκόλλου και της…. υπηρεσίας… Κι όλα αυτά, την ώρα που όλοι γνωρίζουν –πλην της καταστροφής του ιδιωτικού τομέα- ότι το ελληνικό δημόσιο χρειάζεται καλύτερους δασκάλους, περισσότερους γιατρούς στα νοσοκομεία, πιο καταρτισμένους υπαλλήλους στην πρόνοια.
Για να μη λέμε πολλά: Η πραγματικότητα είναι σκληρή, τα λεφτόδεντρα και τα δανεικά δεν γυρίζουν πίσω κι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει. Η οικονομία πρέπει να παράξει ΑΕΠ. Η αγορά να λειτουργήσει. Δεν μπορεί άλλο να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Δεν μπορεί να προστατεύεται ένα κομμάτι του πληθυσμού και να εξοντώνεται ένα άλλο και δη το παραγωγικό και δημιουργικό. Ούτε μπορεί να στηριζόμαστε στις πιέσεις των δανειστών για να φτιάξουμε κράτος και να αλλάξουμε το γερασμένο δημόσιο που μας καταδυναστεύει…
Θα το καταλάβουμε ποτέ; Ή όταν το καταλάβουμε θα είναι αργά για όλους; Με πρώτη την πατρίδα;
