Πέρασαν πολλά χρόνια από την εποχή που κατατάχτηκα στο στρατό, για να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Στην Κόρινθο, όπου έκανα τη βασική μου εκπαίδευση, είχα γνωρίσει πολλά νέα παιδιά από διάφορα μέρη κι είχα κάνει φιλίες, μερικές από τις οποίες κράτησαν πολλά χρόνια.
Ένα από τα παιδιά αυτά καταγόταν από την Άρτα και ήταν δάσκαλος κι αυτός σαν κι εμένα. Είχε αποφοιτήσει από την Ακαδημία των Ιωαννίνων και ήταν, ομολογουμένως, ένα πάρα πολύ καλό παιδί.
Όταν μιλούσες μαζί του ένιωθες αυτό το συναίσθημα της σιγουριάς, της μπέσας, της ντομπροσύνης. Καταγόταν από κάποια φτωχή οικογένεια κι είχε μεγαλώσει με πολλές στερήσεις και με πολλούς αγώνες. Κατάφερε όμως, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, να τελειώσει το Γυμνάσιο και την Παιδαγωγική Ακαδημία κι είχε μπροστά του ένα μέλλον ευοίωνο.
Στην Κόρινθο δεν είχαμε τη δυνατότητα να βγαίνουμε στην πόλη συχνά και περνούσαμε τις περισσότερες μέρες μας μέσα στο στρατόπεδο. Όταν όμως βγαίναμε, θεωρούσαμε εκείνες τις στιγμές γιορταστικές και τις απολαμβάναμε πραγματικά. Έτυχε λοιπόν να βγούμε μαζί δυο τρεις φορές, στο δίμηνο που κράτησε η εκπαίδευσή μας, και περάσαμε πολύ καλά.
Μου έχουν μείνει ακόμη στο μυαλό οι ωραίες συζητήσεις που κάναμε και που περιείχαν πολλά νοήματα και πολλές αλήθειες βγαλμένες από τη ζωή.
Δυστυχώς μετά τους δύο μήνες παραμονής στην Κόρινθο χωρίσαμε. Εγώ πήγα στο Ηράκλειο κι αυτός στη Λαμία. Ανταλλάξαμε διευθύνσεις και κρατήσαμε για πολλά χρόνια επαφές , αλληλογραφία και λίγο αργότερα τηλεφωνική επικοινωνία. Κάποια φορά μάλιστα, δέκα περίπου χρόνια από το χωρισμό μας, βρεθήκαμε εντελώς τυχαία στη Χαλκιδική, όπου είχαμε πάει και οι δύο, παντρεμένοι πλέον, για διακοπές.
Η συνάντηση αυτή μάς γέμισε χαρά και ασφαλώς μας έδωσε την ευκαιρία για δύο μέρες να τα ξαναπούμε σε άλλο επίπεδο πλέον αλλά με την ίδια σιγουριά, την ίδια μπέσα και την ίδια ντομπροσύνη.
Όπως καταλαβαίνετε είχα σχηματίσει μέσα μου μια πολύ ζωηρή εντύπωση για τα παιδιά από την Άρτα, που τα έβλεπα σαν πραγματικά υποδείγματα της κοινωνίας.
Τώρα τελευταία όμως τα πράγματα άλλαξαν δραματικά! Κι όταν λέω δραματικά το εννοώ. Γνώρισα κάποιο άλλο παιδί από την Άρτα. Τέτοιο παλιόπαιδο δεν έχει ξαναβγάλει η κοινωνία! Ψεύτης, απατεώνας, αγύρτης και συμφεροντολόγος στο έπακρον.
Από το στόμα του μπορεί ν’ ακούσεις το άλφα σήμερα και μετά από λίγες μέρες να ακούσεις το ακριβώς αντίθετο. Κι όλα αυτά με μια φυσικότητα, με μια ροή του λόγου εντελώς φυσιολογική, μ’ ένα ύφος απλανές και τόσο αγαθιάρικο, που νομίζεις ότι ο άνθρωπος αυτός αξίζει πολλά τάλαρα. Κι όμως είναι κούφιος σαν κύμβαλο αλαλάζον.
Αδίστακτος, αψυχολόγητος και πάνω απ’ όλα άφιλος. Κάποιους δικούς του ανθρώπους, που τον ευεργέτησαν και του συμπαραστάθηκαν, τους πέταξε σαν σάπιες λεμονόκουπες στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας. Κάποιον φίλο και συνοδοιπόρο του, που το έλεγαν Μανόλη τον εξαφάνισε. Τον Αλέκο επίσης. Τον Παναγιώτη, το Δημήτρη, τη Ζωή, τον Κώστα, το Γιάννη και εκατοντάδες άλλους τους έστειλε στο πυρ το εξώτερον.
Αυτός κράτησε κοντά του λίγα εξαιρετικά βλαστάρια όπως το Νίκο, την Έφη, την Κατερίνα και μερικούς ακόμη ψευτοταλαντούχους.
Αν τον γνωρίσεις καλά, θα καταλάβεις αμέσως ότι ο άνθρωπος αυτός λέει ψέματα επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι μαλωμένος με την πραγματικότητα και όταν ανοίγει το στόμα του εκστομίζει τα μεγαλύτερα ψεύδη. Ύστερα από λίγο λέει άλλα ψεύδη και αναιρεί τα προηγούμενα χωρίς ντροπή και τσίπα.
Όσοι άνθρωποι ήρθαν σ’ επαφή μαζί του κουνάνε το γιακά τους και σε κοιτάνε με απελπισία. Δεν έχουν να πούνε για το παιδί αυτό από την Άρτα ούτε μια καλή κουβέντα. Του σέρνουν, όπως καταλαβαίνετε τα εξ αμάξης αλλά του παιδιού αυτού το αυτί δεν ιδρώνει καθόλου. Εξακολουθεί να ψεύδεται ασύστολα σε κάθε στιγμή.
Το πιο εξωφρενικό είναι ότι το παιδί αυτό από την Άρτα πιστεύει ότι όλα αυτά τα ψέματα, όλες αυτές τις παγαποντιές, όλες αυτές τις απατεωνιές τις κάνει ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ! Άκουσον – άκουσον για το καλό μας! Με απάτες και ψευτιές πιστεύει ότι θέλει να ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ! Καλύτερα να λείπει το βύσσινο!
Εγώ, όπως είναι ευνόητο, έχασα πάσα ιδέα για τους Αρτινούς και την εικόνα, που είχα σχηματίσει, δεν την έχω πλέον μέσα μου. Αντίθετα αρχίζω και παρατηρώ καλύτερα τους φίλους μου και τους κρίνω πια πιο αυστηρά και με μεγαλύτερη προσοχή. Ζούμε σε μια εποχή που δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι κανέναν και να μη δείχνεις άσπρο δόντι εύκολα.
Κυριάρχησαν οι ψεύτες, οι λωποδύτες, οι απατεώνες, τα πάσης φύσεως αντικοινωνικά άτομα, οπότε είναι καλύτερα να φυλάει κανείς τα ρούχα του.
Και κάτι τελευταίο. Τον Αρτινό αυτόν, που γνώρισα τώρα τελευταία, τον λένε Πελοπίδα, αν και είναι πιθανό το όνομα που μου έδωσε να είναι ψεύτικο κι αυτό!
ΤΟΠΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΔΗΜΟΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
