Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠαΣοΚ έχει χάσει την ταυτότητά του. Κι η αλήθεια είναι ότι μετά την εποχή Σημίτη ΠαΣοΚ δεν υπάρχει! Ειδικά την εποχή Γιώργου Παπανδρέου, που όχι μόνο το συρρίκνωσε αλλά τελικά το διέσπασε και το «πολέμησε».
Μα η απαξίωση που υφίσταται το ΠαΣοΚ επί ημερών Ανδρουλάκη, δεν υπήρχε ούτε την εποχή που «πλήρωνε» τα μνημόνια! Ο Ανδρουλάκης, «άοσμος», «άχρωμος» και μπερδεμένος αναφορικά με την εποχή που ζούμε, μοιάζει να έχει μείνει στην δεκαετία του ’80 και δη σε φοιτητικές πρακτικές… Ξάνθης, που σπούδασε.
Η αλήθεια είναι ότι στις καλές αλλά και κακές εποχές του ΠαΣοΚ, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι θα ήταν ποτέ πρόεδρός του ο Ανδρουλάκης! Ούτε ότι τις θέσεις σημαντικών προσωπικοτήτων πέριξ του προέδρου, θα καταλάμβαναν πολιτικές ελαχιστότητες…
Μοιραία λοιπόν, το ΠαΣοΚ δεν υπάρχει. Μπορεί να εμφανίζεται δημοσκοπικά πέριξ του 10-12%, αλλά δεν έχει καμιά κοινωνική απήχηση. Ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί μα απορροφήσει δυνάμεις, ούτε από τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που έχει κερδίσει κατά κράτος την σκεπτόμενη κοινωνία που κινείται σχεδόν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς. Σε σημείο που γίνεται πλέον ολοφάνερο ότι ο Ανδρουλάκης το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να καταστήσει το ΠαΣοΚ …. ΚΚΕ! Να βαυκαλίζεται ότι είναι σοβαρό κόμμα που θα κυβερνήσει, αλλά να πηγαίνει μονίμως ως αυτοκίνητο με …πρώτη ταχύτητα στην εθνική οδό!
Συζητούσα προσφάτως μ’ έναν εκ των εκλεκτών του Ανδρουλάκη, εξ εκείνων που αναδύουν ναρκισσισμό και μιλάνε με πολύ μεγάλη εγωπάθεια. Επέμενε ότι αν το ΠαΣοΚ βγει δεύτερο στις ευρωεκλογές, θα προκαλέσει αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Τι να πει κάποιος; Έτσι είναι, αν έτσι θέλουν να νομίζουν ή ν’ αναλύουν την πολιτική πραγματικότητα. Ακόμη όμως κι αν βγει δεύτερο το ΠαΣοΚ στις ευρωεκλογές, αυτές δεν αποτελούν σημείο αναφοράς, αφού είναι γνωστές οι ιδιαιτερότητές τους.
Για χάρη όμως των προσδοκιών του ΠαΣοΚ, ας υποθέσουμε ότι βγαίνει δεύτερο κόμμα. Ε και; Τι θα γίνει; Θα προχωρήσει η Κεντροαριστερά σε αναδιάταξη; Με ποιον; Τον Ανδρουλάκη μπροστάρη;
Προσέξτε: Υποτίθεται ότι το ΠαΣοΚ αποτελεί τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ότι μπορεί να απορροφά τους κραδασμούς και των δυο. Μα δεν μπορεί. Δεν μπορεί καν να επαναπατρίσει όσους έφυγαν εδώ κι εκεί.
Κι εδώ προκύπτουν τα ερωτήματα: Πώς να προσελκύσει ψηφοφόρους το ΠαΣοΚ του Ανδρουλάκη, όταν δεν έχει πολιτική ταυτότητα; Όταν αρνείται την εποχή και τις απαιτήσεις της; Όταν, επί παραδείγματι, είναι και με τον αστυφύλακα και το χωροφύλακα, στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών; Όταν στο ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων επιδεικνύει πρωτοφανείς παλινωδίες, τη στιγμή που ακόμη κι οι ψηφοφόροι του συμφωνούν με την ίδρυσή τους; Όταν αρνείται όσες μεταρρυθμίσεις φέρνει η κυβέρνηση και με τις οποίες συμφωνούν μεγάλα κοινωνικά ρεύματα; Όταν είναι συνεχώς αγκαλιά με το «τίποτα»;
Ξέρετε κάτι; Όποιος αδυνατεί να έχει σαφή πολιτικό λόγο και ψάχνει αστείες δικαιολογίες για να μη ψηφίζει τα αυτονόητα της εποχής, η ίδια η εποχή τον αφήνει πίσω… Όποιος κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, η ίδια η πραγματικότητα τον ξεπερνά. Όποιος παλινωδείς συνεχώς γίνεται γραφικός! Δελαπατρίδης!
Ναι, ούτε ο Ανδρουλάκης, ούτε το κόμμα του μπορούν να δούνε τον ήλιο, ακόμη κι αν αυτός βγει πράσινος. Αυτό συμβαίνει πάντα με τις πολιτικές ελαχιστότητες.
Κι ο Ανδρουλάκης έχει πείσει τους πάντες πια, ότι δεν μπορεί. Προς όφελος του Μητσοτάκη, ίσως και του Κασσελάκη… Ακόμη, επαναλαμβάνω, κι αν βγει δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές… Με το τίποτα ουδείς πρόκοψε…
