Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα ο ΠΑΟΚ έζησε και την κόλαση και τον Παράδεισο.
Πρώτα πήγε στην Κόλαση, μετά την ήττα από τον Πανιώνιο.
Κλάματα και οδυρμοί.
Κι ύστερα από λίγες ημέρες πήγε στον Παράδεισο με τη νίκη επί της Φιορεντίνα στην Ιταλία. Χαρές και πανηγύρια.
Κι ύστερα από λίγες ημέρες ταξίδεψε στην Κόλαση. Ήττα από τον Ατρόμητο, ανεπίτρεπτες δηλώσεις Ίβιτς, ισοπαλία με τα Τρίκαλα, κωλοτούμπα Ίβιτς και μετά η ήττα από τον Παναθηναϊκό.
Κι ύστερα πάλι Παράδεισος –για να ακριβολογούμε ευφορία- με τις νίκες επί της Σλόβαν Λίμπερετς και Πλατανιά.
Κόλαση – Παράδεισος ή αλλιώς από το Ναδίρ στο Ζενίθ. Μια ζεστό, μια κρύο.
Κάτι που επαναλαμβάνεται εδώ και πολλά χρόνια.
Κι έχουμε πει και γράψει πολλές φορές ότι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ είναι ο… ΠΑΟΚ και η… Θεσσαλονίκη.
Ο περίγυρος της ομάδας, τα πολλά κοκόρια που λαλούν, η νοοτροπία του μονίμως ριγμένου, του κατατρεγμένου, αυτού που τον πολεμά το αθηνοκεντρικό κατεστημένο κλπ κλπ κλπ.
ΠΑΟΚ! Επί δεκαετίες ένας οργανισμός χωρίς ισορροπία. Χωρίς μεστές προσεγγίσεις της πραγματικότητας. Πολλές φορές και χωρίς σοβαρότητα.
Μια φταίει ο τάδε, μια ο δείνα. Μια τα τατουάζ του Αθανασιάδη, μια το αδύναμο κορμί του Πέλκα, την άλλη φταίει ο Τζαβέλας, η διαιτησία…. ο Χατζηπετρής!
Όλο κάποιος άλλος είναι ο φταίχτης.
Κι όμως. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά.
Οι ομάδες δεν κτίζονται με βιασύνη. Δεν κτίζονται αγοράζοντας ΜΟΝΟ παίκτες. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Κυρίως υπομονή. Και χρόνος. Και συσπείρωση. Παρέα.
Άλλωστε, όπως λέει κι ο Νιόνιος, ιστορία γράφουν οι παρέες…
Υπάρχει παρέα στον ΠΑΟΚ; Παρέα αληθινή; Χωρίς συμφέροντα κανενός μα μόνο με πίστη στον στόχο.
Φοβάμαι όχι.
Τώρα, με την κλήρωση με τη Σάλκε πολλοί, πάλι, θα πούνε «ωχ»!
Μα δεν είναι έτσι…
Απλά είναι μια κλήρωση που δεν μπορεί να προκαλεί ούτε φόβο μα ούτε και υπεροψία.
Μάχη χρειάζεται! Μάχη από όλους.
Ακόμη και από την θέση του αουτσάιντερ ο ΠΑΟΚ έχει κάνει θαύματα…
Εδώ, λοιπόν. Εδώ είναι και ο Παράδεισος και η Κόλαση. Αρκεί να ξέρεις σε ποια πόρτα θα μπεις…
