Τελειώνοντας τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου κι ανεξαρτήτως πως εκλαμβάνει ο καθένας αυτή τη θολή ιστορία, νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε σε τρία πρόσωπα της περιόδου εκείνης. Επί χούντας υπήρξαν μικροί και μεγάλοι αντιστασιακοί που προέταξαν τα στήθη τους εναντίον της. Μα οι μεγαλύτεροι, οι πραγματικοί ήρωες ήταν τρεις.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο Ανδρέας Λεντάκης και ο Σπύρος Μουστακλής.
Για τον Αλέξανδρό Παναγούλη έχουν γραφεί βιβλία. Δυο από αυτά αποτελούν «κοσμήματα» για τη βιβλιοθήκη μου. Το «Ένας άνδρας» της Οριάνας Φαλάτσι και το «Πρόβες θανάτου» του Κώστα Μαρδά. Έχουν γραφεί χιλιάδες άρθρα για τη μνήμη του, γυρίστηκαν ταινίες και ντοκιμαντέρ, ονοματοδοτήθηκαν δρόμοι και πλατείες σε όλη την Ελλάδα.
Για τον Ανδρέα Λεντάκη θα περίμενε κάποιος ότι η Αριστερά της ιδεολογικής ηγεμονίας του τόπου, θα τον έχει αναδείξει σε μέγιστο μάρτυρά της. Βλέπετε ήταν κορυφαία πολιτική προσωπικότητα πριν από τη χούντα (ουσιαστικός ιδρυτής της «Νεολαίας Λαμπράκη») αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής. Μάλιστα συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια στην Ασφάλεια, όπου ήταν κρατούμενος σε διπλανό κελί με το Μίκη Θεοδωράκη. Ο οποίος από τον Λεντάκη εμπνεύστηκε κι έγραψε τα γνωστά ως τραγούδια του Αντρέα : 1. Το σφαγείο, 2. Είσαι Έλληνας, 3. Είμαστε Δυο, 4. Καιρός να δεις. Η δράση του –ακόμη κι η έντονη αντιδικτατορική- αποσιωπάται συστηματικά πια. Παρ’ ότι ήταν ιδρυτικό κι εξέχων στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και πρόεδρος της ΕΔΑ από το 1989 μέχρι το 1993. Βλέπετε, τότε, ακολούθησε τον Αντώνη Σαμαρά στο εγχείρημα της «Πολιτικής Άνοιξης» και για τους Αριστερούς κατέστη «μαύρο πρόβατο».
Για τον Σπύρο Μουστακλή έχει ουσιαστικά επιβληθεί σιγή ιχθύος. Βλέπετε ήταν αντικομμουνστής! Εθελοντής στον ΕΔΕΣ στο πλευρό του Ναπολέοντα Ζέρβα, ήρωας ως ανθυπολοχαγός στον εμφύλιο κατά των Κομμουνιστών, ήρωας στον πόλεμο της Κορέας. Ήρωας και στον αγώνα υπέρ της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της Χούντας, από τους ελάχιστους αξιωματικούς που αντιστάθηκαν εμπράκτως. Βασανίστηκε εξ ίσου άγρια κι απάνθρωπα με τον Παναγούλη και τον Λεντάκη. Κι ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα του προκάλεσε εγκεφαλικό και ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες, κατάφερε να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναμιλήσει κανονικά. Σήμερα η μνήμη του Σπύρου Μουστακλή σχεδόν έχει σβήσει, ελάχιστοι τον θυμούνται. Στο πλαίσιο της αποκλειστικής εργολαβίας του αντιδικτατορικού αγώνα από την Αριστερά, ο Μουστακλής ήταν παραφωνία. Ένας στρατιωτικός με εγνωσμένο αντικομμουνιστικό αγώνα δεν πρέπει να λαμβάνει τιμές, δεν του πρέπουν μνημόσυνα, δεν του πρέπουν στεφάνια….
Τους τιμώ! Πέραν κάθε πολιτικής σκοπιμότητας!
