3η του Σεπτέμβρη 1974. Μια ιστορική τελικά, όπως αποδείχτηκε, διακήρυξη, που συμπύκνωσε ό,τι συσσωρευόταν για 50 χρόνια στην ψυχή του δημοκρατικού κόσμου και δεν μπόρεσε ποτέ μέχρι τότε, λόγω του κατακερματισμού του, να εκφραστεί με ενιαίο τρόπο.
Ο Ανδρέας, με βάση το αξιακό φορτίο του ιστορικού αυτού κειμένου, συγκρότησε και δημιούργησε ένα Κίνημα, του οποίου ο αταλάντευτος προσανατολισμός και η στρατηγική του επιδίωξη, χωρίς αποκλίσεις, υπήρξε η ανατροπή τού επί 50 χρόνια μονοκομματικού καθεστώτος της δεξιάς διακυβέρνησης.
Ο Ανδρέας, βαθύτατος πολιτικός αναλυτής, αλλά και με ευρύτατη ιστορική γνώση των πολιτικών πραγμάτων στη νεότερη Ελλάδα, ήξερε πολύ καλά τις αιτίες που για 50 χρόνια καθήλωναν τη χώρα στη στασιμότητα. Και αυτές ήταν όχι μόνον οι σκοτεινοί μηχανισμοί και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν το ξένο και το ελληνικό κατεστημένο, αλλά και ο κατακερματισμός της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης σε κόμματα και κομματίδια, που απέτρεπε τη δημιουργία ενός μετώπου κατά του μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς, με ό,τι σήμαινε αυτό για τον λαό.
Η δημοκρατική παράταξη αποτελούσε, όπως έχει αποδειχτεί, και το 1956 και το 1964, τη μεγάλη πλειοψηφία. Παρά ταύτα οι δικές της αδυναμίες, λόγω των υπέρμετρων προσωπικών φιλοδοξιών των ηγετών της, ήταν μία από τις συνθήκες που άφησαν χώρο για να χτιστεί το κράτος των κοινωνικών φρονημάτων, του χωροφύλακα, της βίας και της νοθείας, που όσοι έζησαν εκείνες τις δεκαετίες το ένιωσαν στην ψυχή και στο πετσί τους.
Ο Ανδρέας επέλεξε συνειδητά να πορεύεται με στόχο τη Δεξιά. Απέφυγε συστηματικά την τριβή και με το τότε κέντρο και με την παραδοσιακή Αριστερά. Αδιαπραγμάτευτος και ασυμβίβαστος στόχος του ήταν η πτώση της Δεξιάς και των αναχρονιστικών πολιτικών της.
Σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση με νεοφιλελεύθερο πολιτικό DNA, που όσοι διαβάζουν τα ψιλά γράμματα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι κυοφορεί. Αρκεί να δούμε πώς το 8ωρο θα γίνει 11ωρο και ο νοών νοείτω.
Και τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη; Υπάρχει μήπως σε εξέλιξη μια εν δυνάμει δημιουργία ενός μεγάλου δημοκρατικού μετώπου, χτισμένου σε προγραμματική σύγκλιση, πάνω σε κρίσιμα, κυρίαρχα, ζωτικά, για την πατρίδα και την κοινωνία ζητήματα, όπως το εθνικό πρόβλημα (η ακεραιότητα της χώρας), τα κοινωνικά ζητήματα (με επίκεντρο την οικονομία και τα εργασιακά) και το ζήτημα της στήριξης ενός δημόσιου, αξιόπιστου, υγειονομικού συστήματος, με ισχυρά κοινωνικά και υγειονομικά αντανακλαστικά, χτισμένου πάνω σε μια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ευέλικτη, λειτουργική, αποτελεσματική, χωρίς τις αγκυλώσεις του κρατισμού, στην εν λόγω βαθμίδα;
Αν αφουγκραστεί κανείς τα τεκταινόμενα στο χώρο της αντιπολίτευσης, θα διαπιστώσει ότι κυριαρχεί ένας στείρος πολιτικός ανταγωνισμός και ότι ευδοκιμεί το σαράκι της εσωστρέφειας και του πολιτικού μηρυκασμού τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. όσο και μεταξύ τους, όταν θα έπρεπε να προέχει ένα ενιαίο μέτωπο κατά της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Προτρέχει όμως το ποιος κατέχει την μοναδική αλήθεια, ποιος «ορθοτομεί το λόγο της αληθείας», ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός.
Η κυβέρνηση, ακολουθώντας τον επικίνδυνο δρόμο της αυτάρκειας, φαίνεται ότι απολαμβάνει, ουσιαστικά ανενόχλητη, αυτή την εσωστρέφεια των πολιτικών της αντιπάλων. Την εντολή του ελληνικού λαού και στον ΣΥΡΙΖΑ του 32% και στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. του 8% οφείλουμε να την αναγνώσουμε σωστά και, κατά την άποψή μου, είναι ιστορική η ευθύνη και στους δύο χώρους να κάνουν την υπέρβαση, να βρουν τα σημεία σύγκλισης και να υπερασπιστούν αποφασιστικά, από τη θέση που τους έταξε ο λαός, την κοινωνία και τον τόπο από τον κατακλυσμό της Δεξιάς, που αρχίζει να διαφαίνεται.
Ο Ανδρέας απεχθανόταν την εσωστρέφεια. Γι’ αυτό κατόρθωσε να ενώσει τη γενιά του ΕΑΜ, του 114 και του Πολυτεχνείου και να φέρει κοντά του τελικά τους κεντρώους, με τον αείμνηστο Γεώργιο Μαύρο και τους Αριστερούς, με τον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο, υπηρετώντας με τον καλύτερο τρόπο την πατρίδα και την ελληνική κοινωνία.
Όλοι οφείλουν να γνωρίζουν, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., ότι αυτά που έρχονται και θα βάλουν σε τρομακτική δοκιμασία την κοινωνία, οι επώνυμοι και στον έναν χώρο και στον άλλον δεν θα τα ζήσουν ούτε θα τα λουστούν. Θα τα λουστεί για άλλη μια φορά η κοινωνία, όπως τα λούστηκε από το 1932 ώς το 1951, όταν και τότε οι πολιτικοί ηγέτες περί άλλα τύρβαζαν.
