Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο συνέδριο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, άκουσα, μεταξύ άλλων, τον πρόεδρο, κ. Νίκο Ανδρουλάκη, να μιλάει για «γενίτσαρους».
Άκουσα και τους αήθεις, προσβλητικούς, αμετροεπείς και εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς του πρώην Προέδρου της Βουλής, από τον οποίο περίμενα με τη συσσωρευμένη εμπειρία του, να εκπέμψει έναν λόγο πολιτικού πολιτισμού, ενωτικό των δημοκρατικών δυνάμεων κι όχι τόσο μισαλλόδοξο.
Σε ό,τι αφορά στην τοποθέτηση του Προέδρου κ. Νίκου Ανδρουλάκη, με τους χαρακτηρισμούς «γενίτσαροι» και ότι «θα κρατήσει τις πόρτες κλειστές», τους θεωρώ τουλάχιστον ατυχείς και τους αποδίδω στην πολιτική του απειρία. Από τη μία πλευρά ζητάει να μεγαλώσει το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κι από την άλλη, αποκαλεί όσους έφυγαν «γενίτσαρους».
Σχετικά με τις «κλειστές πόρτες», που ανέφερε, θα τον συμβούλευα να τις κρατήσει κλειστές – αν τυχόν τις χτυπήσει κάποιος…! Σε μια περίοδο που η κοινωνία σφαδάζει από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Δεξιάς, περίμενα έναν πολιτικό λόγο που θα υπηρετούσε τις ανάγκες της κοινωνίας. Γιατί όσοι επέλεξαν τον δρόμο των χαρακτηρισμών, οφείλουν να γνωρίζουν την πολιτική ιστορία αυτού του τόπου, η οποία μας έχει διδάξει πως την περίοδο από το 1932 έως το 1981, αυτού του είδους οι λογικές οδήγησαν στο να κυβερνήσει η δημοκρατική παράταξη μόνο 46 μήνες, κι αυτούς, διακεκομμένα. Κι έτσι χτίστηκε το κράτος της Δεξιάς, του χωροφύλακα, της Καρφίτσας και των κοινωνικών φρονημάτων.
Ο ελληνικός λαός έδωσε στο ΠΑΣΟΚ το 2009, ισχυρότατη πλειοψηφία και το ΠΑΣΟΚ συζητούσε την άνοιξη του 2011, το ενδεχόμενο να παραχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας στον Αντώνη Σαμαρά, συζητούσε για συγκυβέρνηση Παπαδήμου και αντί να εξασφαλίσει την ολοκλήρωση της τετραετίας με αυτή την κυβέρνηση, οδηγήθηκε στη λογική της ΝΔ. Όσοι εξ ημών ζητούσαμε επίμονα στους τομείς εργασίας της Επιτροπής Οικονομικών και στις συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, να αποδείξει, εν τοις πράγμασι, η Κυβέρνηση, ότι τα βάρη της λιτότητας κατανέμονται δίκαια στους κατέχοντες και τους μη αντέχοντες, μας επέβαλλαν αντί αυτού, να καταβροχθίζουμε αμάσητα τη λιτότητα. Με διέγραψε το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2011.
Μαζί με το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, που ιδρύσαμε αμέσως μετά την διαγραφή μου από το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2011, προσχωρήσαμε στον τότε μικρό ΣΥΡΙΖΑ και όλοι μαζί θεμελιώσαμε για πρώτη φορά, έναν νέο φορέα, την κυβερνώσα Αριστερά. Αν και προσωπικά δεν με αγγίζουν οι ιδιαίτερα απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί του κ. Κακλαμάνη, θεωρώ αμετροέπεια και αθλιότητα το να αφορίζονται συλλήβδην οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ψηφοφόροι, πολίτες, που δεν επέλεξαν να πάνε στη Δεξιά κ. Κακλαμάνη, αλλά επέλεξαν συνειδητά να πάνε στην Αριστερά καθώς δεν άντεχαν να βλέπουν τη μεγάλη παράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου να έχει καταντήσει υποπόδιο της Δεξιάς.
Και θα θυμίσω σε κάποιους, ότι ο πολιτικός μας γεννήτορας (γιατί είμαι περήφανος για εκείνο το ΠΑΣΟΚ), ακόμα και το 1989, που η τότε Αριστερά αφρόνως συνέπραξε με τη Δεξιά στην απαράδεκτη δίωξή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, επέμενε και πάλι ότι πολιτικός μας αντίπαλος είναι η Δεξιά και οι πολιτικές της. Σήμερα που η κοινωνία σφαδάζει αγαπητέ Πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, απαιτείται υπέρβαση από όλους μας, γιατί οφείλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε χάριν της κοινωνίας και δεν είναι η κοινωνία χάριν ημών”.
