Η στάχτη κι η λάσπη που θα αφήσει πίσω του το καλοκαίρι που φεύγει, πλην των καταστροφών και της απώλειας ζωών, αφήνει και κάτι άλλο: Τη θλιβερή διαπίστωση ότι ζούμε σε μια χώρα με υποδομές του προηγούμενου αιώνα. Όλο τις μπαλώνουμε αλλά αυτές δεν… Κι είναι λογικό. Η Αθήνα έχει κατά βάση υποδομές 60-70 χρόνων, όταν ο πληθυσμός της ήταν ο μισός κι όταν δεν έβρεχε ή δεν χιόνιζε ποτέ. Τώρα είναι αλλιώς. Τα ίδια στην Πελοπόννησο, στη Στερεά, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία. Τα ίδια και στα νησιά μας που υποδέχονται τουρίστες και κρουαζιερόπλοια σε υποδομές ικανές να εξυπηρετήσουν βάρκες! Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας το έφτιαξε ο Τρικούπης! Μετά, μόνο μπαλώματα… Παντού μπαλώματα. Ναι φτιάξαμε εμβληματικά έργα που τα χρυσοπληρώσαμε, όπως η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου και μερικά ακόμη, αλλά αυτά δεν αλλάζουν την εικόνα παλαιότητας της χώρας.
Ναι αυτό είμαστε! Κράτος του περασμένου αιώνα. Σε δομές, υποδομές, πολιτική κουλτούρα και κοινωνία. Κοινωνία που τρέχει πίσω από κόκαλα Αγίων και αποφασίζει για το μέλλον της με παντιέρα του Βυζαντίου και κελεύσματα παπάδων.
Ναι αυτοί είμαστε. Η κυβέρνηση έδωσε δις μετά τον «Ιανό» , έγιναν μελέτες, δαπανήθηκαν εκατομμύρια για αντιπλημμυρικά έργα και τελικά έγινε μια τρύπα στο νερό! Με νόμους και κανονισμούς πέριξ του δημοσίου και των έργων, που έκαναν για τον περασμένο αιώνα και πριν της κλιματική αλλαγή , που στη Μεσόγειο μάλλον πλήττει περισσότερο τη χώρα μας. Διορθώσαμε απλώς τις παλιές υποδομές κι αυτές δεν αντέχουν και δεν επαρκούν. ‘Όλα έχουν αλλάξει. Όλα!
Φυσικά, οφείλουμε να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι όσα συνέβησαν στον Θεσσαλικό κάμπο, δύσκολα θα τα άντεχαν ακόμη κι οι πιο σύγχρονες υποδομές. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο ότι οι υποδομές μας είναι ακόμη κι ενός αιώνος!
Να λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό. Όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για την κοινωνία. Να αναθεωρήσουμε την Πολιτική προστασία, αλλά και να φτιάξουμε νέα δεδομένα που θα αντιμετωπίζουν τα… νέα δεδομένα. Κάπου διάβασα (ζητώ συγγνώμη δεν θυμάμαι που, ούτως ώστε να κάνω μνεία του μέσου και του αρθρογράφου) ότι είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη να κτίσουμε τη νέα Ελλάδα, όσο είναι η επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία.
Μπορούμε να καιγόμαστε και να αγοράζουμε υποβρύχια; Μπορούμε να πνιγόμαστε και να αγοράζουμε αεροπλάνα; Μπορεί να μας σκεπάζουν τα χιόνια και να αγοράζουμε φρεγάτες; Μπορούμε να πορευόμαστε με το κράτος που έχουμε σήμερα;
Ξέρουμε όλοι την αυτονόητη απάντηση, αλλά κανένας δεν κάνει το παραμικρό.
Όσοι μπορούν να σκέφτονται λογικά, όσοι έχουν παραστάσεις από τον έξω κόσμο, όσοι ονειρεύονται μια νέα κι εξωστρεφή Ελλάδα, στρέφουν το βλέμμα τους στα έδρανα της Βουλής και τους πιάνει απελπισία. Από τη μια μεριά ο μόνος που γνωρίζει τι του γίνεται, ο Μητσοτάκης κι από την άλλη η… παλιά Ελλάδα! Ενίοτε με σοβαρές αποδείξεις πολιτικής ανοησίας και πολιτικής παράνοιας. Ο δε Μητσοτάκης που μπορεί, είναι μπροστάρης σε ένα παλιό κόμμα, σε πολιτική κουλτούρα, νοοτροπία, μηχανισμούς και ιδιοκτήτες.
Δεν βγαίνει έτσι. Αλλάζουμε ή τελειώνουμε. Γρήγορα μάλιστα. Αλλιώς η μπάλα θα πάρει και τον μοναδικό που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα για την Ελλάδα.
Για σκεφτείτε: Η Ελλάδα έλαβε την επενδυτική βαθμίδα –αποκλειστικό έργο Μητσοτάκη- μπορεί από αυτή να αλλάξει τη μοίρα της κοινωνίας της, αλλά είναι τόσο παλιά χώρα που δεν γνωρίζουμε αν μπορεί να το εκμεταλλευθεί…
Αλλάζουμε ή τελειώνουμε! Εδώ και τώρα!
Η γη άλλαξε, οι καταστροφές ακουμπάνε πλέον και τη χώρα μας και το παλιό μας εύκρατο κλίμα δεν υπάρχει πια. Τις δε φυσικές καταστροφές που γίνονται κα θα γίνονται με όλο και αυξανομένη ένταση, δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε όπως είμαστε σήμερα.
Από τότε που ο Σημίτης εκστόμισε μοιρολατρικά το «αυτή είναι η Ελλάδα», πέρασαν πολλά χρόνια και δεν κάναμε τίποτα, έστω κι αν βυθιστήκαμε σε κρίση. Ο δε Μητσοτάκης είναι πια υποχρεωμένος να κάνει ότι δεν έγινε εδώ και 100 χρόνια και να αλλάξει την Ελλάδα…
