Τα λέγαμε και προχθές. Ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έχουν μια απίστευτη ασυλία να κάνουν ότι θέλουν καθημερινά στους δρόμους της χώρας, καταλύοντας ατιμώρητα τη ζωή των Ελλήνων. Καθημερινά διαδηλώσεις, πορείες, διαμαρτυρίες, ντουντούκες, αφίσες, τοξικότητα, ρυπαρότητα, γραφικότητα.
Να είχαν νόημα όλα αυτά, να υπήρχε ένας εχθρός που πρέπει να πολεμηθεί, θα έλεγε κάποιος πάμε όλοι μαζί. Μα εδώ έχουμε να κάνουμε με καθημερινή άσκηση επαναστατικής γυμναστικής για ζητήματα και υποθέσεις που είναι ΜΟΝΟ στα παλαιολιθικά μυαλά των κομμουνιστών και του στρατού τους. Άνθρωποι που ζουν για να απεργούν.
Υπό άλλες συνθήκες, όλες οι γραφικότητες του ΚΚΕ θα ήταν ευπρόσδεκτες ως τουριστικές ατραξιόν για τα εκατομμύρια ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας. Θα το διαφημίζαμε κιόλας και θα λέγαμε «ελάτε να δείτε κάτι που δεν υπάρχει πουθενά, ελάτε να δείτε κάτι σπάνιο»…
Τώρα όμως, η χώρα φεύγει μπροστά, αναπτύσσεται, προοδεύει, έστω κι αν αυτό δεν αρέσει στο ΚΚΕ και στην Αριστερά γενικά, αφού πεδίο δράσης τους θέλουν τη μιζέρια και την κακομοιριά.
Δεν μπορεί λοιπόν το ΚΚΕ, να μπουκάρει και να διαδηλώνει ανενόχλητο στο αεροδρόμιο. Δεν μπορεί να μη γίνεται η θεσμική και παραδοσιακή Κυριακάτικη αλλαγή φρουράς των ευζώνων στο Σύνταγμα, επειδή το ΠΑΜΕ διαδηλώνει.
Σοβαρά τώρα; Σοβαρά δεν έχουν παραιτηθεί ακόμη κάποιοι;
Σκέφτομαι, ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν ο ολοκληρωτισμός που έπεσε μόνος του, χωρίς καν μια τουφεκιά αντίστασης. Τόσο μεγάλο λαϊκό έρεισμα είχε. Σκέφτομαι ότι έπεσε μ’ έναν ψίθυρο, χωρίς ουδείς να επιχειρήσει να τον σώσει. Σκέφτομαι ότι έπεσε, διαλύθηκε στη γενική απαξία. Διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, μέσα στον αιώνα που γεννήθηκε.
Σκέφτομαι ότι διαλύθηκαν φασισμός, ναζισμός και κομμουνισμός. Οι κομμουνιστές έμαθαν για τους δυο πρώτους αλλά όχι για το δικό τους ολοκληρωτισμό. Μάλιστα, για το γεγονός ότι δεν υπάρχει το παραμικρό έγκυρο βιβλίο, έρευνα ή ευμενής απολογισμός για τον κομμουνισμό, μάλλον δεν αφορά τις … ημέτερες δυνάμεις του. Μέχρι κι η ευρωπαϊκή Αριστερά είχε/έχει φροντίσει να λάβει αποστάσεις, έστω κι αν ενδόμυχα σκιρτούν οι καρδιές κάποιων…
Σκέφτομαι ακόμη, ότι μετά την πτώση του υπαρκτού, όλοι αποδέχονται –πλην των ημετέρων δυνάμεων- ότι η διάλυση ήταν κάτι νομοτελειακό που θα γινόταν κάποια στιγμή νωρίτερα ή αργότερα. Ο κομμουνισμός, η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μια προσωρινή παρεκτροπή κάποιας ιδεολογίας, αλλά μια βίαιη εξέλιξη που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.
Προσέξτε: Ο Φιλελευθερισμός, , η σοσιαλδημοκρατία, ο συντηρητισμός, εμπεριέχουν στα σπλάχνα τους καλά και άσχημα. Σωστά και λάθη. Μα δεν μπορεί κάποιος να βρει τα ίδια καις τον κομμουνισμό. Εμείς εδώ δεν το έχουμε μάθει ακόμη, αφού θεωρείται ταμπού οτιδήποτε θίγει το ΚΚΕ. Χώρια του ότι υπάρχουν … συντηρητικοί πολιτικοί που …τιμούν τους αγώνες του, όπως λένε.
Ο εφιάλτης του κομμουνισμού έχει καταπέσει εδώ και 32 χρόνια, την επομένη των Χριστουγέννων του 1991. Στη χώρα μας το ΚΚΕ ταλάνισε τον τόπο, τον οδήγησε στον θλιβερό εμφύλιο κι έκτοτε επαναστατεί καθημερινά στους δρόμους «πολεμώντας» ουσιαστικά τους Έλληνες, αφού τους στερεί βασικά χαρακτηριστικά της καθημερινής ελευθερίας τους. Εκμεταλλεύεται την μεγαλοψυχία κι ανοχή της αστικής δημοκρατίας που θέλει ν’ αλώσει. Διαστρέφει συστηματικά την πραγματικότητα και την αλήθεια, χάριν μιας φανταστικής επανάστασης ενάντια στη Δύση, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στον καπιταλισμό. Έφτασε στο σημείο να συντάσσεται με τον Ερντογάν, τους τρομοκράτες της Χαμάς, τους ισλαμοφασίστες του Ιράν… Έφτασε στο σημείο να «ξεπλένει» δολοφονίες τρομοκρατών, βιασμούς, απαγωγές, λεηλασίες κι όλα όσα συνέβησαν στο μοιραίο μουσικό φεστιβάλ…
Θα τελειώσουμε ποτέ με το ΚΚΕ; Θα ωριμάσουν ποτέ οι συνθήκες για να πει κάποιος πρωθυπουργός … «ως εδώ»;
Ή μια ολόκληρη χώρα και οι κυβερνήσεις της (συστηματικά) θα επιδεικνύουν ανοχή στην ανομία και στις καταστατικές επιδιώξεις του;
