«Όποιος πιστεύει ότι θρησκεία και πολιτική είναι άσχετα μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνει τίποτα από τα δύο». Τάδε έφη ο Μαχάτμα Γκάντι, για να καταδείξει πόσο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους είναι η θρησκεία και η πολιτική. Αυτή η σύνδεση εξηγεί, βέβαια, και το γιατί πολλοί πολιτικοί εκμεταλλεύονται τα θρησκευτικά αισθήματα του κοινού για ίδιον όφελος.
Είναι παλιό το φαινόμενο. Τόσο παλιό, όσο και οι Έλληνες. Για παράδειγμα, ο Πεισίστρατος, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια των αρχαίων Αθηναίων, έντυσε μία νεαρή και ψηλή γυναίκα με πανοπλία και περικεφαλαία και την περιέφερε στην Αθήνα επάνω σε ένα άρμα, διαδίδοντας ότι πρόκειται για τη θεά Αθηνά που ήρθε για να τον στέψει άρχοντα της πόλης. Το κόλπο έπιασε και ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας.
Αν και το παραπάνω τέχνασμα ο Αριστοτέλης το περιγράφει ως χονδροειδέστατο, δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια τεχνάσματα από πολιτικούς συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Εάν σας φαίνεται, ας πούμε, υπερβολικό το θράσος του Πεισίστρατου να φέρει μία «θεά Αθηνά» για να τον υποστηρίξει και θεωρείτε αφελείς τους Αθηναίους που δεν τον έστειλαν με τις κλοτσιές πίσω στην εξορία του, σκεφτείτε ότι υπάρχει σήμερα αρχηγός κόμματος της ελληνικής Βουλής ο οποίος ψηφίστηκε ισχυριζόμενος ότι κατέχει ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού Χριστού.
Η λέξη-κλειδί παραπάνω είναι το «θράσος». Πώς αλλιώς θα μπορούσε να προσποιείται κανείς ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού επί της Γης προκειμένου να κερδίσει μερικές ψήφους; Το ακόμα χειρότερο, δε, είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα έχουμε γεμίσει «εκλεκτούς». Πριν τον κάτοχο των επιστολών του Ιησού, υπήρχε άλλος αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που είχε βάλει ένα λευκό περιστέρι να κάθεται στο κεφάλι του στη γιορτή των Φώτων, λες και είχε για χορηγό το Άγιο Πνεύμα, ενώ προ ημερών ο σημερινός πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας πληροφόρησε πως όταν βαπτίστηκε, «στο νερό σχηματίστηκε ένας σταυρός από το λάδι»…
Προσθέστε τώρα σε όλα τα παραπάνω και το γεγονός ότι στο Κοινοβούλιο υπάρχει κόμμα που δηλώνει εκπρόσωπος του εκκλησιαστικού χώρου, με πρόεδρο θεολόγο μάλιστα, και καταλαβαίνετε ότι περίπου η μισή αντιπολίτευση θα μετέτρεπε ευχαρίστως την Ελλάδα σε Ιράν για μικροκομματικά οφέλη. Με δεδομένο ότι η άλλη μισή είναι γεμάτη νοσταλγούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – άλλου τύπου θρησκεία κι αυτή – γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί το πολιτικό μας σύστημα έχει καταλήξει να είναι μονοκομματικό.
Γιατί, καλά τα πολιτικά τεχνάσματα και η επίκληση στο θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, αλλά έχουν κι αυτά τα όριά τους. Βλέπετε, όταν ζεις σε μία χώρα που εδώ και διακόσια χρόνια ανήκει στη Δύση, τα τελευταία πενήντα απολαμβάνει δημοκρατική σταθερότητα και ειρήνη και τα τελευταία πέντε βρίσκεται κοντά σε διεθνείς κρίσεις, το πρώτο πράγμα που πραγματικά σε ενδιαφέρει ως ψηφοφόρο είναι η σοβαρότητα. Υπό αυτό το πρίσμα, συγγνώμη, αλλά το 41% του περσινού Μαΐου μάλλον είναι λίγο.
