Υποψιάζεστε ότι κάποιος γείτονας σας χρησιμοποιεί χωρίς τη συγκατάθεση σας την Wi-Fi σύνδεσή σας:
Δεν γνωρίζεται να μπείτε στο router σας για να δείτε αφού αυτά είναι ψιλά γράμματα για σας;Υπάρχει λύση. Θα σας παρουσιάσουμε έναν εύκολο τρόπο για να ελέγχετε ποιοι χρησιμοποιούν «παράνομα» το ασύρματό σας δίκτυο.
Πρόκειται για την εφαρμογή «Wireless Network Watcher», η οποία σας ειδοποιεί κάθε φορά που κάποιος συνδέετε στο δίκτυο σας.Ακολουθείστε τα παρακάτω απλά βήματα…
3. Τη πρώτη φορά που θα ανοίξετε την εφαρμογή, πρέπει να τη ρυθμίσετε για να σας ειδοποιεί κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί το δίκτυο σας.
Πατήστε στο «Options» και επιλέξτε το «Beep On New Device» και μετά το «Background Scan».4. Στη συνέχεια, πατήστε το «Start Scanning» ή απλά πατήστε το πλήκτρο F5. Θα μάθετε αμέσως ποιος χρησιμοποιεί τη σύνδεση σας χωρίς τη συγκατάθεση σας
ΟΙ ΦΑΡΑΣΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΥΜ ΝΑΧΙΕΣΙ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ ΣΤΟ ΡΟΥΜΛΟΥΚΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Άρθρο του Ιορδάνη Β. Παπαδόπουλου στο δημοτικό περιοδικό “ΔΗΜΟΡΑΜΑ” τεύχος Μαίου – Ιουνίου 1998 – σελ. 45,46,47,48,49,50.Ο κ. Ιορδάνης Β. Παπαδόπουλος είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Σπούδασε μαθηματικά στο Α.Π.Θ. Νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παιδαγωγικά στο Δ.ΜΕ και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ.
Πριν αναφερθούμε στο κύριο θέμα μας, κρίνουμε σκόπιμο να ορίσουμε τις έννοιες που χρησιμοποιούμε στην προμετωπίδα. (Επισημαίνω, «προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως» πως οι ορισμοί ισχύουν μόνο για τα περιορισμένα πλαίσια αυτού του άρθρου).
Φάρασα: Είναι (ήταν πριν την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε τη Μικρασιατική καταστροφή του 22) μια “πλειάδα” χωριών στα υψίπεδα του Αντίταυρου, στη Βόρεια Καππαδοκία. Το κεφαλοχώρι ήταν ο Βαρασός, που είχε στις αρχές τον 20ον αι, αιώνα από 400 οικογένειες. Στην ανταλλαγή μετρήθηκαν από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών (ΚΜΣ) συνολικά 204 οικογένειες με 583 ψυχές. Ή σαν όλοι ελληνόφωνοι Χριστιανοί (Ρωμιοί). Από το Βαρασό άποικοι ξεκίνησαν και σχημάτισαν τα χωριά Κάρσαντι, στα Νότια προς την πλευρά των Αδάνων, σε απόσταση 2-3 ημέρες, και το Aφσάρι Β-ΒΑ σε απόσταση 1-2 ημέρες (ανάλογα με τον καιρό και την εποχή του έτους) με τον αραμπά. Από το Αφσάρι εποικίστηκαν η Κίσκα (αρχαία Κισκισσός), ο Σαττής και το Τσουχουρ-γιουρτ. Κοντά στο Βαρασό ήταν και το Ξουρδζάϊδι το οποίο “σκόρπισε” τα τέλη του 19°” αι. Μερικές οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο Βαρασό και μερικές στо Κάρσαντι. Συνεπώς τα Φάρασα περιλαμβάνουν το Bαρασο, το Κάρσαντι, το Αφσάρι, την Κίσκα, τον Σαττή, το Τσουχούρ- γιουρτ και το Ξουρδζάϊδι. Μετά την ανταλλαγή από τα Φάρασα μετρήθηκαν στην Ελλάδα συνολικά 502 οικογένειες με 1848 ψυχές (ΚΜΣ).
Έξοδος
Rum (από το λατ. Roma). Rum (Ρουμ) αποκαλούσαν πρώτα οι Άραβες και κατόπιν οι Τούρκοι τη Ρωμανία, τις χώρες που βρίσκονταν εκτός της Οθωμανικής κυριαρχίας και της Αραβίας. Rumi (Ρουμί): ο καταγόμενος από περιοχές εκτός της Αραβικής πατρίδας. (Rum: Osmanli devleti ve Arabistan harici yerler. Romali. Rumi: Rumelindeni olan. Arap memleketinden baska yerlerden olan. Anadoluluolan. Λεξ. AbdullahYegin).
Μεταξύ τους οι Μουσουλμάνοι (Άραβες, Τούρκοι και οι παραφυάδες τους) στην πολεμική argol, όταν αναφέρονταν στο Rum έλεγαν Dar al harb (χώρα πολέμου). Αυτό δείχνει και τα “φιλάνθρωπα” αισθήματα προς τους Ρωμιούς. ‘Οταν κατελήφθη το Βυζάντιο,Rum ή Rumi οι Μουσουλμάνοι αποκαλούσαν τον ελληνοχριστιανό υπήκοο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα εδάφη της Μ. Ασίας. Rum-eli (χώρα των Ρωμιών) αποκαλούσαν αρχική την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αργότερα τις Ευρωπαϊκές περιοχές του Οθωμανικού Κράτους. Στους ύστερους χρόνους της τουρκικής κυριαρχίας (και μετά το 1821), Ρούμελη καλείται ειδικότερα η περιοχή της Στερεός Ελλάδος. Οι κάτοικοι της Ρούμελης καλούνται, επί το ελληνικότερον, Ρουμελιώτες.
Rum, Nahiyesi (επαρχία Δήμου Ρωμιών). Nahiye: είναι η περιφέρεια του Δήμου. Το Ρουμ Ναχιεσί ήταν μια περιοχή της Καππαδοκίας στα υψίπεδα του Αντίταυρον (κοιλάδεςκαι οροπέδια σε υψόμετρο 1300-1700 μ.) σε απόσταση 50-70χιλ. Ν-ΝΑ της Καισάρειας. Έδρα του Δήμου ήταν η Κίσκα (αρχαία Κισκισσός) και περιελάμβανε τις Φαρασιώτικες κοινότητες Αφσάρι, Σαττή, Τσουχούρ γιουρτ και ακόμη τα χριστιανικά χωριά Μπεσκαρδας, Xoστσάς, Ταστσί, Γκιονρουμζέ. Στην Κίσκα υπάγονταν και καμιά δεκαριά τουρκικές κοινότητες. Συνολικά ο Δήμος Κίσκα περιελάμβανε 18-20 Κοινότητες . Προϊστάμενος του Δήμου ήταν ο Μουδούρ στον οποίο υπάγονταν οι Μεχιάρ (Πρόεδροι των Κοινοτήτων). Ο ελληνικός πληθυσμός τον Ρουμ Ναχιεσί, που έδωσε το όνομά του σιη Περιφέρεια, αριθμούσε περίπου 1500 οικογένειες στις αρχές τον αιώνα. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, το ΚΜΣ εντόπισε 751 οικογένειες που αριθμούσαν 3019 ψυχές. Οι κάτοικοι των ελληνόφωνων και τουρκόφωνων ελληνικών χωριών ήσαν στο σύνολό τους Έλληνες. Μόνο στο Βαρασό υπήρχαν 4-5 οικογένειες Τούρκων (φύλακες),στη Κίσκα 20 οικογένειες (κυρίως διοικητικοί υπάλληλοι του Δήμου) και στο Xoστσά, 3-4 οικογένειες Τούρκοι (κυρίως φύλακες για να τους προστατεύουν από τους τσέτες-αντάρτες ληστές).
Rum-luk: [=Ελλαδικόν] σημαίνει τόπος των Ρωμιών, δηλαδή μια περιοχή μέσα στα όρια του τουρκικού Κράτους, όπου κατοικούν Ρωμιοί (Έλληνες). Στη Μακεδονία, Ρουμλούκι καλείται όλος ο κάμπος των Γιαννιτσών, η “πεδιάς της Καμπανίας” που περιορίζεται από τα Πιέρια, το Βέρμιο, το Πάϊκο, τους πρόποδες τον Χορτιάτη και τον Θερμαϊκό κόλπο. Μέγιστο μήκος Δ-Α, 70χιλ. και μέγιστο πλάτος Β-Ν, 55χιλ. (Εγκ. Ελευθερουδάκη). Διαρρέεται από τούς ποταμούς Αλιάκμονα, Λουδία, Αξιό και Γαλλικό. Περίπου στο κέντρο της περιοχής βρίσκεται το ΠΛΑΤΥ Ημαθίας (τ. Νομού Θεσσαλονίκης). Εδώ, στο Ρουμλούκι εγκαταστάθηκαν οι περισσότεροι πρόσφυγες από τα χωριά των Φαράσων που ξεκίνησαν από το Ρουμ Ναχιεσί της Καππαδοκίας. Το Ρουμλούκι πήρε το όνομα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, από τους κατοίκους της περιοχής που ήταν στο σύνολο τους “Ρωμιοί”, ελληνόφωνοι Χριστιανοί, σε αντιδιαστολή προς τους κατοίκους των γειτονικών περιοχών της Θεσσαλονίκης (πολυεθνική πόλη με την πολυπληθέστερη κοινότητα των Εβραίων), των Γιαννιτσών με τα χωριά του Πάικου και των περιοχών του Βερμίου (αναφερόμαστε στην περίοδο της τουρκοκρατίας).
Yunanistan (από το Yunan=Ιωνία) έλεγαν την Ηπειρωτική Ελλάδα. Yunanli: ο Ελλαδίτης έλληνας, σε αντιδιαστολή προς τον Rumi που ήταν ο Έλληνας κάτοικος της Μ.Ασίας. Τη Στερεά Ελλάδα την έλεγαν Eski Yunanislan (Παλαιά Ελλάδα) και τους κατοίκους της Eski уunanli (Παλιοελλαδίτες!).
ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΙΣΚΑΣ, ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΦΑΡΑΣΩΝ (1938)
Καππαδοκία: εκτεταμένη χώρα της Μ. Ασίας μεταξύ τον Άλυος, του Ταύρου, του Ευφράτου και του Ευξείνου ΙΙόντου. Είναι η υψηλοτέρα χώρα της Μ. Ασίας με υψόμετρο πολλαχού άνω των 2300 μέτρων≫ (Εγκ. Μορφωτικής Εταιρίας).
Μακεδονία: ≪Χώρα της χερσονήσου του Αίμου, οριζόμενη εκ Νότου υπό του Αιγαίου πέλαγους και της Θεσσαλίας και εκτεινόμενη προς Α μεν μέχρι της Ροδόπης και της πεδιάδας του Νέστου μέχρι των εκβολών αυτού, προς В δε μέχρι των κοιλάδων των διαρρεομένων υπό του κάτω Στρυμόνος και του Αξιού και προς Δ μέχρι των Αλβανίδων Άλπεων (Εγκ. Ελενθερουδάκη). Πρώτος ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί το όνομα Μακεδονία ή Μακεδονία ή Μακεδονίου γη. Η λέξη ετυμολογείται από το μακεδνός ή μακεδανός, που σημαίνει μακρός, ψηλός. Το Μακεδνόν είναι, κατά τον Ηρόδοτο, γένος δωρικών. Λέγονται και Μακέται οι Μακεδόνες.
Η Συνθήκη της Λωζάνης Κατά τη Συνθήκη ανταλλαγής πληθυσμών, ανάμεσα την Τουρκία και στην Ελλάδα, ο διαχωρισμός έγινε με βάση το θρήσκευμα. Αμέσως το πρώτο άρθρο αυτής ορίζει πως η ανταλλαγή είναι υποχρεωτική. Δεν μπορούν να έλθουν πίσω και να εγκατασταθούν οι ανταλλάξιμοι χωρίς την άδεια της Τουρκίας (οι Έλληνες της Μ. Ασίας) ή της Ελλάδας (όσοι Μουσουλμάνοι έφυγαν από την Ελλάδα) αντίστοιχα (βλ. Βίκα Γκιζέλη Κοινωνική ένταξη προσφύγων, Δελτίο ΚΜΣ, τόμος 9*, σελ. 65): ≪Από της 1ης Μαΐου 1923 θέλει διενεργηθή η υποχρεωτική ανταλλαγή των Τούρκων υπηκόων ελληνικού ορθοδόξου θρησκεύματος των εγκατεστημένων επί τουρκικών εδαφών και των Ελλήνων υπηκόων μουσουλμανικού θρησκεύματος, των εγκατεστημένων επί ελληνικών εδαφών. Τα πρόσωπα ταύτα δεν θα δύνανται να έλθωσιν ίνα εγκατασιαθώσιν εκ νέου εν Τουρκία ή αντιστοίχως εν Ελλάδι, άνευ αδείας της τουρκικής Κυβερνήσεως ή αντιστοίχως της ελληνικής Κυβερνήσεως (άρθρ. 1 της Συνθήκης Λωζάνης 30-1 -1923).
Ενώ, με τη σύμβαση του Neuilly (27-11-1919), η ανταλλαγή των μειονοτήτων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία ήταν εκούσια. (βλ. σχετική εργασία Έλσας Κοντογιώργη, στο Δελτίο ΚΜΣ, τόμος 9ος σελ. 46). Με το ≪Πρωτόκολλο≫ που υπογράφηκε ανάμεσα στην κοινωνία των Εθνών (ΚΊΈ) και στην Ελληνική Κυβέρνηση (29 Σεπ. 1923) ιδρύθηκε ένας Αυτόνομος Οργανισμός, η”Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ, με πρόεδρο τον С. Β. Eddy), που ανέλαβε το έργο της εγκατάστασης των ανταλλαξίμων. Η ΕΑΠ έριξε το βάρος κυρίως στην Αγροτική αποκατάσταση που ήταν πιο εύκολη και εθνικώς συμφέρουσα <στις περιοχές τις οποίες εγκατέλειψαν οι Μουσουλμάνοι. Μέχρι τη διάλυσή της, η ΕΑΠ (31-12-1930)απεκατέστησε σ’ όλη τη χώρα 560.136 πρόσφυγες και από αυτούς 427.301 (111.811 οικογ.) στη Μακεδονία. Χτίστηκαν περίπου και 45.000 κατοικίες. (Σε όλη την Πελοπόννησο εγκαταστάθηκαν συνολικά 1.002 οικογένειες, 3.820 άτομα).
“Η εγκατάσιασις γίνεται καθ ‘ομάδας, συνοικιζομένας εντός του παραχωρουμένου κτήματος […] Εκάστη ομάς αποτελείται εκ δέκα τουλάχιστον οικογενειών[…]” (άρθρ. 3 Ν.Δ. της 6ης Ιουλ. 1923). “Κατά την εγκατάσιασιν πρέπει να γίνει προσπάθεια , ώστε να εγκαθίστανται εις τον αυτόν οικισμόν οι εκ της αυτής Κοινότητος προερχόμενοι πρόσφυγες, όπως συνεχισθεί ο παλαιός κοινοτικός βίος” (Πορίσματα Εταιρείας Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών για το προσφυγικό Ζήτημα.
Α. Μπακάλμπασης: Το προσφυγικό Ζήτημα, 1923. Δελτίο ΚΜΣ, τόμος 9ος σελ. 26, σημ. 23). Έτσι εξηγείται και η ομαδική εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο.
Οι Φαρασιώτες στην Ελλάδα
ΑΦΣΑΡΙΩΤΙΣΣΑ ΠΟΥ ΓΝΕΘΕΙ (Πλατύ, 1938)ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΦΑΚΗΣ ΑΠΟ ΑΦΣΑΡΙΩΤΗ (ΠΛΑΤΥ, 1938)
Στο Πλατύ συγκεντρώθηκε η πλειονότητα των καταγομένων από τα χωριά των Φαράσων, χάρις στις φιλότιμες προσπάθειες του Βαγγέλ Τσαούς. Εδώ έγιναν χωριστές γειτονιές -μαχαλάδες: οι Καρσαντιλούδες, οι Βαρασώτες, οι Κισκελούδες, οι Αφσαρώτες, οι Τσουχουρλούδες, οι Σαττηλούδες κλπ. Εδώ (στο Πλατύ) έμειναν σχεδόν όλοι οι Καρσαντιλούδες και οι περισσότεροι από τους Κισκελούδες και Αφσαρώτες. Οι Τσουχουρλούδες εγκαταστάθηκαν σιο Βαθύλακκο Κοζάνης (πρώην Κετσιλέρ) και λίγες οικογένειες στο Πλατύ, οι Τασισιλούδες στα Πετρανά της Κοζάνης (πρώην Τζιτζιλέρ) και μερικοί στο Ν. Μυλότοπο Γιαννιτσών, οι Κιουρουμτζελίδες σκόρπισαν στη Βουτυρίτσα και σιο Κοκκινοχώρι Κοζάνης,στην Αγροσυκέα (πρώην Κούρπες) και στο Ν. Μυλότοπο Γιαννιτσών. Μερικές οικογένειες Σατιλούδες έμειναν στο Πλατύ, άλλες σκόρπησαν στα Πετρανά, στο Μυλότοπο, στην Αγροσυκέα Γιαννιτσών, στο Δοξαρά (πρώην Μπούρα) και σιη Μερσίνα Γρεβενών. [Πληροφορίες: Αιδ. Паπα Θεόδωρος Χαντζίδης (Πλαιύ), Βασ. Παπαδόπουλος (ΙΙετρανά), Σάββας Εβρενιάδης (Βαθύλακκος), Βύρων Θωμαϊδης (Ν. Μυλότοπος), Αλέξης Ιορδανίδης (Αγροσυκέα)].
ΤΟ ΝΕΟ ΑΦΣΑΡΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ, 1938.
Οι Καρσαντιλούδες, που προέρχονταν από ια πεδινά της Κιλικίας, προσαρμόστηκαν πιο γρήγορα και χωρίς μεγάλες απώλειες στο καινούργιο περιβάλλον του Ρουμλουκιού. Με κάποιες δυσκολίες προσαρμόστηκαν και οι Αφσαρότες, οι Κισκελούδες και Τσουχουρλούδες καθώς και οι λίγες οικογένειες Σατιλούδες. Αυτοί που ≪αποδεκατίστικαν καιά ια πρώτα χρόνια της εγκατάστασης σιο Πλατύ (1924-1925) ήταν οι Βαρασιώιες. Είχαν τη μεγαλύτερη διασπορά καιά την εγκατάσταση στην Ελλάδα. Επειδή ήταν ορεσίβιοι, δεν άντεχαν το Θερμό καμπίσιο κλίμα και τούς θέρισε πρώτους η ελονοσία. Γι΄αυτό και εγκατέλειψαν το Πλατύ. Μία συμπαγής μάζα (30-40 περίπου οικ., 150 άτομα) έμειναν σιο Μοσχάτο, στα Γλυκά Νερά Αττικής. Σια χωριά της Αν. Μακεδονίας: Πολυγέφυρα Δράμας (τουρκ. Τσατάχ), τον Πευκόλοφο (Ζεμπίλ), σια Θερμιά (Ιλιτζέ) της Δράμας, στη Ζαρκαδιά (Κίεβα), Πεύκο (Κόνιτσα Δράμας), Αβγό (Τομάλι), Τρίγωνο (Πεχάνι) και σιο Παρανέστι Δράμας εγκαταστάθηκαν περίπου 130 οικογένειες Βαρασιωτών . Μερικοί από αυτούς σφαγιάσθηκαν από τούς Βουλγάρους ή κάηκαν ζωντανοί (9 οικογένειες Φαρασιωιών σιην ΙΙολυγέφυρα κάηκαν μέσα σιο Σχολείο από τους Βουλγάρους στην κατοχή). Αυτοί που επέζησαν , σκόρπισαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ειδικά σια Νέα Φάρασα (Λετσάνι) σια Βουλγαρικά σύνορα υπήρχαν 40 οικογένειες Βαρασιωτών. Κανένας δεν έμεινε, σκόρπισαν σε άλλα χωριά της Δράμας και αρκετοί επανήλθαν σιο Πλατύ. Μερικές οικογένειες έμειναν στην Κέρκυρα, όπου αποβιβάστηκαν κατά την ανταλλαγή, μερικοί πήγαν στην Κόνιτσα και στη Ν. Αρτάκη Εύβοιας.
Ο εποικισμός στο Πλατύ Τον αποικισμό ιων Φαρασιωιών σιο Ρουμλούκι περιγράφει παραστατικά και με γλαφυρότητα, ο αιδ. Παπα Θόδωρος Χαντζίδης, Λειτουργός του Υψίστου, για πολλά χρόνια εφημέριος από Πλατύ. Με περιβάλλει με την αγάπη του και έχει τον αμέριστο σεβασμό μου. Τον ευχαριστώ θερμά και από τη θέση αυτή για τις πολύτιμες πληροφορίες που μου έδωσε κατά καιρούς: ≪… το έτος 1924 άρχισε η ανταλλαγή: 1.500.000 περίπου Έλληνες έφυγαν από την Τουρκία προς την Ελλάδα και 400.000 Τούρκοι προς την Τουρκία. Μέσα σ’ αυτόν τον πληθυσμό, ανήκουμε και εμείς οι πρόσφυγες που ήλθαμε στην Ελλάδα από τα χωριά της Καισάρειας Φάρασα, Κίσκα, Αφσάρ, Σατί, Τσουχούρ και απ το Κάρσαντι των Αδάνων της Κιλικίας, από το οποίο κατάγομαι εγώ.
Όλοι είχαμε την ίδια γλώσσα, ίδια ήθη και έθιμα, και τις ίδιες συνήθειες και όταν φτάσαμε στην Ελλάδα, την Μητέρας μας Πατρίδα σκορπίσαμε , στα διάφορα διαμερίσματα της χώρας , άλλοι έμειναν στην Αθήνα και στον Πειραιά, άλλοι στην Κέρκυρα, οι περισσότεροι όμως εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική και Δυτική Μακεδονία, κατ’ αρχάς.
Κατόπιν όμως ο Ευάγγελος Παπασάββας, ο Φαρασιώτης που κοινώς το έλεγαν ≪Βαγγέλ Τσαούς≫ με τις ενέργειες και προσπάθειες του, κατόρθωσε όλους αυτούς να τους συγκεντρώσει και να ιδρύσουν τον συνοικισμό του ΙΙλατέος και να κατοικήσουν μέσα σε παραπήγματα ξύλινα, κοινώς παράγγες […]κατ’αρχήν ο συνοικισμός ονομάσθη “Συνοικισμός Φαράσων” που όπως θυμάμαι είχε αναρτηθεί και μια μεγάλη ταμπέλα, ονομάσθη δε Φάρασα διότι ο μεγαλύτερος πληθυσμός που κατοίκησαν αποτελούνταν από Φαρασιώτες, γι’ αυτό και δόθηκε το όνομα Φάρασα.
Το κλίμα του τόπου ήταν πολύ ανθυγιεινό διότι πέριξ του συνοικισμού υπήρχε το έλος της λίμνης Γιαννιτσών με κουνούπια πολλά και κλίμα πεδινό και ελώδες και επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι των χωριών αυτών προέρχονταν από ορεινά γι΄ αυτό οι περισσότεροι προσβλήθηκαν από ελονοσία και πέθαναν πολλοί και από την ελονοσία και από άλλες αιτίες, τη δυστυχία και την έλλειψη υγιεινής κατοικίας.
Γι’ αυτό και οι Φαρασιώτες, το έτος 1925, μάλωσαν με τον συγχωριανό τους Παπασάββα διότι τους έφερε σε έναν τόπο ελώδη και ανθυγιεινό και έφυγαν ομαδικώς, εξαιρέσει λίγων οικογενειών που έμειναν εδώ και οι άλλοι έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στα ορεινά χωριά της Δράμας. Και έτσι οι υπόλοιποι […] κατάργησαν την ονομασία Φάρασα και άφησαν την ονομασία ΙΙλατύ […].Το έτος 1928, άρχισε η αποξήρανση του βάλτου με την εταιρία Φαουντέσιον που είχε έδρα κοντά στο ΙΙλατύ στον ποταμό Λουδία ή Καράησμακ και τέλειωσε το έργο το 1933 και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα αγρών αποδόθηκαν στην καλλιέργεια και είναι σήμερα τα καλύτερα χωράφια. […] Μετά την αποξήρανση της λίμνης το κλίμα βελτιώθηκε, η ελονοσία εξέλειπε και η ζωή έγινε πιο ευχάριστη. Κατά το έτος 1926 τα σπίτια τα έκτισε το Κράτος (Επιτροπή Εποικισμού),αποπερατώθηκαν και έτσι οι κάτοικοι στεγάστηκαν σε κάπως πιο υγιεινές κατοικίες.
Το έτος 1932 το ΙΙλατύ απεσπάσθη από την Κοινότητα Γιδά (σημ. Δήμος Αλεξάνδρειας) και έγινε Κοινότητα [Σιδηροδρομικού][Σταθμού] Πλαιέος και είναι σήμερα ένα από τα πλέον προνομιακά χωριά του Νομού Ημαθίας με αρκετές ανθούσες βιομηχανίες (Σακχάρεως, Ζωοτροφών, Γάλακτος, Ελαιουργία, αποθήκες ΚΥΔΕΠ, δύο Διαλογητήρια φρούτων, το ένα της Ένωσης Συνεταιρισμών Αλεξανδρείας και το άλλο ιδιωτικό) και με πληθυσμό της τελευταίας απογραφής του έτους 1981 πλέον των 2.000 κατοίκων.
Αυτή είναι η ιστορία της ιδρύσεως της Κοινότητος Πλατέος που περιέγραψα κατά τον μήνα Μάιο του έτους 1988, εγώ, ο Ιερεύς Θεόδωρος Χαντζίδης για να γνωρίζουν το ιστορικό τον τόπον γεννήσεώς τους όλες οι γενεές που θα γεννηθούν στο Πλατύ. Μάιο 6, 1988≫.
Ο Ευάγγελος Παπασάββας ή Βαγγέλ Tσαούς, υπήρξε ο ιστορικός ηγέτης των Φαρασιωτών (που ήλθαν από Bαρασό, Αφσάρι, Κίσκα, Σαττή, Τσουχούρι, Καρσαντί). Ο Βαγγέλ Τσαούς κόπιασε πολύ για τη συγκέντρωση και εγκατάσταση των Φαρασιωτών σто Πλατύ.
ΣΗΜ. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι παρμένες από το εξαιρετικό φωτογραφικό λεύκωμα “ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωτογραφίες από το αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών”, με πρόλογο του κ. Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη και κείμενα – επιμέλεια του κ. Γιώργου Α. Γιαννακόπουλου (έκδοση ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη και Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα 1992.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Κου ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΛΑΤΕΟΣ “ΔΗΜΟΡΑΜΑ”
Ο διακεκριμένος Δικηγόρος – Ερευνητής της ιστορίας και Λαογραφίας του Ρουμλουκιού Ημαθίας Κος Γιάννης Δ. Μοσχόπουλος
Το τεύχος 3 Μάϊος – Ιούνιος 1998 του περιοδικού “ΔΗΜΟΡΑΜΑ” του Δήμου Πλατέος από το οποίο λήφθηκε το άρθρο του κου Γιάννη Μοσχόπουλου. Το περιοδικό ήταν μιά ιδέα και φιλότιμη προσπάθεια του τότε δημοτικού συμβούλου Τρύφωνα Τοπαλίδη, ενός άκρα φιλεργατικού και φιλότιμου συνδημότη μας.
Το περιοδικό δημοσίευσε μόνο τρία τεύχη οπότε και διακόπηκε η έκδοσή του.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ:
Η λέξη « πλατύς» είναι επίθετο, που σημαίνει τον ευρύχωρο, τον εκτεταμένο τόπο. Σύμφωνα λοιπόν με όσα έχω ήδη υποστηρίξει (βλ Ρουμλουκιώτικα Σημειώμαια 1980-1988, τεύχος 1°, σελ 30-31) το τοπωνύμιο αυτό έχει σχέση με την προσχωτική δράση του ποταμού Αλιάκμονα στην δημιουργία της πεδιάδας τоυ Ρουμλουκιού. Έτσι λοιπόν στην ερευνά μου δέχομαι ότι ο Αλιάκμονας αρχικά εξέβαλε βόρεια (Σκυλίτσι), αργότερα βορειοανατολικά (Σχοινάς – Νεοχώρι) κι ύστερα ανατολικά στη γραμμή των χωριών Γηδάς-Παλιοχώρι-Λιανοβέργι-Πλατύ. Οταν ο Αλιάκμονας, στα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια μετακινήθηκε σε νοτιότερη κοίτη, η παλιά ξεραμένη του κοίτη ήταν πλέον μια διαμορφωμένη λωρίδα γης, απ’ όπου πέρασε ο δρόμος που ένωσε τη Βέροια με τη Θεσσαλονίκη.
Στα βυζαντινά χρόνια λοιπόν συναντάμε το τοπωνύμιο «Πλατύς» ν’ αποδίδεται όχι σε οικισμό, αλλά σε τοποθεσία, η οποία κατά τηχ γνώμη μου ονομάστηκε έτσι, διότι, σαν παλιό σημείο εκβολής του ποταμού Αλιάκμονα, ήταν πλέον ένα εκτεταμένο γήϊνοπλάτωμα ανάμεσα στη λίμνη, τον Λουδία ποταμό και τον συvήθωs πλημμυρισμένο Αλιάκμονα. Αυτό αποτέλεσε την αφετηρία του σκεπτικού της άποψής μου για την ετυμολογία της λέξης «Γηδάς», διότι αμέσως συνδύασα τα παραπάνω με το γεγονός ότι τα τοπωνύμια στην περιοχή του Ρουμλουκιού, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν σχέση με την γεωμορφολογική κατάσταση του χώρου τον οποίο ονομάτιζαν (Νησί, Νησέλι, Κορυφή, Πλατύ, Αρμύρα, Παλιομάνα, Κουλούρα κλπ.), οπότε κάτι παρόμοιο πρέπει να συνέβηκε και σ’ αυτήν την περίπτωση. Δηλαδή “Γηδάs” ήταν η τοποθεσία μιας στενής λωρίδας γης, ανάμεσα στα νερά της Βαλτολίμνης και του συνήθως πλημμυρισμένου Αλιάκμονα, πάνω απ’ την οποία διερχόταν δρόμος συνεπώς ήταν γη στενή ίσαμ’ ένα δρόμο, γή οδός, Γηδός, Γηδάς. Το βρίσκω δε εντελώς φυσικό να βρίσκονται τα τοπωνύμια των δύο αυτών κοντινών τοποθεσιών σε σχέση αντιδιαστολής μεταξύ τους, αφού το μεν “Πλατύ” ήταν ένα πολύ εκτεταμένο πλάτωμα στέρεης γης, ενώ αντίθετα ο “Γηδάς” ήταν μια στενή λωρίδα στέρεης γης, απ’ όπου μόλις χωρούσε ένας δρόμος.
Την εποχή της Τουρκοκρατίας συναντάμε τις πρώτες γραπτές αναφορές για την ύπαρξη οικισμού-χωριού με το όνομα Πλατύ. Έτσι σε κατάλογο 28 χωριών που συνέταξε ο Β. Μυστακίδης από χειρόγραφα του επισκόπου Καμπανίας Θεόφιλου (1749-1795) διαβάζουμε μεταξύ άλλων “Πλατύς”. Eπίσηs από έναν τουρκικό πίνακα των χωριών που ανήκαν στο βακούφι του Γαζή Εβρενός, ο οποίos προέρχεται από καταγραφή το 1771 συμπληρωμένη από άλλες προγενέστερες βλέπουμε ότι το τσιφλίκι του Πλατέος καταγράφεται ω “Polati” κι ότι έπρεπε να πληρώνει φόρο 1600 άσπρα, ποσό που είναι το δεύτερο σε μέγεθος (μετά από τον Γηδά που έπρεπε να πληρώνει 1900 άσπρα), από τα εκεί απαρριθμούμενα χωριά του Ρουμλουκιού, πράγμα που σημαίνει ότι είχε πολλούς κατοίκους, οι οποίοι καταγράφονται όλοι ως Χριστιανοί. Ακόμη το χωριό καταγράφεται και u s “Μπολάτ”, προφανώς από την τουρκική παραφθαρμένη απόδοση της ελληνικής ονομασίας του. Πάντως το Πλατύ δεν σημειώνεται ούτε στο χάρτη του Cousinery του 1826, ούτε στο χάρτη του Leake (1835), όπου καταγράφεται μόνο “Παλαιοχώρα” στη θέση του σημερινού χωριού Παλιοχώρι. Ίσως κάποια πλημμύρα του ποταμού Αλιάκμονα να κατάστρεψε τον οικισμό του Πλατέος ή να επέβαλε την μετακίνηση των πολυάριθμων κατοίκων του.
Τμήμα χάρτη της εποχής.
Ακολούθως ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πληροφορίες σχετικά με ένα λιμάνι που φέρεται ότι υπήρχε τουλάχιστον στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας δίπλα στον σημερινό οικισμό Πλατέος: Νότια του σημερινού οικισμού του Πλατέος υπάρχει μία παλιομάννα (= παλιά κοίτη ποταμού) που ονομάζεται “Καραβοστάσι”,από την οποία πήρε το όνομα και η γύρω της αγροτική περιοχή. Η λέξη αυτή προέρχεται από τις λέξεις “καράβι” και”ίστημι, στάσιs”, οπότε σημαίνει το μέρος, όπου μπορούν να σταθούν, να σταθμεύσουν τα καράβια. Στο λεξικό του Δ. Δημητράκου η λέξη ερμηνεύεται ως το αγκυροβόλιο, ενώ σ’ αυτό του Ελευθερουδάκη, ως το μέρος όπου μένουν αγκυροβολημένα τα μεγάλα πλοία- λιμήν, όρμος, ναυλόχιο. Έτσι, Καραβόσταμο ονομάζεται ένας παραλιακός οικισμός στην Ικαρία (σύμφωνα με σχετική απαντηση του Κ. Στεφανάκη), Καραβοστάσης, επωνομάζεται το λιμάνι της Φελέγανδρου των Κυκλάδων, ενώ Καραβοστάσι λέγεται το επίνειο του Οίτυλου στη Μάνη, ένας όρμος ανατολικά του ακρωτηρίου του Άραξου στην Αχαία- καθώς και μία παραλιακή θέση στα βορειοδυτικά παράλια της Κύπρου στην περιοχή του κόλπου Μόρφου.
Εύλογα λοιπόν απορεί σήμερα κάποιος, όταν συναντά το τοπωνύμιο «Καραβοστάσι» στην αγροτική περιοχή Πλατέος αφού δεν μπορεί εύκολα να εξηγήσει, γιατί να χαρακτηρίζεται ως θέση λιμανιού ή αγκυροβόλιου η πεδινή περιοχή νότια του οικισμού του Πλατέος. Αυτό, από μόνο του, προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για περαιτέρω έρευνα.
Όμως η κατάσταση στην περιοχή αυτή ήταν τελείως διαφορετική πριν από τo 1929-30, πριν αρχίσουν δηλαδή οι εργασίες αποξήρανσης του Βάλτου των Γιαννιτσών. Έτσι, σε χάρτη εκείνης της εποχής μπορούμε να δούμε, ότι από τо Θερμαϊκό κόλπο και από την θέση “Πόρτα” των εκτεταμένων εκβολών του Λουδία (Καρά Ασμάκ) ξεκινούσε μία βαλτοθάλασσα, η οποία ανέβαινε προς τо βορρά, περνούσε ανατολικά από την “Καμάρα ” του Κλειδιού και από την Κάλιανη, έστριβε δυτικότερα προς τα Τρίκαλα και, ακολούθως, αφού έστριβε ανατολικά, για να παρακάμψει την περιοχή της Καρυάς και του Αγίου Δημητρίου, εισερχόταν δυτικά, στο Καραβοστάσι, τо οποίο βρισκόταν στο βάθος ενός “όρμου” ανάμεσα στο Τσιφλίκ Πλατύ και στο Κιουτσούκ (μικρό) Πλατύ, και πλησίαζε ως την ανατολική πλευρά της σιδηροδρομικής γραμμής του χωριού Πλατύ. Ακόμη πρέπει να σημειωθεί ότι στη δέση αυτού του μυχού, που καταγράφεται ως “Καραβοστάσι”, κατέληγε παλιά κοίτη του ποταμού Αλιάκμονα. Από τους αρχαίους χρόνους μας είναι γνωστό ότι ο Λουδίας Ποταμός ήταν πλωτός και βαθύς ποταμός, λόγω του ότι ήταν η ποταμοειδής δίοδος επικοινωνίας μεταξύ της Λουδία λίμνης και του Θερμαίου κόλπου, του οποίου διατηρούσε κατά πολύ το βάθος του πυθμένα του.
Ο Γ. Χιονίδης, μου υπέδειξε μία σχετική αναφορά που υπάρχει στο βιβλίο του Μητροπολίτου Βεροίας (Καμπανίας) και Ναούσης Παντελεήμονος Καλπακίδη, με τίτλο “Η ασκήτρια Βεροίας Οσιομάρτυς Ιερουσαλήμ”. Στη σελίδα 22 περιγράφεται το τρίτο θαύμα της Αγίας Ιερουσαλήμ, δηλαδή “… της τροφοδοσίας των Βεροιέων σε μια περίοδο ξηρασίας και λιμού. Ενώ η πείναταλαιπωρούσε του Βεροιείς, εμφανίσθηκε η αγία στο πλήρωμα μερικών καραβιών που, εξαιτίας της άπνοιας, δεν μπορούσαν να μεταφέρουν το σιτάρι τους στον αρχικό προορισμό τους, και τους παρακάλεσε να το μεταφέρουν στη Βέροια καταβάλοντας η ίδια το αντίτιμο…”. Συνεπώς περί τα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα (διότι τότε έζησε η αγία), μνημονεύεται μεταφορά σιτηρών στη Βέροια με καράβια, η οποία πρέπει να γινόταν από τον Θερμαϊκό και ακολούθως μέσω ποτάμιας ή λιμναίαs οδού, μέχρι κάποιου γειτονικού πρos την Βέροια σημείου.
Ανέφερα ήδη (στο πρώτο μέρος) ότι κατά τους Βυζαντινούς χρόvoυs αναφέρεται ως πλωτός ένας (ανώνυμος) ποταμός, που κυλά δίπλα από την Βέροια (ο Γ. Χιονίδης έγραψε ότι είναι ο Αλιάκμονας), μέσω του οποίου εισήλδε ως την Βέροια στόλος εξήντα πλοίων μισθοφόρων Τούρκων. Μάλιστα αναφέρεται η καταπληκτική λεπτομέρεια, ότι τα πλοία δεν μπορούσαν να εισέλθουν στον ποταμό, διότι τους εμπόδιζε η ίλυς της εκβολής του, αλλά αργότερα δημιουργήθηκε κυματισμός δυνατός (παλίρροια από νερά του Θερμαϊκού) που έσπρωχνε ένα-ένα τα καράβια μέσα στην κοίτη του ποταμού και έτσι συνέχισαν προς την Βέροια. Για την περίοδοτης Τουρκοκρατίας δεν έχω ακόμη ερευνήσει ικανοποιητικά τις σχετικές πληροφορίες, αλλά ήδη το τοπωνύμιο “Καραβοστάσι” δεν αφήνει αμφιβολίες, ότι έδεναν καράβια ή διάφορα πλεούμενα τουλάχιστον μέχρι το Πλατύ.
Την πρώτη πληροφορία για το Καραβοστάσι την άκουσα κατά την καταγραφή του παραδοσιακού ρουμλουκιώτικου τραγουδιού του Τράϊου, από την Όλγα συζ. Αναστάσιου Οίκονομόπουλου, το γενos Παπαδημητρίου, στις 29-4-1976. Αυτό λοιπόν το τραγούδι έχει ως εξής:
“Μη περνάς πυκνά, βρέ Τράϊο,
απ’ την πόρτα μου,
κακοφαίνεται τη μάννα μ ‘ και τον πατέρα μου,
τη μαννιά μου την Κρυστάλλω και την τέτω μου,
σένα αγαπώ, βρέ Τράϊου μ’, σένα αγαπώ.
– Πές το πάλι κυρ-Κατίνα, πές, πως μ’ αγαπάς.
-Σένα αγαπώ, βρέ Τράϊου, σένα αγαπώ,
απού ξέρειs να χουρεύσειs και καλά τραγ’δάς.
Πάρε Τράϊου μ ‘ τα τιφτέρια σ’και τράβα στου Καραβουστάσι.”
Τότε λοιπόν η Όλγα Οικονομοπούλου, που καταγόταν από την Κορυφή, μου είπε ότι “… Ο Τράϊος ήταν ένας όμορφος νέος από τα Γιαννιτσά κι ότι εργαζόταν ως παραλήπτης στο Καραβοστάσι, το οποίο ήταν μια περιοχή πίσω από τα Τρίκαλα…». Ακολούθως εντόπισα μεν αυτό το τοπωνύμιο της περιοχής Πλατέος σε αρκετούς παλιούς (πριν από τα αποξηραντικά έργα) χάρτες, αλλά δεν βρήκα περισσότερες πληροφορίες για την εξήγησή του.
Ισχυρό έναυσμα για να ερευνήσω το σχετικό με το «Καραβοστάσι» θέμα, αποτέλεσε η (ηχογραφημένη) αφήγηση του παλιού επαγγελματία ψαρά του Βάλτου των Γιαννιτσών, θωμά Μπεκιάρη από το Νεοχώρι, ο οποίos γεννήθηκε περί το 1903. Aυτός λοιπόν μου διηγήθηκε στις 21-4-1991 τα ακόλουθα, αναφερόμενος στα χρόνια του 1916-1917: “… Εδώ τότε εμείς μετακινούσαμε τα γεννήματά μας, στάρια, κ΄θάρια, καλαμπόκια, φασόλια ότ’ να ήταν, τα πηγαίναμε στο Καραβοστάσι, στο Πλατύ… Μέχρι εκεί έβγαιναν τα καράβια. Απ’ το Λουδία έπαιρναν μέσα… από τ’ κάλιαν[η],… κι έβγαιναν εδώ. Εκεί γινόταν όλες οι συναλλαγές. Δεν είχαμε μεταφορικά μέσα. Μπορούσαν να περάσουν καΐκια, μπορούσαν να βγουν και μέχρι τα Γιαννιτσά, να πάν και μέχρι το Μελίσσ[ι], το Μπαλίκ απ’ του λέγαν παλιά,… Είχαν σακκολέβες, υφαντά σακκιά, όπως είναι τα σακκιά τα τρίχινα,… [από] κατσικίσιο μαλλί και σακκολέβα το οποίο τόβαζες σαν καλαμωτή γύρω-γύρω απ’ τ’ αμάξι. Τα ρίχνανε [τα γεννήματα] μέσα [στις σακκολέβες] κι από κει πήγαιναν στα καΐκια, τ’ αδειάζανε. Από κει φέρναμε: ελιές, λάδια, σαπούνια, πορτοκάλια, λεμόνια, ότι είχαν απ’ τα νησιά. Από δω φόρτωναν σιτάρια, καρπούζια, … ντομάτες, κριθάρια, ζωοτροφές, που δεν κάναν αυτοί στα νησιά. Νησιώτες ιδιώτες έρχονταν … [π.χ.] πέντε παραγωγοί, έπιαναν ένα καίκι, το φόρτωναν. Τί μας χρειάζεται; Mας χρειάζεται τόσο ψουμί, μας χρειάζεται τόσο ζωοτροφές, μας χρειάζεται τόσο από κείνο, [ανάλογα] ότι εποχή ήταν… και μας φέρνανε εδώ τ’ άλλα πράγματα. Κάναμε συναλλαγές. Τα πρόλαβα εγώ. …” Όταν τov ρώτησα για το παραπάνω τραγούδι του Τράϊου, που μιλάει για το Καραβοστάσι, μου ανέφερε μόνο τους τελευταίους στίχους ως εξής:
“… πάρ’ τα τεφτέρια σ’ και σύρτα στο Πλατύ, να πληρώσειs τους εργάτες και…”.
Ο Ανδρέας Δ. Κυρόπουλος από την Αλεξάνδρεια, που γεννήθηκε το 1917, σε ηχογραφημένη συνομιλία που είχαμε, στις 18-7-1997, μου είπε σχετικά με το Καραβοστάσι: “…Απ’ ότι θυμάμαι, ο πατέρας μου είχε, επί Τουρκοκρατίας, έναν φίλο Ναουσαίο, Βελίκο ονομαζόμενο. […] τα παιδιά του έκαναν το εμπόριο των ψαριών. Περνούσαν δυό φορές την εβδομάδα απ’ το σπίτι μας και πήγαιναν και κουβαλούσαν [για τη Νάουσα] ψάρια, απ’ το Καραβοστάσι, το οποίο εγώ δεν πήγα να το ιδώ, ούτε το ξέρω…”. Όταν κι αυτόν τον ρώτησα για το τραγούδι του Τράϊου, μου ανέφερε, ότι ο Τράϊos ήταν από την Βαλμάδα, ενώ θυμόταν τον τελευταίο στίχο του ως εξής:
“Πάρε Τράϊου μ ‘ τα τεφτέρια σ’ και τράβα στο Πλατύ”.
Ο Δημήτριος Παρασχόπουλος ή Γραμματίκης του Διαμαντή, από го Κλειδί, пου γεννήθηκε το 1907, σε ηχογραφημένη συνομιλία που είχαμε στις 18-7-1997, μου είπε τα ακόλουθα:”… η παλιομάννα αυτή, όπως ήλεγαν οι παπούδις,… συνδέονταν, πριν γέννουν οι [σιδηροδρομικές] γραμμές … Το Καραβοστάσι ήταν παράρτημα [δηλ συνέχεια της παλιομάννας] από το Λιανοβέργι. Ήταν δώθε… από το Πλατύ, εκεί που σήμερα είναι μια γεφυρίτσα πριν φτάει’ς στουν Καλλιάγρα, εκεί… ήταν αυτές οι παράγκις, δηλαδή αυτά τα παλιόσπιτα, ανάμεσα από το σταθμό Πλατέος μι το κανάλι, εκεί μέσα ήταν, δηλαδή ζήτημα 300-400 μέτρα νάχε από το Πλατύ. Είναι κοντά. Εκεί η παλιομάννα αυτή ήταν το Καραβοστάσι… Ήταν μέχρι το 1920-1922. Καραβουστάσι με Κουτσούκ Πλατύ το έλεγαν. Μπορεί να έρ’νταν καράβια, αλλά εγώ δεν το ξέρω αυτό το πράγμα, δεν το πρόλαβα αυτό το πράμα. Εγώ πρόλαβα τις αποθήκες….
Μόλις στούμπουνι του μπουγάζ[ι] εδώ [στο Κλειδί], δημιουργούνταν ου βάλτος προς τα πίσω, …”
Ο Δημήτριος Παπαεμμανουήλ του Γρηγορίου από την Αλεξάνδρεια, που γεννήθηκε το 1917, σε ηχογραφημένη συνομιλία που είχαμε στις 30-7-1997, μου είπε τα ακόλουθα: “… Το 1938 έκανα τσιομπάνος στον Δημητρό τον Ουζούν[η], ήταν μπάρμπας μου απ’ το Λιανοβέρ[ι], Κι εκείνο που θυμάμαι, ότι μια παλιομάννα που περνούσε, πίσω απ’ το μαντρί το δικό μας, παλιά κοίτη ποταμού ήταν, λεγόταν Καραβοστάσι. Δεν αμφιβάλλω καθόλου, εγώ τουλάχιστον, ότι παλιότερα μπορεί κι αυτή η παλιομάννα, (δηλαδή) το αγώϊ το θ’κό μας [δηλαδή του Γηδά] να συνδεόταν με το Καραβοστάσι…. Δεν ξέρω, ούτε άκουσα από κανέναν να στέκονταν καράβια εκεί…”.
Ο ιερέας Θεόδωρος Χαντζίδης του Κυριάκου από τо Πλατύ, που γεννήθηκε τo 1916 και εγκαταστάθηκε σιο Πλατύ τо 1924, σε ηχογραφημένη συνομιλία που είχαμε στις 26-8-1997, μου είπε τα ακόλουθα: “… αυτή η παλιομάννα, κατά τη γνώμη μου, πηγάζει απ’ την παλιά κοίτη του Αλιάκμονα, έξω απ’ το Νησέλι και περνούσε ανάμεσα απ’ το Λιανοβέρι και το Παλιοχώρι κι ερχόταν εδώ… στο Πλατύ, περνούσε κάτω απ’ την γραμμή. Είχε μια γέφυρα πάνω από την παλιομάννα, κι από κεί συνέχιζε έπεφτε στην λίμνη, στο Καραβοστάσι. Ήταν τεχνητό κανάλι [η παλιομάννα], σκαμμένο, είχε ύψωμα στην μια όχθη. Όπως φαίνεται ήταν σκαμμένο επί τούτου. Ερχόταν φαίνεται από την κοίτη του Αλιάκμονα ένα νερό, έπεφτε στο Καραβοστάσι και κατέληγε έξω από το Άλωρο… στο Λουδία. … Το Καραβοστάσι ήταν μια λίμνη, η οποία υπάρχει και σήμερα… Με τον Λουδία δεν επικοινωνούσε η λίμνη. Είχε το σκάμμα αυτό εδώ, την παλιομάννα, αλλά δεν είχε νερά, μόνον όταν έβρεχε. Το σκάμμα υπήρχε. Από εδώ το Καραβοστάσι ξεκινάει, περνάει από πίσω από τον Άγιο Δημήτριο, ένα εξωκλήσι, κι από κεί συνεχίζει και πηγαίνει στον Λουδία. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν αποθήκες στο Καραβοστάσι. Δεν άκουσα αν ήταν παλιό λιμάνι, αλλά άκουσα ότι οι εντόπιοι το λέγαν Καραβοστάσι. … Ο Λουδίας βούλωνε μερικές φορές προς τη θάλασσα και… τα απογεύματα, όταν φυσούσε νοτιάς, ερχόταν θαλασσινό νερό”.
Mε βάση λοιπόν τις παραπάνω μαρτυρίες και τα προεκτεθέντα στοιχεία, μπορώ να συνοψίσω, ότι, κατά τη διάρκεια τω ν ύστερων χρόνων τις Τουρκοκρατία τουλάχιστον και μέχρι να γίνουν τα αποξηραντικά έργα της λίμνης των Γιαννιτσών και την διαμόρφωση της κοίτης του Λουδία, μία κοίτη του Αλιάκμονα έφτανε ως то Πλατύ, όπου χύνονταν στον όρμο της υφάλμυρης βαλτοθάλασσας του Καρά Ασμάκ που βρισκόταν στην τοποθεσία, που μέχρι σήμερα ονομάζεται «Καραβοστάσι». Το σημείο αυτό της εκβολής της παλιάς κοίτης του ήταν αρκετά βαθύ, ώστε να χρησιμοποιείται ως αγκυροβόλιο καραβιών, τα οποία μπορούσαν να φθάσουν ως εκεί από τον Θερμαϊκό κόλπο, μέσω μιας δαιδαλώδους βαλτοθάλασσας. Μπορούμε λοιπόν βάσιμα να δεχθούμε, ότι το “Καραβοστάσι” ήταν το αγκυροβόλιο, που δέσποζε στο στόμιο της εκβολής και του Αλιάκμονα, αλλά και του τότε Λουδία, και εξυπηρετούσε τις μεταφορές και επικοινωνία της περιοχής από και προς την θάλασσα. Εκεί προφανώς τα πλοία θα περίμεναν την πλημμυρίδα για να εισέλθουν είτε στον Αλιάκμονα, είτε, το πλέον πιθανό, στο Λουδία ποταμό και δι΄ αυτού στη Λουδία λίμνη ή για να εξέλθουν από αυτήν προς τον Θερμαϊκό.
Η τότε σιδηροδρομική γέφυρα του Καρά Ασμάκ (ποταμού Λουδία)
Σημαντικότατο γεγονός που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του χωριού Πλατύ ήταν το γεγονός της κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης-Μοναστηρίου (Μπιτώλια) που έγινε το 1894. ο προαναφερθείς ήδη Δημήτpios Παρασχόπουλος ή Γραμματίκης του Διαμαντή, μου είπε τα ακόλουθα ιστορικά στοιχεία: “Ο προπάππους μου ήταν της σχολής του Γένους, ήταν απ’ τον Παλαμά Καρδίτσης. Το 1849-50 τον έστειλαν κατάσκοπο στο Πλατύ, στο παλιό Πλατύ. Αυτό το Πλατύ [το σημερινό] έγινε το [1923-24. Το παλιό Πλατύ ήταν [εκεί] που είναι το εργοτάξιο, το κονάκι είναι ακόμα… δίπλα από τη σιδηροδρομική γραμμή, σώζεται το κονάκι… Ο πατέρας μου εκεί γεννήθηκε, το 1905 ήρθαν εδώ [στο Κλειδί] οι δικοί μου, αυτοί με τάλεγαν… Το Κιουτσούκ [=μικρό] Πλατύ ήταν … ένα μικρότερο χωριό [δίπλα στο Πλατύ]. Η [σιδηροδρομική] γραμμή για τα Μπιτώλια [=Μοναστήρι] έγινε το 1890-95. Η γραμμή αυτή περνούσε άκρη από το χωριό. Εκεί ήταν ο μπέης, όπως τάλεγαν οι παππούδες,… είχε και στάση [για το τρένο] εκεί. Ο μπέης αυτός ήταν Γκαζής. Γκαζής θα πει καθαρότουρκος. Αυτός ήταν δεύτερος του Αλή Πασιά. Σκότωνε, κρεμούσε, δεν λογάριαζε κανέναν. Τον έλεγαν Σεφτή μπέη, δεν μπορώ να πω [με σιγουριά]… Ο φοβερότερος μπέης που ήταν… δικαστής ολόκληρος. Περνούσε το τρένο, λέει, κι επειδή (ο μηχανοδηγός του τρένου δεν σταμάτησε και) του σκότωσε τον μπίκα [=ταύρο] την πρώτη ημέρα, την άλλη την ημέρα, βάζει [ο μπέης] το ρολόι το χρυσό [στη στάση] από μακρυά, το είδε [ο μηχανοδηγός], [σταμάτησε το τρένο και] κατέβηκε [να πάρει το ρολόι]. Το κονάκι είναι 200-300 μέτρα μακρυά [απ’ τη στάση], [ο μπέης] τραβάει και σκοτώνει το μηχανικό, γιατί σταμάτησε το ρολόι να το πάρει, τον μπίκα δεν σταμάτησε να μην τον σκοτώσει…. Ο σταθμός δεν έπρεπε να λέγεται Πλατύ, έπρεπε να λέγεται Λιανοβέρι, αλλά επειδή ο μπέης αυτός ήταν δυνατός, αυτός έλυνε, Αυτός έδενε, το ονόμασε Πλατύ.”.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΠΟΙΗΤΗ ΜΑΣ Γ. ΣΕΦΕΡΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΑ ΖΑΝΝΟΥ ΟΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΠΛΑΤΥ
Η επιστολή αυτή συντάχθηκε το το 1936 όταν ο Σεφέρης διορίστηκε πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά.
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 1936
‘Ηρθα εδώ αργά τό άπόγεμα. Ταχτοποίησα οπως μπορούσα τήν τρύπα μου. Αύριο θά ίδώ καί τό χωριό μου. Είναι οι πρώτες ωρες πού ανασαίνω. Είναι καλό νά σου γράψει κανείς. Θά ήθελα ν΄ αρχίσω από τήν αρχή: Τό ταξίδι. “Αμα βρέθηκα μόνος μέσα στο κινούμενο εκείνο κουτί, όπου μ ’ άφησες μέ τίς πολλές βαλίτζες καί τόν εαυτό μου, είδα πώς είχε άπειρες μύγες στό ταβάνι. Μπορεις νά μου εξηγήσεις γιατί νά ταξιδεύουν οι μύγες; Έπειτα έκανα τά νύχια μου καί λογαριασμούς. Τήν ώρα πού ετοιμαζόμουνα νά κοιμηθώ άρχισε νά χτυπουν τό τζάμι ορμητικές στάλες βροχής. Τίς δέχτηκα κι΄ αυτές οπως τόσα άλλα, αυτές τίς τελευταίες μέρες μέ υπομονή. Κοιμήθηκα αρκετά άνάποδα ως τήν αυγή. Μέσα στό συννεφιασμένο φως κοίταξα μιά κορδέλα νερό όπου σταματούσε ό ορίζοντας. Ρώτησα τόν αγουροξυπνημένο έπιθεωρητή άν ήταν αυτό ή θάλασσα. Μου απάντησε μέ αδιαφορία “ΟUI С΄ ЕSТ LA MER” σά νά μήν καταλάβαινε πολύ-πολύ τί είδος άνθρωπος ήταν αυτός πού του έκανε τέτοιες παράδοξες ερωτήσεις.
Στό Πλατύ έβρεχε καλά. Κατέβηκα μέσα στις λάσπες. Τέσσερις μακεδόνες μέ γουρουνοτσάρουχα καί μάλλινες κάλτσες πήρανε τά πράγματά μου. “Επρεπε νά περιμένω δυό ωρες. Πήγα στό καφενείο του στάθμου νιώθοντας πώς μάζευα τήν υγρασία σά στουπόχαρτο. Πήρα ένα διπλό κονιάκ κι΄ έναν διπλό καφέ. Τό μικρό καφενείο ήταν ακόμη σκοτεινό. Δυό χωρικοί μιλούσαν πλάι μου γιά τίς σοδειές τους. “Ενας χωροφύλακας έλεγε άστεια μ΄ έναν σιδηροδρομικό. Στήν άλλη γωνιά κάποιος διάβαζε τραβώντας μολυβιές στό περιθώριο. Στήν άλλη γωνιά μιά κοκοβρασμένη ταξιδιώτισσα περίμενε, άπολιθωμένη. ’Από τά τζάμια τής πόρτας κοίταζα ένα κόκκινο φορτηγό βαγόνι. Βγήκα. “Εβρεχε. Ή αυγή ωστόσο ήταν όμορφη μ΄ ένα χρώμα μολυβί καί μιά ιδέα ροζ πού περνοδιάβαινε. Θά ήταν καλά έτσι στή θάλασσα μ αυτή τή συννεφιά. “Ενας κόκορας λάλησε. Ή θάλασσα χάθηκε. “Ενας κακομοίρας σκύλος έδειξε τό τριγωνικό του κεφάλι καί χάθηκε κι΄ αυτός. Μπρός καί πίσω ό κάμπος μέ κλωνάρια λιγνά πού γαντζώνουν τήν ομίχλη, μέ βάλτους κίτρινους καί πράσινους, στερεοποιημένους.
Μαρία Ζάννου
Πέρασαν οί ωρες όπως μπορούσαν. Ξαναπήρα τό τραίνο. Στήν αρχή τό θέαμα μέ διασκέδαζε. “Αν ήσουν πλάι μου θά έβλεπες ένα σωρό χρώματα πού θά σέ γέμιζαν χαρά άπό τό σκούρο χρώμα του κατραμιού ώς ανοιχτό κίτρινο του φθινοπώρου. “Ολα αυτά δέ μοιάζουν διόλου μέ τήν ’Αττική, όπου ή ζωή είναι τόσο δύσκολη, οπου πρέπει νά βάλει κανείς όλη του τή δύναμη γιά νά κρατήσει μπροστά σ ’ ένα τοπίο. ’Εδω είναι ένας τόπος σάν κάθε άλλο τόπο, μέ τήν παχειά γη, μέ νερά καί μέ γεννήματα.
“Ενας φθινοπωρινός τόπος γεμάτος καλαμπόκια. Συλλογίζομαι τόν πύργο σου στή Γαλλία. ‘Από τήν ’Έδεσσα καί πέρα άρχισα νά κουράζομαι. ’Έπειτα πρός τό τέλος, όταν άρχισαν τά βουνά μέ τίς κορυφές χαμένες στά σύννεφα, είχα τήν ακράτητη επιθυμία νά φωνάξω ή νά κάνω τούμπες άπό τήν πλήξη. Ή Φλώρινα ευτυχώς. Βρήκα τόν κλητήρα πού μέ περίμενε καί τ ’ αυτοκίνητο μέ τή σημαία. Ξεκινήσαμε αμέσως. Γιατί νά μήν είσαι μαζί μου. Τό φως είχε σημαντικά χαμηλώσει. Σπάνια είδα τέτοια ομορφιά. ‘Ένα τοπίο πού είχε το χρώμα σου πέρα ώς πέρα. Δεξιά κι΄ αριστερά βουνά. Προχωρούσαμε μέσα σέ μιά χαράδρα. ’Από τίς δυό μεριές ό ανήφορος γεμάτος οξιές πού είχαν τό χρώμα του καπνού ολοένα πιό σκούρο. Που καί που κάτι μεγαλύτερα δέντρα σάν αρχηγοί ξεχωρίζανε. Είχε πιά νυχτώσει όταν φτάσαμε στά σύνορα. Τά πέρασα μέ όλες τίς τιμές. Έδω πέρα μέ περίμεναν. Μου είχαν ετοιμάσει φαγητό καί είχαν κάνει ότι μπορούσαν γιάί νά ζεστάνουν αύτό τό σπίτι πού μισεί τή ζέστη. Ας είναι, τά του σπιτιoυ μου θά σου τά γράψω αργότερα. Γιά τήν ώρα προσπάθησα νά κάνω ένα δωμάτιο υποφερτό γιά νά εργάζομαι και νά ξαναβρίσκω τά πράγματα πού αγαπώ τό βράδι. ’Από αύτό τό δωμάτιο σου γράφω. ’Έχει ένα απέραντο κρεβάτι, πού μου θυμίζει τό κρεβάτι πού βρήκε ό коντορεβυθούλης σάν πήγε στο πίτι του δράκου. Έχει τρία παράθυρα. Τά δύο ευτυχώς καταδικάστηκαν κι΄ έγιναν ράφια για βιβλία. Φτάνει τό μεσαίο. ’Έχει καί μιά σόμπα. Βρήκα κι΄ ένα μεγάλο τραπέζι πού είναι το συμπαθέστερο άπό όλα τά άλλα. “Οσο γιά τό γούστο του διάκοσμου, φτάνει νά πολλαπλασιάσεις επί πέντε τό γούστο ενός επαρχιώτη όδοντοϊατρου. Κατά καλή μου τύχη έμαθα άπό καιρό νά βρίσκω κάποιο χιούμορ στό κακό γούστο. Αυτά. Αύριο θ αρχίσω επισκέψεις· Σου είπα ένα σωρό πράγματα άλλά εκείνο πού ήθελα νά πω καί μ ’ έκανε νά μουντζουρώσω τόσο χαρτί δέν τό είπα. Είναι σκληρή ή ζωή χωρίς εσένα καί άδικη.
Πριν ο χρόνος στο διάβα του οδηγήσει στη λήθη διάφορα γεγονότα που συνετέλεσαν σημαντικά στην ίδρυση του χωριού μας Πλατύ, καλό είναι να τα γνωρίζουμε. Παρακάτω ακολουθεί μια επιστολή ενός σημαντικού ανθρώπου του Μιχάλη Μιχαηλίδη που έδωσε τα πάντα για το Πλατύ προς τον αείμνηστο συγχωριανό μας Αβέρκιο Καραμουρατίδη. Από αυτή την επιστολή μαθαίνουμε σημαντικά ιστορικά στοιχεία από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Ακολουθεί αυτούσια η επιστολή:
Αθήνα 15/2/1977
Αγαπητέ μου Αβέρκιε,
Πήρα το γράμμα οου της 12 τρέχοντος μηνός. Σε Βεβαιώνω ότι το διάβασα με πολύ προσοχή και ανυπόκριτη χαρά. Χαίρω που είοθε καλά τόοο εσό, όοο και η οικογένεια σου και εύχομαι να βρίσκεστε πάντοτε όλοι σας εν υγεία και η ευτυχία να είναι πάντοτεινή σύντροφος σας.-
Δεν έχω, πίστεφέ με, καμμιά πρόθεοη να ρεκλαμάρω το καθήκον που επετέλεσα, όταν, οαν ο πρώτος, εκλεγμένος από τους ουμπατριώτες μας, Πρόεδρος του χωριού. Ήταν υποχρέωσίς μου να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον δεινοπαθούντα τότε λαό μας. Ήμουν στην Καβάλα το 1923 υπάλληλος της Τράπεζας Αθηνών -της μεγαλότερης μετά την Εθνική Τράπεζα, με την οποία συγχωνεύθηκε προ 25 περίπου ετών. Όπως μου έλεγε ο τότε Διευθυντής του υποκαταστήματος όπου εργαζόμουν, όταν του ανακοίνωσα ότι θα έφευγα γιατί είχε έρθει από το Πλατό μία επιτροπή και με ζητούσε εξ ονόματος των συμπατριωτών μας να πάω και να τους βοηθήσω, ότι κατέστρεφα το μέλλον μου που το έβλεπε λαμπρό. Από την επιτροπή ζήτησα πίστωση χρόνου και πρόβαλα τον ισχυρισμό ότι ήμουν ανίδεος της καταστάσεως και πολύ νέος (ήμουν 20 χρονών) για να επωμισθώ τέτοιες ευθύνες.΄Εφυγαν οι άνθρωποι πικραμένοι από την επιφυλακτικότητά μου, μα σε λίγον καιρό ξαναήρθαν κομίζοντάς μου και μιά παρακλητική επιστολή με κάμποσες υπογραφές γνωστών μου, μεταξύ των οποίων πρώτη η υπογραφή του αειμνήστου Βαγγέλη Παπασάββα. Φύσει συναισθηματικός, συγκινήθηκα από την περιγραφή των δεινών τους, τα βρόντηξα κάτω και Τράπεζα και μέλλον, μάζεψα την οικογένειά μου και ήρθα στο Πλατύ.
Τι βρήκα; Κάτι ξύλινες παράγκες σε σχήμα πυραμίδας μήκους 4 μέτρα, χωρισμένες στη μέση για να μείνουν δυό οικογένειες. Έμπαινε κανείς με το κεφάλι και έβγαινε με την όπισθεν. Ο μακαρίτης (τόσο νωρίς) Βαγγέλης με ενημέρωσε. ΄Ασχετα, αν αργότερα τα τσουγκρίσαμε, και μετά πάλι εγίναμε καλοί φίλοι και επανειλημμένα ήρθε εδώ, όταν ήμουν Ιδιαίτερος Γραμματεύς του Υπουργού και τον περιποιήθηκα σαν αδελφό.
Εν πάση περιπτώσει ριχθήκαμε στον αγώνα για την επιβίωση του λαού μας (αργότερα προστέθηκε κοντά μας και ο επίσης μακαρίτης Αναστάσης Γαβριηλίδης ο Κισκελής) και με σύντονα και έντονα διαβήματά μας στην τότε Γενική Διοίκηση Μακεδονίας (τώρα Υπουργείο
Вор. Ελλάδος) και στην Γεν. Διεύθυνση Εποικισμού, με την πρόθυμη και απόλυτη συμπαράσταση και βοήθεια μερικών πολιτευτών και κυρίως του μετέπειτα Υπουργού (αειμνήστου και αυτού) Μιχ. Κύρκου και αργότερα και του μετέπειτα βουλευτού Βεροίας (κι αυτός μακαρίτης -για δες όλοι έφυγαν) Αβραάμ Γρηγοριάδη, κατορθώσαμε, με σκληρούς αγώνες να φέρουμε γιατρό τον (άλλος αείμνηστος) Βασίλη Ευρόπουλο, να χτίσουμε μια παράγκα με 4 δωμάτια για να μείνη ото ένα, το άλλο φαρμακείο (μας έδωσαν από την Υγειονομική Υπηρεσία της Γεν. Διοικήσεως θεσ/νίκης φάρμακα) το τρίτο δωμάτιο για Ιατρείο και το τέταρτο για αναμονής. ΄Ολοι τότε έπασχαν κυρίως από σπλήνα και ελονοσία(…) Μάλιστα, θυμάμαι καλά, επειδή τον γιατρό προσλάβαμε προ του επισήμου διορισμού του, τον πρώτο μισθό του (4.000 δρχ. της εποχής εκείνης, αν δεν με απατά η μνήμη) κατέβαλα εξ ιδίων (…) χαλάλι για το χωριό. Στο διάστημα αυτό μας υποδείχθηκε από την Γεν. Διοίκηση να κάνουμε ένα Συμβούλιο, για να έχουμε μιά υπεύθυνη εκπροσώπηση. Μαζέψαμε τους άντρες και κάναμε αρχαιρεσίες, στις οποίες επεκράτησε με πλειοφηψία 95% το κοινό μας με τον Παπασάββα ψηφοδέλτιο, με πρώτον επιτυχόντα τον υπογράφοντα. Συνήλθε αμέσως το εκλεγέν 12μελές Συμβούλιο για την εκλογή του Προεδρείου. Προ της εκλογής έλαβα τον λόγο και υπενθυμίσας στα μέλη τους κόπους, τα βάσανα και τα έξοδα για την εξεύρεση του χώρου και τις ενέργειες για την μεταφορά των σε διασπορά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ευρισκομένων συμπατριωτών μας και την έγκατά (…) αειμνήστου Βαγγέλη, εζήτησα όπως τιμής ένεκεν για όλες (…) υπηρεσίες του να εκλέξουμε Πρόεδρον τον Βαγγέλη. Η ψηφοφορία που επακολούθησε με εξέπληξε. Το αποτέλεσμα ήταν 10 ψήφοι υπέρ εμού και 2 (η δική του και η δική μου) υπέρ του Παπασάββα, ο οποίος με την ίδια αναλογία των φήφων αναδεικνυόταν Αντιπρόεδρος.
Έλαβα τον λόγο και εζήτησα επανάληΦη της Ψηφοφορίας, καθ’όσον δεν εδεχόμουν το αποτέλεσμα. Εδήλωσα ότι τους ευχαριστώ και ότι θα δεχόμουν την θέση του Γεν. Γραμματέως με Πρόεδρο τον Παπασάββα. Παρά τις αντιρρήσεις των Συμβούλων, καταφέραμε να ξαναγίνει ψηφοφορία. Πλην, τα αποτελέσματα υπήρξαν ακριβώς τα ίδια. Η απειλή μου ότι θα φύγω απ’ το χωριό, δεν ίσχυσε για να μεταστραφή η γνώμη του Συμβουλίου. Με χίλιες παρακλήσεις και πιέσεις του Συμβουλίου και πολλών κατοίκων, αναγκάσθηκα να υποχωρήσω. Αυτά εν πάση ειλικρινία, φίλτατε Αβέρκιε. Από τότε έπαψε την συνεργασία μαζί μου ο Βαγγέλης. Σχεδόν μόνος ρίχθηκα στον αγώνα. Χάρη στις σχέσεις που είχα δημιουργήση με τους πολιτικούς, προεξάρχοντος του Μιχ. Κύρκου μέσα οε λίγες μέρες (φθάσαμε το 1924) πήραμε από τον Εποικισμό ζώα, αλέτρια, σβάρνες κ.λ.π. και ζωοτροφές. Σε λίγο έγινε και η διανομή των χωραφιών και, αν θυμάμαι καλά, κατά το φθινόπωρο του ’24 εγκρίθηκε η σχετική πίστωση για τα σπίτια του τόπου που υπάρχουν ακόμα. Με χίλια βάσανα και με συμπαράσταση των πολιτικών, ιδίως του Κύρκου εγκρίθηκε ο τύπος των σπιτιών αυτών, που ήταν την εποχή εκείνη ο τύπος που μόνο για το Πλατύ και την Ν. Καρβάλη της Καβάλας εγκρίθηκε. Παντού αλλού μονόροφα και με ένα δωμάτιο και σταύλο γινόταν τα σπίτια. Έτσι την άνοιξη του 1925 αρχίσαμε το χτίσιμο. Φυσικά, κάναμε Δημόσιο διαγωνισμό με ενσφράγιστες προσφορές, όπου έλαβαν μέρος 5 εργολάβοι. Συμφερότερους όρους πρόσφερε κάποιος (μου φαίνεται λεγόταν Μαρκόπουλος) και στον οποίο κατακυρώθηκε και εγκρίθηκε από τον Εποικισμό ο διαγωνισμός. Σκέφου 52 χρόνια τα σπίτια αυτά ζουν ακόμα. Τούτο σημαίνει ότι έγινε καλή δουλειά. Η εκ μέρους μας επίβλεψη κατά την κατασκευή των σπιτιών ήταν άγρυπνη και σωστή.
Αυτά για την ίδρυση του χωριού και την ανέγερση των σπιτιών. Όσο για την ονομασία του χωριού, υπήρξαν διχογνωμίες φοβερές. ‘Αλλοι ζητούσαν να μείνη “Ν. Φάρασα”, άλλοι Αυσάρι, άλλοι Κάρσαντη. Ύστερα από επανειλημμένες συσκέψεις, δεν κατωρθώθηκε να αρθούν οι διαφορές απόψεων. Ο υποφαινόμενος προτιμούοα τα Φάρασα, αφού, άλλωστε, οι Αδαναλήδες μου είχαν δώσει τον τίτλο “Φάρασα Κονσολοσού” ή και του κόμιτος των Φαράσων, γιατί καταγόμενος από το Κάρσαντι και εκ προπάππου από τα Φάρασα, ντυνόμουν κομσά και φορούσα γραβάτα! Ασμενώς εδεχόμουν τους τίτλους αυτούς και μάλιστα καμάρωνα. Ας είναι. Κατά την πρόοδο, όμως, των προσπαθειών για την σύμπτωση γνωμών για το όνομα του χωριού μάς υπέδειξαν ο Αστυνομικός Σταθμάρχης (θυμάμαι, λεγόταν Αΐνικολιώτης και έφερε τον βαθμό του Ανθυπασπιστή) και ο τότε Σταθμάρχης των ΣΕΚ και σε λίγο αποθανών (βρε, που μπλέξαμε με τόσους νεκρούς;) να ονομάσουμε το χωριό Πλατύ -έτσι λεγόταν η περιοχή και ο Σταθμός. Η πρόταση έγινε δεκτή από την πλειοφηφία και έτσι δώσαμε το σημερινό του όνομα στο χωριό.
Σε κούρασα, αγαπητέ Αβέρκιε, παρασυρθείς από την πρόθεση να σε ενημερώσω. Μακρυά από μένα η σκέψη της αυτοπροβολής. Έπραξα το καθήκον μου. ‘Αλλος είναι ο σκοπός μου. Να σε παρακαλέσω να μη εγκαταλείψης τον αγώνα για την περισυλλογή και την προβολή του πολυτίμου λαογραφικού μας υλικού. Κάνε ό,τι μπορείς. Μεταλαμπάδιασε την ζέση σου στους νεώτερους. Δίδαξέ τους ότι η λαογραφία μας, η εκπολιτιστική κληρονομιά των προγόνων, οι χοροί και τα τραγούδια μας, αποτελούν παράδειγμα για μίμηση. Οι θρύλοι και οι παραδόσεις, τα ήθη και έθιμά μας, η περίσωσις της πίστεως, της θρησκείας και της γλώσσας μας ανά τους αιώνας κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, πρέπει να βρουν την δικαίωσή τους.
Σε ευχαριστώ, Αβέρκιε και θα επιθυμούσα να με αποκαλείς μόνο με το μικρό μου όνομα παρά το “κύριε”. Έτσι θα είμαστε πιο κοντά. Έχεις χαιρετισμούς από την οικογένεια και η οικογένειά σου. Ίσως μετά το Πάσχα έλθω εκεί και τότε με χαρά θα σουσφίξω το χέρι.
Συνωμοσία των κινητών τηλεφώνων; Πόσο κινδυνεύουν 4 δισεκατομμύρια χρήστες των κινητών τηλεφώνων;;;
Μια διεθνής επιστημονική επιτροπή, με ντοκουμέντο 600 σελίδων βασισμένο σε 2.000 επιστημονικές μελέτες, αποδεικνύει τις βλαβερές συνέπειες της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στον άνθρωπο (αλλοιώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα), ακόμα και σε χαμηλά επίπεδα εκπομπής. Τεράστιος ο κίνδυνος για τα παιδιά…
Παραθέτω ένα άρθρο του Γιάννη Ελαφρού στην εφημερίδα Καθημερινή (03/01/08)
«Ένα ευδιάκριτο σήμα κινδύνου εκπέμπει… η επιστημονική κοινότητα για τις πιθανές βλαβερές συνέπειες στην υγεία από τη χρήση της κινητής τηλεφωνίας αλλά και των άλλων πηγών μη ιονίζουσας ακτινοβολίας.
Και παράλληλα, επείγουσα έκκληση στις κυβερνήσεις και στους διεθνείς οργανισμούς να προχωρήσουν στη δραστική μείωση των ορίων εκπομπής ακτινοβολίας, απευθύνουν διακεκριμένοι επιστήμονες και ανεξάρτητοι ερευνητές από πολλές χώρες.
Την ίδια ώρα, πάνω από δύο δισεκατομμύρια χρήστες κινητών τηλεφώνων σε όλο τον κόσμο (σε 3,3 δισεκατομμύρια υπολογίζονται οι εν ενεργεία συσκευές – στην Ελλάδα ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια συνδέσεις), συμμετέχουν σαν «πειραματόζωα» στο πιο μεγάλο πείραμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Βαθιά αίσθηση προκάλεσε η Έκθεση 2007, του BioInitiative Working Group, μιας επιστημονικής επιτροπής αποτελούμενης από διακεκριμένους επιστήμονες από τις ΗΠΑ, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος, τη Βρετανία, τη Σουηδία, την Αυστρία και την Κίνα.
Σε ένα αναλυτικό ντοκουμέντο 600 σελίδων παρέχεται επιστημονική τεκμηρίωση, βασισμένη σε περισσότερες από 2.000 επιστημονικές μελέτες απ” όλο τον κόσμο, για το γεγονός «ότι υπάρχουν αρνητικές συνέπειες στην ανθρώπινη υγεία από την έκθεση σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ακόμα και όταν αυτή είναι εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές κάτω από τα επίσημα όρια της Ευρώπης και των ΗΠΑ».
«Δεν είναι γνωστά όλα γύρω από τις επιπτώσεις της κινητής τηλεφωνίας και γενικότερα της μη ιονίζουσας ακτινοβολίας», τονίζει η BioInitiative Report. «Αυτό που είναι καθαρό είναι ότι τα σημερινά όρια προστασίας της δημόσιας υγείας είναι χιλιάδες φορές πιο επιεική από το αναγκαίο. Απαιτούνται αλλαγές».
«Το business as usual είναι απαράδεκτο», υπογραμμίζει ο δρ. David Carpenter, διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας και Περιβάλλοντος του πανεπιστημίου του Όλμπανι, στη Νέα Υόρκη, και εκ των συντακτών της Έκθεσης.
Στη Μεγάλη Βρετανία παραδόθηκε επίσημα το BioInitiative Report στον πρωθυπουργό, ενώ όλες οι κυβερνήσεις, τα Κοινοβούλια και οι επιστημονικοί οργανισμοί πρέπει να πάρουν θέση.
«Δεν θεωρούμε ασφαλή τα ισχύοντα Όρια Αποδεκτής Έκθεσης, που θεσπίζονται κυρίως με βάση οικονομικά-πολιτικά κίνητρα και όχι όπως θα έπρεπε με επιστημονικά κριτήρια των πρόσφατων ερευνών», τονίζει στην «Κ» ο κ. Λουκάς Μαργαρίτης, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει έρευνα που δείχνει σοβαρές βιολογικές επιδράσεις των κινητών τηλεφώνων σε έντομα. Τα όρια που θέσπισε η Ελλάδα το 2006 για τις εκπομπές των κεραιών κινητής τηλεφωνίας είναι λίγο αυστηρότερα από εκείνα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, αλλά «ευρίσκονται επάνω από τα αυστηρότερα όρια που ισχύουν σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα της γειτονικής μας Ιταλίας και της Ρωσίας, όπου από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης έχουν μελετήσει έγκαιρα τις μη θερμικές επιπτώσεις της ακτινοβολίας. Απευθύνουμε έκκληση για μείωση των ορίων στα επίπεδα του Σάλτσμπουργκ (0,2 V/m – βολτ ανά μέτρο). Σήμερα, η μία χώρα μετά την άλλη τροποποιεί τα όρια προς τα κάτω. Το Βέλγιο αποφάσισε τον Φεβρουάριο του 2007 να θέσει άμεσα όριο τα 3 V/m, με στόχο τα 0,6 V/m».
Οι επιπτώσεις των κινητών χωρίζονται στις θερμικές και στις μη θερμικές επιδράσεις. Οι δεύτερες, ανεξιχνίαστες μέχρι πρότινος, αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο από μια σειρά επιστημονικές έρευνες που φανερώνουν δυνατότητα αλλοίωσης της φυσιολογικής λειτουργίας των κυττάρων, μεταλλάξεις, θραύση του γονιδιώματος, μέχρι και διάρρηξη του αιματοεγκεφαλικού φραγμού, που απαγορεύει την είσοδο στον εγκέφαλο ανεπιθύμητων ουσιών του αίματος.
«Οι ακτινοβολίες, με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που δημιουργούν, μετατρέπουν ορισμένα σημαντικά χημικά μόρια των κυττάρων όπως τα αμινοξέα (απαραίτητα δομικά συστατικά των πρωτεϊνών) σε μικρά μαγνητάκια και επίσης επηρεάζουν την κυτταρική ροή άλλων (π.χ. ιόντων). Αλλοιώνεται έτσι η σωστή λειτουργία πρωτεϊνών που είναι υπεύθυνες για σχεδόν όλες τις φυσιολογικές λειτουργίες των κυττάρων», σημειώνει ο καθηγητής Γεωργίου.
«Αλλάζει ο γενικότερος μεταβολισμός των κυττάρων, με αποτέλεσμα π.χ. να μην εξουδετερώνονται ορισμένες άκρως τοξικές ελεύθερες ρίζες οξυγόνου και να εκδηλώνεται οξειδωτικό στρες, που προκαλεί βλάβες στο DNA και σε άλλα σημαντικά χημικά μόρια των κυττάρων».
Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμα ακριβώς είναι με ποιο τρόπο γίνεται αυτή η βλαβερή επίδραση και ποια είναι η σχέση της ποσότητας της ακτινοβολίας με τις συνέπειες που προκαλεί. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλει ένα φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που ξεκινά το βιοχημικό εργαστήριο του κ. Γεωργίου, στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
«Θέλουμε να «συλλάβουμε» την άκρως τοξική ελεύθερη ρίζα του σουπεροξειδίου, ένα φευγαλέο μόριο που ζει για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και είναι ο πρωταρχικός παράγοντας δημιουργίας της οξειδωτικής πίεσης, για να δούμε εάν και πόσο αυξάνονται οι συγκεντρώσεις του, λόγω της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας», λέει στην «Κ» ο κ. Γεωργίου. «Επιπλέον, θα μετρήσουμε τις καταστροφές στο DNA, διότι αν και έχουν τεκμηριωθεί ποιοτικά δεν έχουν υπολογισθεί ποσοτικά, ώστε να γίνει συσχέτιση με τα επίπεδα εκπομπών».
Συμβουλές για τους χρήστες
* Μειώνουμε τη χρήση κινητού τηλεφώνου όσο είναι δυνατόν. Όχι συνομιλίες πάνω από ένα λεπτό.
* Χρησιμοποιούμε πάντα στις συνομιλίες μας hands free ή bluetooth. Ακόμα και τότε όμως το κινητό δεν πρέπει να είναι σε επαφή με το σώμα. Πρέπει να είναι σε απόσταση τουλάχιστον 40 εκατοστών από το σώμα μας. Καθώς αυτό δεν είναι δυνατό πάντα, έχουν σχεδιαστεί ειδικές θήκες, μία μάλιστα από τον Τομέα Κυτταρικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (http://kyttariki.biol.uoa.gr )
* Εάν δεν έχουμε πάνω μας hands free ή bluetooth δεν «κολλάμε» τη συσκευή πάνω στο αυτί μας, εναλλάσουμε πλευρά και χρησιμοποιούμε το μεγάφωνο που έχουν αρκετά τηλέφωνα.
* Ελαχιστοποιούμε τη χρήση κινητού μέσα στο αυτοκίνητο, εκτός εάν έχουμε ειδική κεραία, γιατί δεχόμαστε ακτινοβολία από κάθε σημείο του αμαξώματος. Μια εναλλακτική λύση είναι η συνομιλία με hands free ή bluetooth, τοποθετώντας όμως το κινητό σε ειδική θέση που «βλέπει» προς τα έξω, διοχετεύοντας την ακτινοβολία εκτός του οχήματος.
* Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε το κινητό σε υπόγεια, κλειστούς χώρους, ασανσέρ και γενικά όπου το σήμα είναι εξαιρετικά μικρό.
Στην περίπτωση αυτή το κινητό μας εκπέμπει σε μέγιστη ισχύ. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ανοικτούς χώρους της υπαίθρου, όπου η κεραία βάσης είναι πολύ μακριά ή δεν έχει καλή οπτική επαφή. Απ” αυτή την άποψη είμαστε πολύ προσεκτικοί στη χρήση του κινητού μέσα στα σπίτια (ειδικά στα εσωτερικά δωμάτια).
Στα τέλη Δεκεμβρίου διοργανώθηκε στη Βενετία το συνέδριο της Διεθνούς Επιτροπής για την Ηλεκτρομαγνητική Ασφάλεια (www.icems.eu), με θέμα «Βάσεις της βιοηλεκτρομαγνητικής: προς μια νέα λογική στην εκτίμηση του κινδύνου».
Σε τι συνίσταται αυτή η νέα λογική;
Ο κ. Χρήστος Γεωργίου, καθηγητής Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, ο οποίος συμμετείχε στο συνέδριο, λέει στην «Κ» «ότι μέχρι τώρα οι επίσημοι οργανισμοί και φυσικά οι εταιρείες δέχονται ότι οι μη ιονίζουσες ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες έχουν μόνο θερμικές επιδράσεις στον οργανισμό.
Με βάση αποκλειστικά αυτές τέθηκαν τα όρια. Αλλά υπάρχουν και μη θερμικές, βιολογικές επιδράσεις. Παρουσία εκατό και πλέον ανεξάρτητων επιστημόνων, το BioInitiative Report χαρακτηρίστηκε έκθεση – σοκ, που υποχρεώνει σε νέα προσέγγιση».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, γύρω από τον σύγχρονο άνθρωπο διαμορφώνεται ένα «ηλεκτρομαγνητικό νέφος» από μη ιονίζουσα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, προερχόμενη από πολλές πηγές: κινητά και ασύρματα τηλεφωνα, ασύρματα δίκτυα, κεραίες τηλεφωνίας και τηλεοπτικών σταθμών, φούρνους μικροκυμάτων, πυλώνες υψηλής τάσης, ηλεκτρικές συσκευές.
Όλο και συχνότερα η ηλεκτρομαγνητική ρύπανση συνδέεται με σειρά αρνητικών επιδράσεων.
Από τις πιο «απλές» (κόπωση, υπνηλία, αδυναμία συγκέντρωσης, μείωση μνήμης, πονοκέφαλοι κλπ), μέχρι τις πιο βαριές: μετάλλαξης της λειτουργίας των κυττάρων του ανθρώπου, θραύση του DNA, μείωση του σπέρματος, Αλτσχάιμερ, επιληψίες, ακουστικό νεύρωμα (καλοήθης όγκος που μειώνει την ακοή), καρκίνος του εγκεφάλου, καρκίνος του μαστού, παιδική λευχαιμία.
Ο δρ. Lennart Hardell, καθηγητής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ορέμπρο στη Σουηδία, παρουσιάζει στο BioInitiative Report ότι με δεκαετή χρήση κινητού τηλεφώνου παρουσιάζεται αύξηση 20% των πιθανοτήτων εκδήλωσης όγκου του εγκεφάλου (κακόηθες γλείωμα). Εάν όμως η χρήση γίνεται διαρκώς από την ίδια πλευρά του κρανίου, η πιθανότητα αυξάνεται κατά 200%, δηλαδή δεκαπλασιάζεται ο κίνδυνος!
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2007 δημοσιεύτηκε έρευνα Ισραηλινών επιστημόνων, που αποκαλύπτει «μια σύνδεση της χρήσης κινητού με την παρουσίαση όγκου του παρωδιτικού αδένα». Ενώ λίγο αργότερα ανακοινώθηκε έρευνα του πανεπιστημίου της Ουψάλα – παραγγελία μάλιστα του Φόρουμ Κατασκευαστών Κινητών -, η οποία επισημαίνει ότι χρήση του κινητού κατά τις νυχτερινές ώρες κινητοποιεί το σύστημα στρες του οργανισμού, με αποτέλεσμα αϋπνίες και μείωση του «βαθέως» ύπνου.
Το κυτταρικό στρες είναι μια νέα απειλή. Ο δρ. Μάρτιν Μπλανκ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κολούμπια, σημειώνει ότι «τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού αντιδρούν στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ακόμα και σε πολύ μικρά επίπεδα εκπομπής, όπως σε άλλες περιβαλλοντικές τοξίνες, για παράδειγμα τοξικά χημικά».Οι ανεξάρτητοι ερευνητές είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί σε έρευνες που χρηματοδοτούνται από τις εταιρείες. «Οι όγκοι στον εγκέφαλο αναπτύσσονται σε βάθος 15-20 χρόνων. Οι περισσότερες έρευνες που αθωώνουν τα κινητά δεν ψάχνουν σε τέτοιο βάθος χρόνου, ούτε σε βαριά χρήση», υπογραμμίζει η BioInitiative Report.Τι συμβαίνει με τα νέα κινητά; «Στα κινητά τηλέφωνα τρίτης γενιάς αλλάζει ο τρόπος διαμόρφωσης του σήματος Περιέχονται και χαμηλότερες συχνότητες, στις οποίες λειτουργεί και ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Υπάρχει, λοιπόν, μια ανησυχία στην επιστημονική κοινότητα μήπως οι επιδράσεις των νέων κινητών στη λειτουργία του εγκεφάλου είναι αυξημένες. Γι” αυτό απαιτείται περαιτέρω έρευνα», απαντά η κ. Κωνσταντίνα Νικήτα, καθηγήτρια στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ.
Η κοινωνία και οι κυβερνήσεις πρέπει να κινηθούν με βάση την Αρχή της Προφύλαξης. Κανείς δεν λέει να πεταχτούν τα κινητά και οι άλλες τεχνολογικές εφαρμογές στον σκουπιδοτενεκέ της τεχνολογίας. Απαιτείται άμεσα η αυστηροποίηση των ορίων εκπομπών (τόσο των κεραιών όσο και των κινητών), καθώς και ο έλεγχος όλων των κινητών και η πιστοποίηση – δημοσιοποίηση του SAR τους (Ειδικός Ρυθμός Απορρόφησης, που δείχνει την ισχύ που απορροφάται από τον οργανισμό). www.to-mati.gr
Γράμμα ενός Φιλανδού μαθητή προς ένα φίλο του Έλληνα… … κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι- χέρι
«Αγαπητέ Σωκράτη, μαθαίνω αρχαία ελληνικά και επειδή χθες διαβάζαμε μια επιστολή του Επίκουρου προς το φίλο του Μένοικο, μου άρεσε η προσφώνηση της επιστολής του και προσπάθησα να τη μιμηθώ. Λοιπόν, όπως μου γράφεις, άκουσες ότι εμείς εδώ στη Φιλανδία βγήκαμε πρώτοι στον κόσμο στην Παιδεία, ενώ εσείς δεν τα πήγατε και τόσο καλά και θέλεις να μάθεις το γιατί. Θα προσπαθήσω, όσο γίνεται απλά, να σου περιγράψω το εκπαιδευτικό μας σύστημα και πως περνάω μια ολόκληρη μέρα.
Το σύστημά μας Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να σου πω ότι εμείς εδώ στη Φινλανδία, από την 1η μέχρι και την 9η τάξη πηγαίνουμε στο ίδιο ενιαίο ολοήμερο σχολείο. Αφού προετοιμαστούμε κατάλληλα στην ηλικία των 6-7 ετών σε μια προκαταρκτική τάξη, μόλις συμπληρώσουμε τα 7 αρχίζει το σχολείο. Από την 1η μέχρι την 6η τάξη το σχολείο λέγεται «Alaaste» και από την 7η μέχρι την 9η τάξη «Yia-ste». Μετά, όσοι θέλουν μπορούν να πάνε στο «Lyseo» ή στο επαγγελματικό σχολείο. Όσοι τελειώνουν το Λύκειο μπορούν να συνεχίσουν, με εξετάσεις φυσικά στα 20 πανεπιστήμια που έχουμε, ακολουθώντας ακαδημαϊκές σπουδές. Αυτοί που θα τελειώσουν το επαγγελματικό σχολείο θα συνεχίσουν στις 29 πολυτεχνικές σχολές μας, οι οποίες είναι περισσότερο προσανατολισμένες στην αγορά εργασίας. Εκεί μπορούν να γίνουν από φυσικοθεραπευτές, νοσοκόμοι μέχρι και μηχανικοί.
Επιλέγουμε μαθήματα Εγώ προετοιμάζομαι του χρόνου να πάω στο Lyseo – Λύκειο. Εκεί η σχολική περίοδος χωρίζεται σε 5 περιόδους και η κάθε μια διαρκεί 6 εβδομάδες και τελειώνει με μια εβδομάδα εξετάσεων, όπου χορηγούνται και πιστοποιητικά επιδόσεων. Σε κάθε περίοδο οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, μέσα από τα προσφερόμενα μαθήματα, να κάνουν τη δική τους επιλογή και να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μαθημάτων. Υπάρχουν κάποια μαθήματα που είναι υποχρεωτικά, όμως η χρονική κατανομή είναι δουλειά του μαθητή. Για να το καταλάβεις, αυτό που θα πρέπει να σου πω είναι ότι παρότι είσαι π.χ. στη δεύτερη τάξη, μπορείς, αν θέλεις, να παρακολουθήσεις κάποια μαθήματα της πρώτης ή και της τρίτης τάξης. Η επιλογή είναι δική σου υπόθεση και εξαρτάται από τη διάθεση, την όρεξη και τις προθέσεις σου. Αν σε κάποιο μάθημα δεν περάσεις τις εξετάσεις μπορείς να το επαναλάβεις κάποια στιγμή της χρονιάς που θα νιώθεις έτοιμος. Για τις γλώσσες και τα μαθηματικά υπάρχουν τα λεγόμενα «βραχύχρονα» και τα «μακρόχρονα» εντατικά τμήματα.
Είμαστε όλοι ίσοι Δεν έχουμε καθόλου ιδιωτικά σχολεία, ούτε ειδικά ή ελίτ σχολεία υπεροχής. Στο ίδιο σχολείο μ’ εμένα πηγαίνει και η κόρη του πρωθυπουργού μας, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού μας, και πολλά άλλα παιδιά με αναπηρίες, καθώς και τα παιδιά μεταναστών. Εμείς, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε ένα παιδί, διότι κοινωνικοί αποκλεισμοί, διακρίσεις και γκετοποιήσεις δεν έχουν θέση στη μάθηση. Θεωρούμε ότι ενσωμάτωση, κοινωνικοποίηση και μάθηση πάνε μαζί». Σε όλα τα σχολεία μας τα πρότυπα είναι οι καλύτεροι, αλλά όπως είναι δομημένο το σύστημά μας, μη νομίσεις ότι όσοι δεν είναι πρώτοι υποφέρουν και νιώθουν μειονεκτικά. Το αντίθετο μάλιστα, οι καλύτεροι παρακινούν τους υπόλοιπους προς τα πάνω και ο καθένας, με τη βοήθεια φυσικά των δασκάλων μας, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αντί να απογοητευτεί και να πέσει στην αδράνεια. Μετά το βασικό μάθημα, οι πιο αδύναμοι έχουν ενισχυτική διδασκαλία και ψυχολογική στήριξη, γι’ αυτό και οι πρώτοι μαθητές κάθε τόσο εναλλάσσονται. Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους και παράλληλα διατηρούμε την κοινωνική συνοχή μας, σαν μαθητές αλλά και σαν κοινωνία, νομίζω. Η παιδεία είναι εντελώς δωρεάν μέχρι και την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο ή το Πολυτεχνείο. Πρόσφατα ήρθαν στο σχολείο μας δάσκαλοι από άλλες χώρες για να μελετήσουν το σύστημά μας και μας είπαν πως έμειναν έκπληκτοι, γιατί δεν είδαν κανένα γκράφιτι στο σχολείο μας. Λένε μάλιστα πως στα σχολεία μας στη Φινλανδία η σχολική βία είναι ανύπαρκτη, σε βαθμό… ανησυχητικό. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι τόσο κακό, ίσως όμως αυτό να εξηγεί γιατί είμαστε σε διακοπές στη Ρόδο, «ξεσαλώνουμε» λίγο, όπως είδα το καλοκαίρι, και «τα τσούζουμε» ακόμη περισσότερο. Το ότι είμαστε στο ίδιο σχολείο παιδιά από τόσο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, νομίζω πως μας βοηθάει στο να μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς, ανεξάρτητα από τις πνευματικές και σωματικές αναπηρίες ή από το τι χρώμα έχει η επιδερμίδα μας.
Αγαπάμε ό,τι κάνουμε Αυτό μας βοηθάει πολύ και στην επιλογή του επαγγέλματος.Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, «οι περισσότεροι δεκάχρονοι συμμαθητές μου πιστεύουν ότι το καλύτερο επάγγελμα, είναι αυτό που τους αρέσει, που το κάνουν με το κέφι και όρεξη, όπου μπορούν να γνωρίσουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και να έχουν τη δυνατότητα να πάνε διακοπές όπου τους αρέσει. Το πόσα λεφτά θα βγάζουν είναι σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο κίνητρο». Αυτό μπορεί να εξηγεί και το ότι, αν ακούσεις, η Φινλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς στον κόσμο. Οι δάσκαλοί μας παίρνουν πολύ λιγότερα λεφτά από τους Γερμανούς και τους Γάλλους, δεν έχουν το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να αγαπούν αυτό που κάνουν. Νομίζω πως η κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι- χέρι. Εδώ θα πρέπει να σου πω ότι το αγαπημένο σύνθημα του διευθυντή μας Βαατάινεν είναι: «Προτιμάω έναν ευτυχισμένο οδοκαθαριστή από έναν νευρωτικό ακαδημαϊκό» Τον αγαπάμε πολύ γιατί δεν κάνει καμία διάκριση και είναι προστατευτικός και φιλικός σε όλους. Συνεχώς μας μιλάει για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη σας που έλεγαν πως: «η μάθηση καλλιεργείται καλύτερα εκεί όπου βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος, διότι δεν είναι κάτι, που εισάγεται στον ανθρώπινο νου μόνο με την εξωτερική διαδικασία της διδασκαλίας (επανάληψη και μίμηση). Αλλά είναι μία εσωτερική διεργασία ίδιας και εμπειρικής ανακάλυψης, που χωρίς την αμοιβαία βούληση δε μεταδίδεται».
Μια ημέρα μου Τώρα θα σου περιγράψω πως περνάω την ημέρα μου. Στις 8 αρχίζει το σχολείο μέσα στην τάξη και χωρίς συγκεντρώσεις στο προαύλιο, όπου μέσω ηχείων ακούμε μια εισαγωγική ομιλία αν πρόκειται για κάποια επέτειο, αλλά συνήθως ακούμε μόνο λίγη μουσική για περισυλλογή και ψυχολογική προετοιμασία για το μάθημα. Κάθε μαθητής κάθεται σε ένα θρανίο – τραπεζάκι, που δεν είναι πάντα το ίδιο, επειδή σε εμάς δεν αλλάζουν αίθουσα οι δάσκαλοι αλλά οι μαθητές.
Κάθε δάσκαλος έχει τη δική του αίθουσα και νομίζω πως είναι σωστό, διότι εκεί μέσα έχει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία και ό,τι άλλο χρειάζεται για το μάθημά του. Κάθε τάξη έχει επιδιασκόπιο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βίντεο και έναν Η/Υ συνδεδεμένο με το Διαδίκτυο.
Ο δάσκαλος υποδέχεται τα παιδιά στην τάξη του σαν οικοδεσπότης. Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει ακουστικά και μάλιστα ο καθηγητής μου των λατινικών έχει στην τάξη του και έναν οικιακό κινηματογράφο. Για τις γλώσσες έχουμε ένα εργαστήριο γλωσσών, για τη βιολογία ένα ειδικό εργαστήριο κ.λπ. Στον δάσκαλο μιλάμε πάντοτε στον ενικό και αν έχουμε κάποιο πρόβλημα φωνάζουμε «hei ope» που σημαίνει «ε δάσκαλε» και έρχεται ο δάσκαλος να μας βοηθήσει. Αν κάποιος δεν ξέρει κάτι ή δεν έχει λύσει κάποιο πρόβλημα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Η φιλοσοφία μας είναι πως κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος για τη μάθηση του. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να του κάνει ενισχυτικά μαθήματα τις απογευματινές ώρες. Αν κάποιος μαθητής ήταν άρρωστος ή πήγε μερικές ημέρες με τους γονείς του διακοπές, ο δάσκαλος υποχρεούται να του αναπληρώσει τις ώρες με ενισχυτική διδασκαλία. Παρότι θεωρούμε ότι ο μαθητής μαθαίνει μόνο γιατί το επιθυμεί ο ίδιος, υπάρχουν κάπου – κάπου μικρά τεστ αλλά περισσότερο για κίνητρο υποκίνησης. Κάθε μάθημα κρατάει 45 λεπτά και ακολουθεί ένα διάλειμμα ενός τετάρτου. Στις 11.45 και για μισή ώρα υπάρχει φαγητό, στο εστιατόριο φυσικά και όχι μέσα στις τάξεις. Δευτέρα και Παρασκευή το σχολείο τελειώνει στις 14.00, εκτός κι αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό μέσα στο σχολείο, όπως π.χ. σπορ ή κάτι άλλο. Τις άλλες ημέρες το σχολείο τελειώνει στις 16.00.
Στο Λύκειο, όπως σου έγραψα, μετά από 5 εβδομάδες σχολείο, υπάρχει μια εβδομάδα εξετάσεων σε έξι μαθήματα. Αν κάποιος δεν επέλεξε κάποιο μάθημα, την ημέρα εκείνη είναι ελεύθερος. Για τα τεστ δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Όποιος τελειώσει πάει στο σπίτι του. Οι καθηγητές, συνήθως δεν επιτηρούν καθόλου αλλά κανείς μας δεν διανοείται να μιλήσει ή να αντιγράψει γιατί θεωρείται μεγάλη ντροπή. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τη βαθμολογία μπορεί να ζητήσει να μη ληφθεί υπόψη και να την επαναλάβει μετά από μερικές εβδομάδες. Μετά την εβδομάδα των τεστ παίρνουμε τα πιστοποιητικά επιδόσεων. Το τι κάναμε σε όλη τη διάρκεια των 5 εβδομάδων δεν είναι και τόσο σημαντικό. Μετά το σχολείο πηγαίνω στο σπίτι, συνήθως χωρίς την τσάντα μου, αφού εκεί θα κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που έκανα στο σχολείο. Θα ασχοληθώ με άλλα πράγματα που μου αρέσουν επίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διαβάσω κάτι άλλο. Διαβάζουμε πάρα πολύ εξωσχολικά βιβλία, γι’ αυτό και στην ανάγνωση βγήκαμε πρώτοι με απόσταση από το δεύτερο, ενώ εσείς όπως άκουσα πιάσατε «πάτο».
Υστερόγραφο Όπως θα κατάλαβες, η επιτυχία μας είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Όπως μας λέει και ο δάσκαλος μας, ο Καουρισμάκι, «η εκπαίδευση δε γίνεται ποτέ μέσα σε ένα πολιτικό και- πολιτισμικό κενό. Είναι συστατικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας, όπου δάσκαλοι, γονείς, μαθητές και πολιτεία συμβάλουν κατά τον ίδιο βαθμό». Η δασκάλα μας μάλιστα, η Κεκόνεν, μας λέει ότι «συμμετοχή στην παιδεία μας έχουν η οικογένεια και η γειτονιά, το κοινωνικό περιβάλλον, δηλαδή η κοινωνία με τις αξίες και τα πρότυπα της, ο δεδομένος χώρος και χρόνος, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι νόμοι και τα ΜΜΕ με τις απόψεις και εικόνες που μεταδίδουν». Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν αντιγράφεται από κάποιους ειδικούς. Μάλλον θα πρέπει να ανοίξετε έναν πανεθνικό διάλογο, όπου θα συμμετέχουν όλοι και φυσικά κι εσείς τα παιδιά και όχι μόνο κάποιοι «ειδικοί». Το σημειώνω, γιατί άκουσα ότι θα έρθουν στο σχολείο μας κάποιοι «ειδικοί» από την Ελλάδα για να μελετήσουν το σύστημα μας. Φοβάμαι ότι θα δουν ό,τι τους βολεύει. Χωρίς την κινητοποίηση και τη βούληση ολόκληρης της κοινωνίας σας, δεν νομίζω πως θα πετύχετε κάτι. Νομίζω πως το σύστημα μας είναι πολύ απλό, τόσο απλό, που μόνο άνθρωποι δημιουργικοί ή παιδιά μπορούν ποτέ να το φανταστούν και να το εφαρμόσουν και όχι γραφειοκράτες που θα στείλετε να το μελετήσουν. Πρόσφατα, μαζί με τους γονείς μου παρακολουθήσαμε μια μαγνητοφωνημένη Ομιλία στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας από ένα καθηγητή από το ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, τον Symour Papert, ο οποίος μας είπε: «Όλα τα συστήματα είναι κουτά. Εμείς νομίζουμε ότι τα συστήματα είναι έξυπνα. Πολύ σπάνια όμως τα συστήματα μπορούν να δουν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα, από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, από τη στιγμή που εναντιώνεται στο άνοιγμα του μυαλού και στην ιδέα της αλλαγής, αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί… Μια κραταιά γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μην μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα». Νομίζω πως θα συμφωνήσεις, γι’ αυτό και στο σχολείο μας οι γονείς μας συμμετέχουν ενεργά στην αξιολόγηση πρόσληψης του διευθυντή αλλά και των καθηγητών. Αν δε συμμετέχουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για να συναποφασίσουν για το ποιοι θα αναλάβουν το έργο εκπαίδευσης των παιδιών τους, ποιος θα το κάνει καλύτερα και χωρίς σκοπιμότητες;
Είμαι πολύ περίεργος να μάθω πως είναι το δικό σας σύστημα και πως περνάτε την ημέρα σας.
Με ρώτησες πόσο έχει σ’ εμάς το τελευταίο μοντέλο της NOKIA, και το Touareg της VW, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν έχω κινητό και ο μπαμπάς μου έχει ένα παλιό τζιπ, διότι εμείς στη Φινλανδία έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων. Πάντως, το καλοκαίρι που ήμουν στη Ρόδο, είδα πολλά πανάκριβα τζιπ και σκέφτηκα πως μάλλον θα τα χρειάζονται για να πηγαίνουν για σαφάρι στη Σαχάρα, διότι το νησί δεν έχει και τόσους πολλούς δρόμους.
Λοιπόν φίλε μου, «Kiitos» (ευχαριστώ) για το σήμα του «Ολυμπιακού» που μου έστειλες, της αγαπημένης σου ομάδας όπως μου λες, δυστυχώς δεν την γνωρίζω. Ελπίζω με αυτό να μη σε στενοχώρησα, αλλά οφείλω να σου πω, πως με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω και τόσο καλά. Στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμάω να πάω στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, να σερφάρω λίγο στο Ιντερνέτ, να πάω για σκι ή πατινάζ στον πάγο με τους φίλους μου και τις λίγες ώρες την εβδομάδα που βλέπω τηλεόραση, προτιμάω να δω κανένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία σας και άλλες μακρινές χώρες, που δεν έχω πάει. Όπως άκουσα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, είμαστε η χώρα με τη χαμηλότερη τηλεθέαση στην Ευρώπη. Ξέχασα, δε, να σου πω ότι εκτός της σχολικής, σε κάθε γειτονιά μας υπάρχει μια δημόσια βιβλιοθήκη και δεν υπάρχει μαθητής που να μην έχει μια δανειστική ταυτότητα βιβλίων ή σύνδεση με το ιντερνέτ. Φίλε μου, σου εύχομαι καλή επιτυχία και κουράγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μπορούσε να επιλέξει το τόπο γέννησης του. Φιλικά, Markus Bootsarb
______Καθώς η αγία μας Εκκλησία εορτάζει την ιερά μνήμη του αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου, πρώτου Ιεράρχου των Ιεροσολύμων, με σεβασμό στρέφουμε τη σκέψη μας στη δοκιμαζόμενη Εκκλησία της Αγίας Σιών. Λέμε “δοκιμαζόμενης”, διότι εκεί, δυστυχώς, υπάρχουν εν ζωή δύο Πατριάρχες. Ο Μακαριώτατος Θεόφιλος και ο Μακαριώτατος Ειρηναίος! Ο ένας πατριαρχεύει, ο άλλος δοκιμάζεται! Ο πρώτος δοξάζεται, ο δεύτερος βιώνει την έσχατη ταπείνωση! Βιώνει την έσχατη ταπείνωση, χωρίς όμως να βαρύνεται με κάποια ατιμωτικά παραπτώματα! Στην μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, σε κάποια περίοδο κρίσεως, κατά το έτος 2005, έτσι απεφάσισε μια Σύναξη των Επισκόπων της, η οποία με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νομιμοποιηθή ως η Συνοδική έκφραση της Εκκλησίας της Αγίας Ιερουσαλήμ. Την Απόφαση εκείνη ουδέποτε αποδέχθηκε το θύμα, δηλ. ο κανονικος και νόμιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος. Έκτοτε ούτος διαμαρτύρεται και ζητεί δικαίωση. Τελευταίως από την ιδιότυπη φυλακή του εξέδωσε ένα Διάγγελμα. Αυτό το Διάγγελμα μιάς αδικουμένης εκκλησιαστικής Προσωπικότητος φέρουμε σήμερα στη δημοσιότητα. Και το πράττουμε κατ επιταγήν της συνειδήσεὠς μας, μόνο καί μόνο επειδή όλοι οι άλλοι παραλήπτες του “τό έθαψαν”!
______Από τήν αρχή δηλώνουμε, ότι ούτε μας επιτρέπεται, ούτε και επιθυμούμε να υπεισέλθουμε στα εσωτερικά μιάς τοπικής Εκκλησίας! Γι αυτό και όσα θα καταχωρισθούν στίς επόμενες γραμμές δεν πρέπει νά θεωρηθούν ως επέμβαση στα εσωτερικά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Θα εκφρασθούμε ως άτομο καί όχι ως Ιεράρχης! Θα γράψουμε μερικές σκέψεις μας ως πιστός, ως απλό μέλος της Εκκλησίας, και όχι ως Επίσκοπος, ως ἀτομο καί όχι ως θεσμικό πρόσωπο, ως ιδιώτης και όχι ως κεχρισμένος παρά της θείας Χάριτος. Θα δανείσουμε τη γλώσσα μας στον κοινό άνθρωπο, στον απλό πιστό! Θα πούμε όσα εκείνος θα ήθελε να εκφρασθή, αλλά δεν έχει τη δύναμη. Η κραυγή μας είναι κραυγή πόνου. Δεν γίνεται κατ’επιταγήν κάποιου τρίτου! Δεν στοχεύει στο να προσφέρη λιβανωτό σε κάποιον, ούτε βέβαια και να προσβάλη κάποιον άλλον. Είναι έξωτερίκευσις της αγάπης μας πρός τήν Εκλησίαν! Γνώμονας και οδηγός μας είναι ο λόγος της Εκκλησἰας μας: “Ρύσασθε αδικούμενον” δηλ. λυτρώστε τον αδικούμενον. Θα ομιλήσουμε για ένα σεβάσμιο Πατριάρχη, ο οποίος πήγε παιδί ακόμη στα Ιεροσόλυμα, στην ηλικία 13 ετών, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην υπηρεσία της Αγιοταφικής Αδελφότητος, την υπηρέτησε μια ολόκληρη ζωή, ετιμήθη απ’Αυτήν, ανεδείχθη Επίσκοπός της, απεστάλη ως Εξαρχος του Παναγίου Τάφου εδώ στην Αθήνα, διαχειρίσθηκε μεγάλη ακίνητη περιουσία χωρίς ποτέ να ακουσθή κάποιος ψόγος είτε για την εν γένει βιοτή του, είτε για διαχειριστικές ατασθαλίες, εξελέγη Πατριάρχης Ιεροσολύμων, αλλά στο τέλος απορρίφθηκε στον κάλαθο των αχρήστων της Αγιοταφικής Αδελφότητος! Τούτο όμως, δηλ. η απόρριψις, έγινε χωρίς τίς νόμιμες και κανονικές διαδικασίες, που προβλέπουν οι ιεροί Κανόνες, δηλ. χωρίς να απαγγελθή κατηγορία, χωρίς να διεξαχθή δίκη, χωρίς καταδίκη από πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο εκκλησιαστικό Δικαστήριο! Ό,τι έγινε, συνετελέσθη με παράνομες και αντικανονικές, γι’ αυτό δε και άδικες, διοικητικές διαδικασίες. Με πιεστική παρέμβαση της Ελληνικης Πολιτείας στα εσωτερικά της Εκκλησίας. Με αντικανονική και παράνομη σύνθεση της τοπικής Ιεράς Συνόδου, όπως βεβαιώνουν έγκριτοι Πανεπιστημιακοί Καθηγηταί-Κανονολόγοι, στερήθηκε του πατριαρχικού αξιώματός του. Έκτοτε, επί τρία τόσα χρόνια τώρα, παραμένει έκλειστος στο διαμερισμά του εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα, στην Αγία Γή! Οι σιδερόφρακτες πόρτες του παραμένουν ερμητικά κλειστές. Τα κλειδιά τους υπάρχουν στά χέρια των τιμωρών Του! Έτσι ούτε ο Ίδιος μπορεί να εξέλθη στην Κοινωνία, ούτε κάποιος άλλος μπορεί να Τόν επισκεφθή! Χωρίς τη θέλησή Του, διατελεί σε πλήρη απομόνωση! Είναι απίστευτο, πλήν όμως αληθινό. Τον Μακαριώτατο Πατριάρχη ή πρώην Πατριάρχη των Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίο έχουν καταδικάσει σε πλήρη απομόνωση! Το φαγητό καί όσα άλλα χρειώδη του προσφέρονται από το παράθυρο!!! Απ΄αυτό το σιδερόφρακτο παράθυρο προβάλλει κάποτε-κάποτε για να ατενίσει κάποιον επισκέπτη Του. Ας μη μας κατηγορήσουν, ότι αυτά που χαράσσονται εδώ στις γραμμές αυτές αποτελούν επέμβαση στα εσωτερικά μιάς άλλης τοπικής Εκκλησίας. Είναι απλώς περιγραφή μιάς θλιβεράς πραγματικότητος! Ακόμη κι αν έπασχε από κάποια βαρειά μολυσματική νόσο, ακόμη και τότε θα είχε μια ανθρώπινη παρηγοριά, ένα γιατρό, μια νοσοκόμα, μια καθαρίστρια, μια επίσκεψη! Όσο κι αν ενοχλεί, εμείς θα το βροντοφωνάζουμε: Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος από του έτους 2008 είναι καταδικασμένος να ζή σε πλήρη απομόνωση! Ούτε καν σε κατ΄οίκον περιορισμόν! Κυριολεκτικά, καί όχι μεταφορικά, είναι κλεισμένος σε ένα γεωγραφικό χώρο, από τον οποίο δεν μπορεί να εξέλθει! Είναι ζωντανός νεκρός! Αντί νά τοποθετηθή ζωντανός μέσα σε ένα υπόγειο τάφο, ευρίσκεται κλεισμένος -κλειδωμένος- σε ένα υπέργειο ταφείο, το Διαμέρισμά Του! Υπογραμμίζω: Κλεισμένος, κλειδωμένος, απομονωμένος, κυριολεκτικά φυλακισμένος μέσα σ’ αυτό.
_________’Ολα αυτά συμβαίνουν είτε με την απόφαση, είτε με την ανοχή των εν Χριστώ Αδελφών Του καί τών εν Χριστώ πνευματικών Του τέκνων. Η περίπτωσίς του μου θυμίζει την παροιμία:
“_Αδελφέ ποιός σου έβγαλε τό μάτι και είναι τόσο βαθειά βγαλμένο;
_Μά ποιός άλλος; Ο αδελφός μου” !!!!
Το γεγονός αυτό γνωρίζουν καλώς όλοι οι ανά την οικουμένην Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες και Επίσκοποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά σιωπούν!
________Επιχειρούμε εδώ μια παρέκβαση, για να παραθέσουμε το Διάγγελμα, το οποίο ελάβαμε ηλεκτρονικά από τόν ίδιο τον Μακαριώτατο κ. Ειρηναίο. Ένα Διάγγελμα Διαμαρτυρίας, το οποίο όμως τα ΜΜΕ και όλος ο “καθώς πρέπει” καί “πολιτισμένος κόσμος” του κοσμικού έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, δηλ. τα γνωστά ΜΜΕ, οι μεγάλες εφημερίδες και οι σταθμοί της Τηλεοράσεως, όλοι γενικώς “κυριολεκτικά το έθαψαν”. Το παραθέτουμε αυτούσιο όχι τόσο σε έκφραση συμπαραστάσεως πρός τόν Μαρτυρικό Πατριάρχη -Εκείνος θα αμειφθή από τόν Αρχιποίμενα Χριστό- όσο σαν ένδειξη διαμαρτυρίας στην απρέπεια των μέσων ενημερώσεως της “καθώς πρέπει” εποχής μας, τα οποία ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ, αλλά στρεβλώνουν τα γεγονότα! Από τη θέση αυτή προσκαλώ τα μέσα ενημερώσεως του θρησκευτικού ηλεκτρονικού και εντύπου τύπου να δώσουν δημοσιότητα στο Πατραρχικό Διάγγελμα ενημερωτικώς. Δεν ζητώ να λάβουν θέση επί του προβλήματο:ς! Ζητώ να γνωστοποιήσουν στο Πλήρωμα της Εκκλησίας τήν αγωνιώδη κραυγή ενός δοκιμαζομένου Πατριάρχου, υπηρετώντας την αντικειμενική ενημέρωση!
*****************
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗ ….ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
GREEK ORTHODOX PATRIARCHATE JERUSALEM
—– —–
Δ Ι Α Γ Γ Ε Λ Μ Α
Απευθυνομένη η Ημετέρα Μετριότης προς το Ημέτερον Ποίμνιον, άπαν το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Οικουμενικής Ορθοδοξίας και τους Αδελφούς Ημών Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, προς άπαντας τους Αρχηγούς των Κρατών, προς τους φορείς της Πολιτικής, Διοικητικής και Ποινικής Δικαιοσύνης, προς τους θεσμικούς φορείς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του Ο.Η.Ε., τέλος δε προς τους Ημετέρους εν Χριστώ αδελφούς Αγιοταφίτας Πατέρας,
Έχουσα βάσιν ότι: 1. Η βιαία απομάκρυνσις Αυτής του Θρόνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων μετά το Πάσχα του 2005 εγένετο κατόπιν τρομοκρατικών ενεργειών από φατριάσαντας κληρικούς εκτελεστάς απροκαλύπτου διπλωματικής ελληνικής πολιτικής παρεμβάσεως, πιέσεως και καθοδηγήσεως δια το τετελεσμένον, πρωτοφανούς εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν, οι οποίοι εδημιούργησαν παρασυναγωγήν και διέπραξαν κανονικά αδικήματα, ήτοι: α) Της καταφρονήσεως κλήσεώς των προς συμμετοχήν εις την υπό του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου σύγκλησιν Αυτής (Τοπική εν Λαοδικεία Σύνοδος, Μ’) και β) Της μη αναφοράς του ονόματος του οικείου Πατριάρχου αυτών (Πρωτοδευτέρα, ΙΔ’ και ΙΕ’), μετελθόντων εις πήξιν αντικανονικής και παρανόμου «ιεράς συνόδου», ενώ ουδέποτε η Κανονική και Νόμιμος Ιερά Σύνοδος συνεζήτησε θέμα παύσεως του Πατριάρχου Ιεροσολύμων εν Συνόδω, ως προβλέπεται υπό του σχετικού Νόμου αριθμ. 27/1958 § 6 του Βασιλείου της Ιορδανίας, αλλά και υπό των Ιερών Κανόνων, παραγούσης αποφάσεις ανυποστάτους και σειράν αντικανονικών και παρανόμων ενεργειών, αι οποίαι ωδήγησαν τον ισόβιον Πατριάρχην εις τον κατ οίκον εγκλεισμόν Του, και 2. Οι δημιουργήσαντες την φατρίαν και παρασυναγωγήν εξέλεξαν τον υφ Ημών χειροτονηθέντα Θαβωρίου Θεόφιλον, όστις γνωρίζων την αντικανονικήν ιδιότητά του αλλά και την αγνώμονα προς Ημάς συμπεριφοράν του, έχει απομονώσει Ημάς από του έτους 2008 εντός της οικίας Ημών, κεκλειδωμένων των εξωτερικών θυρών του περί αυτήν αυλείου χώρου, απαγορεύων οιανδήποτε επικοινωνίαν μετά των προσερχομένων Ημίν, των πνευματικών Ημών τέκνων και των αγιοταφιτών πατέρων, οίτινες παραμένουσι πιστοί εις την Ημετέραν Μετριότητα, τον ισόβιον Πατριάρχην των, με μοναδικόν σκοπόν, λόγω στερήσεως και αυτής της ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως, την ελπίδα της φυσικής Ημών εξοντώσεως,
Δ Ι Α Γ Γ Ε Λ Λ Ε Τ Α Ι
Το μαρτύριον της συνειδήσεως Ημών, σημείον αποκαλύψεως προς άπαντας, “νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου” (Ιωάν. 12, 31), δια την Ημετέραν θυσιαστικήν υπομονήν και αναμονήν της αναγνωρίσεως του ψεύδους της επιρριφθείσης Ημίν προσωπικής ενοχής προς βλάβην του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Αλλά και την Ημετέραν πρόκλησιν και πρόσκλησιν δι άπαντας τους υπό των Εκκλησιαστικών και Πολιτειακών νόμων αρμοδίους φορείς εις διαλεύκανσιν της άνευ προηγουμένης δικαστικής κρίσεως εκθρονίσεως της Ημετέρας Μετριότητος από του Πατριαρχικού Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, παρέχοντες την Ημετέραν συγκατάθεσιν, όπως ανοιγώσι πάντες προσωπικοί η συγγενικών Ημίν προσώπων λογαριασμοί και προσαχθώσιν ενώπιον της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής Δικαιοσύνης οία έγγραφα επικαλούνται καθ Ημών πάντες οι κατακριταί Ημών, καθ άπερ έπραξεν η Παλαιστινιακή Αρχή δι ορισθείσης υπ΄ Αυτής Νομικής Επιτροπής το έτος 2005, διακηρυξάσης την αθωότητα Ημών εκ των καθ Ημών κατηγοριών.
Τ΄ αυτόν δ΄ αιτούμεθα, όπως πράξωσιν οι αντικανονικώς και άνευ νομίμου Συνόδου διαχειριζόμενοι η συνδιαχειριζόμενοι η συμμετέχοντες διοικητικοί φορείς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, δει και άπαντες οι καθ Ημών εν Φαναρίω Κωνσταντινουπόλεως τότε συνεδριάσαντες, κατ΄ άκραν σκόπιμον αντίθεσιν της ειρηνικής εξομαλύνσεως του ζητήματος ομοιοτρόπως φατριασάντων κληρικών κατά του Πατριάρχου των Βουλγαρίας κ. Μαξίμου, δεδικαιωμένου εις τέλος, και οι υπ αυτών εκπροσωπηθέντες, οίτινες οδηγούσιν εις αφανισμόν την περιουσίαν του, ήτοι ο μοιχεπιβάτης του Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος μετά του δικηγόρου κ. Ράμι Μούγραμπι, ως προς τους κοινούς η προσωπικούς λογαριασμούς τραπεζών αυτών εις Ιεροσόλυμα, Ελλάδα και αλλαχού, και αντιστοίχως πάντων όσων έκτοτε αποφασίζουσι δια την τύχην του Ημετέρου Πατριαρχείου.
Η πατρική Ημών καρδία δεν ανέχεται έτι πλέον την αιμορραγίαν του Σώματος της Εκκλησίας του Χριστού υπό παραβατών και αποστατησάντων και προσκαλεί και παρακαλεί άπαντα τα μέλη της Μητρός των Εκκλησιών Αγίας Σιών και της καθόλου Ορθοδοξίας και άπαντας τους αρμοδίους φορείς, όπως προσέλθωσιν και συμβάλωσιν εις την αποκατάστασιν της κανονικής Τάξεως εις το Ημέτερον Πατριαρχείον μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης, ίνα, εξερχομένου του διαβόλου μετά των αγγέλων αυτού εκ της Ποίμνης του Χριστού, κοινωνήσωμεν τη Αληθεία εις δόξαν της Πίστεως και του Γένους ημών.
Επευλογούμεν απεκδεχόμενοι πάντα κάματον κυρηναίον, επευχόμενοι ίνα ο Ζωοδότης Κύριος απαυγάση άπαντας Φωτί εκ του Ανεσπέρου Φωτός.
Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ βι΄ Σεπτεμβρίου β΄ /ιε΄
Ο εν θλίψεσι, καρτερία και στοργή αναμένων Υμάς
Υμέτερος έγκλειστος Πατριάρχης Ιεροσολύμων
ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Α΄
*************
________Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με την άδικη καταδίκη ενός Πατριάρχου. Και δεν θα ασχοληθούμε με όποιες και όσες αντικανονικές ενέργειες, διαδικασίες και αποφάσεις έχουν ληφθή από εκκλησιαστικά Συνοδικά ή “Συνοδικά” Όργανα. Ούτε και με τήν ένοχη ανάμειξη -χθές- ή την επίσης ένοχη αδιαφορία -σήμερα- του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ο Οποίος εξ ορισμού τυγχάνει και αναγνωρίζεται φύλαξ και φρουρός της Κανονικής Τάξεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε παγκόσμια κλίμακα! Ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας στην προκειμένη περίπτωση ΕΚΟΥΣΊΩΣ ΑΠΑΡΝΕΙΤΑΙ και ΑΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ ΑΥΤΟΥ! Αύριο, δυστυχώς, θα εξοφληθή το ……….Γραμμάτιο αυτό! Για όλα αυτά ομιλούν διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί Καθηγηταί, όπως οι κ.κ. Βλάσσιος Φειδάς καί Αθανάσιος Αγγελόπουλος. Αποσπάσματα από τις Γνωμοδοτήσεις των θα παραθέσουμε στη συνέχεια.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΒΛ. ΦΕΙΔΑ
Σελίς 60-61
…..Ούτως, η σύγκλησις συνόδου εν αγνοία η ερήμην του Πρώτου κατεκρίθη πάντοτε και απεδοκιμάσθη απεριφράστως ως αδιανόητος εκκλησιολογική και κανονική παρέκκλισις, αι δε αποφάσεις τοιαύτης αντικανονικής επισκοπικής συνελεύσεως εθεωρήθησαν πάντοτε ως άκυροι η και ως ανυπόστατοι, διό και ούτω συνελθόντες κατεδικάσθησαν ως ένοχοι φατριαστικών η και σχισματικών πράξεων, αι οποίαι πλήττουν επικινδύνως την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος εν τη κοινωνία της πίστεως και εν τω συνδέσμω της αγάπης………… Σελίς 62 …..Συνεπώς, αι πανορθοδόξως ισχύουσαι και αυστηρώς εφαρμοζόμεναι θεμελιώδεις αύται κανονικαί αρχαί διά την οφειλετικήν προστασίαν της ενότητος της Εκκλησίας έχουν απόλυτον εφαρμογήν και εις την παρούσαν εσωτερικήν κρίσιν του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων αφ’ ενός μέν διότι οι ενεργούντες φατριαστικώς αντικανονικάς εκκλησιαστικάς πράξεις κατά του Πρώτου «προφάσει τινών εγκλημάτων» αυτού δε ηκολούθησαν την κανονικώς επιβαλλομένην συνοδικήν διαδικασίαν διά την αναγκαίαν απόδειξιν και την παρεπομένην επ’ αυτών απόφασιν της οικείας Πατριαρχικής συνόδου, αφ΄ετέρου δε διότι η τοιαύτη κανονική υποχρέωσις αυτών επιβάλλεται όχι μόνον υπό του διέποντος την λειτουργίαν του Πατριαρχείου ιορδανικού νόμου 27/1958, αλλά κυρίως και πρωτίστως υπό της ιδιοτύπου αυθεντίας του Πρώτου ως Πατριάρχου και ως Ηγουμένου της Αγιοταφικής Αδελφότητος.
Ούτως ο ιορδανικός νόμος (άρθρον 27), ο οποίος ορίζει ότι το «αξίωμα του Πατριάρχου είναι ισόβιον, συνωδά τοις κανόσι της Εκκλησίας», περιορίζει τους λόγους απομακρύνσεως η παύσεως του Πατριάρχου μόνον εις αιρετικήν εκτροπήν η εις πλήρη σωματικήν ανεπάρκειαν η πνευματικήν ασθένειαν……………………………
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΑΘΑΝ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Σελίς 65 1)Συνυπογράφω «δυσίν χερσίν» την γνωμοδότηση ΦΕΙΔΑ. Σύνοδος χωρίς τον Πρώτο και με χωρίς την πρωτοβουλία του Πρώτου σύγκλησή της και εν αγνοία ή αρνήσει Του είναι φατρία και σχίσμα. Δεν είναι Σύνοδος. Είναι παρα-συναγωγή ή παρά-σύνοδος. Η σύγκληση και οι αποφάσεις τέτοιας συνόδου εν αγνοία ή ερήμην του Πρώτου, και δή του Πατριάρχου, και Ηγουμένου εν προκειμένω της Αγιοταφικής Αδελφότητος, είναι άκυρες και ανυπόστατες.
Σελίς 67 Ο Πατριαρχικός θεσμός είναι ύψιστος θεσμός, μη δυνάμενος να κριθεί και κατακριθεί και καταδικαστεί δημόσια, τηλεοπτικά η πολιτικά, στο πρόσωπο οιουδήποτε Πατριάρχου. Μόνον οι ιδιόβαθμοι και οι συναδελφοί του, και αυτοί όχι κατ’ επιλογήν, δηλαδή αριστίνδην, αλλά όλοι μαζί συνέρχονται συνοδικώς, εξετάζοντες κατηγορίες και εκφέροντες τελική κρίση. Ον τρόπο πρό ετών έγινε στο Πατριαρχείο Βουλγαρίας με την αμφισβήτηση του κανονικού Πατριάρχου από κάποιους σχισματικούς και φατριαστές, που είχαν όμως την κρατική υποστήριξη.
Σελίς 69 Απώτερος στόχος δεν είναι πλέον ένας Αγιοταφίτης Πατριάρχης, που από 13 χρόνων μικρό παιδί συνεχώς προσφέρει στην Αγιοταφική αδελφότητα, αλλά ο Πανάγιος Τάφος. Για αυτό θα πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός και επανασύνδεση αγάπης, αμοιβαίας συγγνώμης, εμπιστοσύνης και συναδελφοσύνης εντός της Αγιοταφικής Αδελφότητος.
(Από τό βιβλίο ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΑ, Έτος Δ, τεύχος 2, Οκτώβριος 2005, Εκδόσεις Αντ. Ν. ΣΑΚΚΟΥΛΑ)
_____Δεν ασχολούμεθα λοιπόν με την καθ ημάς άδικη καταδίκη του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, για να μη υπεισέλθουμε στα εσωτερικά μιας άλλης Εκκλησίας. Ασχολούμεθα όμως με την ανθρώπινη πλευρά της υποθέσεως. Με την ένοχη σιωπή της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Μέ τήν αδιαφορία των Ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, Προκαθημένων τών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Με την ένοχη απόκρυψη της ειδήσεως από τους παράγοντες των Μέσων μαζικής ενημερώσεως. Από τήν αδιαφόρων όλων εκείνων των παραγόντων, οι οποίοι συγκροτούν την ανθρώπινη και την πανανθρώπινη Κοινωνία.
Ένας Αδελφός μας, φωνάζει, διαμαρτύρεται! Μπορούμε να αδιαφορούμε έναντι οποιασδήποτε σκοπιμότητος;
* Ποιούμαι έκκληση πρός τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο να ασκήση τήν πνευματικήν του δικαιοδοσίαν, ώστε να υπερισχύση η Κανονική Τάξις. * Ποιούμαι έκκληση πρός τους Μακαριωτάτους Προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών νά ακροασθούν με συμπάθεια τον πονεμένο Αδελφό τους. Όπου υπάρχει ο Χριστός μας, εκεί ΔΕΝ υπάρχουν αδιέξοδα. * Ποιούμαι έκκληση πρός τούς κατά τόπους αδελφούς μου Αρχιερείς, Ιερείς, Διακόνους και τούς Πιστούς και παρακαλώ νά μη αδιαφορήσουν στην αγωνιώδη κραυγή ενός αδικουμένου. * Ποιούμαι έκκληση πρός τόν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο να επιδείξη σπλάγχνα οικτιρμών πρός τον έως χθές Γέροντά του καί Πατριάρχη Του. * Ποιούμαι έκκληση πρός τούς έν Χριστώ Αγιοταφίτες Αδελφούς μου, όπως ενεργοποιηθούν άμεσα και ενεργήσουν τα δέοντα, ώστε στο Μακαριώτατο Πατριάρχη κ.κ. Ειρηναίο να αποδοθή το ανθρώπινο δικαίωμα ελευθέρας εισόδου και εξόδου από την ιδιότυπη φυλακή Του.
Την Σοφίαν Σειράχ: “Εξελού αδικούμενον εκ χειρός αδικούντος και μη ολιγοψυχήσης εν τω κρίνειν σε” (Σοφ. Σειράχ 4,9)
Το βιβλίον των Παροιμιών: “Ος κρύπτει αδικήματα, ζητεί φιλίαν, ος δε μισεί κρύπτειν διίστησι φίλους και οικείους” (Παροιμ. 17,9)
Τον Σοφόν Σολομώντα:“Γενεάς αδίκου χαλεπά τα τέλη” (Σ.Σολ. 3,19)
Τόν Απόστολον Παύλον, λέγοντα πρός ημάς: ” …και παν ό,τι εάν ποιήτε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως τω Κυρίω και ουκ ανθρώποις, ειδότες ότι από Κυρίου απολήψεσθε την ανταπόδοσιν της κληρονομίας· το γαρ Κυρίω Χριστώ δουλεύετε· ο δε αδικών κομιείται ό ηδίκησε, και ουκ έστι προσωποληψία” (Κολ.3,23-25)
Τον Ευαγγελιστήν Λουκάν, διηγούμενον τα περί Μωϋσέως: “Και ιδών τινα αδικούμενον (ο Μωϋσής)…..εποίησε εκδίκησιν τω καταπονουμένω πατάξας τον Αιγύπτιον….(και είπε): Άνδρες αδελφοί εστέ υμείς· ίνα τι αδικείτε αλλήλους;” (Πράξ. 7,24-26)
Ο Πατριάρχης σε ημέρες δόξης!
Αίγιον, 23 Οκτωβρίου 2010 επι τη ιερά μνήμη του Αγ. Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ο Μετρητής μας κατά την ώρα της αναρτήσεως δείχνει: 395.370
ΣΗΜ. Όσοι εκ των επισκεπτών του ιστολογίου μας επιθυμούν να λάβουν μια πιό προσωπική θέση, μπορούν να αποστείλουν ένα e-mail στην διεύθυνση: andrews.romios@yahoo.com
Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας είναι η χειρότερη, τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ. Από την άλλη πλευρά κατάφεραν οι επιτήδειοι να μας καταντήσουν από ένα λαό φίλεργο και ηρωικό σε μαλθακούς καλοπερασάκηδες, φανατικούς λάτρεις της μπριζόλας, του μπουζουκιού, του ποδοσφαίρου και των ουσιών.
Οι περισσότεροι νέοι κάνουν πως τα γνωρίζουν όλα, εν τούτοις όμως έχουν ριχθεί με μανία στην αναζήτηση. Όλα έχουν τη ρίζα τους στην υπερχαμηλή ποιότητα παιδείας που παρέχεται σε όλες της βαθμίδες εκπαίδευσης. Από το γυμνάσιο ακόμα αρχίζουν να δηλητηριάζουν τα παιδιά με το μικρόβιο της πολιτικής για χάρη δήθεν του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Τα πανεπιστήμιά μας θυμίζουν περισσότερο παραρτήματα κομμάτων παρά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και το δηλητήριο πάει σύννεφο….
Αντί να απαγορευθεί ρητά η ανάμειξη των εκπαιδευομένων όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης με την πολιτική και τα κόμματα, αντιθέτως τα πράγματα χειροτερεύουν. Εδώ έχουμε «προοδεύσει» τόσο πολύ ώστε οι φοιτητές αναμειγνύονται και στην εκλογή πρυτανικών Αρχών ακόμη και καθηγητών. Τώρα όλοι καταλαβαίνουμε τι είδους επιστήμονες θα εξέλθουν από εκεί μέσα…. Αυτό δεν ισχύει για όλους, υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις χάριν των οποίων δεν απωλέσθη το σύνολο της ελπίδας.
Οι περισσότεροι νέοι θέλουν να πλουτίσουν χωρίς να ιδρώσουν και με το τίποτα να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο χωρίς να έχουν ούτε ένα Ευρώ δικό τους. Από πολύ μικρή ηλικία αρχίζουν το σεξ, 14 χρονών περίπου, παίρνουν ουσίες, ξενυχτάνε, μαραζώνουν το οικογενειακό εισόδημα, πίνουν ασύστολα αλκοόλ, καπνίζουν, έχουν γίνει οξύθυμοι και γενικά ζούνε σε έναν επικίνδυνο κόσμο που μεθοδικά εδώ και τρεις δεκαετίες οργανώθηκε και υλοποιήθηκε από τους επιτήδειους, που διακαώς επιθυμούν την καταστροφή της Ελλάδας. Ξέρανε πως για να καταστρέψεις ένα Έθνος πρέπει να αλλοτριώσεις και να διαφθείρεις την νεολαία του. Ταυτόχρονα να προβείς σε αποκοπή από τα ήθη και τα έθιμα τελειώνοντας έτσι θαυμάσια την δουλειά.
Την χαριστική βολή στην χώρα την έδωσε το πολιτικό σύστημα που καταχρέωσε το κράτοςκαι το έφτασε εδώ που το έφτασε σήμερα. Αυτό ακριβώς το πολιτικό δημοκρατικό σύστημα δημιούργησε όχλους απατρίδων Ελλήνων ανθελλήνων οπαδούς του ωχαδερφιστικού συστήματος που τείνει να γίνει μια ανεξέλεγκτη μάστιγα. Υπάρχει όμως και το υγιές κομμάτι του Ελληνικού λαού που θα σταθεί εμπόδιο στα σατανικά τους σχέδια. Μερικοί έχουν φτάσει στο σημείο να καίνε την Ελληνική σημαία και δεν είναι αυτό το τραγικό, αλλά πως αυτοίμένουν αλυντσάριστοι και παντελώς ατιμώρητοι.
Θυμάμαι που στο σχολείο πρώτα μας μαθαίνανε να αγαπάμε την πατρίδα μας, να σεβόμαστε τον χώρο του σχολείου, να τιμούμε την σημαία και να έχουμε αξίες που σήμερα έχουν εξαφανιστεί. Κάποιοι θέλουν να παραδώσουν την χώρα αμαχητί και προς αυτόν τον σκοπό εργάζονται πυρετωδώς. Στο λάκο που σκάβουν όμως θα πέσουν οι ίδιοι μέσα….
Πολλές φορές βλέποντας και ακούγοντας το χάλι που δέρνει την χώρα μας σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο: «Ρε που να πάρει η ευχή σε άλλη Ελλάδα γεννηθήκαμε και δυστυχώς σε άλλη θα πεθάνουμε…»
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.
Φάρασα: Είναι (ήταν πριν την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε τη Μικρασιατική καταστροφή του 22) μια “πλειάδα” χωριών στα υψίπεδα του Αντίταυρου, στη Βόρεια Καππαδοκία. Το κεφαλοχώρι ήταν ο Βαρασός, που είχε στις αρχές τον 20ον αι, αιώνα από 400 οικογένειες. Στην ανταλλαγή μετρήθηκαν από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών (ΚΜΣ) συνολικά 204 οικογένειες με 583 ψυχές. Ή σαν όλοι ελληνόφωνοι Χριστιανοί (Ρωμιοί). Από το Βαρασό άποικοι ξεκίνησαν και σχημάτισαν τα χωριά Κάρσαντι, στα Νότια προς την πλευρά των Αδάνων, σε απόσταση 2-3 ημέρες, και το Aφσάρι Β-ΒΑ σε απόσταση 1-2 ημέρες (ανάλογα με τον καιρό και την εποχή του έτους) με τον αραμπά. Από το Αφσάρι εποικίστηκαν η Κίσκα (αρχαία Κισκισσός), ο Σαττής και το Τσουχουρ-γιουρτ. Κοντά στο Βαρασό ήταν και το Ξουρδζάϊδι το οποίο “σκόρπισε” τα τέλη του 19°” αι. Μερικές οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο Βαρασό και μερικές στо Κάρσαντι. Συνεπώς τα Φάρασα περιλαμβάνουν το Bαρασο, το Κάρσαντι, το Αφσάρι, την Κίσκα, τον Σαττή, το Τσουχούρ- γιουρτ και το Ξουρδζάϊδι. Μετά την ανταλλαγή από τα Φάρασα μετρήθηκαν στην Ελλάδα συνολικά 502 οικογένειες με 1848 ψυχές (ΚΜΣ).
Μεταξύ τους οι Μουσουλμάνοι (Άραβες, Τούρκοι και οι παραφυάδες τους) στην πολεμική 
Κατά τη Συνθήκη ανταλλαγής πληθυσμών, ανάμεσα την Τουρκία και στην Ελλάδα, ο διαχωρισμός έγινε με βάση το θρήσκευμα. Αμέσως το πρώτο άρθρο αυτής ορίζει πως η ανταλλαγή είναι υποχρεωτική. Δεν μπορούν να έλθουν πίσω και να εγκατασταθούν οι ανταλλάξιμοι χωρίς την άδεια της Τουρκίας (οι Έλληνες της Μ. Ασίας) ή της Ελλάδας (όσοι Μουσουλμάνοι έφυγαν από την Ελλάδα) αντίστοιχα (βλ. Βίκα Γκιζέλη Κοινωνική ένταξη προσφύγων, Δελτίο ΚΜΣ, τόμος 9*, σελ. 65): ≪Από της 1ης Μαΐου 1923 θέλει διενεργηθή η υποχρεωτική ανταλλαγή των Τούρκων υπηκόων ελληνικού ορθοδόξου θρησκεύματος των εγκατεστημένων επί τουρκικών εδαφών και των Ελλήνων υπηκόων μουσουλμανικού θρησκεύματος, των εγκατεστημένων επί ελληνικών εδαφών. Τα πρόσωπα ταύτα δεν θα δύνανται να έλθωσιν ίνα εγκατασιαθώσιν εκ νέου εν Τουρκία ή αντιστοίχως εν Ελλάδι, άνευ αδείας της τουρκικής Κυβερνήσεως ή αντιστοίχως της ελληνικής Κυβερνήσεως (άρθρ. 1 της Συνθήκης Λωζάνης 30-1 -1923).
Τον αποικισμό ιων Φαρασιωιών σιο Ρουμλούκι περιγράφει παραστατικά και με γλαφυρότητα, ο αιδ. Παπα Θόδωρος Χαντζίδης, Λειτουργός του Υψίστου, για πολλά χρόνια εφημέριος από Πλατύ. Με περιβάλλει με την αγάπη του και έχει τον αμέριστο σεβασμό μου. Τον ευχαριστώ θερμά και από τη θέση αυτή για τις πολύτιμες πληροφορίες που μου έδωσε κατά καιρούς: ≪… το έτος 1924 άρχισε η ανταλλαγή: 1.500.000 περίπου Έλληνες έφυγαν από την Τουρκία προς την Ελλάδα και 400.000 Τούρκοι προς την Τουρκία. Μέσα σ’ αυτόν τον πληθυσμό, ανήκουμε και εμείς οι πρόσφυγες που ήλθαμε στην Ελλάδα από τα χωριά της Καισάρειας Φάρασα, Κίσκα, Αφσάρ, Σατί, Τσουχούρ και απ το Κάρσαντι των Αδάνων της Κιλικίας, από το οποίο κατάγομαι εγώ.
Το έτος 1932 το ΙΙλατύ απεσπάσθη από την Κοινότητα Γιδά (σημ. Δήμος Αλεξάνδρειας) και έγινε Κοινότητα [Σιδηροδρομικού][Σταθμού] Πλαιέος και είναι σήμερα ένα από τα πλέον προνομιακά χωριά του Νομού Ημαθίας με αρκετές ανθούσες βιομηχανίες (Σακχάρεως, Ζωοτροφών, Γάλακτος, Ελαιουργία, αποθήκες ΚΥΔΕΠ, δύο Διαλογητήρια φρούτων, το ένα της Ένωσης Συνεταιρισμών Αλεξανδρείας και το άλλο ιδιωτικό) και με πληθυσμό της τελευταίας απογραφής του έτους 1981 πλέον των 2.000 κατοίκων.
