Καλησπέρα σας,
Ονομάζομαι Άννα, είμαι γεννημένη το 1997 και κατοικώ στο Πλατύ Ημαθίας, ένα χωριό της κεντρικής Μακεδονίας. Μεγαλωμένη σε μία πολύτεκνη οικογένεια αφού έχω άλλα 4 αδέρφια. Δόξα το Θεό ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα αλλά δεν μας χαρίστηκε κι όλας. Από μικρό παιδί η μαμά μου, μου μάθαινε να παλεύω για τα όνειρα μου, να μην τα παρατάω ποτέ.
Αφού λοιπόν έχουν περάσει 12 μαθητικά χρόνια γνωρίζοντας αρκετούς δασκάλους και καθηγητές, κατάφερα να ξεχωρίσω μερικούς. Αυτούς που προσπάθησαν να μου διδάξουν πρώτα πως θα γίνω άνθρωπος, πως να έχω δική μου γνώμη και άποψη βγαίνοντας από την τάξη. Πως με την ομαδική δουλειά καταφέρνω πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν και πως δεν πρέπει να χαρίζομαι σε ΚΑΝΈΝΑΝ. “Διεκδίκησε ότι σου αξίζει Άννα” μου έλεγαν. “Μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει τα όνειρα” επαναλάμβαναν και ένιωθα τόσο δυνατή που κάποιοι μεγαλύτεροι πίστευαν σε εμένα και μου έδιναν τέτοιες συμβουλές.
Φέτος λοιπόν είχα να αντιμετωπίσω την διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά στην Ελλάδα άλλωστε. Ποτέ δεν ήμουν η άριστη μαθήτρια με τα αριστεία να δίνουν και να παίρνουν. Είχα όμως και εγώ στόχους για το μέλλον μου, για το επάγγελμα που ονειρευόμουν από μικρό παιδί να ακολουθήσω. Κάνοντας και εγώ την δική μου προσπάθεια κατέληξα σε ένα αποτέλεσμα. Από εδώ και πέρα μου ζητείται να συμπληρώσω με προσοχή το μηχανογραφικό μου διότι αυτό θα καθορίσει κατά ένα μέρος την μετέπειτα πορεία μου.
Μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα οι εξελίξεις για την χώρα μου τρέχουν με ιλιγγιώδης ταχύτητα. Προσπαθώντας έτσι να παρακολουθήσω τις εξελίξεις θέλοντας να είμαι μία ενημερωμένη και ενεργή πολίτης βλέπω πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Επειδή όμως καλός ή κακός δεν μου έμαθαν να βάζω ταμπέλες σε ανθρώπους δεν “κατάφερα” να ρίξω σε κάποιον πολιτικό το φταίξιμο όπως διακρίνω πως κάνουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως θεωρώ πως εμείς είμαστε η αιτία του κακού. Εμείς αφήσαμε τα πράγματα να κυλίσουν με αυτόν τον τρόπο. Αλλά και εμείς είμαστε και οι μόνοι που μπορούμε να τα διορθώσουμε.
Έτσι λοιπόν μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (για εμένα) μου ζητείται να πάρω δύο πολύ σημαντικές αποφάσεις. Από την μία να διαλέξω το υποτιθέμενο μέλλον μου φτιάχνοντας το μηχανογραφικό μου, και από την άλλη να διαλέξω το υποτιθέμενο μέλλον το δικό μου, της οικογένειας μου αλλά και όλης της Ελλάδας (γιατί εγώ δεν πράττω ως άτομο αλλά ως ομάδα) μέσα από την ψήφο μου (μία διαδικασία άγνωστη για εμένα αφού είναι και η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω).
Σε λίγες ώρες θα κατευθυνθώ προς το εκλογικό μου κέντρο και θα “υποστηρίξω” για το τι πιστεύω ΕΓΏ πως είναι καλύτερο. Δεν με επηρέασαν ούτε οι προπαγανδιστές, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τίποτα. Οι καθηγητές και η οικογένεια μου έκαναν πολύ καλή δουλειά και έτσι κατάφερα να μπορώ να κρίνω μόνη μου βάζοντας κερί στα αυτιά μου την ώρα που περνούν οι Σειρήνες από δίπλα μου. Δεν με νοιάζει τι θα ψηφίσει ο κάθε ένας. Το ποια θα είναι η επιλογή του για το μέλλον. Με στεναχωρεί όμως που κατάφεραν να κάνουν αυτό που ήθελαν οι “μεγάλοι”. Ένας εμφύλιος πόλεμος ασταμάτητης λογομαχίας. Έτσι μας νικούν. Χωρίζοντας μας. Διχάζοντας μας. Γιατί αν πράταμε ως ομάδα δεν θα είχαν την δυνατότητα να μας πειράξουν. Η δύναμη μας είναι απίστευτα μεγάλη. Αλλά εμείς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα.
Σταμάτα Έλληνα να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους. Εσύ και μόνο εσύ φταις για ότι έγινε. Πάρε λοιπόν την ευθύνη στα χέρια σου και χάραξε την δική σου πορεία. Ξεχώρισε από το κοινό. Άλλαξε τον κόσμο!
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”
Νίκος Καζαντζάκης,
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
