Καλό μήνα σε όλο τον κόσμο…. θα μπορούσαμε να ευχηθούμε μπαίνοντας στον Ιούλιο, καθώς πλέον μπαίνουμε στην καρδιά του καλοκαιριού. Ένα καλοκαίρι με τον καιρό να ταιριάζει απόλυτα με την ψυχολογία του Έλληνα πολίτη και με τον ουρανό να δακρύζει σχεδόν καθημερινά, βλέποντας την κατάντια αυτού του τόπου.

Από νωρίς το πρωί ξεχύθηκαν στους δρόμους, με προσμονή και ανυπομονησία οι πρεσβύτεροι αντιπρόσωποι αυτού του έθνους, σχηματίζοντας ουρές έξω από τις τράπεζες, για να ζητιανέψουν τα δεδουλευμένα τους. Πλήθος συνταξιούχων, ηλικιωμένων κατά κύριο λόγο ανθρώπων, με προβλήματα υγείας, κατέφθασαν από κάθε γωνία της Ελλάδας στο κοντινότερο τραπεζικό κατάστημα της περιοχής τους και με μεγάλη σωματική και πνευματική καταπόνηση, άπλωναν τα χέρια για λίγα ψίχουλα-ευρώ, που ίσως μπορούν να τους εξασφαλίσουν τα φάρμακα τους και λίγα τρόφιμα για να περάσουν την εβδομάδα.

Παρατηρώντας τα πρόσωπα όλων αυτών των ανθρώπων , οι οποίοι κυριολεκτικά περιμένουν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, αναγνωρίζω μόνο συναισθήματα πόνου, απελπισίας, απογοήτευσης και θλίψης. Είναι τα πρόσωπα αυτών που ζούσαν και δούλευαν για την Ελλάδα σε όλη την ζωή τους και τώρα ανταμείβονται με αμφισβήτηση. Αναρωτιούνται ΓΙΑΤΙ, κάποιοι αναγνωρίζουν ανοιχτά ότι έκαναν λάθος επιλογές, ψηφίζοντας και επιμένοντας σε μία μόνο κομματική ιδεολογία. Οι υπόλοιποι,  ακόμη φυλάνε μια μικρή ελπίδα μέσα τους, η οποία όμως καλύπτεται από φόβο και απελπισία για το μέλλον που τους απομένει.

Μερικοί κινδυνολογούν υποστηρίζοντας πως κρυφός σκοπός του κράτους, είναι να μειώσει τις αντιστάσεις του λαού, ξεκινώντας από τους πιο αδύναμους, τους ηλικιωμένους. Είναι τρομακτικό και μόνο στην σκέψη. Μέσα από αυτήν την κατάσταση, διαπιστώνεται καθημερινά πως εκλείπουν σιγά σιγά οι έννοιες ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΠΙΣΤΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Αλλά αυτό πλέον δεν θεωρείται περίεργο καθώς αυτές οι έννοιες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Για να υπάρξει πολιτισμός, είναι αναγκαίο να υπάρχει ελευθερία. Για να υπάρξει ελευθερία, είναι αναγκαίο να υπάρχει πίστη. Και όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν κάποιο νόημα, μόνο αν τα έδενε ο σεβασμός.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ, που στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα μπορούσε να θεωρηθεί μία βιώσιμη και λιγότερο επίπονη λύση για  τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Αυτούς που ξεκίνησαν το μήνα τους, με μια λυπηρή διαπίστωση, πώς ο κόπος και τα κεκτημένα τους, τείνουν να μετατρέπονται σε «τροφή», όχι για τους ίδιους, αλλα για τα όρνια του ΔΝΤ, που μέσω της κυβέρνησης απομυζούν σιγά σιγά το ελληνικό μεδούλι.

Καλοί μου άνθρωποι, η Ελλάδα πέφτει, σηκώνεται και ξανά προς τη δόξα τραβά!

Την Τετάρτη 27/05/2015 πραγματοποιήθηκε Συμβουλευτική Μαθητών της Ε΄και ΣΤ΄τάξης του Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων Ημαθίας με θέμα : «ΑΣΦΑΛΗΣ ΠΛΟΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ – ΕΘΙΣΜΟΣ» από την Ψυχολόγο κ. Δήμητρα Τσίτσα και τους Κοινωνικούς Λειτουργούς Αθανασία και Αλεξάνδρα Καλαϊτζίδου του Τμήματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης της ΠΕ Ημαθίας.

Η δράση αυτή έγινε  στο πλαίσιο της υλοποίησης προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων και δράσεων του κοινωνικού σχολείου.

Εφαρμόστηκαν θεωρητικές αλλά και βιωματικές προσεγγίσεις με στόχο την πρόληψη και προαγωγή της ψυχοκοινωνικής υγείας των μαθητών με σύγχρονες τεχνικές ενεργητικής μάθησης.

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

Α. Θεωρητική προσέγγιση του θέματος που αφορά την ασφαλή χρήση του Διαδικτύου και της Εξάρτησης από το Διαδίκτυο.

– Χορηγήθηκε ο Συνοπτικός οδηγός για τους μαθητές, ο οποίος εκδόθηκε από το s@ferinternet.gr  σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας  Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, της Μονάδας Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) Β΄Παιδιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών – Νοσοκομείου Παίδων ¨Π & Α. Κυριακού» υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Οι εισηγήτριες αποτελούν εκπαιδευμένα – πιστοποιημένα στελέχη του προγράμματος ΑΡΙΑΔΝΗ που πραγματοποιήθηκε με την επιστημονική συνεργασία των παραπάνω φορέων.

  Β. Βιωματική προσέγγιση του θέματος με την συμμετοχή των μαθητών,  προβολή video, συζήτηση.

Και καθώς οι εξελίξεις στη χώρα μας όλο και αλλάζουν τροπή και ύφος, κανείς στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνεται τον αληθινό κίνδυνο.

Έχω κουραστεί να παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες με ευλάβεια σαν πρόβατο στη σφαγή τις παραστάσεις που δίνονται χωρίς επιπλέον αντίτιμο, στην ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Βλέπω γύρω μου ζωγραφισμένα πρόσωπα μόνο με πανικό. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής και οικονομικής τάξης και κατάστασης, να συζητούν ξανά και ξανά μια πολιτική αβεβαιότητα, υποστηρίζοντας ο καθένας αυτό που θεωρεί, ότι πιστεύει σαν σωστό. Μέσα από κάθε τέτοια συζήτηση, κάθε φορά ακούω και έναν αναστεναγμό, μία κρυφή προσευχή και μια έκκληση στα άγια, να μας λυπηθούν για να σωθούμε. Εικόνες προβληματισμού, αβεβαιότητας και πανικού σχηματισμένες από ανθρώπινες αλυσίδες σε πηγές που τους δίνουν για λίγο μια ελπίδα ότι θα περάσει και αυτό, τα σουπερμάρκετ, τα βενζινάδικα, τα φαρμακεία, τα ΑΤΜ των τραπεζών. Ο κόσμος αναζητά λύση.

Αναγγέλλουν  πολιτικό πόλεμο, κοινωνικό πόλεμο, οικονομικό πόλεμο και εμφανίζουν ως θύματα το ΕΥΡΩ και την ΔΡΑΧΜΗ. Γενικολογούν μιλώντας για συνέπειες  και αποτελέσματα μετά από μια πιθανή έξοδο από την Ευρώπη, ξεχνώντας πως ζούνε ακόμη στην Ελλάδα. Ο αριθμός των Ελλήνων μεταναστών όλο και αυξάνεται. Η πνοή της Ελλάδας, η νεολαία της, αγκιστρώνεται σε κάθε μεριά του πλανήτη, προσμένοντας μια ανάσα ελπίδας, ελευθερίας και πίστης για να στηριχτούν στις δυνάμεις και στις ικανότητες τους. Ο υπόλοιπος πληθυσμός που παραμένει στην Ελλάδα, παλεύει καθημερινά να επιβιώσει, είτε ως εργαζόμενος, είτε ως άνεργος. Και ένα τεράστιο πλέον ποσοστό αφανών ηρώων, τα πραγματικά θύματα όλων αυτών των πολέμων, οι ασθενείς, οι άστεγοι, οι ηλικιωμένοι.

Ανησυχούμε καθημερινά για τον εαυτό μας, για την οικογένεια μας και όχι άδικα, κρατώντας όμως κλειστά τα μάτια στην ωμή πραγματικότητα που τριγυρνάει σαν σκιά τριγύρω μας, αποδεικνύουμε το λιγότερο ότι έχουμε πλέον μετατραπεί σε κλειστοφοβικά πιόνια σε μια Ελλάδα, που πλέον μοιάζει σαν μισοχαμένη παρτίδα σκακιού. Αν αναλογιστούμε πόσα από αυτά τα «πιόνια» χάθηκαν σε αυτήν την χαμένη παρτίδα σκάκι από της αρχές της οικονομικής κρίσης, θα τρομάξουμε και θα εμβαθύνουμε τελικά σε αυτό που έχει σημασία. ΣΤΗ ΖΩΗ. Κι  όμως, ενώ αυτές οι ψυχές χάθηκαν και χάνονται καθημερινά στο βωμό ενός ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου, την ίδια στιγμή στρώνεται ένας μονόδρομος καλυμμένος με καθρέπτες, που οδηγεί στο μονοπάτι που μας οδηγούν, καθρεπτίζοντας σε κάθε βήμα μας τον εγωισμό, την φοβία, και τον πανικό.

Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, η δύναμη της, η ιστορία της. Χωρίς τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και την πίστη όλων αυτών των ανθρώπων, η Ελλάδα δεν θα ήταν παρα μόνο ένας τόπος, ή καλύτερα, μία ουτοπία. Είναι αυτός ο σκοπός στη ζωή του γνήσιου Έλληνα, που δεν του επιτρέπει να σταματήσει να ελπίζει και να ονειρεύεται , ακόμα και ζώντας μέσα από τις πιο δύσκολες εποχές. Γιατί ζεί  στην Ελλάδα και θα ζεί για την Ελλάδα μέχρι να σταματήσει να υπάρχει.