Σε απόγνωση βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες εξαιτίας της αναμενόμενης κλοπής και υπεξαίρεσης των τραπεζικών τους καταθέσεων, με την δικαιολογία από το ανάλγητο κράτος της οφειλής προς το δημόσιο.

Αν κάποιος χάκερ καταφέρει και σπάσει έναν τραπεζικό λογαριασμό οποιουδήποτε πολίτη και πάρει τα χρήματα μέσα από τον λογαριασμό, τότε αυτή η πράξη ονομάζεται κλοπή. Ο χάκερ διώκεται ποινικά με μεγάλες ποινές φυλάκισης. Όταν το κράτος θέλει να κλέψει από τους πολίτες θεσπίζει νόμους κατά το δοκούν, χακάροντας με αυτό τον τρόπο την ζωή των πολιτών αρπάζοντάς τους – κλέβοντάς τους περιουσίες και καταθέσεις. Υπάρχει καμιά διαφορά από τον απατεώνα χάκερ και από τον απατεώνα κράτος; Όχι δεν υπάρχει καμία διαφορά, απλά διαφέρει η μέθοδος της κλοπής.

Από την άλλη πλευρά συμμέτοχες στις κρατικές απατεωνιές γίνονται και οι τράπεζες, στις οποίες ο κάθε πολίτης που συναλλάσετε με αυτές, μαζί με τις καταθέσεις του καταθέτει και την εμπιστοσύνη του με το τραπεζικό ίδρυμα που συνεργάζεται. Οι τράπεζες αν ήθελαν να αναπτυχθούν και να επιβιώσουν στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας δεν θα έπρεπε να αποδεχθούν την κρατική απάτη εις βάρος των καταθετών. Αποδεχόμενες την κλοπή και υπεξαίρεση των τραπεζικών λογαριασμών από το κράτος καθίστανται συνυπεύθυνες για εγκληματικές πράξεις διαταράσσοντας οριστικά την εμπιστοσύνη των καταθετών. Σε λίγο θα ψάχνουν καταθέτες με το μακαρόνι…

Οι πολίτες από την πλευρά τους αμυνόμενοι από τις «νομοθετημένες» κλοπές είναι αναγκασμένοι να φυλάγουν τα χρήματά τους όπως μπορούν μη αισθανόμενοι την ανάγκη να τα καταθέσουν σε κάποια τράπεζα. Τώρα πως και πόσο θα αντέξουν οι τράπεζες χωρίς καταθέσεις, είναι ένα ζήτημα που έπρεπε οι ίδιες να το σκεφτούν πριν αποδεχθούν την κρατική απάτη εις βάρος του λαού.

Κανένας νόμος δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει μια κλοπή όσο καλά στημένος και αν είναι. Είναι βέβαια γνωστό ότι αυτοί που νομοθετούν συνήθως έχουν άγνοια με την πραγματικότητα και γι’  αυτό τις περισσότερες φορές οι νόμοι τους είναι μνημεία υπέρτατης βλακείας και εις βάρος του λαού.

Απορίας άξιο είναι ότι δεν βρέθηκε κανένας νομικός αυτής της χώρας να κάνει μια δικαστική προσφυγή, εναντίων όλων των ανοησιών που άτομα ανεγκέφαλα απ’ ότι φαίνεται, θεσπίζουν εις βάρος του λαού. Φαίνεται πως η μαζική  καλλιέργεια του φόβου εδώ και μερικά χρόνια έχει πιάσει τόπο…

Αρπάζουν τις οικονομίες του λαού για να καλύψουν αμαρτήματα δικά τους, λες και είχαν κάποια συνεισφορά στην συγκέντρωση οποιοδήποτε ποσού του κάθε νοικοκύρη που του βάζουν άγριο χέρι επειδή έτυχε να ζει εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο ο λαός με ομοψυχία και θέληση μπορεί να θέσει τέλος σε όλα αυτά τα κατευθυνόμενα που γίνονται εις βάρος του, αρκεί να διώξει τις φοβίες που του ενέσπειραν εντόπια και ξένα κέντρα. Ο καιρός φτάνει…

Σε μια μικρή ενορία της ορεινής Ελλάδας πεθαίνει ο επίτροπος της εκκλησίας που τον λέγανε Αλέξη.

Ο επίτροπος Αλέξης εκτός των άλλων ήταν και παιδικός φίλος του παπά της ενορίας. Ο παπάς λοιπόν βαθύτατα συγκινημένος παίρνει ένα χαρτόνι και με έναν μαρκαδόρο γράφει:

«Σήμερον την πρωίαν και ώρα έξη χάσαμε τον επίτροπο Αλέξη

Και αφού ο Θεός τον εκοίμησε

Στον παράδεισο ο Αλέξης απεδήμησε».

Την ανακοίνωση ο παπάς την κόλλησε έξω από την εκκλησία.

Κάποιος νεαρός που δεν έβλεπε με καλό μάτι τον μακαρίτη τον Αλέξη, μόλις σουρούπωσε λίγο, παίρνει ένα μαρκαδόρο και αυτός και συμπληρώνει σαν τηλεγράφημα κάτω από την αγγελία του παπά:

«Παράδεισος και ώρα 18:00 απόγευμα ΣΤΟΠ,

Επίτροπος Αλέξης δεν αφίχθη εισέτι ΣΤΟΠ

Και χωρίς να φλυαρούμεν πάτερ ΣΤΟΠ

ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕΝ».