Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος αλήθεια είναι ο τομέας που ακμάζει στον τόπο μας;
Μη κάνετε τον κόπο. Η απογοήτευση θα σας κυριεύσει.
Ακόμη και σε τομείς, όπως ο Πολιτισμός , η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθύ σκοτάδι. Με κορύφωση την ανάληψη της Προεδρίας του Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών, από τον …. Γιώργο Μηλιό!
Κι είναι σαφές ότι το μέγιστο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά η παρακμή που ξεκινά από τους θεσμούς και φτάνει να φθείρει αναπόδραστα όλη την κοινωνία.
Και μάλιστα επιταχυνόμενη, ραγδαία παρακμή. Δεν υπάρχει τίποτα υγιές! Εξ ου και δεν υπάρχουν ελπίδες για να κλείσει ο πάτος στο βαρέλι.
Ξέρετε ποια είναι τα αίτια αυτής της παρακμής; Η μακαριότητά μας. Και θα το εξηγήσω.
Αμέσως μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τον θλιβερό εμφύλιο που προκάλεσε η Αριστερά, η ελληνική κοινωνία αναπτύχθηκε και έζησε στα πρότυπα που ζούσε μια βιομηχανική αντίστοιχη της Δύσης. Χωρίς, όμως, να είναι η ίδια βιομηχανική.
Κι όταν διεθνώς άρχισε να μετασχηματίζεται αυτό το μοντέλο, η Ελλάδα το αντιλήφθηκε μετά από πολλά χρόνια. Και πάλι όμως, δεν μετασχηματίστηκε, δεν άλλαξε. Στρογγυλοκάθισε σε πεπαλαιωμένα πρότυπα την ώρα που οι άλλες κοινωνίες «έτρεχαν». Και κατέρρευσε.
Τώρα που βιώνουμε την απόλυτη οικονομική κρίση και την ιδιάζουσα παρακμή μας, οι πάντες πιπιλάμε την λέξη – έννοια «Ανάπτυξη».
Πώς όμως θα μπούμε στην εποχή της ανάπτυξης, όταν αρνούμαστε να απαρνηθούμε τα παρακμιακά κεκτημένα που μας έφεραν –μεταξύ άλλων- ως εδώ; Όταν ακόμη και σε στοιχειώδη πράγματα, όπως η ασφάλεια των πολιτών, διαφωνούμε στο πως θα αντιμετωπίσουμε κάποια ανήλικα κωλόπαιδα που καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή άλλες πόλεις που υπάρχουν…. Πανεπιστήμια;
Πώς θα μπούμε σε περίοδο ακμής, όταν το δημόσιο είναι «κατασκευασμένο» για να καταδυναστεύει τους πολίτες αντί να τους υπηρετεί;
Πώς θα μπούμε σε περίοδο ακμής, όταν η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία έχουν εκφυλιστεί ως θεσμοί; Που η μεν πρώτη δικάζει ακόμη και μετά δεκαετίες η δε δεύτερη κατεβάζει τα ρολά στα αστυνομικά τμήματα μόλις πέσει η νύχτα ή δεν έχει καν περιπολικά και μοτοσυκλέτες;
Πώς θα μπούμε σε περίοδο ακμής όταν η ίδια η κυβέρνηση και οι άνθρωποι που ασκούν το λειτούργημα της Παιδείας, αρνούνται κάθε είδους αξιολόγησή τους;
Και στα Πανεπιστήμια κάνουν καθημερινό σουλάτσο οι αιώνιοι φοιτητές που επανέκαμψαν εσχάτως ή χουλιγκάνια και αριστερόστροφες νεολαίες που τα καταλαμβάνουν, τα καίνε, διακόπτουν διδασκαλίες και προπηλακίζουν όσους δεν τους είναι αρεστοί ή δεν εκφράζουν δημοσίως τα… Αριστερά τους ιδανικά;
Πώς θα φύγουμε από την παρακμή, όταν μια ολόκληρη πολιτική παράταξη που σήμερα κυβερνά, ήταν συστηματικά υποκινητής του «κινήματος Δεν πληρώνω», που εκμαύλισε αφελείς και όχι μόνο;
Πώς θα βρούμε την ανάπτυξη με κρατικοδίαιτη πολιτική κουλτούρα; Με το κέρδος να θεωρείται, περίπου, ποινικό αδίκημα; Και τις νέες τεχνολογίες είδος εν ανεπαρκεία στο δημόσιο;
Πώς θα βρούμε ανάπτυξη αν δεν σεβόμαστε; Αν, επί παραδείγματι σταθμεύουμε όπου μας βολεύει αντί του όπου επιτρέπεται. Αν δεν γινόμαστε εραστές του «δε βαριέσαι» αντί του σωστού και του πρέπει. Αν, δεν επιτρέπουμε σε ελαστικές συνειδήσεις να επιβιώνουν, αν, αν, αν….
Για κοιτάξτε το πρόσωπό σας στον καθρέφτη. Και ρωτήστε τον εαυτό σας αν σ’ αυτή τη χώρα θα επενδύατε έστω κι ένα ευρώ;
Αν, λοιπόν, δεν συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει –και επαναλαμβάνω όχι μόνο στην οικονομία- αν εμείς και κατ’ αρχάς μέσω της καθημερινότητάς μας δεν μπορούμε δημιουργήσουμε νέα οπτική και ήθος στις ζωές μας, δεν μπορούμε να δούμε κανένα μέλλον.
Τουτέστιν: Χωρίς γενναίο κοινωνικό ανασχηματισμό, χωρίς γνώση, χωρίς εκπαραθύρωση του «εγώ» μας, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες, δεν μπορούν να γεννηθούν οι νέες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις που θα αναστήσουν τη χώρα…
Κι η ευχή δεν μπορεί να είναι παρά αυτό να γίνει ομαλά.
Θα γίνει. Δεν γίνεται αλλιώς… Άλλωστε, πάντα μετά την καταιγίδα εμφανίζεται το ουράνιο τόξο…
