Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
Την είδα φευγαλέα και νόμισα στην αρχή ότι ήταν κάρτα παιδικού σταθμού. Προσέχοντας περισσότερο διαπίστωσα ότι ήταν η επίσημη, ευχετήρια κάρτα του Υπουργείου Οικονομικών για τις γιορτές. Φυσικά, δεν μου προκάλεσε καμμία έκπληξη: η μέχρι τώρα πορεία του ΥΠΟΙΚ έχει αποδείξει ότι θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια και από την ηγεσία του κι από την “ομάδα του Γραφείου Τύπου” που υπογράφει την κάρτα, για να φτάσουν τη νοημοσύνη τετράχρονων νηπίων.
Δεν υπερβάλλω καθόλου: δεν υπάρχει τετράχρονο που να μην ξέρει ότι όταν έχεις στην τσέπη μόνο μία σοκολάτα και θες να φας δύο, την άλλη θα πρέπει να σου τη δώσουν. Αλλιώς θα φας μία. Επειδή όμως κανένα νήπιο δεν πάει στο γιούρογκρουπ να διαπραγματευθεί τα οικονομικά της χώρας, αισθάνομαι την υποχρέωση να είμαι αναλυτικότερος ως προς το περιεχόμενο και την σημειολογία μιας κάρτας που διεκδικεί βραβείο γραφικότητας, ιδεοληψίας και βλακείας.
Κατ’ αρχήν καμμία ομάδα κανενός Γραφείου Τύπου δεν γράφει και στέλνει ό,τι της κατέβει. Εκφράζει τη γραμμή του υπουργού, ο οποίος εκφράζει τη γραμμή της κυβέρνησης. Άρα, την κάρτα την υπογράφει ο Τσακαλώτος, τουλάχιστον. Ο τύπος, λοιπόν, με τα τσαλακωμένα ρούχα, το κόκκινο σακίδιο και το λούτρινο μαϊμουδάκι που επιμένει να υποδύεται τον ΥΠΟΙΚ, επαναλαμβάνει, σε μια πιο λογοτεχνική εκδοχή το γνωστό παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ με τους κακούς ξένους που δεν μας δίνουν τα λεφτά των φορολογουμένων τους για να τα φάμε, διασταυρώνοντάς το με το παραμύθι του Ντίκενς. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ένας μονόχνωτος τσιγκούνης γέρος, που δεν δίνει νερό ούτε του αγγέλου του, δέχεται την επίσκεψη των πνευμάτων, που του λένε σε διάφορες παραλλαγές: «μαζί σου θα τα πάρεις;». Και αφού διαπιστώσει κι αυτός ότι τα παστωμένα χρήματα δεν φέρνουν ευτυχία, και κυρίως ότι δεν μπορούν να απομακρύνουν τον Χάρο, μεταμορφώνεται σε χουβαρντά και ευεργέτη.
Τι εννοεί ο ποιητής του ΥΠΟΙΚ μεταφέροντας την ιστορία στα καθ’ ημάς; Ποιους “φωτογραφίζει”; Η ανάλυση των χαρακτήρων του παραμυθιού είναι αποκαλυπτική για το πώς προσλαμβάνουν τον εαυτό τους και τον ρόλο τους ο τύπος με το λούτρινο και η παρέα του.
Πάμε, λοιπόν: ένας μίζερος γεροτσιφούτης μπήκε στη χριστουγεννιάτικη ιστορία της χώρας μας και μας τυραννάει, κακοπληρώνοντάς μας. Σε ποιον σάς πάει το μυαλό; Στον Σόιμπλε; Στον ESM; Στο ΔΝΤ; Σ’ όλους μαζί; Κοίτα σύμπτωση – όλοι αυτό σκεφτήκαμε! Όμως σε ποιους ήταν ο Εμπενίζερ σφιχτοχέρης, είπαμε; Σ΄ αυτούς που είχε στη δούλεψη του – και στους ζητιάνους. Είναι η Ελλάδα υπάλληλος του Σόιμπλε; Όχι βέβαια! Προσφέρει κάποιου είδους εργασία η Ελλάδα στο ΔΝΤ για την οποία πρέπει να αμειφθεί; Όχι βέβαια! Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με την, καθηλωμένη σε νηπιακό στάδιο, αντίληψη των αστεριών του ΥΠΟΙΚ, είμαστε κάτι σαν υπηρετικό προσωπικό του Σόιμπλε και περιμένουμε την ελεημοσύνη. Ματαίως, διότι από έναν «φοβερό και τρομερό, κλειστό σαν στρείδι» τι να πάρεις; Όμως ο λούμπεν τύπος με το λούτρινο μαϊμουδάκι και οι συνεργάτες του δεν το «βάζουν κάτω». Διότι οι ευχές τους και οι ιδέες τους είναι «πέρα και πάνω από τους Εμπενίζερ αυτού του κόσμου».
Αυτό το «πέρα και πάνω» είναι η συμπύκνωση της συριζαϊκής θρησκείας. Είναι το αντίστοιχο τού «η βασιλεία η εμή ούκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Σαν να λένε: εμείς δεν ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο που κυριαρχεί το χρήμα, και η επιτυχία ή η αποτυχία κρίνονται με αριθμούς. Εμείς ονειροπολούμε. Και όνειρα πωλούμε. Έχουμε εγκατασταθεί ως μόνιμοι κάτοικοι, μαζί με την Αλίκη, στη χώρα των θαυμάτων. Κι εκεί δεν πειράζει να μην έχεις λεφτά, αρκεί να νομίζεις πως έχεις αξιοπρέπεια. Δεν πειράζει να σέρνεσαι στα τέσσερα και να υπογράφεις ό,τι βρεις μπροστά σου, αρκεί να λυπάσαι. Δεν πειράζει να στέλνεις επιστολές στην Τρόικα «ευπειθώς αναφέρω», γράφοντας 100 φορές τιμωρία «δεν θα ξαναδώσω μπαξίσι», αρκεί να το παίζεις επαναστάτης. Τα παράξενα καμώματα της χώρας των συριζαϊκών θαυμάτων τα καταλαβαίνουν μόνο οι αγνοί προλετάριοι με τα αγνά εκατομμύρια στον τραπεζικό λογαριασμό, με τα αγνά σαράντα σπίτια στο Ε9 και τις αγνές offshore. Πού να πάρετε πρέφα εσείς οι ανάλγητοι καπιταλιστές, από το υπερβατικό στοιχείο της αριστερής ψυχής;
Βέβαια, πώς συνδυάζεται η αξιοπρέπεια με το μόνιμα απλωμένο χέρι στους «Εμπενίζερ αυτού του κόσμου» ακόμα κι ένα τετράχρονο θα δυσκολευόταν να το αντιληφθεί. Διότι δεν μπορείς να χαλάς τον κόσμο για να σου πάρουν σοκολάτα και την ίδια στιγμή να λες «είμαι πέρα και πάνω από την επιθυμία της σοκολάτας», ε; Κι αφού ο ΥΠΟΙΚ είναι «πέρα και πάνω» γιατί ζητάει συνεχώς λεφτά παρακαλώντας «δώθε και κάτω»; Δηλαδή αν ο Σόιμπλε, ο ESM, το ΔΝΤ, ή όλοι μαζί έλεγαν, «πάρε ρε Τσακαλώτε κι άλλα δανεικά να μοιράσεις στον κόσμο, χρονιάρες μέρες πούναι» ο τύπος με το λούτρινο και η παρέα του θα συνέχιζαν να είναι «πέρα και πάνω»; Ή θα τα τσέπωναν μέχρι να πεις κύμινο; Θα τα τσέπωναν, όπως κάνουν συνεχώς μέχρι τώρα, και τον λόγο τον εξηγούν λίγο πιο κάτω: έχουν το βλέμμα στραμμένο στους ανθρώπους!
Αυτό βέβαια δεν χρειαζόταν να το πουν, διότι το βλέπουμε κάθε μέρα: στρέφουν πάντα το βλέμμα στους ανθρώπους, όταν χρειάζονται λεφτά. Κι αν δεν αντικρύσουν χρήματα μαζί με τους ανθρώπους, στρέφουν το βλέμμα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Και τους μπλοκάρουν. Σκουπίζουν ό,τι έχει απομείνει και μετά στρέφουν το βλέμμα στις αδελφές Νοτοπούλου, στον Καρανίκα και στην παρέα του, στους 27.000 μετακλητούς – μετακολλητούς που διόρισαν μέσα σε δύο σκάρτα χρόνια και τους λένε: «Οι Εμπενίζερ αυτού του κόσμου δεν θα περάσουν! – Πάρτε 2.500 ευρώ τον μήνα.» Στη συνέχεια στρέφουν το βλέμμα κι αλλού. Ας πούμε στους ανθρώπους της ΕΥΔΑΠ, που κατά σύμπτωση είναι και δικοί τους άνθρωποι και τους λένε: «Βάλτε στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Αττικής 20.000.000 ευρώ από την τσέπη των πολιτών». Βέβαια, ξέρουν ότι σε μερικές μέρες δεν θα έχει μείνει ούτε ευρώ για δείγμα, αλλά είπαμε οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς. Ειδικά αυτοί που… εισπράττουν τους αριθμούς. Γι’ αυτό, μετά στρέφουν το βλέμμα στον Καλογρίτσα και στο ψωραλέο λυσσασμένο πιτ-μπουλ που παριστάνει τον δημοσιογράφο, και τους μοιράζουν αβέρτα χρήματα για να βγάλουν εφημερίδα να συναγωνίζεται σε γελοιότητα (και σε πωλήσεις) την Αυγή. Ύστερα στρέφουν το βλέμμα στους μηχανικούς του ΤΣΜΕΔΕ που είδαν τα λεφτά τους να κάνουν φτερά από μια τράπεζα βουτηγμένη στη διαφθορά και τους κλείνουν περιπαικτικά το μάτι: να προσέχατε, κορόιδα!
Φαίνεται όμως πως το βλέμμα του θιάσου του ΥΠΟΙΚ έχει κάποια προβλήματα. Δεν μπορεί να εστιάσει εκτός συνόρων. Αν το έκανε, θα έβλεπε ότι άνθρωποι υπάρχουν και εκεί. Και μάλιστα αρκετοί είναι φτωχότεροι από μας. Όπως, για παράδειγμα στη Σλοβακία, που ούτε στα όνειρά τους δεν έχουν δει τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων, ακόμα και στην εποχή της κρίσης. Και ο πρωθυπουργός της, Ρόμπερτ Φίτσο, λέει τα εξής: «Εάν οι Έλληνες δεν τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και δεν πληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει θα απαιτήσουμε να φύγουν από την ευρωζώνη. Πώς θα εξηγήσω στον λαό μου ότι η φτωχή Σλοβακία θα πρέπει να δώσει λεφτά στους Έλληνες για τους μισθούς και τις συντάξεις τους; Αδύνατον! Αδύνατον!».
Ο Σόιμπλε και η Μέρκελ δεν έχουν πει ποτέ για την Ελλάδα κάτι τόσο “χοντρό”. Αλλά δεν είδα το Χωνί, την Kontra, την Αυγή, να κατακεραυνώνουν τον Ρόμπερτ Φίτσο. Ή να τον νουθετεί με μια εσάνς λογοτεχνίας η χριστουγεννιάτικη κάρτα του ΥΠΟΙΚ. Να φτιάξει, ας πούμε, μια ειδική κάρτα η ομάδα του Γραφείου Τύπου που είναι τόσο καλοί στις παραβολές και να του την στείλουν: «Έλα ρε Φίτσο, επιμένεις να γίνεις Εμπενίζερ; Μαζί σου θα τα πάρεις;» Κι επειδή αυτό ίσως να μην πιάνει γιατί, είπαμε, αυτοί είναι πιο φτωχοί από μας (400 ευρώ είναι η μέση σύνταξη), θα μπορούσαν να του πουν: «Πώς κάνεις έτσι βρε αδερφέ, όλοι φτωχαδάκια είμαστε. Δείξε αλληλεγγύη! Τι σημασία έχουν πέντε κατοστάρικα πάνω, πέντε κάτω; Άλλωστε εσείς πάντα φτωχοί ήσασταν. Εμείς όμως που καλομάθαμε, κρίμα δεν είναι να σας μοιάσουμε; Άντε, στείλε κανένα τσεκ γιατί έχει κάτι έξοδα ο Καρανίκας αυτόν τον μήνα.» Νομίζω θα ήταν πολύ δυνατό επιχείρημα και απορώ που δεν το υιοθέτησε μέχρι τώρα ο τύπος με το λούτρινο μαϊμουδάκι.
Βέβαια, θα μου πεις, αυτοί οι μεροκαματιάρηδες Σλοβάκοι δίνουν τα λιγότερα. Τα πιο πολλά τα δίνει ο Σόιμπλε. Και γι’ αυτό τού έχουμε άχτι. Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Εμπένιζερ – Σόιμπλε; Να μας δανείσει κι άλλα! Δικά του λεφτά; Όχι, των γερμανών φορολογούμενων! Μόνο; Όχι, και των φορολογούμενων άλλων 16 χωρών! Να τα κάνουμε τι; Να τα μοιράσει ο αυταπατεώνας του Μαξίμου στους πελάτες του! Και θα μας τα χάριζαν οι φορολογούμενοι των 17 χωρών; Όχι, φυσικά. Θα τα προσέθεταν στο χρέος, που θα αύξανε κι άλλο! Το οποίο θα πληρώσει ποιος; Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!
Να και το άλλο πρόβλημα της ανθρωπιστικής ματιάς του τύπου με τη λούτρινη μαϊμού και της παρέας του: για έναν περίεργο λόγο, ποτέ δεν πέφτει στα παιδιά και στα εγγόνια μας, που τα υποχρεώσαμε να κουβαλάν στην πλάτη για τα επόμενα 99 τουλάχιστον χρόνια τον λογαριασμό για τα χουβαρδαλίκια με δανεικά που, για να είμαστε δίκαιοι, έκαναν όλοι οι προηγούμενοι και συνεχίζουν οι καταληψίες του Μαξίμου.
Γιατί άμα έπεφτε εκεί θα έπρεπε, πολύ πριν από τον Σόιμπλε, να φωνάξουν: «Στοπ! Όχι άλλο φέσι στα παιδιά μας. Τα κατακλέψαμε!» Λες να μην υπάρχει ούτε ένας στην «πέρα και πάνω» χώρα τους που να το αντιλαμβάνεται αυτό; Αν και έχω αποχρώσες ενδείξεις ότι στο ΥΠΟΙΚ, υπουργός και στελέχη, δεν πιάνουν διψήφιο IQ (αθροιστικά) δεν μπορώ να πιστέψω ότι ανάμεσα στον ευρύτερο συριζοχώρο δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην μπορεί να καταλάβει αυτό που μας λέει ο Σόιμπλε από την αρχή της κρίσης και το καταλαβαίνει και ένα τετράχρονο: «Θα πρέπει να ζείτε με όσα βγάζετε. Δανεικά τέλος.»
Μάλλον άλλος είναι ο λόγος της διαχρονικής δαιμονοποίησης της κοινής λογικής και του Σόιμπλε: αν δείξουν ότι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, θα πρέπει να δουλέψουν. Και κανένας από δαύτους δεν έχει δουλέψει ποτέ. Μια ζωή φραπεδιά, κομματικά τραπεζάκια και καταλήψεις με μπύρες και σουβλάκια. Ο μόνος λόγος που επιμένουν να καμώνονται ότι ζουν σε έναν κόσμο «πάνω και πέρα» όπου ο ρόλος των άλλων είναι να μας δίνουν λεφτά κι ο δικός μας να τα ξοδεύουμε, είναι ότι ανακάλυψαν ένα πιο ευχάριστο (και προσοδοφόρο) παραμύθι από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων: το αραλίκι στη χώρα των θαυμάτων.
