Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στην ανοχή που επέδειξαν οι κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς στην Αριστερά και στο πόσο συνετέλεσαν για να χαθεί ο ιδεολογικός πόλεμος και να καταστεί ο Αριστερός ολοκληρωτισμός συμπαθητικός για μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Άλλωστε ακόμη και μεγάλα κομμάτια της Κεντροδεξιάς, με πρώτιστο εκείνο που αποκαλούμε «Λαϊκή Δεξιά», συμπαρατάχθηκε διαχρονικά με την Αριστερά, τόσο στα συνδικάτα, όσο και στην εν γένει προσήλωσή τους στον κρατισμό. Με κορυφαίο παράδειγμα αυτό του συγκυβερνήτη Καμμένου, με ιδέες που αγγίζουν ακόμη και την Ακροδεξιά.
Αναμφιβόλως, όμως, ο έρωτας της κοινωνίας με την Αριστερά κορυφώθηκε στα χρόνια του ΠαΣοΚ, το οποίο ανήλθε στην εξουσία ασπαζόμενο η υποκλέπτον τα συνθήματά της.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε εξάρσεις του μέγιστου λαϊκισμού του, έλεγε ότι το κόμμα του έγινε η κυβερνώσα Αριστερά!
Κι όχι μόνο αυτό. Επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου γνώριζε ότι τα σύμβολα και τα συνθήματα που χρησιμοποιούσε είχαν ημερομηνία λήξης, δημιούργησε την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, κοινωνικοποίησε κάθε φαλιρισμένη επιχείρηση και έκανε δημοσίους υπαλλήλους με μεγαλύτερες αποδοχές τους υπαλλήλους της και τελικά παρείχε σε εκατομμύρια ανθρώπους την δυνατότητα να διαβιούν υπεράνω των δυνατοτήτων τους και των δυνατοτήτων του τόπου, χωρίς να δουλεύουν.
Τότε, λοιπόν, μεγεθύνθηκε η όσμωση του ΠαΣοΚ με την Ανανεωτική –κυρίως- Αριστερά.
Οι περισσότεροι απολάμβαναν τις ποθητές αργομισθίες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, κάποιοι άλλοι έγιναν επαγγελματικά στελέχη, ενώ δημιουργήθηκαν οι στρατιές των πρόωρων συνταξιούχων, ηλικίας 45 ετών!
Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Η Αριστερά έβρισκε τη θέση που αναζητούσε στο κράτος, στην υψηλή κριτική, στη δημαγωγική αντιμετώπιση της πολιτικής και της κοινωνίας. Οτιδήποτε μη αρεστό σ’ εκείνη, βαφτιζόταν αβίαστα …νεοφιλελεύθερο (ακόμη γίνεται άλλωστε) κι οποιαδήποτε προσπάθεια εκλογίκευσης ή ρεαλιστικών πολιτικών, τορπιλιζόταν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.
Τρανταχτά παραδείγματα;
- Η απελευθέρωση της κρουαζιέρας από το καμποτάζ, δεν επέτρεπε επί δεκαετίες ν’ «ανθίσει» ο τουρισμός και να δημιουργηθούν πολλές άλλες θέσεις εργασίας σε παράπλευρους κλάδους. Μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστηθεί μια χούφτα Αριστερών ναυτεργατών. Μόλις η κρουαζιέρα απελευθερώθηκε, τα οφέλη τα βιώνουμε όλοι στα έσοδα του κράτους.
- Η πώληση του λιμανιού του Πειραιά, είχε γίνει γεφύρι της Άρτας, για να μη δυσαρεστηθούν κάποιοι συνδικαλιστές. Μόλις έγινε αυτό, είδαμε που εκτοξεύθηκαν, τόσο τα έσοδα (με άμεσο όφελος και για το κράτος), όσο και η θέση του λιμανιού στο διεθνές στερέωμα.
- Η μη πώληση της Ολυμπιακής για πολλά χρόνια, κόστιζε σε όλους μας ένα (1) εκατομμύριο την ημέρα σε πρόστιμα που πλήρωνε το κράτος.
Τέτοια παραδείγματα μπορούμε να παραθέτουμε άπειρα. Μα όλοι ξέρουμε πια τι συνέβαινε. Ακόμη άλλωστε συμβαίνει με τις ιδεοληψίες υπουργών της σημερινής κυβέρνησης.
Όλα αυτά, έργο κυρίως του ΠαΣοΚ, κουνήθηκαν συθέμελα από τα ρίχτερ που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Χιλιάδες ανυποψίαστοι ή κακομαθημένοι πολίτες, εθισμένοι μόνο σε δικαιώματα, ρίχτηκαν στον αγώνα για να προασπίσουν τα σαθρά κεκτημένα. Τα κεκτημένα με δανεικά!
Και μόλις το ΠαΣοΚ επιχείρησε –επί ηγεσίας Βενιζέλου- να εξορθολογιστεί, εγκαταλείφτηκε για τα μάτια του ΣΥΡΙΖΑ και του δημαγωγού Αλέξη Τσίπρα και τη σημαία της Αριστεράς!
Μεγάλο μέρος της κοινωνίας «Έφαγε» αμάσητο το κουτόχορτο του αντιμνημονιακού δρόμου και των υποσχέσεων στο παραδεισένιο 2008. Άκουγε για… ελπίδα και γινόταν φανατικός ταλιμπάν της.
«Δώστε μας έξι μήνες κι η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα», φώναζε από τα μπαλκόνια ο Αλέξης Τσίπρας.
Κι όντως η Ελλάδα έγινε άλλη χώρα. Με capital controls, με φόρους ανείπωτους, με κυνηγητό της αριστείας, με νέες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, με, με, με….
Κι όταν η κοινωνία διαπίστωσε ότι ο δρόμος ήταν ένας και μοναδικός, αυτός της αλλαγής της Ελλάδας μέσω μεταρρυθμίσεων και νοοτροπίας της κοινωνίας, ήταν πια αργά.
Η ελπίδα σκούριασε μαζί με την σκουριασμένη και παρωχημένη, ούτως ή άλλως, Αριστερή ουτοπία.
Η Αριστερά διέλυσε ότι είχε μείνει όρθιο και κυρίως τον επάρατο για εκείνη ιδιωτικό τομέα. Διέλυσε την κοινωνία που όταν δεν την ερωτευόταν, τουλάχιστον την έβλεπε συμπαθητικά…
Εξαπάτησε μια κοινωνία ολόκληρη. Δηλαδή, ότι έκανε όπου πήρε την εξουσία, με κορύφωση την τέως Σοβιετική Ένωση των εκατομμυρίων φυλακισμένων ανθρώπων.
Η ουσία είναι ότι η Αριστερά στην κυβέρνηση δημιουργεί, πλέον, στρατιές απογοητευμένων ανθρώπων. Κι όπως κάθε μεγάλος έρωτας αφήνει ένα κενό και μια στυφή γεύση, αυτοί οι άνθρωποι αναμένουν το πέρασμα του χρόνου για να ξεχάσουν.
Θα μπορέσουν με τόσο μεγάλα βιώματα; Παρά το ότι απεδείχθησαν παραμύθια της Χαλιμάς;
Θα δούμε… Κι ας μη ξεχνάμε ότι από το «γοητεύω» μέχρι το «απογοητεύω» η απόσταση είναι δυο γράμματα δρόμος….
