Όταν λέμε ότι η χώρα οδεύει μαθηματικά –στην καλύτερη περίπτωση- σε τέταρτο μνημόνιο και –στην χειρότερη- στη διάλυση κι ότι η κατάσταση δεν είναι διόλου καλή, πολλοί μη γνωρίζοντας την πραγματική κατάσταση που έχουν φέρει την οικονομία οι κυβερνώντες, ισχυρίζονται ότι υπερβάλλουμε.
Μακάρι να ήταν έτσι και όσα γράφουμε να ήταν μόνο υπερβολές. Μα είναι μόνο αγωνία, ανησυχία, είναι μόνο μια ανάλυση -αποτύπωση όσων συμβαίνουν.
Να τα πούμε όσο γίνεται πιο απλά.
Μια μια οι κρίσιμες ημερομηνίες περνούν. Κι η αξιολόγηση, κατά τα φαινόμενα, δεν πρόκειται να κλείσει, ούτε μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου που θα γίνει το Eurogroup. Ούτε μετά είναι εύκολο να κλείσει, λόγω των εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία. Συνεπώς, αν πάρουμε ως ορόσημο την 20 Φεβρουαρίου που δεν θα κλείσει η αξιολόγηση, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση στις 9 Μαρτίου, που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορεί να μας βάλει. Το συντομότερο δυνατόν που θα μπορούμε να μπούμε (αν έχει εν των μεταξύ ολοκληρωθεί η αξιολόγηση) θα είναι στις 27 Απριλίου.
Πώς, όμως, θα μπορέσουμε να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και ταυτοχρόνως να βγούμε στις αγορές (σε τέτοια έκταση ώστε να είναι εφικτό να αντλήσουμε περί τα 20 δις ευρώ, μεταξύ Αυγούστου 2018 και τέλους 2019) μέχρι το τέλος του 2017;
Να λοιπόν, γιατί η χώρα είναι μετέωρη και θα οδηγηθεί – αν εν τω μεταξύ το αποδεχθούν οι δανειστές- σε τέταρτο μνημόνιο. Κι αν δεν το αποδεχθούν και γίνουν πράξη τα σχέδια ή οι θελήσεις του Σόιμπλε;
Συνεπώς, δεν είναι ζήτημα της όποιας διαπραγμάτευσης, δεν είναι κωλύματα του Σόιμπλε ή του ΔΝΤ, αλλά η ανάγκη της Ελλάδας για χρηματοδότηση από το καλοκαίρι του 2018 κι ύστερα.
Και σιωπούν οι πάντες στην κυβέρνηση.
Τι θα γίνει; Μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι μπορεί να γίνει σοβαρή διαπραγμάτευση μεταξύ της νυν κυβέρνησης και των δανειστών για ένα νέο μνημόνιο;
Όποιος το πιστεύει ας το πει.
Άρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα απ’ ότι μπορούν ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι να ισχυρίζονται.
Να πούμε και κάτι άλλο;
Ακούμε και μαθαίνουμε ότι το πρόβλημα που δεν κλείνει η αξιολόγηση είναι όσα ζητούν οι δανειστές. Κι ότι η κυβέρνηση δήθεν ανθίσταται. Στη μείωση του αφορολόγητου και στην προσωπική διαφορά στις συντάξεις, δηλαδή συνολικά 3,6 δις ευρώ. Με ρήτρα ΜΗ εφαρμογής αν οι άλλοι στόχοι επιτευχθούν.
Μα όταν η διαφορά στους στόχους είναι 400 εκ. ευρώ, γιατί να φορτωθούμε 3,6 δις; Τι στο καλό; Δεκάχρονα παιδάκια διαπραγματεύονται;
Η αλήθεια κι πραγματικότητα είναι ότι χωρίς τέταρτο μνημόνιο, η ρήτρα πάει περίπατο, είτε επιτευχθούν οι στόχοι είτε όχι.
Συνεπώς, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα 3,6 δις ευρώ το χρόνο, θα είναι η «τσόντα» στα υπόλοιπα του μνημονίου Τσίπρα, μόνο και μόνο για μπορέσει η χώρα να επιβιώσει ενάμιση χρόνο, μη τυχόν και καταφέρουμε να βγούμε στις αγορές, με μειωμένες απαιτήσεις στα τοκοχρεολύσια.
Στην χειρότερη; Ας μη το σκεφτόμαστε καν. Τα 3,6 δις θα είναι «τσόντα» στην απαιτούμενη τότε ανθρωπιστική βοήθεια…
Και κάτι τελευταίο. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ρήτρα. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι μια παραχώρηση των δανειστών για να μείνει στην καρέκλα του ο Τσίπρας μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Και για να υπάρχει γέφυρα χρηματοδότησης μέχρι το καλοκαίρι.
Το πραγματικό παιγνίδι θα γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές.
Και σ’ αυτό το παιγνίδι, μόνο η Νέα Δημοκρατία έχει τα κότσια να παίξει.
Ζητώντας επισταμένως και συστηματικά εκλογές.
Οι άλλοι; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Βολεύονται με την ύπαρξη του Τσίπρα.
Πρόβλεψη: Κάποιοι από αυτούς μπορεί να υπάρχουν σε ένα χρόνο από τώρα, αλλά είναι αμφίβολο αν υπάρχει η χώρα. Κι ο έχων ώτα ακουέτο κι ο νοών νοείτο…
Η αλήθεια είναι μία. Κι ας μην την αποδέχονται κάποιοι.
Η χώρα γκρεμίζεται.
Κι η πραγματικότητα λέει ότι ήδη η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό βαθμό πολιτικής διαχείρισης. Ήδη αποδεχόμαστε σιγά σιγά το τελελεσμένο. Ανησυχούμε, αλλά δεν μπορεί κανένας να κάνει το παραμικρό και δη από τον καναπέ.
Αφελείς, αμόρφωτοι και χαζοί.
Η Αριστερά δεν είναι πολιτικό κόμμα που αναζητά την επιβίωση. Είναι ουτοπικό και ανυπόστατο ιδεολόγημα που διαιωνίζεται μέσω της διαχρονικής της ήττας.
Κι αφήνει πίσω της, παντού, συντρίμμια και θρήνο.
Φοβάμαι πως όταν το καταλάβουμε θα έχει νυχτώσει για τα καλά…
