Καλό μήνα φίλτατοι.

Κι αν δεν τα μάθατε, σήμερα δεν υπάρχουν πλοία, τρένα, μετρό για πολλές ώρες. Δεν υπάρχει ροή από και προς το αεροδρόμιο ενώ είναι κλειστοί οι αρχαιολογικοί χώροι!

Κι όλα αυτά σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική χώρα, στην οποία ήδη είναι εμφανής η σημαντική προσέλευση τουριστών. Τους οποίους οι καταστροφικοί συνδικαλιστές κρατούν ομήρους να βολοδέρνουν εδώ κι εκεί …

Τίποτα, μα τίποτα δεν έχουν καταλάβει.

Ούτε καν κάθονται να διαβάσουν και να προβληματιστούν από την ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΣΕ, που ανεβάζει την πραγματική ανεργία στο 29,6%. Ούτε καν τους ενδιαφέρει ότι στην ίδια έκθεση καταγράφεται το συγκλονιστικό ποσοστό 45,2% ανεργίας στους νέους κάτω των 25 ετών.

Αυτοί τον χαβά τους. Επιμένουν σε λογικές και πρακτικές που έρχονται από τα βάθη του περασμένου αιώνα. Βολεμένοι από τους φόρους μιας κοινωνίας αποκαμωμένης για να τους στηρίζει. Μιας κοινωνίας που διαβιώνει (απλώς επιβιώνει είναι το απολύτως σωστό), αφού οι μισοί από τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα αμείβονται με ποσό κάτω των 800 ευρώ, το 23% από  500 ως 700, ενώ ως 500 το 15,2% των εργαζομένων, και μόνο το 12,8% από 700 ως 800 ευρώ. Οι δε προσλήψεις για μερική απασχόληση από το 21% που ήταν το 2009 εκτινάχθηκαν στο 54,7% το 2016.

Αυτοί όμως, συνδικαλιστές και δημόσιο είναι βολεμένοι. Δεν θέλουν ν’  αλλάξει τίποτα. Μας βιάζουν ασυστόλως για να επιβιώνουν εκείνοι.

Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούμε να λέμε. Μα φοβάμαι ότι δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν. Φοβάμαι πως είμαστε μια κοινωνία υπό παραίτηση. Μια κοινωνία εξοικειωμένη στα ψέματα και στις στρεβλώσεις. Μια κοινωνία που μπολιάστηκε ύπουλα και επί δεκαετίες από την Αριστερά, για να έχει μόνο δικαιώματα. Και τώρα που ξαφνικά αποκαλύπτονται οι αλήθειες κι οι πραγματικότητες, τώρα που οι ουτοπίες γίνονται… αυταπάτες, αυτή η κοινωνία βρίσκεται στον λήθαργο της απόγνωσης.

Ο ορθολογισμός είναι άγνωστη έννοια στον τόπο μας.

Όπως κι η επιζητούμενη ανάπτυξη.

Η ανεργία είναι δεδομένο ότι απορροφάται μόνο όταν δημιουργηθεί ανάπτυξη.

Όχι με βαρυσήμαντες κι ανούσιες δηλώσεις και συνθήματα. Ούτε με τη σφιγμένη γροθιά.

Καλά είναι αυτά, αλλά σε άλλες συνθήκες. Ίσως σε μια άλλη, κανονική χώρα.

Να το πούμε με άλλα λόγια; Τα τελευταία χρόνια άλλαξαν πολλά στη χώρα.  Ειδικά τα τελευταία δυόμιση χρόνια όλα πήγαν πάλι προς τα πίσω.

Οι μόνοι που δεν άλλαξαν, οι μόνοι που ζουν και βασιλεύουν και τη χώρα δυναστεύουν  είναι οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και δευτερευόντως του δημοσίου, με τις εξασφαλισμένες και μόνιμες θέσεις εργασίας.

Μόνο αυτοί έχουν «δικαιώματα». Και προνόμια. Πλείστα όσα προνόμια. Και ζητούν κι άλλα. Και πράττουν όσα δεν εξυπηρετούν τώρα τη χώρα.

Πρώτοι και σε αυτό το «αγωνιστικό παρών» ήταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – άλλωστε πολλοί εξ αυτών βρέθηκαν βουλευτές ή στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Από τότε ο γράφων και κάποιοι άλλοι – ελάχιστοι πάντως- εντοπίζαμε την εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και της Μεσαίας τάξης και την ραγδαία κατάργηση των δικαιωμάτων τους.

Είναι αποκάλυψη η φετινή πρωτομαγιά.

Επειδή οι πολλοί δεν έχουν πια διεκδικήσιμους  στόχους για καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς, αλλά μόνο στόχο για μια δουλειά!

Κι ας διαθέτουν  πολλά πολλά πολλά εφόδια περισσότερα από τους πολύ πολύ πολύ αγράμματους –πλην κομματόσκυλα κι Αριστερούς- συνδικαλιστές ή λαοπλάνους…

Είναι αποκάλυψη η φετινή πρωτομαγιά.

Επειδή δεν υπάρχει αγώνας αλλά μόνο μια ευχή: «Μη χειρότερα»…

Με ιδιαίτερη επιτυχία και αρκετά μεγάλη συμμετοχή αθλητών, πραγματοποιήθηκε στο Μακροχώρι το πρωί της Κυριακής ο 2ος Αγώνας Δρόμου για τη μνήμη των 21 μαθητών που έχασαν άδικα τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών το 2003.

Ρεπορτάζ: Βασίλης Σιμόπουλος

Ο μουντός καιρός και η βροχή που ακολούθησε, δεν εμπόδισε πλήθος αθλητών κάθε φύλου και ηλικίας, να φορέσουν τα αθλητικά τους και να λάβουν μέρος στον αγώνα μνήμης και τιμής των μαθητών που πλέον γίνεται θεσμός για το μέλλον.

Την ευθύνη της διοργάνωσης έφεραν ο Λαογραφικός Σύλλογος Ντόπιων Μακροχωρίου και Περιχώρων σε συνεργασία με το Αθλητικό τμήμα του Κ.Α.Π.Α. Δήμου Βέροιας. Το τεχνικό κομμάτι της διοργάνωσης στήριξε το τμήμα στίβου του Φίλιππου Βέροιας και ο Σύλλογος Δρομέων Βέροιας.

Δείτε τις βραβεύσεις που ακολούθησαν μετά το τέλος του αγώνα, στην Πλατεία 21 Μαθητών στο Μακροχώρι.

Σημ. Μετά τις φωτογραφίες ακολουθούν τα αποτελέσματα.

Δείτε τις βραβεύσεις στο βίντεο:

Φωτο:

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Δεν είναι αργία, είναι απεργία. Συγκεντρώσεις, πορείες, συνθήματα, εργάτες που κατεβαίνουν στο δρόμο με υψωμένες γροθιές, με φωνές δυνατές. Η 1η Μαΐου, είναι ημέρα των εργατών, των αγώνων, των διεκδικήσεων. Ημέρα που όλοι θυμούνται και τιμούν την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, της «μητέρας» των μαχών της εργατικής τάξης.

Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα υψώνουν το ανάστημά τους διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το βασικό αίτημά τους συνοψίζεται σε μια πρόταση: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, 8 ώρες ύπνο». Εκείνη την Πρωτομαγιά, πριν από 130 χρόνια, στη δυναμική πορεία πήραν μέρος περίπου 90.000 απεργοί, ενώ σε ολόκληρη τη χώρα συμμετείχαν στην απεργία πάνω από 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Άντρες με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, ξεχύνονται στις λεωφόρους για να διαδηλώσουν ειρηνικά. Τρεις μέρες αργότερα, σε συγκέντρωση για την συμπαράσταση των απεργών, στην πλατεία Χέιμαρκετ, οι αστυνομικές δυνάμεις παίρνουν εντολή να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Μια βόμβα που πέφτει στο μέρος των αστυνομικών πυροδοτεί το κλίμα. Τότε, αρχίζουν οι πυροβολισμοί και οι βιαιοπραγίες.

Είναι ακόμα άγνωστος ο ακριβής αριθμός των θυμάτων, αφού πολλοί τραυματισμένοι έχασαν τη μάχη με την ζωή. Η Πρωτομαγιά, όμως, ως εργατική γιορτή καθιερώνεται κάποια χρόνια αργότερα, στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση εκείνου του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο.

Στην Ελλάδα

Ο πρώτος εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα γίνεται το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Ο εορτασμός δεν έγινε όμως την πρώτη, αλλά την δεύτερη μέρα του Μαΐου, αφού η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο, εργάσιμη ημέρα. Έτσι, αποφασίστηκε να μετατεθεί την επόμενη μέρα, Κυριακή, για να μπορέσουν να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο και σε ψήφισμά του ζητά 8 ώρες εργασία, αργία και ανάπαυση την Κυριακή και τέλος κρατική μέριμνα κι ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Αποφασίζεται το ψήφισμα να επιδοθεί στον Πρόεδρο της Βουλής επτά μήνες αργότερα, την 1η Δεκεμβρίου 1893.

Η καθυστέρηση, όμως, του Προέδρου να εκφωνήσει το ψήφισμα προκαλεί τις διαμαρτυρίες του Σταύρου Καλλέργη, ο οποίος κατόπιν εντολής του Προέδρου συλλαμβάνεται, οδηγείται στη δικαστική αίθουσα, και καταδικάζεται σε δέκα μέρες φυλάκισης. Δεκαεπτά χρόνια μετά, το 1911 πρωταγωνιστεί η Θεσσαλονίκη στη γιορτή της Πρωτομαγιάς. Συγκεκριμένα, η Φεντερασιόν (Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) με ιδρυτή και ηγέτη τον σοσιαλιστή Αβραάμ Μπεναρόγια και μέλη σοσιαλιστές εργάτες, προερχόμενους κυρίως από την προοδευτική εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης και διάφορους διανοούμενους, αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στην πόλη.

Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ΄αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία. Στην Αθήνα η Πρωτομαγιά γιορτάζεται με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με το ίδιο σύνθημα της εξέγερσης του Σικάγο, «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Την επόμενη αμέσως χρονιά, το 1912 γιορτάζεται και πάλι στο Μετς, ενώ περνάνε επτά χρόνια, το 1919, για να κατέβουν εργάτες στους δρόμους σε 12 ελληνικές πόλεις. Το 1936 γράφονται οι μαύρες σελίδες στην ιστορία της Πρωτομαγιάς. Της ματωμένης Πρωτομαγιάς, όπως χαρακτηρίστηκε, όταν καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Από την 1η και έως τις 8 Μαΐου, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις επεκτείνονται και σε Σέρρες, Δράμα, Ξάνθη, Βόλο.

Στις 9 Μαΐου ξεκινά γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, στην οποία συμμετέχουν και άλλοι κλάδοι, σε ένδειξη συμπαράστασης στους καπνεργάτες. Οργανώνονται συλλαλητήρια και πορείες, ενώ η Χωροφυλακή προσπαθεί να εμποδίσει τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς το Διοικητήριο. Με πυροβολισμούς προσπαθούν να διαλύσουν και άλλες συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία της πόλης. Στη συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβολούν και σκοτώνουν 8 εργάτες. Σ’ αυτό το σημείο έχει στηθεί το Μνημείο του Καπνεργάτη. Συνολικά οι νεκροί φτάνουν τους 12 και τραυματίες τα 300 άτομα. Ο θρήνος της μητέρας πάνω από το νεκρό γιο της, που απαθανατίστηκε από τον φωτογραφικό φακό, ενέπνευσε και τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, στο έργο «Επιτάφιος».

Ο αγώνας της φύσης

Κάθε Πρωτομαγιά, όμως, και η φύση δίνει τη δική της μάχη και τελικά την κερδίζει. Θεωρείται η πρώτη μέρα της άνοιξης και μεταφέρει ένα μήνυμα αναγέννησης, δύναμης, νίκης. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ ΜΠΕ η λαογράφος του «Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη», Σταυρούλα Πισιμίση, «είναι μια ημέρα νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα. Του καλοκαιριού, όμως, με την έννοια του καλού καιρού, της βλάστησης της γης και κατ’ επέκταση νίκης της ζωής κατά του θανάτου. Υπάρχει η δοξασία ότι ο Μάϊος τα κάνει όλα νέα, μια νέα ζωή αρχίζει για τον άνθρωπο και την φύση». Η επικράτηση της λαϊκής γιορτής κάθε 1η Μαΐου τοποθετείται ανάμεσα στον 12ο και 15ο αιώνα, την περίοδο επίδρασης των Φράγκων, «οπότε έχουμε ουσιαστικά μεταφορά του εορτασμού της άνοιξης από την 1η Μαρτίου την πρώτη μέρα του Μαΐου. Βέβαια, για την χώρα μας είναι πιο λογική η ημερομηνία της 1ης Μαρτίου, διότι στην Ελλάδα έρχεται πολύ νωρίτερα η άνοιξη απ’ ό,τι στις βόρειες χώρες», υπογραμμίζει η κ. Πισιμίση.

Η ημέρα έχει άρωμα ανθισμένων λουλουδιών στα μαγιάτικα στεφάνια. Αυτήν την δροσιά της βλάστησης, της αναγέννησης της φύσης, οι άνθρωποι θέλουν να την νιώσουν από κοντά, να την μεταφέρουν στον χώρο τους. «Υπάρχει όμως μια διαφοροποίηση των ανθρώπων της πόλης και της υπαίθρου. Ο άνθρωπος της πόλης φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια, ως σύμβολα της άνοιξης και της χαράς. Αντίθετα, ο άνθρωπος που ζει στην ύπαιθρο, τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν, δεν έφτιαχνε στεφάνια από πρασινάδες, αλλά με καρπούς, σκόρδο (για την βασκανία) και αγκάθι (για τον εχθρό) ή τσουκνίδα σε κάποια μέρη», επισημαίνει η κ. Πισιμίση, και καταλήγει ότι γενικά το δίπολο ζωή – θάνατος υπάρχει σε πάρα πολλές τελετές, συμβολικές κινήσεις μέσα στον λαϊκό πολιτισμό.