Τα ξέρουμε, αλλά δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε. Να τα πούμε μια φορά ακόμη.
Σχεδόν όλη τη δεκαετία του ’80, η Ελλάδα δανειζόταν για να συντηρεί το μεγάλο δημόσιο τομέα που δημιούργησε το ΠαΣοΚ. Στις επόμενες δυο δεκαετίες και ειδικά μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με τον εύκολο δανεισμό, ζούσαμε υπεράνω των δυνατοτήτων μας.
Το κράτος μας δανειζόταν και προσλάμβανε λαό, μοίραζε επιδόματα προσέλευσης στην εργασία, τυφλότητας σε οδηγούς λεωφορείων, χωλότητας σε αρτιμελείς, ακόμη και έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία ή… πλυσίματος χεριών! Έδινε πλουσιοπάροχες συντάξεις, μεγαλύτερες κατά πολύ από τις εισφορές που είχαν καταβάλλει οι εργαζόμενοι. Κερδίζαμε 1 ευρώ και δαπανούσαμε 2. Ελάχιστοι ήταν οι σώφρονες που κατανοούσαν ότι κάποια στιγμή η φούσκα θα σπάσει.
Όταν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (αγορές) που μοίραζαν χρήμα (παγκοσμίως) έκλεισαν τις κάνουλες των δανείων για να μειώσουν το ρίσκο τους, «έσκασε» η παγκόσμια κρίση.
Εδώ δεν το καταλάβαμε, επειδή νομίζαμε ότι είμαστε «θωρακισμένοι» κι επειδή ποτέ δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Αδυνατούσαμε να κατανοήσουμε ότι στην παγκόσμια οικονομία που ζούμε, αν συναχωθεί ένας υπάλληλος τραπέζης στις ΗΠΑ ή στην Κίνα ή στην Γερμανία, θα φτάσει η αρρώστια του εν ριπή οφθαλμού στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κι αφού ζούσαμε και ζούμε σε ένα κόσμο που τρέχει, μοιραία η κρίση έφτασε στην πόρτα μας το 2010. Το κράτος μας που χρειαζόταν δάνεια για να ανταπεξέλθει στα έξοδα που είχε δημιουργήσει, δεν μπορούσε να δανειστεί κι ας φώναζε ο μοιραίος Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν». Η χρεοκοπία έφτασε προ των πυλών. Το κράτος συμπαρέσυρε μαζί του την ιδιωτική οικονομία και την καρδιά αυτής, τις τράπεζες. Στις οποίες είχαν συσσωρευτεί χιλιάδες «κόκκινα» και μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Ήρθε τότε η Ευρώπη και δημιούργησε τον περίφημο μηχανισμό στήριξης για να μη χρεοκοπήσουμε. Με την προϋπόθεση ότι εμείς θα πρέπει να γιατρέψουμε την αιτία του κακού.
Εμείς, αντί να κάνουμε αυτό, αντί να συρρικνώσουμε το κράτος μας, αντί να περικόψουμε περιττά του έξοδα και δαπάνες, αρχίσαμε να στοχεύουμε τους αδύνατους. Τον ιδιωτικό τομέα που δεν μπορούσε ν’ αντιδράσει και τους συνταξιούχους με περικοπές στις συντάξεις τους.
Προσοχή: Εμείς το αποφασίσαμε αυτό. Δεν μας το επέβαλλε καμιά τρόικα. Εμείς αποφασίσαμε να επιβάλλουμε μειώσεις στις συντάξεις και φόρους. Ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι δανειστές έλεγαν «τόσα χρήματα πρέπει να εξοικονομήσετε, βρείτε τα»… Εμείς νομίσαμε και νομίζουμε ότι θα ανθίσουν πάλι τα λεφτόδεντρα κι όλα θα γίνουν όπως ήταν. Εμείς αντιστεκόμαστε λυσσαλέα σε ότι αφορά τις μεταρρυθμίσεις και τις σπατάλες που θέλουμε να συνεχίζει να κάνει το κράτος μας. Εμείς βάλαμε στο τραπέζι τις απίστευτες αηδίες ότι η κρίση μας είναι προϊόν συνωμοσίας για να μας πάρουν οι κακοί δανειστές τον ήλιο, το φεγγάρι και τους υδρογονάνθρακες που είναι κάτω από το Αιγαίο ή τις άλλες θάλασσές μας. Εμείς προτιμήσαμε τον λαϊκισμό από τον ορθολογισμό.
Και το κακό είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Δεν καταλαβαίνουμε καν ότι έχουμε μια χώρα με τεράστιες στρεβλώσεις στην οικονομία της που ΠΡΕΠΕΙ να τις αλλάξουμε. Δεν καταλαβαίνουμε καν ότι η επιζητούμενη ανάπτυξη της Ελλάδας είναι κάτι σαν τα ανέκδοτα με τον Τοτό. Δεν καταλαβαίνουμε καν ότι στο μέγιστο ποσοστό της η ελληνική οικονομία «έσκασε» λόγω δημοσίου και συνταξιοδοτικού συστήματος με τις πρόωρες και παχυλές συντάξεις.
Να το πούμε πιο λαϊκά; Όσα χρήματα δαπάνησε η Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια (με την επιδότηση των ασφαλιστικών ταμείων) για να καταβάλλονται συντάξεις, αποτελούν τα 2/3 του δημόσιου χρέους! Σήμερα ακόμη, οι δαπάνες για συντάξεις ξεπερνούν τα 30 δις ετησίως, ποσό που αντιπροσωπεύει το 17% του ΑΕΠ. Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μέσος όρος συνταξιοδοτικού κόστους βρίσκεται στο 12%.
Έτσι, δεν γίνεται χωριό. Πολύ περισσότερο όταν οι νέες ασφαλιστικές εισφορές που επιβλήθηκαν (Κατρούγκαλος) και επιβάλλονται (Αχτσιόγλου) στους ελεύθερους επαγγελματίες, δίνουν την χαριστική βολή στο δυναμικό κομμάτι της οικονομίας.
Μονίμως λοιπόν θα βρισκόμαστε όμηροι της μεγάλης μας στρέβλωσης. Μονίμως θα αναζητούμε ανάπτυξη που δεν θα έρχεται… Πολύ περισσότερο όταν από την Ελλάδα έχουν φύγει ήδη χιλιάδες επιχειρήσεις προς χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και περισσότεροι από 500 χιλιάδες νέοι επιστήμονες προς αναζήτηση τύχης αναλόγως των προσόντων τους.
Κι η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν βρούμε άκρη με τη συγκεκριμένη στρέβλωση, δεν θα μιλήσουμε ή δεν θα συναντήσουμε ΠΟΤΕ την ανάπτυξη. Θα βράζουμε στο ζουμί των υπέρμετρων φόρων της Αριστεράς, για να συντηρούμε τη στρέβλωση και μετά θα πανηγυρίζουμε για τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα είναι βαμμένα με το αίμα μας…
Όταν ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης αύριο κατανοήσουν ότι ανοδική πορεία του τόπου θα ξεκινήσει ΜΟΝΟ όταν προηγηθεί η εκρίζωση των ζιζανίων που δημιουργούν οι στρεβλώσεις, τότε και ΜΟΝΟ θα μπορούμε να είμαστε σχετικά αισιόδοξοι για την ανάπτυξη της χώρας μας.
Αλλά, δεν τρέφω αυταπάτες. Όσοι τα φωνάζουμε αυτά εδώ και χρόνια είμαστε… εχθροί του λαού και ενίοτε… γερμανοτσολιάδες….
Δεν βαριέστε… Ας μη χολοσκάμε… Άλλωστε όλη η χώρα έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει. Να δει… survivor…
