Παιδιά  μου,

Το κείμενο αυτό είναι για εσάς.

Για τα μικρά αστέρια της ζωής μου που μεγάλωσαν πια, μα που  έκαναν και κάνουν  τις μέρες μου, τις νύχτες μου και τα όνειρά μου πιο όμορφα. Για τα μικρά μου, μεγάλα πια παιδιά,  που μεγάλωνα κάτω από τις φτερούγες μου και ας ήταν κάποιες φορές σπασμένες και μου προκαλούσαν πόνο, που όμως δεν ήθελα να το δουν  για να μη με πουν αδύναμη. Για σας που ήσασταν και είστε ακόμα, η πηγή της δικής μου δύναμης, η αιτία να αλλάξω πολλά στη ζωή μου και να προσπαθήσω να γίνω η μαμά που χρειαζόσασταν. Είστε το δικό μου φως ζωής, ο δικός μου φάρος, ο δικός μου δρόμος.

Πέρασαν χρόνια. Χρόνια από τότε που το θαύμα της γέννησής σας άλλαξε τη ζωή μου. Και όμως ακόμα θυμάμαι εκείνα τα μικρά χεράκια σας που έκλεισα μέσα στη δική μου παλάμη, τα πρώτα σας δάκρυα στην πρώτη μας αγκαλιά πριν ακόμα ο ομφάλιος λώρος κοπεί. Τότε που μέσα στη μικρή μου αγκαλιά,  χωρέσατε εσείς. Τότε που κατάλαβα πως είστε πια κομμάτι της ψυχής, του σώματός μου, της ανάσας μου. Τότε που μέσα στη γαλήνη της στιγμής, μετά το πρώτο σας κλάμα, μετά την αποκοπή σας από το σώμα μου, πάνω στην καρδιά μου ένιωσα την καρδιά σας να ηρεμεί, τα δάκρυα σας σταμάτησαν και με κοιτάξατε με εκείνα τα μεγάλα μάτια που  γέμισαν την ψυχή μου αγάπη, μα έκαναν εμένα πια  να δακρύσω γιατί ήξερα  πως από εκείνη τη στιγμή  εγώ είμαι για εσάς και θα είμαι για πάντα. Έζησα το μέγα θαύμα, τη μοναδική κάθε φορά στιγμή να ακούω την πρώτη ανάσα μιας νέας ζωής να γεμίζει το σύμπαν μου και όσες φορές το έζησα, τόσες φορές ορκίστηκα πως «ναι θα μπορούσα να πεθάνω για σένα παιδί μου» και το έπραξα. Όταν χρειάστηκε δεν δείλιασα ούτε μια στιγμή. Και αυτό με έκανε να νιώσω πως η αγάπη της μητέρας δεν πηγάζει από την καρδιά. Πηγάζει από το είναι της, από την ίδια την ύπαρξή της την ώρα που γίνεται μητέρα.  Η υπέρτατη αγάπη, που από τότε, σαν υπόσχεση  προς την ύπαρξή σας, βρίσκεται χαραγμένη στο είναι μου και τρέχει στο αίμα μου.

    Κάθε στιγμή σας αποτυπωμένη στο μυαλό μου σε μια ταινία που δεν μπορείτε να δείτε γιατί τα λόγια δεν περιγράφουν τις στιγμές. Τα πρώτα δοντάκια, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες σας λέξεις, οι πρώτες σας περιπέτειες στον κόσμο των μεγάλων, η πρώτη μέρα στο σχολείο που στεκόμουν σε μια γωνιά και έβλεπα τα χαρούμενα προσωπάκια σας να φωτίζονται και ας είχα μέσα μου τη λύπη της ψυχής μου για την απώλεια που βίωσα πριν λίγο καιρό. Εσείς ήσασταν εκεί, η ζωή σας μόλις άρχιζε μπροστά σε ένα τεράστιο κτήριο, με άλλους ανθρώπους που τους άφηνα την ψυχή μου για να την εκπαιδεύσουν ξανά. Ένας θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος. Υπάρχει η δύναμη της ζωής που σε κάνει να προσπαθείς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Ο θάνατος ήταν το χτες και η ζωή ήσασταν εσείς στο σήμερά μου.

  Μεγαλώνατε και πιστεύατε πως είμαι μοναδική. Αλάθητη. Ήμουν το πρότυπό σας όσο ήσασταν μικρά. Μα όσο μεγαλώνατε καταλαβαίνατε πως δεν ήμουν μοναδική και τέλεια. Ήμουν για σας αυτή που θα ‘πρεπε να τα πράξει όλα σωστά και θυμώνατε μαζί μου που κάποιες φορές δεν μπορούσα να το κάνω. Θυμώνατε που έκανα λάθη, που ήμουν ανθρώπινη και που  σαν άνθρωπος είχα αδυναμίες και πάθη. Θυμώνατε που δεν ήμουν το πρότυπο της «τέλειας συγκαταβατικής μαμάς» που δείχνουν οι ταινίες και οι διαφημίσεις προϊόντων όπου μια μαμά, πάντα χαμογελαστή, καθαρίζει το τεράστιο μοντέρνο σπίτι της σε πέντε λεπτά, που κανονίζει υπερατλαντικά ταξίδια για όλους, ετοιμάζει πεντανόστιμα φαγητά χτενισμένη, καλοντυμένη και φορώντας.. τακούνια, ενώ τους υποδέχεται όλους το μεσημέρι με χαμόγελο, έχοντας στα χέρια μια τεράστια πιατέλα με το μεσημεριανό φαγητό και κάθονται σε ένα καλοστρωμένο τραπέζι χωρίς μια κατσαρόλα στον νεροχύτη, χωρίς ούτε ένα παιχνίδι στο πάτωμα. Εγώ ήμουν μια αληθινή  μαμά, εργαζόμενη, με πολλές ευθύνες, είχαμε ένα αληθινό σπίτι, εσείς ήσασταν αληθινά παιδιά και είχαμε συγκρούσεις που φέρνει η σχέση μεταξύ παιδιών και γονέων που πάντα στενοχωρούν αλλά είναι αναγκαίες για να μεγαλώνουν και αυτά και οι γονείς. Ήμασταν μια αληθινή οικογένεια που ο καθένας είχε τη δική του προσωπικότητα και έπρεπε να βρει τρόπο να συνυπάρχει. Μα σιγά σιγά μεγαλώσατε και άλλο και  καταλάβατε πως  «σούπερ ουάου» μαμάδες δεν υπάρχουν. Πως όλες οι μαμάδες, δίνουν πραγματικά αυτά που μπορούν και κάνουν ό,τι μπορούν, με τις δυνατότητες που έχουν, για να στηρίξουν τα παιδιά τους στον αληθινό και πραγματικό κόσμο που απαιτεί να έχεις μια δυνατή προσωπικότητα και ένα μαχητικό χαρακτήρα για να τα βγάλεις πέρα με όσα συμβαίνουν γύρω σου.

   Μεγαλώνατε μέρα με τη μέρα. Διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ σας, που δεν έμοιαζε καθόλου ο ένας με τον άλλο. Πόσα έκρυβαν μέσα τους τα κύτταρά μου; Πόσες παραλλαγές του εαυτού μου, που δεν γνώριζα και που πολλές φορές δεν μπορούσα να διαχειριστώ ούτε εγώ η ίδια, σας έδωσα;

   Μεγαλώνατε μέρα με τη μέρα. Αλλάζατε. Άλλαζα και εγώ. Προσπαθούσα να σας κάνω ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά μέσα από προσφορά και από προσωπικές στερήσεις πολλές φορές που δεν ήθελα να ξέρετε γιατί δεν έπρεπε να ξέρετε .Ήσασταν παιδιά και τα παιδιά πρέπει να είναι χαρούμενα και να μεγαλώνουν με αγάπη, ώστε όταν έρθει η στιγμή της εφηβείας που όλα αμφισβητούνται, να έχουν τις βάσεις να αντέξουν τις αλλαγές που θα βιώσουν και που θα τους αλλάξουν  για όλη τους τη ζωή. Γιατί ήξερα πως η εφηβεία δεν είναι εύκολη. Γιατί ήξερα πως θα χρειαζόσασταν κάθε τι από μένα που θα σας ενδυνάμωνε για να αντέξετε. Ήμουν εκεί, παρούσα, σε κάθε στιγμή της ζωής σας. Στις χαρές, τις λύπες, τις πίκρες, τα ξεσπάσματά σας.  Μεγαλώνατε και άλλαζα για να σας προστατέψω. Θυμώνατε με μένα πολλές φορές  και με  θεωρούσατε αυταρχική, υπερπροστατευτική, παράλογη, εγωίστρια απλά και μόνο επειδή δεν άφηνα να κάνετε πολλά από αυτά που επιθυμούσατε. Δεν το έκανα όμως παιδιά μου ποτέ επειδή ήθελα να σας βλάψω. Βλέπετε, εγώ είχα περισσότερα χρόνια ζωής μέσα στον κόσμο των ανθρώπων και οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν πολύ σκληροί όχι γιατί σε αγαπούν, αλλά γιατί έτσι πράττουν, γιατί η ζωή δεν είναι με ροδοπέταλα στρωμένη και ούτε μόνο μια ευθεία πορεία και εγώ έπρεπε να σας το διδάξω, ακόμα και με τον δύσκολο τρόπο. Ήξερα πως θα με μισήσετε κάποια στιγμή. Μα ήξερα πολλά περισσότερα από εσάς και γνώριζα πως σε κάθε στροφή της ζωής, παραμονεύουν κίνδυνοι και αγωνίες που δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα, αν δεν έχεις μάθει να αντέχεις. Δεν το έκανα για να σας έχω κάτω από τον έλεγχό μου. Δεν πιστεύω στον έλεγχο των ανθρώπων. Το έκανα γιατί ξέρω τι είναι η ζωή και τί μπορεί να σου προσφέρει και πολλές φορές δεν είναι ευγενική μαζί σου. Τώρα είμαι σίγουρη πως δεν έκανα λάθος. Τώρα είμαι σίγουρη πως σας βοήθησα να την καταλάβετε και να πολεμάτε.

 Όταν θα γίνετε και εσείς  γονείς θα καταλάβετε τί ζει ένας γονιός. Πόσο άγχος, πόσες αγωνίες, πόσα δάκρυα κάνει για τα παιδιά του, πόσες φορές νιώθει ανήμπορος γιατί δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που θα ήθελε και  πόσες φορές θυμώνει με τον εαυτό του για τα λάθη που κάνει. Λυπάμαι που  σας πλήγωσα κάποια στιγμή, λυπάμαι που σας στενοχώρησα μέσα στις δικές μου κακές στιγμές. Λυπάμαι που σας πλήγωσα  λέγοντας πολλές φορές «όχι» σε «θέλω» και «απαιτήσεις σας», μα να ξέρετε πως το έκανα όχι  γιατί δεν ήθελα (ποιος γονιός θέλει να αρνείται κάτι στο παιδί του),αλλά γιατί ανησυχούσα και έπρεπε να βρω τρόπο να σας προστατέψω, πολλές φορές και  από τον ίδιο σας τον εαυτό, γιατί ήξερα πως στη ζωή δεν μπορείς να καλύπτεις όλες σου τις επιθυμίες και όταν έχεις μάθει έτσι ,απογοητεύεσαι, ακυρώνεις τους άλλους αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό, χάνεσαι. Αλλά ήμουν πάντα εκεί για να καλύπτω τις ανάγκες σας, ακόμα και αν αυτό φαινόταν για σας λίγο και μου θυμώνατε για αυτό. Λυπάμαι αν σας έκανα να  με μισήσετε κάποιες φορές, αλλά ένας γονιός δεν είναι γονιός, αν δεν κάνει αυτό που πρέπει, ώστε να δείξει στα παιδιά του τον κόσμο να τα προετοιμάσει για πολλά “όχι” που θα δεχτούν. Ένας γονιός δεν είναι γονιός, αν δεν τα βοηθήσει να πατήσουν στα πόδια τους ακόμα και αν αυτό περνάει μέσα από την άρνηση  και το μίσος τους για αυτόν. Ο γονιός ξέρει πως μπορεί και αυτός να ναι ένας δρόμος, προς την ανάληψη υπεύθυνης στάσης  απέναντι στη ζωή, έστω και αν αυτό τον πληγώνει. Ξέρει όμως τι σημαίνει να σαι παιδί, έφηβος, νέος. Πέρασε από αυτά τα στάδια πριν γίνει γονιός.

Περάσαμε πολλά, ζήσαμε πολλά και μέσα από αυτά, μεγαλώσατε και μεγάλωσα..Και σήμερα; Τώρα; Τώρα  έχετε ανοίξει τα δικά σας φτερά σαν τον “γλάρο Ιωνάθαν” και πετάτε ψηλά για να φτάσετε- και γιατί όχι;- να ξεπεράσετε τα δικά σας όρια και τους δικούς σας φραγμούς όπως έκανα κάποτε και εγώ.  Ήρθε η ώρα που περίμενα και που προετοιμάστηκα 20 και βάλε χρόνια για αυτή. Μαθαίνετε να ζείτε και να  διαφεντεύετε τη ζωή μόνοι σας για να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας για ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα πια είμαι μακριά σας  μα πάντα κάθε μέρα, κάθε λεπτό η σκέψη μου είναι σε σας. Είμαι εκεί. Μερικές φορές νιώθω πως μου λείπει η ανάσα μου, πως δεν έχει νόημα η καθημερινότητά μου  αν δεν είμαι η μαμά που σας μάθαινε κολύμπι, που περιποιόταν τα γόνατά σας όταν τα ματώνατε, που ξαγρυπνούσε στο προσκεφάλι σας στις αρρώστιες και παρέμενε σιωπηλή στον πόνο σας για να σας ακούσει έστω και αν ξεσπούσατε πάνω της την πίκρα σας, η  μαμά που μοιραζόσασταν τις αγωνίες, τους φόβους, τις ελπίδες σας , που της εκμυστηρευόσασταν τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, που ήταν εκεί έτοιμη για όλα ακόμα και μέσα στις δικές της σκληρές στιγμές.. Μου λείπετε πολύ και το λέω κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Επειδή φύγατε δεν σημαίνει πως έπαψα να είμαι μαμά. Μια μαμά που εύχεται μόνο να είστε γερά και ευτυχισμένα. Μια μαμά που χαίρεται στην ευτυχία σας, μια μαμά που το μόνο που θέλει είναι να βλέπει τα παιδιά της να «τσακίζουν» τη ζωή και η ζωή να μην τα «τσακίζει».

Πάντα θα είμαι η μαμά σας. Όσο μακριά και αν φύγετε, όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα ‘μαι η” μαμά”. Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε η απόσταση, ούτε ο χρόνος, ούτε η ζωή. Πάντα θα είμαι η μαμά που κατάλαβε το νόημα της αγάπης  εκείνη την πρώτη στιγμή, που ένιωσε την καρδιά σας πάνω στη δική της καρδιά και είπε: «Ναι μπορώ να πεθάνω για σένα». Γεμίσατε την ύπαρξή μου με αγάπη και τη φορτίζετε κάθε μέρα, κάθε λεπτό, τόσο  που νιώθω πως μου περισσεύει και για αυτό και τη μοιράζομαι με τους ανθρώπους γύρω μου. Είστε η πηγή της ψυχής μου και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. γιατί εγώ ξέρω πως η δική σας ύπαρξη είναι αυτή που με κάνει να νιώθω ζωντανή.

    Παιδιά μου, πάντα θα είμαι δίπλα σας και στη σκιά σας γιατί πρέπει να κάνετε τις δικές σας επιλογές ζωής. Θα σας παρακολουθώ να παλεύετε για το καλύτερο, για τα όνειρά σας, θα σας δω να ελπίζετε και να κάνετε ό,τι μπορείτε ώστε να πραγματοποιηθούν χωρίς να προσβάλλετε τον εαυτό σας και τους άλλους, γιατί έτσι σας έμαθα. Ξέρω πως μέσα στα χρόνια που ζήσαμε σας έμαθα να  δίνετε μάχες και να μη κρύβεστε, να πολεμάτε με ψηλά το κεφάλι, να ξεχωρίζετε το δίκαιο από το άδικο και το σωστό από το λάθος,  να νιώθετε τους άλλους και να σέβεστε τα δικά τους συναισθήματα και τις επιλογές τους. Μα το ξέρετε, από εκείνη την πρώτη στιγμή το ξέρετε, πως αν νιώσω ότι με χρειάζεστε γιατί πονάτε, θα βρεθώ στο πλάι σας  για να βοηθήσω να σταθείτε ξανά στα πόδια σας, ώστε να αρχίσετε ξανά από την αρχή και να αισιοδοξείτε για το μέλλον. Μα  πιστέψτε με παιδιά μου, εύχομαι και ελπίζω να μη με χρειαστείτε ποτέ για αυτό. Ελπίζω και αυτή είναι η δική μου ευχή, που θέλω να σας συντροφεύει πάντα, να  είστε γερά και να με χρειαστείτε μόνο για ένα και μοναδικό  λόγο. Για να μοιραστείτε την  ευτυχία σας για τα όνειρά σας που πραγματοποιήθηκαν.

Σας αγαπώ πολύ.. Και το ξέρετε.

Θα ‘μαι πάντα εδώ. Να σας αγαπώ και να σας νοιάζομαι!

Η μαμά σας..