Αφετηρία για το αφήγημα που ακολουθεί αποτελεί η διαπίστωση που έγινε από την Α… (η γυναίκα μου) το μεσημέρι της Τρίτης που καθίσαμε στη βεράντα του σπιτιού για φαγητό.
Άρθρο αναγνώστη μας
- … Πάρα πολλές μύγες έχουμε σήμερα και δεν κάνει και πολύ ζέστη … (αγνοώντας ότι, δίπλα μας, τα σκουπίδια είχαν ξεχειλίσει από τους τρεις κάδους που βρίσκονται μπροστά στο σπίτι, αφού η τελευταία φορά που πέρασε το απορριμματοφόρο ήταν πριν 15 ημέρες – τη Δευτέρα 19 Ιούνη. Ακόμα και ο πρώτος κάδος, ο μπλε της ανακύκλωσης, είχε «τιγκάρει» από σκουπίδια).
Στη συνέχεια αναφέρθηκε – χωρίς γκρίνια οφείλω να ομολογήσω – και στο θέμα των ημερών: Τα σκουπίδια.
- … ακόμα δεν πέρασαν να τα μαζέψουν, ενώ η απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα έληξε την Παρασκευή και τα αφήνουν στους δρόμους … τι περιμένουν;
- … Τα δικά μας τι θα τα κάνουμε; Δέκα μέρες τα κρατάμε μέσα στο σπίτι ενώ οι υπόλοιποι τα πετάνε έξω, δεν σκέφτονται;
Αποτέλεσμα: Έβαλα τις τρεις σακούλες στο αυτοκίνητο και πήγα στο κέντρο, όπου είχα δει ότι ξεκίνησε η αποκομιδή των σκουπιδιών, ενώ σκεφτόμουν φωναχτά (!)
- καλά που υπάρχουν και οι πλαστικές σακούλες, που θέλουν κάποιοι να τις καταργήσουν, κλείνουν πολύ καλά η μία μέσα στην άλλη και δεν μυρίζουν … να και ένα καλό του πλαστικού.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μπροστά από το σπίτι ο Β… (γείτονας αλλοδαπής προέλευσης) προσπαθούσε να μαζέψει τα σκουπίδια που ήταν διασκορπισμένα στο δρόμο, από τη συνεχή προσπάθεια των γατιών της γειτονιάς και των αδέσποτων σκυλιών που είχαν βρει τη χαρά τους (!). Ο άνθρωπος τα τοποθέτησε σε μεγάλες μαύρες σακούλες – ανθεκτικές – για να μην μυρίζουν και τις τοποθέτησε πάνω από τα καπάκια των κάδων, ώστε να μην τα φθάνουν τα σκυλιά και οι γάτες να μην μπαίνουν στους κάδους. Έξω από τους κάδους στοιβαγμένα εκτός από τα σκουπίδια και άλλα υλικά από την ανακαίνιση ενός διαμερίσματος του οποίου ο ιδιοκτήτης του ξεκίνησε αυτές τις ημέρες.
Σημείωση 1η: Δυστυχώς ή ευτυχώς(;) δεν θέλησα να αποθανατίσω την κατάσταση, θεωρώντας ότι για τις άσχημες στιγμές δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι σημερινές, μετά τη λύση του προβλήματος.
Την άλλη μέρα το πρωί το απορριμματοφόρο πέρασε και άδειασε μόνο τον ένα κάδο (αυτόν με το κόκκινο καπάκι στο βάθος), ενώ άφησε το μεγάλο όγκο στους δύο κάδους.
Το μεσημέρι, με την επιστροφή στο σπίτι η Α… συνέχισε
- Πότε θα περάσουν …, μόνο τον ένα άδειασαν … βρωμίσαμε …
Της απάντησα αμήχανα:
- Πιστεύω αύριο Πέμπτη – που είναι στο πρόγραμμα – να περάσουν.
- Εάν δεν περάσουν, να πάρουμε τηλέφωνο …
Ξημέρωσε η Πέμπτη αλλά απορριμματοφόρο … δεν (;) …
Τι να κάνω (;) αναγκάστηκα να πάρω στο κινητό έναν από τους Αντιδημάρχους για να του εκθέσω την κατάσταση . . .
Η απάντηση του, αφού με άκουσε:
- Δεν είναι στην αρμοδιότητα του … όλοι έμενα παίρνουν … δεν μπορώ να δώσω εγώ τη λύση, αλλά απ’ ότι ξέρω τα αυτοκίνητα θα βγουν μετά τις έντεκα (11.00).
Εκεί έκλεισε η τηλεφωνική συνδιάλεξη και περιμέναμε.
Τελικά το βράδυ ενώ είχαμε ξαπλώσει σχετικά νωρίς για ύπνο – δεν είχε και «Survivor» (!!!), το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είδαμε καμιά φορά – ξαφνικά γύρω στις 1.10 ακούστηκε ο θόρυβος που κάνει το απορριμματοφόρο όταν σηκώνει τους κάδους. Ήταν το μεγάλο που σηκώνει τους κάδους αυτόματα.
- «Αυτό ήταν» λέω μέσα μου «μπράβο στα παιδιά» και αφού σηκώθηκα για να πιώ ένα ποτήρι νερό για να μου φύγει η ταραχή, στη συνέχεια χαλάρωσα…
Το πρωί, γύρω στις 7.30, όμως η διάψευση από το στόμα της Α…
- Καλά τι έκαναν… πάλι δεν τους άδειασαν, μισές δουλειές… πότε θα τελειώσουν.
Ευτυχώς πριν τις 8.00 πέρασε το απορριμματοφόρο με τους εργάτες και άδειασε τους κάδους. Άφησαν όμως τα υλικά (μουσαμάδες, χαρτιά κλπ) από την ανακαίνιση.
Εγώ για να προλάβω της λέω:
- πάω γρήγορα να τους πλύνω, πριν αρχίσουν να κατεβάζουν σκουπίδια … γιατί δεν θα ξεμυρίσουμε καμιά φορά.
Σημείωση 2η: για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, δύο φορές το χρόνο (διακοπές του Πάσχα και Σεπτέμβριο), φροντίζω ώστε οι κάδοι να πλένονται και να καθαρίζουν από τις βρωμιές.
Πηγαίνοντας στους κάδους διαπίστωσα ότι από τον ένα – τον μεταλλικό – είχε σπάσει μια ρόδα και έγερνε. Λέω μέσα μου
- Αυτό μας έλλειπε … ο κάδος της Ανακύκλωσης θα μετατραπεί μόνιμα σε σκουπιδιών.
Εκείνη τη στιγμή έφθασε και ένα μικρό φορτηγό (τύπου αγροτικό) του δήμου και φόρτωσε τα υπόλοιπα άχρηστα υλικά.
Λέγοντας στον Μ… (τον υπάλληλο), που υπομονετικά πάσχιζε να καθαρίσει το μέρος και ευγενικά αντιμετώπιζε την κατάσταση
- «… πως θα μπορούσε να αποκατασταθεί το πρόβλημα με την αλλαγή κάδου». Πήρα την παρακάτω απάντηση
- «Αυτοί οι μ… που μαζεύουν δεν προσέχουν καθόλου τους πετάνε απότομα και σπάζουν. Κάδους δεν έχουμε … και δεν προβλέπεται να έρθουν σύντομα καινούργιοι».
Με τις λέξεις αυτές τελείωσε τη δουλειά του και έφυγε.
Στη συνέχεια, ξεκίνησα το καθάρισμα και το πλύσιμο, αφού με τη βοήθεια ενός γείτονα που έφευγε για τη εργασία του αναποδογυρίστηκαν οι κάδοι, με τη σκέψη μου όμως να βρεθεί λύση για το χαλασμένο κάδο, τουλάχιστο να αλλάξει η σπασμένη ρόδα.
Πράγματι, αφού τελείωσα με το πλύσιμο, καβάλησα το ποδήλατο και κατευθύνθηκα προς το Δημαρχείο, στον Όρχο των οχημάτων όπου στεγάζεται η Τεχνική Υπηρεσία, για να βρω τον Υπεύθυνο μήπως και δοθεί λύση. Στον εξωτερικό χώρο επικρατούσε έντονη αναταραχή.
Ο Υπεύθυνος απουσίαζε και απευθυνόμενος σε κάποιο άλλο υπάλληλο του εξέθεσα το πρόβλημα ζητώντας τελικά μια καινούργια ρόδα για να την τοποθετήσω εγώ στον κάδο.
Η απάντηση που πήρα ακολουθεί στο διάλογο:
- Δεν μπορώ να σου δώσω λύση, δεν έχουμε καινούργιες ρόδες … – και αφού σκέφτηκε λίγο συνέχισε – εδώ δίπλα έχουμε όμως κάτι χαλασμένους κάδους, εάν θες βγάλε μια ρόδα και πάρτην.
- Ωραία. Θα την πάρω, θέλω όμως ένα 17αρι κλειδί για να τη βγάλω.
- Δεν έχουμε κλειδιά …
- Καλά σε συνεργείο ήρθα δεν υπάρχουν κλειδιά
- Δεν έχουμε … ρώτα αν θες στους Ηλεκτρολόγους, αυτοί μπορεί να έχουν…
Και με κατεύθυνε να πάω στο γραφείο τους. Εκεί βρήκα τέσσερεις εργάτες να πίνουν ανέμελοι τον καφέ τους, οι οποίοι βλέποντάς με «αναδρομόθηκαν» (όπως θα έλεγε η μάννα μου) και ρώτησαν «τι θέλω;» .
Τους είπα τι ακριβώς ψάχνω. Οι άνθρωποι προβληματίστηκαν και ένας από αυτούς είπε:
- Δεν ξέρω, νομίζω ότι υπάρχει ένα «καρυδάκι» εάν σου κάνει …
Αφού βρέθηκε το κλειδί, οι άνθρωποι πρόθυμα με βοήθησαν και βγάλαμε τη ρόδα. Αφού την πήρα, έφυγα για να επιστρέψω στο σπασμένο κάδο και να την τοποθετήσω.
Πράγματι επέστρεψα και αφού αποκαταστάθηκε το πρόβλημα, τοποθετώντας την μεταχειρισμένη ρόδα, οι κάδοι μπήκαν πλέον με τη βοήθεια κάποιου από τους γείτονες καθαροί στη θέση τους έτοιμοι να υποδεχθούν τα καινούργια σκουπίδια.
Εκείνη τη στιγμή βγήκε άλλος γείτονας στο μπαλκόνι και με ρώτησε με αφέλεια: και να
- Θ… τι έγινε μας έφεραν καινούργιο κάδο …
Απάντηση από την πλευρά μου δεν δόθηκε. Μπορείτε να τη δώσετε εσείς αν θέλετε(!!!).
Σημείωση 3η: Όλη αυτή η προσπάθεια έγινε και θα γίνεται ώστε η «ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ» να βρει τη θέση που πρέπει στη ζωή μας και να καταστεί προτεραιότητα στη διαχείριση των απορριμμάτων τόσο από τον καθένα από μας (προσωπική υπόθεση) αλλά και από το Δήμο μας (συλλογική υπόθεση)που υστερεί σημαντικά σε αυτό το κομμάτι. Έτσι όπως ακριβώς έκανε ο πρώτος γείτονας μόλις καθάρισε ο κάδος.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Την πραγματική αυτή ιστορία ο καθένας μπορεί να την προσεγγίσει δίνοντας την προσωπική του ερμηνεία στα φαινόμενα της «παθογένειας» που περιγράφονται και να αποδώσει ευθύνες «κατά το δοκούν», όμως πρόθεση του συντάκτη είναι να αναδείξει αυτή την «παθογένεια», όχι ονοματίζοντας υπευθύνους αλλά να προβάλλει τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και ΥΠΟΧΕΩΣΗ όλων μας απέναντι στην πόλη μας. Και να περιοριστεί αυτή η εσωστρέφεια που κυριαρχεί και μας αποξενώνει από τα πραγματικά προβλήματα. Ξέρω το θέμα δεν είναι «πιασάρικο», δεν προσφέρεται για «κουτσομπολιό» και μπορεί να μην το διαβάσουν πολλοί. Αξίζει όμως να γίνει η αρχή.
Η πόλη που ζούμε, η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, δικαιούται να είναι όμορφη πόλη όπως την τραγούδησε ο Σωκράτης Μάλαμας στη συναυλία που έδωσε πριν δύο χρόνια σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη και μουσική του μεγάλου μας Μίκη.
«Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα …»
Ευχαριστώ πολύ
