Όλα τα παιδιά παίζουν παιχνίδια στα οποία υποδύονται ρόλους από ήρωες που βγήκαν από τα παραμύθια ή από κάποια παιδική ταινία, μην φανταστείτε πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αντίθετα αυτό δείχνει πως μεγαλώνετε ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ένα παιδί δεν χρησιμοποιεί την φαντασία του για να παίξει παιχνίδια, μπορεί αυτό να αποτελεί ένδειξη προβλημάτων στην ανάπτυξή του.
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν σε παιδιά, προκύπτει ότι όσα είχαν φανταστικούς φίλους ως επί το πλείστον ήταν πρωτότοκα είτε μοναχοπαίδια, λόγω του ότι δεν έχουν αδέλφια να παίξουν μαζί τους.
Τα παιδιά δημιουργούν έναν φανταστικό σύντροφο που όμως εξαφανίζεται όταν τα παιδιά ξεκινήσουν το σχολείο ή όταν συναναστρέφονται άλλα παιδιά της ηλικίας τους.
Ο Martin Manosevitz και οι συνεργάτες του έκαναν έρευνα σε 221 παιδιά στο Τέξας, με αποτέλεσμα, το 83% των παιδιών που είχαν φανταστικό φίλο έπαιζαν μαζί του στο σπίτι, ενώ μόνο το 16% τον είχε συντροφιά και στο σχολείο.
Μάλιστα τα παιδιά με φανταστικούς φίλους στο σπίτι ή στις μοναχικές βόλτες, δεν είναι κοινωνικά απομονωμένα, έχουν φίλους, παίζουν μ’ αυτούς και είναι αποδεκτά από τους συμμαθητές τους.
Όταν τα παιδιά βρίσκονται στο σχολείο οι κοινωνικές τους ανάγκες είναι καλυμμένες, οι φανταστικοί φίλοι εμφανίζονται πια πολύ σπανια, εκτός από εξαιρέσεις που τα παιδιά ζουν σε κατάσταση σχολικού Bullying, ή σε ένα αδιάφορο οικογενειακό περιβάλλον και στην κυριολεξία κλείνονται στον εαυτό τους και κρέμονται από τον φανταστικό τους φίλο.
