Το έργο του Μενέλαου Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» θα παρουσιάσει η Παιδική Σκηνή του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης στο Κινηματοθέατρο ΣΤΑΡ στη Βέροια την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017 στις 11.30 το πρωί.

 Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, μουσική Γιώργου Χριστιανάκη, κοστούμια – εικαστικά Χρήστου Μπρούφα, κίνηση – χορογραφία Ιωάννας Δεμερτζίδου, βοηθός σκηνοθέτη Ιωάννα – Μαρκέλα Χαλκιά.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριλένη Κουζού, Βασίλης Παπαδόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος, Πέτρος Παπαζήσης, Κατερίνα Πλεξίδα, Ευτυχία Σπυριδάκη.

      Το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» δεν είναι τυχαία ένα από τα κλασικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνικής μας παράδοσης. Το εμβληματικό αυτό μυθιστόρημα του πολυγραφότατου Λουντέμη, μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές και την αυθεντική γλώσσα του μας μιλά για τον Μέλιο, ένα αγόρι που παρά τις αντιξοότητες που συναντά στην πορεία του, κάνει τα πάντα για να πραγματοποιήσει το όνειρο του, να μάθει γράμματα, να πάει στο σχολείο, να μορφωθεί. Η δίψα του παιδιού για μάθηση θα το φέρει αντιμέτωπο με την αδικία και το δίκιο, την καλοσύνη και την κακία, τη φιλία και την έχθρα, την αγάπη και το μίσος. Ο Μέλιος με παντοτινούς συνοδοιπόρους του τα βιβλία θα αναζητήσει την ανθρωπιά όπου κι αν βρίσκεται.

    Στις μέρες μας έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να μετρήσουμε ξανά τ’ άστρα και ίσως αυτή τη φορά να τα βρούμε σωστά… παρέα μας σ΄αυτό το ταξίδι ο Μέλιος, η Αγράμπελη, ο Δακρυτζίκος, ο μπαρμπα Θόδος κι ο Μπίθρος…

«…Ήθελε να είναι καλός και δεν ήξερε πως… Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Στο τέλος το βρήκε: θα ‘πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει αυτά που του ‘κρύβαν οι μεγάλοι. Θα ‘πιανε αγάπη με τις ζουγραφιές, με τα παραμύθια…»

Τιμές εισιτηρίων γενική είσοδος 8 € προπώληση 7 €

Προπώληση εισιτηρίων στο θέατρο «ΣΤΑΡ» 23310 22373

ηλεκτρονικά από το viva.gr και στα Seven Spots Βέροιας.  

Ισχύουν και τα εισιτήρια του Ο.Γ.Α.

Πληροφορίες : 6977 445161 &  2310 222299

e-mail : info@neotheatro.gr  website: www.neotheatro.gr

Οι μαθητές/τριες ,οι γονείς και το εκπαιδευτικό προσωπικό του Ειδικού Δημοτικού –Νηπιαγωγείου Αλεξάνδρειας θέλουν να ευχαριστήσουν  την οικογένεια του κ.Αλέξανδρου Σουρλόπουλου και της  κ. Άσπα Τζουνοπούλου  γιατί έδωσε τη δυνατότητα στους μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας   να  απολαύσουν τα κεράσματα που προσέφεραν  για το πρωϊνό τους  , επίσης να ευχαριστήσουμε  το καφενείο «ΓΙΑΡΝΤΙΜ»  για  τη φιλοξενία  στον όμορφο και άνετο  χώρο του 

           Η επίσκεψη αυτή στο καφενείο «ΓΙΑΡΝΤΙΜ» σε συνδυασμό με το πρωϊνό   ήταν ενταγμένη  στις δραστηριότητες και στα προγράμματα που αναπτύσσονται στο σχολείο και δίνουν τη δυνατότητα  στους  εκπαιδευτικούς  και στους  μαθητές/τριες να έχουν  μια δημιουργική έξοδο στην πόλη μας , ενισχύοντας έτσι την κυκλοφοριακή αγωγή τους στην πόλη, την ομαδικότητα , τη συμμετοχή και την κοινωνικότητά τους σε δραστηριότητες που δεν έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν συχνά και συγχρόνως να χαρούν και να διασκεδάσουν όλοι και όλες μαζί .

ΕΚΔΡΟΜΗ “ΕΣΤΙΑΣ” ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ

Τρίκαλα Θεσσαλίας, Νοέμβρης του 1988. Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών. Λίγων μόλις ημερών το χακί «ράσο» επάνω μας, για εμάς τους πρωτοετείς της σκληρότερης τότε Στρατιωτικής Σχολής των Βαλκανίων, της ΣΜΥ.

Τις πρώτες ημέρες θητείας, καθώς βιώναμε στο ζενίθ του το δυσκολότερο στάδιο εκπαίδευσης και μεταμόρφωσης της έως τότε ζωής μας –για μένα ομολογώ πως παραμένει ακόμη έως και τώρα- από τον πολιτικό στον στρατιωτικό τρόπο ζωής, στην κυριολεξία ήμασταν χαμένοι σε έναν άγνωστο ..γαλαξία! Μπέρδευες τα λόγια σου, ξεχνούσες το όνομά σου, έτρεχες από την αυγή έως αργά τη νύχτα, μη βρίσκοντας λεπτό να συλλογιστείς αν ζεις σε ένα μακρόχρονο εφιάλτη ή αν πράγματι βρίσκεσαι στον αέρα, κάνοντας το γιγαντιαίο άλμα για την απέναντι βραχοκορφή.

Το τσιγάρο που καπνίζαμε οι περισσότεροι νεοσύλλεκτοι «άσοι» της ΣΜΥ φάνταζε ως βάλσαμο, όταν μέσα στους ασταμάτητους ρυθμούς γύρω μας ακουγόταν η φράση του εκπαιδευτή: «Στοπ! Δέκα λεπτά διάλειμμα για τσιγάρο». Σε ένα από τα αλησμόνητα αυτά μίνι time out, γνώρισα το Ντίνο. Βρεθήκαμε χωρίς καν να το καταλάβουμε πλάι πλάι σε ένα από τα λιγοστά παγκάκια του τεράστιου προαύλιου, προσπαθώντας να απολαύσουμε «κατά ριπάς» το ενάμιση τσιγάρο που προλαβαίναμε.

-«Κώστα, από πού είσαι;» τον ρώτησα.

-«Από την Κορυφή Ημαθίας φίλε Βασίλη, το κορυφαίο χωριό του Νομού!», μου απάντησε χαμογελώντας.

-«Σώπα ρε φίλε, εγώ είμαι από το Νεοχώρι, τί μικρός που είναι ο κόσμος!»

-«Πες το σωστά ρε Μπίλη, από το …Βιετνάμ είσαι, τώρα το κατάλαβα! Και επειδή είμαστε και πατριωτάκια, λέγε με Ντίνο, όπως με φωνάζουν οι φίλοι μου. Ντίνο Γιοβανόπουλο».

Αυτό ήταν.. Η σφυρίχτρα λήξης ήχησε, χωρίσαμε για τους λόχους και τις διμοιρίες μας, αλλά οι δυο τρεις φράσεις που ανταλλάξαμε, έμειναν αλησμόνητες και στους δυο μας για πάντα. Αυτό που με εξέπληξε θετικά γνωρίζοντας ένα καινούργιο συμμαθητή και μετέπειτα φίλο, ήταν το αυθόρμητο χαμόγελο που εύκολα σχηματιζόταν στο πρόσωπό του και το πηγαίο του χιούμορ, παρά τις δυσκολίες της στιγμής που φάνταζαν ανυπέρβλητες.

Η τύχη δεν έφερε να συνυπηρετήσουμε μετά την αποφοίτησή μας είτε ως υπαξιωματικοί, είτε αργότερα ως αξιωματικοί στα υπόλοιπα 23 χρόνια της στρατιωτικής μας θητείας. Σε όλα αυτά τα χρόνια, μάθαινα τα νέα του χαμογελαστού Ντίνου από την Κορυφή μέσω συμμαθητών μας, της ιστορικής Τάξης ΣΜΥ 1990. Διασκορπισμένοι γαρ η πλειοψηφία τους σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, δρούσαν ως οι καλύτεροι πληροφοριοδότες για όλους τους υπόλοιπους. Δύο ή τρεις φορές όλα αυτά τα χρόνια είχα την τύχη να βρεθώ –έστω και τυχαία- μαζί του, αναπολώντας μνήμες και εμπειρίες, αλλά και καταστρώνοντας παράλληλα σχέδια για το μέλλον.

Ορόσημο και συνάμα αφορμή για ένα καίριο come back στη φιλία μας, στάθηκε η προ ενάμιση περίπου χρόνο αποστρατεία του Ντίνου (εγώ είχα ήδη αποστρατευτεί από το 2013). Το γνωστό ΚΑΦΕ του Θωμά Φιλιππόπουλου, κεντρικό στέκι της Κορυφής, έγινε πλέον ενίοτε και δικό μας. Το δικό μας μικρό …ΚΨΜ! Απορούσα αλλά και θαύμαζα μαζί το αναλλοίωτο του χαρακτήρα του, μετά από τόσα χρόνια. Το χαμόγελο, το κέφι, το καλαμπούρι, αλλά και ο ..αυτοσαρκασμός, παρέμεναν αξεθώριαστα  χαρακτηριστικά του. Όπως και τότε, στα δεκαοκτώ μας.. Και παρά το γεγονός –το γνώριζα καλά- ότι η μοίρα στο παρελθόν στάθηκε αρκετά σκληρή μαζί του. Μόλις πριν ένα περίπου χρόνο του είχε στερήσει το μονάκριβο μικρότερο αδελφό του, ενώ ήδη είχε στην πλάτη του το φορτίο του ασθενή πατέρα του.

Και όμως ο Ντίνος δεν το έβαζε κάτω. Τουλάχιστον αυτό φαινόταν σε όλους εμάς τους γύρω του. Προσπερνώντας όλα αυτά, μου διηγούνταν τα ταξίδια που έκανε τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη. Για την «ματσάρα της χρονιάς», όπως έλεγε για το πρόσφατο Μπαρτσελόνα-Παρί Σεν Ζερμέν, που είδε από κοντά όταν πήγε στη Βαρκελώνη. Για τους αγώνες ράλι μετέπειτα, όταν πήγε στο Μιλάνο της Ιταλίας. Και πολλά ακόμα..

Πνεύμα ανήσυχο και αισιόδοξο, ρουφούσε στην κυριολεξία το μεδούλι της ζωής κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, με περίσσιο πάθος.. Σα να μην υπάρχει αύριο!

Αλεξάνδρεια Ημαθίας, Παρασκευή 10 Νοεμβρίου, νωρίς το πρωί.

Ο Ντίνος αναχώρησε ξανά.. Μα για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, που δυστυχώς έμελλε να είναι και το τελευταίο του.

Αύριο Σάββατο 11 Νοεμβρίου, καλούμαστε όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε είτε ως συγγενή, συνάδελφο ή φίλο, να τον αποχαιρετήσουμε προς τον στερνό του προορισμό.

Για τη γειτονιά των Αγγέλων..

Καλή μετάθεση φίλε μου Ντίνο!!!

Άνοιξε τις πύλες της η Philoxenia 2017 – Δείτε την είδηση στο βίντεο:

Για άλλη μια χρονιά οι επαγγελματίες του τουρισμού συναντώνται στη Θεσσαλονίκη, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων, καθώς πραγματοποιείται η 33η διεθνής έκθεση τουρισμού Philoxenia, παράλληλα με τη διεθνή έκθεση ξενοδοχειακού και επαγγελματικού εξοπλισμού, Hotelia. Πρόκειται για το πιο σημαντικό εκθεσιακό τουριστικό δίδυμο της χώρας το οποίο καταγράφει άνοδο 10% φέτος των εκθεσιακών συμμετοχών και αναβαθμισμένη εικόνα τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ / Γ. Αγγελάκης

Στο βίντεο μιλάει ο Κυριάκος Ποζρικίδης, διευθύνων σύμβουλος ΔΕΘ – HELEXPO