Επτά βουλευτές όλοι κι όλοι είναι στους ΑΝΕΛ. Κι όμως υπάρχουν τουλάχιστον δυο τάσεις/συνιστώσες. Φαίνεται ότι η συνύπαρξη κι οι εναγκαλισμοί τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά τους οδήγησε σε παρόμοιες έξεις και συνήθειες.
Ακούστε:
Η μια τάση/συνιστώσα εκφράζεται από τον κ. Κατσίκη. Ο οποίος μόλις χθες βγήκε στο ραδιόφωνο κι είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι ΑΝΕΛ θα ρίξουν την κυβέρνηση πριν έρθει η συμφωνία για το Σκοπιανό. Η δεύτερη τάση εκφράζεται από τον κ. Παπαχριστόπουλο, που λέει και και ξαναλέει ότι ο Πάνος Καμμένος δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Κάτι που εξέφρασε κι ο κ. Ζουράρις.
Προσέξτε:
Τα δημοσιογραφικά γραφεία βουίζουν ότι οι κκ Παπαχριστόπουλος και Ζουράρις βρίσκονται ήδη προ των πυλών του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά, ο εκπρόσωπος Τύπου των ΑΝΕΛ αδειάζει με σκληρές φράσεις τον βουλευτή Παπαχριστόπουλο ενώ ο Πάνος Καμμένος αναρτά twit, όπου εμφανίζεται ο … γλάρος που αποτελεί το λογότυπο του κόμματός του.
Τα σχόλια περιττεύουν.
Όμως, από την άλλη πλευρά αυτά και πολλά άλλα δημιουργούν ένα άνευ προηγουμένου διασυρμό για τον Αλέξη Τσίπρα. Αφού ο πολιτικός του εταίρος δημιουργεί συνεχή προβλήματα στην κυβερνητική εικόνα. Κι αυτή η εικόνα δεν αφορά ή δεν μεταδίδεται μόνο στα καθ’ ημάς, αλλά φτάνει παντού στο εξωτερικό. Από τους δανειστές μέχρι τους υποψήφιους επενδυτές και τις αγορές. Και δημιουργούν εικόνα μπάχαλου!
Να το πούμε αλλιώς: Έχετε ποτέ ακούσει ένα κόμμα που συγκυβερνά και δημιουργεί οριακή κυβερνητική πλειοψηφία, να διαφωνεί συστηματικά με μια εκ των ύψιστων επιλογών του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, να ισχυρίζεται και ν’ απειλεί ότι αν υλοποιηθεί αυτή η επιλογή θα ρίξει την κυβέρνηση και ταυτοχρόνως να παραμένει στην κυβέρνηση αλλησπαρασσόμενο; Κι όλα αυτά να τα ανέχεται ο πρωθυπουργός και να καθίσταται όμηρος του συγκυβερνήτη του για να μη χαθεί η εξουσία;
Θα θυμίσω ότι όταν διαφώνησε ο Κουβέλη με την απόφαση Σαμαρά για την ΕΡΤ, απέσυρε το κόμμα του από την κυβέρνηση. Ακόμη κι ο Κουβέλης, ασχέτως του ρόλου του μετέπειτα, στάθηκε συνεπής απέναντι στις απόψεις του.
Να το δούμε κι από άλλη οπτική γωνία: Είναι δυνατόν αυτή η συμπεριφορά κι η διγλωσσία να είχε γίνει ανεκτή από έναν στοιχειωδώς αξιοπρεπή πολιτικό; Για να μη πιάσω τους Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή είναι μια κομβική διαφορά που ξεχωρίζει τον ηγέτη από τον πολιτικό νάνο ή έναν όμηρο της εξουσιολαγνείας του.
Είναι πασιφανές ότι Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος έχουν συνάψει μια ιδιότυπη συμφωνία. Μια συμφωνία που αναφέρει ότι προκειμένου να διασωθεί πολιτικά ο κ. Καμμένος, θ’ αποχωρήσει από την κυβέρνηση όταν η συμφωνία των Ψαράδων φτάσει στη Βουλή. Και θα δώσει την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπας να προσφύγει σε πολλαπλές κάλπες τον Μάιο, προκειμένου αυτή της Ευρωβουλής ή των εκλογών στους ΟΤΑ να μπερδέψουν το εκλογικό σώμα, με την ελπίδα αποφυγής καίριας ήττας.
Αν, προφανώς, δεν υπήρχε μια παρόμοια συμφωνία, για ποιον λόγο ο πρωθυπουργός ανέχεται τον κυβερνητικό εταίρο του και το κόμμα του με τις συνεχείς δηλώσεις και διαφοροποιήσεις βουλευτών του; Γιατί δεν τον αποπέμπει; Πολύ περισσότερο όταν η συμπόρευσή του με την ακροδεξιά πλήττει καθημερινά το προφίλ του; Και του κλείνει τις πόρτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που δεν τον συμφέρει ούτε τώρα, ούτε μετεκλογικά;
Είναι σαφές. Ο Αλέξης Τσίπρας προτιμά τον Καμμένο γιατί σκέφτεται το σήμερα και την εξουσία. Αν δεν τα σκεφτόταν θα έδιωχνε τον Καμμένο, πιθανόν να έπεφτε, αλλά ίσως έβρισκε εναλλακτικές για την επόμενη ημέρα στα πρόσωπα της Φώφης Γεννηματά ή του Σταύρου Θεοδωράκη. Ακόμη κι αν μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει με καλό μάτι την …σοσιαλδημοκρατική στροφή του πρωθυπουργού.
Η ουσία είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας σύρεται από τον κυβερνητικό του εταίρο κι ό ίδιος δείχνει μια εικόνα ενός άτολμου κι αδύναμου πρωθυπουργού.
Εκείνος, φυσικά, έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει ότι θέλει και να σκέπτεται τη διαχείριση της πολιτικής του επιβίωσης την επόμενη ημέρα.
Όμως, αυτή η εικόνα της κυβέρνησης δεν ευνοεί σε καμιά περίπτωση τη χώρα.
Για δεκάδες ευνόητους λόγους…
