Στην Αττική θα σταθμεύσει φέτος η κινητή έκθεση για τη διατροφή του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF), ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι σε 23 ελληνικές πόλεις, όπου οι ακτιβιστές του WWF άνοιξαν έναν μεγάλο διάλογο με χιλιάδες πολίτες όλων των ηλικιών σχετικά με την υπεύθυνη διατροφή και την περιβαλλοντική της διάσταση.

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής (16 Οκτωβρίου), το Ταμείο υπενθυμίζει ότι τον τελευταίο χρόνο υλοποιεί μία μεγάλη εκστρατεία για τη βιώσιμη διατροφή με τίτλο «Υγιή παιδιά, υγιής πλανήτης». Στόχος της είναι να αποκαλύψει με εύληπτο και βιωματικό τρόπο σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς τη σύνδεση των διατροφικών συνηθειών μας με το περιβάλλον και την ανάγκη στροφής σε ένα πιο πράσινο, ισορροπημένο και υπεύθυνο διατροφικό μενού.

Μέσα σε διάστημα 9 μηνών (Οκτώβριος 2017 – Ιούλιος 2018) στην έκθεση συμμετείχαν συνολικά 4.030 μαθητές από 149 σχολεία της χώρας, ενώ σχεδόν 600 εκπαιδευτικοί παρακολούθησαν τα σεμινάρια επιμόρφωσης του WWF για τη διατροφή. Εξάλλου, περισσότεροι από 1.100 δάσκαλοι κατέβασαν από την ιστοσελίδα του προγράμματος το ειδικό εκπαιδευτικό υλικό που με ευφάνταστο τρόπο μαθαίνει στα παιδιά ότι «υγιεινό και γευστικό» πάνε πακέτο. Επιπλέον, 74 σχολεία πήραν μέρος στον σχολικό διαγωνισμό «Πρωταθλητές βιώσιμης διατροφής», πραγματοποιώντας συνολικά 625 βιωματικές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2017-2018.

Σε κάθε πόλη, οι επισκέπτες της έκθεσης είχαν την ευκαιρία να μάθουν με ποιον τρόπο η επιλογή τοπικών και εποχικών φρούτων και λαχανικών, η μείωση κατανάλωσης επεξεργασμένων τροφίμων πλουσίων σε ζάχαρη και λίπη, καθώς και η υπεύθυνη κατανάλωση ψαρικών σε συνδυασμό με τη μείωση της σπατάλης φαγητού, μπορούν να κάνουν καλό στην υγεία μας και την υγεία του περιβάλλοντος. Στην Αθήνα, η έκθεση θα φιλοξενηθεί στο Ιστορικό Αρχείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (23 Ιανουαρίου-1 Μαρτίου 2019) και στο Πάρκο Αντώνης Τρίτσης, στο Ίλιον (4 Μαρτίου-19 Απριλίου 2019) με ώρες λειτουργίας τρία πρωινά την εβδομάδα. Η συμμετοχή των σχολείων θα γίνεται με κράτηση μέσω του website https://food.wwf.gr/.

Όπως σημειώνει το WWF, τη μεγαλύτερη απειλή για την προστασία του περιβάλλοντος σήμερα αποτελεί η παραγωγή τροφής παγκοσμίως. Η παραγωγή τροφίμων χρησιμοποιεί το 34% της γης και το 69% του καθαρού νερού, ενώ αντιπροσωπεύει το 24-30% των εκπομπών του θερμοκηπίου. Η επανασύνδεση με τη μεσογειακή διατροφή μπορεί να φέρει σημαντικά οφέλη στην υγεία, αλλά και στο περιβάλλον μιας κι έχει εκτιμηθεί ότι το μοντέλο μεσογειακής διατροφής μειώνει κατά 72% τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και κατά 33% την κατανάλωση νερού, σε σχέση με το κυρίαρχο πρότυπο διατροφής.

Επιπλέον, κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι το 1/3 του παραγόμενου φαγητού, αριθμός που αντιστοιχεί σε 1,3 δισεκατομμύρια τόνους τροφής, αξίας περίπου 1 τρισεκατομμυρίου, καταλήγει είτε να σαπίζει στους κάδους απορριμμάτων καταναλωτών ή λιανέμπορων, είτε να καταστρέφεται λόγω κακών πρακτικών μεταφοράς ή συγκομιδής. Την ίδια στιγμή, 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονται και 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι[1], ενώ στην Ελλάδα, μία τετραμελής οικογένεια πετάει κάθε χρόνο στα σκουπίδια 120 κιλά φαγητού.

Η υπεύθυνη του προγράμματος «Καλύτερη Ζωή» του WWF Ελλάς, Βίκυ Μπαρμπόκα, σημειώνει: «Αν ο παγκόσμιος πληθυσμός αγγίξει τα 9,6 δισεκατομμύρια έως το 2050, τότε θα χρειαστούν σχεδόν 3 πλανήτες σαν τη Γη για να παράσχουν τους απαραίτητους φυσικούς πόρους που χρειάζονται για τη διατήρηση του υπάρχοντος μοντέλου ζωής. Ας σκεφτούμε πόσο νερό, ενέργεια, γη απαιτεί η παραγωγή του κάθε τροφίμου και θα αντιληφθούμε διαφορετικά τη βαρύτητα που έχουν οι διατροφικές επιλογές μας. Για αυτό μέσα από την εκστρατεία “Υγιή παιδιά, υγιής πλανήτης” προτρέπουμε να στραφούμε σε ένα διατροφικό μενού με βάση τοπικά και εποχικά προϊόντα και έμφαση σε χορτοφαγικές επιλογές, να επανεκτιμήσουμε τη μεσογειακή διατροφή και να μειώσουμε τη σπατάλη τροφίμων. Είναι ζωτικό, παιδιά και ενήλικες, να γίνουμε συνειδητοποιημένοι καταναλωτές και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μόνο έναν πλανήτη που καλείται να μας θρέψει όλους».

Τις δικές του απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα για το σύμπαν αλλά και τη ζωή δίνει μετά θάνατον ο Στίβεν Χόκινγκ με το βιβλίο που κυκλοφορεί συγχρόνως από την Τρίτη 16 Οκτωβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες τη Βρετανία, την Ιταλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

«Ανέκαθεν οι άνθρωποι ψάχνουν τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Από πού ερχόμαστε; Υπάρχει άλλη έξυπνη ζωή στο σύμπαν; Τι υπάρχει μέσα σε μια μαύρη τρύπα; Πώς θα επιβιώσουμε στη Γη; Πώς μπορούμε να εποικίσουμε το Διάστημα; Ποιος είναι ο σχεδιασμός, το βαθύ νόημα πίσω από κάθε πράγμα; Υπάρχει κανένας εκεί πάνω;» συνοψίζει ο βρετανός αστροφυσικός στο βιβλίο του «Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα». Ποιες είναι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα λοιπόν; Ο αστροφυσικός που άφησε την τελευταία του πνοή τον περασμένο Μάρτιο απαντά και με έναν προσωπικό απολογισμό: «Είχα μια καταπληκτική ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, ενώ συγχρόνως διέτρεχα με το μυαλό μου ολόκληρο το σύμπαν και τους νόμους της Φυσικής. Έφτασα στα πέρατα του γαλαξία, ταξίδεψα σε μια μαύρη τρύπα και γύρισα στις απαρχές του χρόνου. Στη Γη είδα αναταράξεις και ηρεμία, επιτυχία και πόνο. Ήμουν πλούσιος και φτωχός, οργανικά ικανός και ανίκανος. Δέχθηκα συγχαρητήρια και επικρίσεις, αλλά ποτέ δεν αγνοήθηκα. Χάρις στη δουλειά μου είχα το εξαιρετικό προνόμιο να συμβάλω στην κατανόηση του σύμπαντος».

«Ελπίζω μια μέρα να βρούμε τις απαντήσεις σε όλε μας τις ερωτήσεις. Πώς θα μπορέσουμε να θρέψουμε έναν παγκόσμιο πληθυσμό όλο και μεγαλύτερο; Να του προσφέρουμε πόσιμο νερό, να παράγουμε ανανεώσιμη ενέργεια, να προλαμβάνουμε και να θεραπεύουμε ασθένειες, να επιβραδύνουμε την κλιματική αλλαγή; Ελπίζω η επιστήμη και η τεχνολογία να μας δώσουν τις απαντήσεις. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες του χρόνου, πορευόμαστε προς το μέλλον» γράφει.

«Η επιστήμη αποδεικνύεται πολλές φορές πιο παράξενη από την επιστημονική φαντασία. Και προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση» εξηγεί για να προχωρήσει σε μια προσωπική εξομολόγηση: «Εγώ είμαι ένας επιστήμονας με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Φυσική, την Κοσμολογία, το σύμπαν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Χάρις στους γονείς μου καλλιέργησα μια ακόρεστη περιέργεια, ενώ δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ, όπως ο πατέρας μου, να απαντώ στα πολλά ερωτήματα που θέτει η επιστήμη».

Πού τον οδήγησε αυτή ακόρεστη περιέργεια; «Πέρασα όλη μου ζωή ταξιδεύοντας στο σύμπαν χωρίς να βγω ποτέ από το μυαλό. Κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα ζούσα το τέλος της Φυσικής όπως την γνωρίζουμε. Σήμερα, αντίθετα, πιστεύω πως και μετά το βιολογικό μου τέλος οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το θαύμα των επιστημονικών ανακαλύψεων. Είμαστε κοντά σε κάποιες από αυτές τις απαντήσεις. Αλλά ακόμη δεν έχουμε φτάσει».

Το βέβαιο για ένα από τα λαμπρότερα μυαλά των φυσικών επιστημών είναι πώς τα τελευταία πενήντα χρόνια η οπτική μας για το σύμπαν άλλαξε πολύ. «Θα είμαι ευτυχής εάν θα έχω συμβάλλει κι εγώ σε αυτήν την αλλαγή» γράφει ο Χόκινγκ και συνεχίζει με μια θέρμη φιλοσοφικής ενατένησης: «Μία από τις μεγάλες αποκαλύψεις της διαστημικής εποχής είναι η νέα οπτική κάτω από την οποία η ανθρωπότητα έμαθε να κοιτάζει τον εαυτό της: όταν παρατηρούμε τη Γη από το Διάστημα, βλέπουμε ένα ενιαίο σύνολο. Αντιλαμβανόμαστε την ενότητα, όχι τις διαιρέσεις. Είναι μια εικόνα που μέσα στην τεράστια απλότητά της μεταδίδει ένα πολύ δυνατό μήνυμα: ένας μοναδικός πλανήτης, μία και μόνο ανθρώπινη φυλή».

Ένα είναι και το συμπέρασμα για τον Στίβεν Χόκινγκ: «Το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στο σύμπαν» σημειώνει υπενθυμίζοντας ότι γεννήθηκε ακριβώς τρεις αιώνες μετά τον θάνατο του Γαλιλαίου. «Μου αρέσει να σκέπτομαι ότι αυτή η σύμπτωση έπαιξε ρόλο στην κατεύθυνση που πήρα στο πεδίο των επιστημών. Αν και βέβαια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, εκείνη την ημέρα θα πρέπει να γεννήθηκαν περίπου διακόσιες χιλιάδες παιδιά. Και ποιος ξέρει πόσα από αυτά επέδειξαν κάποιο ενδιαφέρον για την αστρονομία».

Ο Χόκινγκ θα έπρεπε πάντως να ζήσει πολύ λιγότερα χρόνια από τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά εξαιτίας της νόσου του Λου Γκέρινγκ από την οποία προσβλήθηκε σε νεαρή ηλικία. Τελικά κατάφερε να ζήσει για πολλές δεκαετίες ακόμη καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. «Δεν ήμουν ποτέ ανάμεσα στους καλύτερους μαθητές – ήταν μια τάξη πολύ έξυπνων παιδιών και εγώ ήμουν πάνω κάτω στον μέσο όρο. Οι συμμαθητές μου πάντως με φώναζαν Αϊνστάιν. Αυτό σημαίνει ότι έβλεπαν κάτι σε μένα. Δυο συμμαθητές μου πάντως είχαν στοιχηματίσει ένα σακουλάκι καραμέλες ότι δεν θα γινόμουν κανένας» αναφέρει για τα μαθητικά του χρόνια, ενώ ανατρέχει και στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε το βιβλίο του «Το χρονικό του χρόνου: Από τη Μεγάλη Έκρηξη ως τις μαύρες τρύπες» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κάτοπτρο): «Δεν περίμενα τέτοια επιτυχία. Χωρίς αμφιβολία συνέβαλε το ενδιαφέρον του κόσμου για την ιστορία μου, για το γεγονός ότι κατάφερα  να γίνω θεωρητικός φυσικός και συγγραφέας μπεστ σέλερ παρά την αναπηρία μου».

Ο Χόκινγκ δίνει κι άλλα δείγματα ταπεινότητας αλλά και αυτοσαρκασμού: «Για πολλούς συνάδελφούς μου είμαι ένας φυσικός ανάμεσα στους πολλούς. Αλλά για το μεγάλο κοινό ήμουν ο πιο διάσημος φυσικός του κόσμου. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι, με εξαίρεση τον Αϊνστάιν, οι επιστήμονες δεν γίνονται δημοφιλείς όσο οι ροκ σταρ και εν μέρει επειδή αντικατοπτρίζω το στερεότυπο της ανάπηρης ιδιοφυΐας: δεν μπορώ να καμουφλαριστώ με μια περούκα και ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά. Το αναπηρικό καροτσάκι με προδίδει»…

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018 τον “περιορισμό σε μηδενικού τόνο” της δημόσιας παρέμβασης για το αποβουτυρωμένο γάλα σε σκόνη το 2019, επιτρέποντας ωστόσο τη διεξαγωγή διαγωνισμών.

Όπως και το 2018, οι Βρυξέλλες δεν θα παραδώσουν στην αγορά αποβουτυρωμένο γάλα σε σκόνη κατά την περίοδο, 1η Μαρτίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου 2019.

Η απόφαση αυτή θα επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να λάβει καλύτερα υπόψη της, την κατάσταση της αγοράς και να αποφασίσει κατά περίπτωση ποιες ποσότητες θα πρέπει να αγοραστούν και σε ποια τιμή.

Ίσως ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα ασφαλείας, που αντιμετώπισε η γηραιά ήπειρος τους τελευταίους δύο περίπου αιώνες της πολυτάραχης ιστορίας της, ήταν η γερμανική συνεχής προσπάθεια επέκτασης και επιρροής στους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο.

     Πράγματι από την ενοποίηση της Γερμανίας στις 18 Ιανουαρίου 1871, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη αισθάνθηκαν και αισθάνονται την πίεση του Βερολίνου, η οποία προέρχεται από το δυναμισμό αυτού του έθνους. Η επιβολή της θελήσεως της Γερμανίας στους «λοιπούς λαούς», εκφράστηκε μέσα από τους δύο καταστροφικούς Παγκοσμίους Πολέμους με παταγώδη αποτυχία για την ίδια.

       Μετά την πολεμική ταπείνωσή της, η γερμανική διπλωματία αντιλήφθηκε ότι η επιβολή δια των όπλων δεν μπορούσε να επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και στράφηκε με οξυδέρκεια σε μια ισχυρότερη και αποτελεσματικότερη μορφή πολέμου, τον οικονομικό πόλεμο. Ως όχημα και μέσο προβολής της οικονομικής ισχύος της υπήρξε η ΕΟΚ και τώρα ΕΕ, τους θεσμούς της οποίας με θέρμη υποστήριξαν και υποστηρίζουν όλες οι γερμανικές κυβερνήσεις. Η ισχύς του Βερολίνου έγινε πλέον αναμφισβήτητη μετά την ενοποίηση των «δύο Γερμανιών», στις 3 Οκτωβρίου 1990. Έκτοτε ακόμα και η Γαλλία παραμένει στην σκιά της κραταιάς Γερμανίας, άβουλη και αδύναμη να την αντιμετωπίσει ή να ισορροπήσει την ισχύ της.

      Επιδίωξη του Βερολίνου είναι η πλήρη κυριαρχία του στην Ευρώπη. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού η Γερμανία, κατά τους Γερμανούς γεωπολιτικούς αναλυτές και στοχαστές, οφείλει να παραμείνει μακράν η ισχυρότερη χώρα, ενώ ταυτόχρονα να περιβάλετε από μικρά ανίσχυρα κράτη-έθνη. Για το λόγο αυτόν, αμέσως σχεδόν μετά την ενοποίηση της Γερμανίας δημιουργήθηκαν και οργανώθηκαν πολλές σχολές σκέψεις και κέντρα, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν από ιδιωτικούς φορείς, αλλά και από το ίδιο το κράτος. Αποστολή τους είναι η αφύπνιση των καταπιεσμένων μειονοτήτων και των κάθε λογής εθνοτικών ομάδων, ώστε να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και εάν χρειαστεί να αυτονομηθούν ή να ανεξαρτητοποιηθούν από τα καταπιεστικά κράτη μέσα στα οποία διαβιούν, με απώτερο σκοπό να πλήξουν και να εξασθενήσουν τα τελευταία.

       Στο πλαίσιο αυτό, τα «ειδικά γερμανικά ερευνητικά κέντρα» έχουν καταγράψει μέχρι σήμερα περί τις 280 εθνοτικές ομάδες που διαβιούν σε 36 ευρωπαϊκές χώρες. Χρησιμοποιώντας αντιεπιστημονικές μεθόδους προσπαθούν να πλήξουν το εθνικό συναίσθημα των λαών προβάλλοντας τον διεθνισμό, την παγκοσμιοποίηση, τον κοσμοπολιτισμό και τις φιλελεύθερες ιδέες. Επιδιώκουν να τονίσουν τις τοπικές ιδιαιτερότητες δημιουργώντας τεχνικά «νέες εθνοτικές ή μειονοτικές ταυτότητες». Έτσι η κυπριακή είναι άλλη γλώσσα, η ποντιακή και κρητική το ίδιο και ούτω καθ΄ εξής. Άρα λοιπόν, οι Κρήτες θα πρέπει να αναγνωριστούν από το επίσημο ελληνικό κράτος ως «γλωσσική μειονότητα» και κατόπιν και ως εθνική, σε περίπτωση μάλιστα που η ελληνική κυβέρνηση τους καταπιέζει μπορούν να ζητήσουν αυτονομία ή και ανεξαρτησία. Το ίδιο για τους Ποντίους, Βλάχους, «Μακεδόνες», Πομάκους, Τούρκους, Αθιγγάνους, Σαρακατσάνους κλπ.

     Με το «ακαταμάχητο όπλο» της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το Βερολίνο προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει τα μη-γερμανικά κράτη προς όφελός του. Για το λόγο αυτό πρέπει αφενός να λυθεί το Σκοπιανό με την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας, και αφετέρου ο Έλληνας να απωλέσει τη γνώση της συνέχειας της γλώσσας του. Το Βερολίνο και οι ντόπιοι συνεργάτες του στην Αθήνα δημιουργούν την νέα ιστορία του Ελληνισμού και ουσιαστικά μετατρέπουν την αρχαία ελληνική σε νεκρή γλώσσα. Οι μαθητές δεν θα πρέπει να την διδάσκονται γιατί είναι «ένα χάσιμο χρόνου», ενώ ταυτόχρονα θα μαθαίνουν ότι τα μακεδονικά είναι μια επίσημη γλώσσα που μιλιέται στη Βόρειο και Νότιο Μακεδονία από τους Μακεδόνες (μη-Έλληνες), που κάποια στιγμή νομοτελειακά θα ενωθούν.  Για το λόγο αυτό έχει επενδύσει τόση ενέργεια η Γερμανία στην υποστήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Για τον μελλοντικό διαμελισμό της χώρας μας και την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών και οικονομικών σχεδιασμών της στην Βαλκανική.

      Προς επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού και όχι μόνο εργάζονται επισταμένως πολλά κέντρα μελετητών και οργανισμοί με προεξέχοντα το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Μειονοτήτων», ιδρυθέν το 1996, από τον Στέφαν Τραίμπστ, συνεπικουρούμενα και από τους με το αζημίωτο διανοουμένους των Open Society Funds του κ. Σόρος και τους νέο-συντηρητικούς American Enterprise Institut. Τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων κέντρων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα διότι έχουν στο ενεργητικό τους σωρεία επιτυχιών που άλλαξε τον ευρωπαϊκό χάρτη. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η συνεχιζόμενη κατάτμηση της Σερβίας, ο χωρισμός Τσεχίας – Σλοβακίας, τα γεγονότα στην Ουκρανία, οι εξελίξεις στην Καταλονία είναι μόνο μερικά.

    Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε να απομακρυνθεί από την γερμανική Ευρώπη. Η επιλογή του ήταν μια αναγκαιότητα, που υπαγορευόταν από τη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της αυτοτέλειάς του. Το Λονδίνο για μια ακόμα φορά αντιμετώπισε με επιτυχία τη γερμανική εισβολή, και αυτή τη φορά ήταν πιο ύπουλη και επικίνδυνη.

      Στον αντίποδα η χώρα μας δεν έχει ούτε τη δυνατότητα, αλλά ούτε και την επιθυμία να αντιμετωπίσει τους γερμανικούς σχεδιασμούς. Ουσιαστικά μένει ναρκωμένη από την συνεχή επίθεση των μέσων ενημέρωσης, των κάθε λογής πολιτικών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων που μιλούν με τρόπο φορτικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την παγκοσμιοποίηση, την αδελφοσύνη των λαών, την φιλελεύθερη οικονομία, τις μειονότητες, τους «πρόσφυγες» και τον διεθνισμό.  Όλα αυτά είναι μόνο μερικά όπλα για την εφαρμογή του σχεδίου του Βερολίνου, για τη νέα τάξη πραγμάτων, που πρακτικά επιβάλει τη συρρίκνωση του Ελληνισμού. Οι στόχοι του σχεδίου είναι σε πρώτη φάση η Θράκη και η Μακεδονία (που είναι μόνο Ελληνική, αλλά για πόσο ακόμα;) και σε δεύτερη η Κρήτη. Τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, Καβάλας και Αλεξανδρούπολης είναι στο στόχαστρο, όπως και ο μελλοντικός ποτάμιος εμπορικός δρόμος Αξιού – Μοράβα – Δούναβη. Τους ίδιους στόχους όμως έχουν και οι ΗΠΑ, που δρουν προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή. Το ποιος θα επικρατήσει δεν μπορεί να το προδικάσει κανείς, το ζητούμενο είναι να μην πληγεί ανεπανόρθωτα ο Ελληνισμός.