Ομιλία Παύλου Χρηστίδη, ειδικού αγορητή ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών της Βουλής για τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Είναι μια πραγματικότητα, τους τελευταίους μήνες, τόσο στο δημόσιο διάλογο όσο και στην κοινή γνώμη επικρατεί μια αντιπαράθεση σχετικά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με αυτό το οποίο σήμερα αποκαλούμε την ισότητα στον πολιτικό γάμο.
Οι θέσεις που ακούγονται, τα επιχειρήματα, οι φόβοι και οι ανησυχίες μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης ως ένα σημείο είναι δικαιολογημένες. Από ένα σημείο όμως και μετά, υπερβαίνουν τη λογική και δημιουργούν εντάσεις.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης για τον διχασμό που επικρατεί στην κοινή γνώμη είναι πολύ μεγάλες. Οι ευθύνες αυτές δεν συνίστανται στη νομοθετική της πρωτοβουλία αυτή καθαυτή, όπως σήμερα τη συζητάμε, αλλά στη γνωστή επιπολαιότητα που τη χαρακτηρίζει. Στη μόνιμη πρακτική, θα έλεγα, να διαμορφώνει το επικοινωνιακό αφήγημα του επικεφαλής της, αντί να φροντίζει να λύνει προβλήματα και να προτάσσει το συμφέρον της κοινωνίας έναντι του ατομικού συμφέροντος του κυρίου Μητσοτάκη. Το νομοσχέδιο της ισότητας στον πολιτικό γάμο δεν προέκυψε ως μια συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης για να επιλύσει ένα σημαντικό, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη μας, πρόβλημα υφιστάμενων διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Προέκυψε ως μια προσπάθεια του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης να παρουσιάσουν τον κύριο Μητσοτάκη ως προοδευτικό και υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολιτικό.
Ένα υπέροχο pinkwashing.
Ένα pinkwashing το οποίο αφορά τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος δεν φοβάται να προχωρήσει σε υποκλοπές, παραβιάζοντας θεμελιωδη δικαιώματα των πολιτών της πατρίδας μας, αλλά θέλει να καλύψει αυτή του την επιλογή, φέρνοντας ένα νομοσχέδιο το οποίο θα αποτελεί επιχείρημα λέγοντας ότι εντάξει: με κατηγορείτε για τις υποκλοπές, αλλά εγώ ξέρετε, έκανα και την ισότητα στον πολιτικό γάμο.
Και είμαι σίγουρος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι αν οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός, η οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση έφερνε αυτό ή κάποιο αντίστοιχο νομοσχέδιο, το πιθανότερο είναι ο κ. Μητσοτάκης να πρωταγωνιστούσε στη διατύπωση θέσεων αντίστοιχες με του κ. Σαμαρά και του κ. Βορίδη, όπως και συνολικά η Νέα Δημοκρατία, ανεξάρτητα με το τι τελικά θα πράξουν οι βουλευτές της σημερινής συμπολίτευσης.
Σε κάθε όμως περίπτωση, ανεξάρτητα από τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση να καταθέσει αυτό το νομοσχέδιο, θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να ξεκαθαρίσουμε σήμερα ορισμένα πράγματα και να σταθούμε όλοι μας στο ύψος των περιστάσεων.
Είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σεβόμαστε το Σύνταγμα που επιβάλλει χωρίς εξαιρέσεις τον απόλυτο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι η ισότητα και οποιαδήποτε απαγόρευση, διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Η πρόνοια αυτή του Συντάγματος είναι μία κατάκτηση του ελληνικού λαού και κανένας άνθρωπος, βουλευτής ή θεσμός δεν έχει το δικαίωμα να θεσπίσει εξαιρέσεις, να τρομοκρατεί και να απειλεί για να θεσμοθετηθούν εξαιρέσεις.
Ο γάμος αποτελεί μια κατάσταση πολιτική, έναν πολιτειακό θεσμό που από τη στιγμή της τέλεσης του, με οποιονδήποτε τρόπο, αποτελεί μια αναγνώριση της ελεύθερης απόφασης δύο ενηλίκων να συμβιώσουν. Σε αυτή τη νέα νομική κατάσταση που διαμορφώνεται για το κράτος, δεν μπορούν να υπάρχουν διακρίσεις στη βάση του σεξουαλικού προσανατολισμού. Όπως ευτυχώς δεν υπάρχουν διακρίσεις στην περίπτωση του γάμου προσώπων που για παράδειγμα δεν έχουν την ίδια θρησκεία.
Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε μία θρησκεία τι θα αναγνωρίζει και τι όχι ως γάμο, και καμία θρησκεία δεν μπορεί να επιβάλει σε ένα σύγχρονο κράτος τι θα αναγνωρίζει και τι όχι ως πολιτικό γάμο. Η μόνη διάκριση και απαγόρευση που είναι θεμιτή και οφείλουμε να διατηρήσουμε είναι η απαγόρευση τέλεσης γάμου, προφανώς ανάμεσα σε ανηλίκους.
Η ελευθερία δύο ενηλίκων να συνάψουν μεταξύ τους πολιτικό γάμο δεν έχει καμία επίπτωση στις ελευθερίες άλλων ανθρώπων, δεν διαταράσσει την κοινωνία, δεν προσβάλλει κανέναν και καμία.
Η οικογένεια σήμερα και νομίζω ότι σε αυτό αξίζει να δώσουμε σημασία, δεν εξαντλείται στη λεγόμενη παραδοσιακή οικογένεια, δηλαδή σε αυτό το οποίο μάθαμε ως πατέρας, μητέρα και παιδιά.
Η πλειοψηφία των οικογενειών είναι πράγματι παραδοσιακές, αλλά υπάρχουν οικογένειες με έναν μόνο γονέα, υπάρχουν οικογένειες χωρίς παιδιά, υπάρχουν ήδη οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών με ή χωρίς παιδιά και υπάρχουν και παιδιά που όπως ξέρετε όλες και όλοι ανήκουν σε παραπάνω από μία οικογένειες. Η απουσία σχετικής νομοθετικής αναγνώρισης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και η ύπαρξή τους εδώ και αρκετά χρόνια, κανένα θεσμό της οικογένειας δεν έχει πλήξει.
Και έχει σημασία να τονίσουμε ότι:
Η οικογένεια, ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική κοινωνία δεν διαλύθηκαν επειδή οι γυναίκες κράτησαν το επίθετό τους, επειδή οι γυναίκες εργάζονται έξω από το σπίτι και τις παραδοσιακές οικογενειακές επιχειρήσεις, όπως δεν διαλύθηκαν με την αναγνώριση του διαζυγίου, την κατάργηση του προικοσύμφωνου, τη δυνατότητα των γυναικών να έχουν ατομική περιουσία.
Όταν αυτές οι αλλαγές, ήρθαν 40 σχεδόν χρόνια πριν από το ΠΑΣΟΚ, οι αντιδράσεις και τότε, όπως και τώρα κάποιων ήταν ακραίες. Σκεφτείτε όμως, συνάδελφοι, πώς θα ήταν σήμερα η ελληνική κοινωνία αν επικρατούσε η άποψη ότι μόνο θάνατος μπορεί να χωρίσει ένα αντρόγυνο;
Πόσες γυναίκες ή και πόσοι άντρες θα ήταν αναγκασμένοι και αναγκασμένες να υπομένουν τη βία μέχρι το θάνατο. Και πόσα παιδιά θα μεγάλωναν σε οικογένειες χωρίς αγάπη;
Ευτυχώς, σήμερα ο γάμος δεν αποτελεί και δεν θα έπρεπε να αποτελεί για κανέναν και για καμία μέσο κοινωνικής αποδοχής ή κοινωνικής αναγνώρισης. Το ότι δύο ενήλικες αποφασίζουν να συνάψουν γάμο αποτελεί μια επίσημη συμφωνία δύο ανθρώπων να συμβιώσουν, να έχουν κοινές υποχρεώσεις και να δημιουργήσουν για το κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες και όχι μόνο μια συγγένεια πρώτου βαθμού με τις νομικές συνέπειες που αυτή εμπεριέχει.
Θέλω να πω ότι σε καμία περίπτωση ένας γάμος δεν συνεπάγεται και το δικαίωμα της τεκνοθεσίας. Και επίσης θέλω να πω ότι το δικαίωμα για να υποβάλλουν σήμερα αίτηση τεκνοθεσίας έχουν όλοι οι ενήλικες άνθρωποι, ανεξάρτητα αν είναι παντρεμένοι ή παντρεμένες, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Δεκαετίες τώρα, πολύ πριν ιδρυθεί η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που εξετάζεται από τους κατάλληλους επιστήμονες είναι σε κάθε περίπτωση τεκνοθεσίας να υπηρετούνται με το βέλτιστο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα των ανηλίκων. Και αυτό είναι που δεν πρόκειται και δεν μπορεί να αλλάξει γιατί θα είναι σε βάρος των δικαιωμάτων των παιδιών.
Υπάρχουν σήμερα ομοφυλόφιλοι που έχουν παιδιά είτε βιολογικά είτε μέσω τεκνοθεσίας σε χώρες όπου επιτρέπονται. Υπάρχουν επίσης ομοφυλόφιλοι που έχουν τεκνοθετήσει ως πλησιέστεροι συγγενείς βιολογικών γονέων που απεβίωσαν, διότι κρίθηκαν ως οι καταλληλότεροι για την ανατροφή αυτών των παιδιών. Τα παιδιά αυτά δεν διαφέρουν σε κάτι από τα υπόλοιπα παιδιά, με εξαίρεση κατά περίπτωση, του ψυχολογικού υπόβαθρου που έχει δημιουργηθεί από την απουσία των βιολογικών γονέων, πράγμα τραγικό.
Η αναγνώριση ως κηδεμόνα του ή της συντρόφου του γονέα ανηλίκου, διέπεται ακριβώς από τις ίδιες διατάξεις που διέπουν και τα ετερόφυλα ζευγάρια που προκύπτουν και ένας εκ των δύο έχουν ήδη παιδιά. Το μόνο που αλλάζει με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι πλέον τα ομόφυλα ζευγάρια θα μπορούν να υποβάλλουν αίτηση από κοινού, όπως ακριβώς και τα ετερόφυλα ζευγάρια και πάλι αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό να το έχουμε στο μυαλό μας. Η εξέταση θα γίνεται από τους ίδιους ακριβώς επιστήμονες και η έγκριση θα υποβάλλεται σε εξαιρετικά απαραίτητες και δύσκολες και διαδικασίες, οι οποίες όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούν, πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του παιδιού.
Επομένως, σήμερα που συζητάμε και ανοίγουμε μια κουβέντα για τα πρότυπα και για τον τρόπο με τον οποίον ενδέχεται η συζήτηση να αφορά το μπούλινγκ που θα δέχονται τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών σε ένα σχολείο, σε ένα φροντιστήριο ή οπουδήποτε αλλού, πρέπει να αναλογιστούμε από ποιον θα δέχονται αυτό το μπούλινγκ τα παιδιά;
Και μπορούμε έτσι απλά να αποδεχτούμε τη βία και τον σχολικό εκφοβισμό;
Ή μήπως έχει έρθει η ώρα να κάνουμε κάτι επιτέλους για να σταματήσουμε τα όλο και συχνότερα ντροπιαστικά αυτά φαινόμενα; Θα κάνουμε κάτι όλοι μαζί για να δούμε αν η συζήτηση, η οποία αφορά τα πρότυπα, αφορά τις εικόνες τις οποίες βλέπουμε από τα ξημερώματα μέχρι αργά τη νύχτα στην τηλεόραση και αφορούν τις γυναικών γωνίες, τη βία των ανηλίκων, τη βία μέσα στα σχολεία, τη βία παντού στην κοινωνία μας.
Ή θα υποκρινόμαστε ότι αυτό αφορά μόνο το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Θα επενδύσουμε σε μια παιδεία κοινωνικής ειρήνης χωρίς διακρίσεις; Ή θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε νταήδες μέσα και έξω από οποιοδήποτε σχολικό, εργασιακό περιβάλλον.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ολοκληρώνω λέγοντας ότι η ελληνική οικογένεια δεν απειλείται όπως κάποιοι για να κερδίσουν λίγες ψήφους λένε από την ισότητα στον πολιτικό γάμο.
Η ελληνική οικογένεια και το μέλλον των νέων ανθρώπων απειλείται από τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές. Από το κόστος ζωής, από την έλλειψη προοπτικών, από την απογοήτευση και τη διάψευση προσδοκιών, οι οποίες είναι κυρίαρχες σήμερα στην ελληνική κοινωνία και οι ευθύνες αυτές είναι πάντα και πρωτίστως κυβερνητικές. Η αδυναμία νέων ανθρώπων να ανοίξουν το δικό τους σπίτι, μεμονωμένα ή ως ζεύγη, η στεγαστική κρίση, η μετανάστευση στο εξωτερικό, η εγκατάλειψη της επαρχίας, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τους θεσμούς του, με τη διαρκή υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας, ο οποίος εξυπηρετεί τις λίγες ελίτ και όχι τους πολλούς. Αυτές είναι οι πραγματικές απειλές για την ελληνική οικογένεια όπως την ξέρουμε και εκεί κρύβεται στην πραγματικότητα η αιτία του δημογραφικού μας προβλήματος.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει ούτε προς το καλύτερο ούτε προς το χειρότερο. Με αυτό το νομοσχέδιο για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας σε οικονομικό επίπεδο και η μόνη περίπτωση για να στηριχθεί πραγματικά η ελληνική οικογένεια, να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό και να διασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη, είναι να αλλάξουμε κατεύθυνση ως χώρα, ως κοινωνία και ως οικονομία.
Να αναπτύξουμε θεσμούς που να παρέχουν κοινωνική και οικονομική ασφάλεια σε όλο τον πληθυσμό. Να συγκροτήσουμε ένα κράτος δικαίου για όλους, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς διακρίσεις. Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης, προφανώς, όπως και οι υπόλοιπες ομάδες, οι οποίες το τελευταίο χρονικό διάστημα νομίζουν ότι βρίσκουν την ευκαιρία να διαμορφώσουν έναν πολιτικό άξονα στη συντήρηση, έχουν αποδείξει ότι δεν πιστεύουν στο κράτος, τους θεσμούς, την κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη.
Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από άλλες επιλογές. Και εμείς στο ΠΑΣΟΚ, όπως διαχρονικά κάναμε εδώ και πενήντα χρόνια, είμαστε εδώ για να καταθέσουμε προτάσεις οι οποίες διαμορφώνουν μια δημοκρατία πιο συμπεριληπτική, πιο δυνατή, πιο ισχυρή.
Σας ευχαριστώ πολύ.
