Ο πολυφονικός σεισμός στην Τουρκία, έφερε πάλι στις μνήμες μας τη διπλωματία των σεισμών. Ταυτοχρόνως κινητοποίησε καλόπιστους συμπατριώτες μας, ώστε να θυμηθούν τις συναισθηματικές φορτίσεις που είχε δημιουργήσει ο μεγάλος σεισμός του 1999, με τους 17 χιλιάδες νεκρούς στην Τουρκία. Τότε ο Γιώργος Παπανδρέου –υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη- το έριξε στα ζεϊμπέκικα υπό τα όμματα και χειροκροτήματα του ομολόγου του Ισμαήλ Τζεμ.
Εκείνη την εποχή, όντως βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση, αλλά αυτό συνέβη λόγω συγκυριών. Κι η πιο χαρακτηριστική συγκυρία ήταν το γεγονός ότι η Τουρκία επιθυμούσε διακαώς, τότε, την έναρξη των διαπραγματεύσεων για να ενταχθεί στην ΕΕ.
Σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Ο Ερντογάν ουδόλως ενδιαφέρεται για να εισέλθει στην ΕΕ, θεωρεί ότι η χώρα του είναι ανώτερη της Ευρώπης κι ο ίδιος με συνεχείς κορόνες μεγαλοϊδεατισμού και αναθεωρητισμού πιστεύει ότι είναι ο κορυφαίος ηγέτης της Ανατολικής Μεσογείου, της Ευρασίας, ίσως κι όλης της Ανατολής… Μπορεί και της υφηλίου… Προτάσσοντας εκτός άλλων και τον Ισλαμισμό…
Άρα, διπλωματία των σεισμών δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα. Ούτε καν επειδή η Ελλάδα έστειλε κι η Τουρκία αναγκάστηκε να αποδεχτεί ανθρωπιστική βοήθεια. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο καταστροφικός σεισμός δεν θ’ αλλάξει την πολιτική κουλτούρα της Τουρκίας και του Ερντογάν. Ούτε φυσικά τον αναθεωρητισμό και την εξωτερική της πολιτική. Ασχέτως αν οι απλοί Τούρκοι πολίτες εκφράζουν κατά χιλιάδες κι εν μέσω λυγμών τις ευχαριστίες τους προς την Ελλάδα και τους Έλληνες, που πρώτοι απ’ όλους –ακόμη και από τις ισλαμικές χώρες- ανταποκρίθηκαν για να συνδράμουν στη σωτηρία συμπατριωτών τους.
Φυσικά, το ότι δεν θ’ αλλάξει η Τουρκία, δεν αναιρεί την ανθρωπιστική κίνηση του Μητσοτάκη που έστειλε μονάδες της ΕΜΑΚ στην Τουρκία. Πολύ σωστά έπραξε κι αν χρειαστεί κι άλλη αποστολή βοήθειας, να τη στείλει.
Όμως, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Ούτε οι αφελείς φανφαρονισμοί του Γιώργου Παπανδρέου άλλαξαν την Τουρκία, ούτε οι, με στάχτη στα μάτια, κουμπαριές του Κώστα Καραμανλή. Τρανή απόδειξη ότι ο Ερντογάν δεν αλλάζει, είναι η άρνησή του στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας από την Κύπρο! Κίνηση απάνθρωπη για τον λαό του… Ακόμη κι αν έσωζε μια μόνο ζωή ένας Κύπριος διασώστης, θα υπήρχε μέγα όφελος…
Το βέβαιο είναι ότι μόλις περάσουν οι πρώτες ημέρες της έντασης και του συναισθηματισμού, θα υπάρξουν μεγάλες πολιτικές αλλαγές στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ήδη η αντιπολίτευση καταλογίζει στον Τούρκο πρόεδρο τεράστιες ευθύνες για τα κτίρια-τάφους που κατασκεύασαν δικοί του άνθρωποι, μάλλον με αραβικά κεφάλαια που τους είχαν δοθεί για να καταπολεμηθεί ο Icis. Κι όσοι περνά ο καιρός, οι εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι θα τον θεωρούν κι εκείνοι υπεύθυνο. Κι όπως αναφέρουν οι διπλωματικοί παρατηρητές, πιθανότατα ο Ερντογάν βρει πρόσχημα για την αναβολή των εκλογών .
Ας σκεφτούμε κι αυτό: Πέραν των αναθεωρητικών σχεδίων και της αναχρονιστικής μεγαλομανίας του, ο Ερντογάν χρειάζεται κατεπειγόντως δισεκατομμύρια δολάρια ή ευρώ για να ανασυγκροτήσει ολόκληρες περιοχές. Κι αυτά δεν τα έχει.
Θα του τα δώσει ο Πούτιν ή οι Ισλαμικές/αραβικές χώρες, όπως το Κατάρ; Ή θα στραφεί σε ΗΠΑ, Ευρώπη και την Παγκόσμια Τράπεζα ή το ΔΝΤ, με συγκεκριμένους όρους και μνημόνια; Αν συμβεί το πρώτο θα κόψει δεσμούς με τη Δύση. Αν συμβεί το δεύτερο δεν θα μπορεί να παριστάνει τον δερβέναγα της Ανατολικής Μεσογείου…
Όπως και νάναι, σήμερα δεν είμαστε στα 1999… Η διπλωματία των σεισμών με τις εσωτερικές φοβίες εκείνης της εποχής δεν μπορεί ν’ αναβιώσει… Όχι με ευθύνη της χώρας μας, αλλά επειδή ο Ερντογάν θα πρέπει να εγκαταλείψει τον αναθεωρητισμό και μεγαλοϊδεατισμό του… Δύσκολο, ακόμη και ανάμεσα σε χιλιάδες τάφους…
