Γεννήθηκε, λοιπόν, το Κίνημα Αλλαγής.
Ουσιαστικά, η μετεξέλιξη του ΠαΣοΚ με ολίγον από Ποτάμι και γλάστρα τη σφραγίδα της ΔΗΜΑΡ.
Ένα εγχείρημα αβέβαιας δυναμικής και προοπτικής για την τιμή των όπλων της Κεντροαριστεράς.
Μιας κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς που τη βρίσκει κάποιος στον ΣΥΡΙΖΑ με την προσχώρηση σ’ αυτόν σχεδόν όλου του τοξικού ΠαΣοΚ, μα τη βρίσκει και στις προσπάθειες των «58» μέσω «Ελιάς», στο εκσυγχρονιστικό ΠαΣοΚ, στο ορθόδοξο ΠαΣοΚ, στο ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου έστω και με τη φορεσιά του «Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, στις όχθες του Ποταμιού, στη ΔΗΜΑΡ και σε κάτι άλλα αχαρτογράφητα κομματίδια.
Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν πολέμιοι του ΠαΣοΚ τις ημέρες της κατάρρευσής του.
Μα ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία μπήκαν πάλι όλοι μαζί στο μαντρί, επειδή η πολιτική επιβίωση είναι πρώτιστο ιδανικό.
Πιστεύει κανείς ότι αν το ΠαΣοΚ είχε 10-12% θα καλούσε τον Θεοδωράκη;
Ή πιστεύει κάποιος ότι αν ο Θεοδωράκης είχε 5-7% θα πήγαινε στο ΠαΣοΚ;
Μαζεύτηκαν λοιπόν διάφορες φυλές κι άρχισαν να βάφουν και να καθαρίζουν τη σακαράκα.
Της έκαναν ρεκτιφιέ, μπήκε κι αρχηγός μια κυρία με όνομα βαρύ και εξαιρετικό ιστορικό στις εκθέσεις ιδεών, ήρθε κι ο Σταύρος για να μπορεί να υπάρχει κι αύριο για εκείνον και να η μετάλλαξη.
Κίνημα Αλλαγής ή ΚΙΝΑ.
Έλα, όμως, που όλοι θέλουν να είναι εντός αλλά ταυτοχρόνως να είναι κι αυτόνομοι. Έλα που κάποιοι που εκπροσωπούν ΜΟΝΟ τον εαυτό τους την έχουν δει ηγήτορες. Έλα όμως που ο καθένας λέει το κοντό και το μακρύ του. Χώρια που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες κι ο καθείς βλέπει αλλιώς τη διαδρομή και τον τερματισμό…
Ούτε καν ένα ιδρυτικό συνέδριο της προκοπής μπόρεσαν να κάνουν.
Με την καχυποψία ανάμεσά τους να είναι ορατή και την ομοψυχία αόρατη.
Και πολιτική κουλτούρα που «λέει» ότι ο εχθρός είναι ο… νεοφιλελευθερισμός!
Και διάχυτη αλαζονεία από την αντίληψη πολλών ότι η κοινωνία κι ο τόπος τους χρωστάνε χάρη.
Τι πουλάει το ΚΙΝΑ;
Αφού δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα για να τάξει λεφτά, πουλάει εκθεσιακό σοσιαλισμό και πομφόλυγες σαν του Γιώργου Παπανδρέου για βιώσιμη ανάπτυξη κι άλλα παρόμοια.
Λόγια και χιλιοειπωμένες κουβέντες διανθισμένες σήμερα με ολίγη μεταρρυθμιστική λογική.
Πουλάει και νέο ανένδοτο!
Για ν’ αλλάξει, λέει, η ποιότητα ζωής των Ελλήνων και να ισχυροποιηθεί η θέση της Ελλάδας στον κόσμο.
Ωραία! Ανένδοτος λοιπόν. Μα δεν μας είπαν εναντίον τίνος;
Δεν άκουσα, φυσικά, κουβέντα για την απελευθέρωση της αγοράς από τον κρατισμό, δεν άκουσα κουβέντα για λιγότερη φορολογία, την καταστροφική απλή αναλογική και μελλοντικές συμμαχίες.
Δεν άκουσα καινούργια πράγματα παρά αναμασήματα σοσιαλισμού.
Δεν άκουσα το παραμικρό για φιλελεύθερα ανοίγματα. Κι αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό αφού προέχει το Αριστερό προφίλ. Μα έτσι, ο φιλελεύθερος και κεντρογενής Μητσοτάκης περιχαρακώνει το Κέντρο.
Έχω πια τη βεβαιότητα, σε συνδυασμό με τις φυγόκεντρες τάσεις εντός του ΚΙΝΑ, ότι δεν μπορεί να διασπάσει τον σημερινό δικομματισμό. Όχι μόνο επειδή είναι πολύ ΠαΣοΚ αλλά κι επειδή δεν συγκινεί ή μπορεί να οραματίσει κανέναν.
Νέο κόμμα σε αδιέξοδο!
Που, περιέργως, επιχειρεί να κρατά ίσες αποστάσεις από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Τη στιγμή που τα περισσότερα στελέχη αλλά και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του απεχθάνονται τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς θα ήταν ήδη εκεί…
Ας υπάρξει ελπίδα ότι από το σήμα του νέου κόμματος, το ρόδο, να μη βγει αγκάθι για τον τόπο.
Υπάρχουν, πάντως και κάποια ιδιαιτέρως εποικοδομητικά πράγματα.
Η θετική αντίληψη για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Η ξεκάθαρη θέση του νέου κόμματος για διαχωρισμό κράτους κι εκκλησίας. Η ζύμωση που ξεκίνησε η πρόταση του Νίκου Ανδρουλάκη για επιβολή ορίων στις κοινοβουλευτικές θητείες (τέσσερις για βουλευτές και τρεις για ευρωβουλευτές).
Το, επίσης θετικό με το νέο κόμμα (αν και ποτέ δεν ξέρεις με έναν απόγονο του ΠαΣοΚ) είναι ότι δεν μπορεί να πει ψέματα. Τους έχει προλάβει ο Τσίπρας στα πάντα.
Κι επιπλέον διαθέτει στελέχη (Βενιζέλος, Λοβέρδος, Μανιάτης, Κωνσταντινόπουλος, Χριστοφιλοπούλου) με ισχυρά αποθέματα υπευθυνότητας.
