Είχα σκοπό να μη μιλήσω κύριοι συνάδελφοι αλλά πάντα ένα νομοσχέδιο που αφορά το μέλλον του τόπου -τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών τους και τα εγγόνια μας- πάντα προκαλεί ένα ερέθισμα, μια φιλοσοφική στοχαστική σκέψη.
Θέλω να πιστεύω ότι κανείς δεν θέλει να πυροδοτήσει το κλίμα. Ο καθένας θέλει από την πλευρά του να υπερασπιστεί την ιδεολογική του πλεύση και καμιά φορά ανεβαίνουν οι τόνοι, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι αυτό το επίπεδο στο θέμα της συζήτησης που αφορά το μέλλον της νεολαίας, δηλαδή το φυτώριο και το μέλλον αυτού του κράτους, γιατί παιδεία είναι το μέλλον. Είναι το μέλλον που πολλές φορές λέγεται ότι το παρελθόν είναι το μέλλον που έρχεται από άλλη πόρτα. Θα πρέπει να κρατήσουμε και κεκτημένα του παρελθόντος αλλά να δούμε και τι μπορούμε να αλλάξουμε προς όφελος των παιδιών.
Έχουμε ανησυχίες και επιφυλάξεις εμείς,. κυρία Υπουργέ, απέναντι σε αυτό το οποίο λέτε ότι σε τρεις πυλώνες θα αλλάξει η εκπαίδευση. Δηλαδή, σε ότι αφορά την αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης κάμπτοντας κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια. Το δεύτερο ότι θα ενισχυθεί το παιδαγωγικό έργο και τρίτον ότι θα υπάρχει στήριξη εκπαιδευτικών και παιδιών. Γιατί παρακολουθώντας και τη συνέντευξη σας στην Καθημερινή σ’ αυτούς τους τρεις πυλώνες στον κύριο Λακασά αναφερθήκατε αναλυτικά.
Σε ότι αφορά το παιδαγωγικό έργο έχουμε επιφυλάξεις σε αυτό που λέγεται πολλαπλό βιβλίο, διότι υπάρχει μία βιομηχανία διδακτικού έργου και όπως είπα και προχθές στην εκπαίδευση και γενικότερα στην παιδεία η αφετηρία είναι η ίδια για όλους, ισόποσα, ισονομία, ισορροπία. Ο τερματισμός μπορεί να είναι διαφορετικός ανάλογα με τις βλέψεις, τις δυνατότητες, τις κοινωνικές, τις βιολογικές για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και να εξειδικευτεί. Επειδή, χθες μιλούσαμε Kirban, κύριε Φίλη, έχει πει και κάτι άλλο ότι η σωστή παιδεία δεν είναι αυτή η οποία θα σας σπρώξει στον οίκο της παιδείας, αλλά αυτή που θα σε οδηγήσει στο κατώφλι του μυαλού σου. Αυτό το κατώφλι πρέπει να βρούμε.
Η αξιολόγηση είναι μια μοντέρνα λέξη από το άξιος και λέγω. Δεν υπήρχε στην αρχαιότητα. Το άξιος έρχεται, βέβαια, από την αρχαιότητα, αλλά φανταστείτε στις αναλύσεις που γίνονται -γιατί νομίζω ότι όταν νομοθετούμε στην παιδεία, πρέπει να ακολουθήσουμε μία επικονίαση πολλών κρατών- να πάρουμε τα καλά, να τα συνθέσουμε και με βάση τη δική μας νοοτροπία να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη. Θεωρώ, ότι αυτό το νομοσχέδιο της εκάστοτε εξουσίας που έχει τα λιγότερα λάθη είναι και το πιο πετυχημένο. Γιατί λάθη θα γίνουν ούτως η άλλως.
Απέναντι, λοιπόν, στην αξιολόγηση ο αποδέκτης των υπηρεσιών της εκπαίδευσης -πρέπει όλοι να το παραδεχθούμε- ποιος είναι;
Το παιδί και ο γονέας. Ο γονέας στην Ελλάδα, ο γονέας Έλληνας είναι ένας μικρός βασιλιάς, ο οποίος ενδιαφέρεται για το παιδί του. Αυτή είναι η νοοτροπία του. Από το νηπιαγωγείο τον ρωτάει:
Έφαγες καλά;
Σας μίλησε σήμερα η δασκάλα;
Πέρασες καλά;
Θέλεις να πηγαίνει; στο σχολείο;
Αυτό, λοιπόν, συνεχίζεται μέχρι και στο πανεπιστήμιο τουλάχιστον στο 1ο έτος που πληρώνει ο πατέρας ή η μητέρα τα δίδακτρα -και πληρώνουν πολλά οι Έλληνες γονείς- αλλά είναι υπερήφανοι για τα παιδιά τους.
Γιατί θέλουν πραγματικά να εκπαιδευτούν, αλλά πάνω απ’ όλα να παιδευτούν. Να παιδευτούν με την καλή έννοια, γιατί πολλές φορές το σχολείο λένε κάποιοι συγγραφείς μας μαθαίνει ότι τελικά δεν ισχύει σ’ αυτόν τον κόσμο πολλές φορές. Αλλά, το ποσοστό κρίσης είναι απέναντι στο δάσκαλό του το ίδιο το παιδί.
Είναι ο πιο αυστηρός αξιολογητής. Αρχίζει ο γονιός από τη μικρή ηλικία από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό και όσο ανεβαίνει ηλικιακά αν δείτε την κλίμακα που λένε κάποιοι ψυχολόγοι εκεί πραγματικά η κρίση περνάει στον μαθητή – σπουδαστή – φοιτητή.
Και ρωτώ, γιατί αυτό γίνεται σε κάποια πανεπιστήμια στον κόσμο και υπάρχουν μελέτες να προχωρήσει και στις μικρές βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Για παράδειγμα στο Yton, στη Βοστόνη και στη Φιλανδία συζητάμε πλέον ψηφιoποιημένα να ρωτάνε τους γονείς και τους μαθητές για την αξιολόγηση των δασκάλων. Ξέρετε είναι πολύ δημοκρατικό και δίκαιο. Φανταστείτε στο ψηφιοποιημένο κράτος που έχουμε εμείς και έρχονται αλλεπάλληλα μηνύματα «κάντε σε πέντε μέρες το εμβόλιο, κάντε το σε τέσσερις, αύριο είναι το ραντεβού σας με το συγκεκριμένο κέντρο εμβολιασμού».
Φανταστείτε αυτό κάποια στιγμή να γίνει στην εκπαίδευση, να γίνει στην παιδεία. Θα είναι πραγματικά πολύ καλό να έρχεται στον γονιό ένα μήνυμα και να του υπενθυμίζει προαιρετικά αν θέλει να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις του Υπουργείου Παιδείας για την αξιολόγηση των δασκάλων του παιδιού του. Όχι τιμωρητικά, προαιρετικά.
Είστε ευχαριστημένος από την συμπεριφορά του δασκάλου;
Είστε ευχαριστημένος από την πειθώ;
Είναι χαρούμενο το παιδί σας όταν γυρίζει από το σχολείο;
Δεν υπάρχει πιο δημοκρατικό και πιο ακριβοδίκαιο, πιστεύω ακράδαντα, από αυτή την αξιολόγηση. Ο γονιός και ο μαθητής που είναι οι αποδέκτες των υπηρεσιών της εκπαίδευσης είναι ο καλύτερος αξιολογητής.
Για να μην μακρηγορώ, για να διαχειριστώ το χρόνο, ζητώ λίγο την κατανόησή σας κύριε Πρόεδρε. Υπάρχουν και άλλα πολλά σημεία τα οποία θα πρέπει να δούμε σε ότι αφορά την αυτονομία των σχολείων. Χθες είχατε φύγει κυρία Υπουργέ κάποια στιγμή, επιστρέψατε.
Αυτό που είπατε ότι δεν μιλάτε για χορηγίες μιλάτε για δωρεές. Εγώ προσπάθησα να ερμηνεύσω επειδή είστε και νομικός το 436 άρθρο του Αστικού Κώδικα που δεν δίνει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη χορηγία και στην δωρεά.
Αρκεί να υπάρχει μία αμφοτεροβαρής σωστή σύμβαση. Άρα, λοιπόν, εκεί θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί μπορεί να δημιουργηθούν σχολεία δύο και τριών ταχυτήτων ανάλογα σε ποιες περιοχές είναι και τι δωρεές λαμβάνουν. Και μπορεί να μπει και κάτι άλλο, ένας γονιός -το είπα και προχθές- μπορεί να δώσει μια γενναία δωρεά στο σχολείο. Θέλοντας και μη αυτό το παιδί θα χαίρει ειδικής προνομιακής μεταχείρισης.
Σε ότι αφορά την Εκκλησιαστική Παιδεία πρέπει να σας πω ότι η φωνή της εκκλησίας ακούστηκε. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί μητροπολίτες που απέστειλαν επιστολές και θα το καταθέσω και στα πρακτικά. Υπάρχει απόφαση από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που λέει να μην κλείσουν οι εκκλησιαστικές ακαδημίες. Νομίζω, λοιπόν, ότι και αυτήν την παράμετρο πρέπει να τη λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Υπάρχουν, λοιπόν και αυτοί που λένε κρατήστε τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα στην ανώτατη βαθμίδα της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης.
Πάω τώρα σε κάποιες αδικίες -που εγώ θα το πω- και σας προετοιμάζω εντός εισαγωγικών αν θέλετε να απαντήσετε έστω και στην Ολομέλεια κυρία Υπουργέ και κυρία Υφυπουργέ.
Υπάρχει μια αδικία που έγινε σε 250 πολύτεκνους. Αυτό έγινε το 2010 θα το επαναλάβω ήταν με τον νόμο 3255 του τότε Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, όπου έδινε τα εχέγγυα να διοριστούν αυτοί οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί εκτός ΑΣΕΠ για να βοηθηθούν και δημογραφικά -αν θέλετε- και κοινωνικά. Έρχεται η κυρία Διαμαντοπούλου το 2010 με το ν.3848 και καταργεί αυτά τα προνόμια, αλλά τους δίνει την ελπίδα ότι θα τους διορίσει. Είναι 250 ψυχές. Υπάρχουν πολλοί ομοϊδεάτες σας Νεοδημοκράτες Βουλευτές, κυρία Υπουργέ, που σας απέστειλαν επιστολή και ζητούν να αρθεί αυτή η αδικία. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών υπήρχαν και στην αίθουσα. Θα το πουν μόνοι τους δεν θα πω εγώ ποιοι είναι.
Και ρωτώ: υπάρχει αυτή η υπόσχεση και έχετε υπερκεράσει κάθε νομοθετικό αγκύλωμα σε ότι αφορά το Νομικό Συμβούλιο και το Υπουργείου Παιδείας, που λέει ότι μπορείτε να το πράξετε. Άρα, λοιπόν, είστε διατεθειμένη εφόσον είστε και η ίδια -υπηρετείτε τη νομική επιστήμη, είστε επιστήμονας πάνω στη νομική- να το δείτε αυτό το θέμα με τους 250 πολύτεκνους που αδικούνται από το 2010;
Η δεύτερη αδικία είναι με τους εισακτέους σε διαγωνισμό του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού του 2008, που κάποιοι συνάδελφοί τους έχουν πάει στα δικαστήρια και έχουν δικαιωθεί. Δεν είχαν, όμως, όλοι την οικονομική δυνατότητα να προσφύγουν στους νομικούς και έχουν μείνει απ’ έξω.
Τι γίνεται με αυτούς;
Γιατί έχουν διοριστεί κάποιοι με χαμηλότερη βαθμολογία και έχουν μείνει εκτός ΑΣΕΠ από διαγωνισμό του 2008 κάποιοι εκπαιδευτικοί.
Τι γίνεται με αυτούς;
Θα ικανοποιηθεί το αίτημα μόνον αυτών που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη;
Είναι κάποια ζητήματα που εγώ πιστεύω στην ευαισθησία σας, πιστεύω στην διορατικότητα σας και στην ικανότητά σας να το δείτε, για να καμφθούν κάποιες κοινωνικές αντιξοότητες. Γιατί εκείνο που μετράει είναι η αγαστή συνεργασία ανάμεσα στον πολίτη που αυτός είναι ο άρχοντας, ο βασιλιάς που λέμε, που μας ψηφίζει. Δια της ψήφου του εκλεγόμαστε ώστε να υπάρχει αυτή η αγαστή σχέση πολιτείας και πολίτη.
Σας ευχαριστώ. Θα τα πούμε στην Ολομέλεια.
